นิทานเรื่อง ไม่มีใครรู้ตอนจบ
วันหนึ่งชายคนหนึ่งเดินเข้าไปในป่าดงดิบแล้วพบกับเสือร้าย
เขาวิ่งหนีเสือแต่ทว่าสุดท้ายก็มาจนมุมที่หน้าผาสูง เพื่อที่เอาชีวิตรอด
เขาจึงค่อยๆ ปีนลงจากหน้าผาโดยอาศัยเถาวัลย์บริเวณนั้น ไต่ลงมาที่เงื้อมผา
เมื่อเขาห้อยอยู่เงื้อมผานั้น
หนูสองตัวออกมาจากรูบริเวณนั้นและเริ่มที่จะกัดแทะเถาวัลย์ที่เขาเกาะอยู่
ทันใดนั้น เขาสังเหตุเห็นว่าเถาวัลย์ที่เค้าเกาะอยู่มีผลไม้อันอวบอ้วนน่าทานอยู่
เขาจึงเด็ดมันออกมาโยนเข้าปาก ซึ่งรสชาติของมันช่างเลิศเหลือเกิน
อ้างอิง
ชีวิตทุกคนก็เหมือนกับแขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอดเวลา
ไม่มีใครรู้เลยว่า วันสุดท้ายของใครจะเป็นวันไหน
พยายามดิ้นรน ไล่ล่าแสวงหาทุกอย่างมาปรนเปรอให้กับใจ
จะตกหน้าผาอยู่แล้ว ยังห่วงว่าจะไม่ได้กินของเอร็ดอร่อย
ยังหลงเพลิดเพลน พร่ำสรรเสริญ เมาหมก
แทนที่จะรีบปีนหน้าผา เพื่อให้รอดพ้นจากบ่วงมาร
มีคนตั้งมากมายที่สามารถปีนขึ้นหน้าผา
แล้วพ้นไปได้
ลองเงยหน้าขึ้น มองไปที่จุดหมาย แล้วปีนขึ้นไป
ก็จะถึงได้เองอย่างแน่แท้ไม่ต้องสงสัยเลย
ผู้ถือไม่มีบาป ไม่มีบุญ ก็มากมายเข้าแล้ว
แผ่นดินนับวันแคบ มนุษย์แม้จะถึงตาย ก็นับวันมากขึ้น
นโยบายในทางโลกีย์ใดๆก็นับวันประชันขันแข่งกันขึ้น
พวกเราจะปฏิบัติลำบากในอนาคต
เพราะเนื่องด้วยที่อยู่ไม่เหมาะสม
เป็นไร่เป็นนาจะไม่วิเวกวังเวง
ศาสนาทางมิจฉาทิฏฐิก็นับวันจะแสดงปฏิหาริย์
คนที่โง่เขลาก็จะถูกจูงไปอย่างโคและกระบือ
ผู้ที่ฉลาดก็เหลือน้อย
ฉะนั้นพวกเราทั้งหลายจงรีบเร่งปฏิบัติธรรม
ให้สมควรแก่ธรรมดังไฟที่กำลังใหม้เรือน
จงรีบดับเร็วพลันเถิด
ให้จิตใจเบื่อหน่ายคลายเมาวัฏสงสาร
ทั้งโลกภายในหนังหุ้มอยู่โดยรอบ
ทั้งโลกภายนอกที่รวมเป็นสังขารโลก
ให้ยกดาบเล่มคมเข้าสู้ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
พิจารณาติดต่ออยู่ไม่มีกลางวันกลางคืนเถิด
ความเบื่อหน่ายคลายเมาไม่ต้องประสงค์
ก็จะต้องได้รับแบบเย็นๆและแยบคายด้วย
จะเป็นสัมมาวิมุตติและสัมมาญาณะอันถ่องแท้
ไม่ต้องสงสัยดอก
พระธรรมเหล่านี้ไม่ล่วงไปไหน มีอยู่ ทรงอยู่ในปัจจุบัน จิตในปัจจุบัน
ที่เธอทั้งหลายตั้งอยู่หน้าสติ หน้าปัญญา อยู่ด้วยกัน
กลมกลืนในขณะเดียวนั้นแหละ...
โอวาทครั้งสุดท้ายของอาจารย์มั่น
(บันทึกโดยพระอาจารย์หล้า เขมปตฺโต)
จากหนังสือ...เพชรน้ำหนึ่ง...
Image by Pexels from Pixabay
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
