ตอนที่ 2 !
ชิบะไคย่ำเท้าท่องไปในภูเขาลูกใหญ่ มันไม่รู้เลยว่ามันกลายร่างจากหมาธรรมดาๆมาเป็นหมาที่มีท่าทางคล้ายมนุษย์และพูดภาษามนุษย์ได้ยังไง ความสงสัยนั้นเคยวนเวียนในหัวของมัน แต่เมื่อคิดหาคำตอบไม่ได้สักที มันก็เลยเลิกสนใจและใช้ชีวิตต่อไป
การเดินทางตัวคนเดียวเป็นเวลามากกว่าห้าปี ได้สร้างความเหงาขึ้นในใจของมัน ชิบะไคแม้จะตัวโตขึ้นและดูมีสติปัญญามากกว่าสมัยก่อน แต่มันก็ยังมีหัวใจที่ต้องการความอบอุ่นจากมิตรสหาย บางทีอาจอยากมีครอบครัวด้วยซ้ำ
ครอบครัวแบบสำนักดาบเทพสายฟ้าในอดีต
"อืม..."
หลังจากเดินเท้ามานานจนเริ่มเมื่อยขา ชิบะไคก็หลับตาเหมือนกำลังคิดถึงเรื่องสำคัญ
มันหันซ้ายหันขวาก่อนที่จะวิ่งไปในพุ่มไม้ข้างทาง ชิบะไคถกเสื้อส่วนล่างขึ้นและนั่งยองแบบหมานั่งอึ๊
"ข้าศึก...บุกมาได้...ยากคาดเดาจริงๆ..."
ชิบะไคพูดเสียงสั่นกับตนเอง ดูเหมือนจะใช้แรงเบ่งจนเกร็งไปทั้งตัว สิ่งสำคัญที่ว่านั่นดูเหมือนจะเป็นอุนจิและที่อันเหมาะสมในการปล่อยมันไว้
เมื่อชิบะไคขับไล่ข้าศึกออกจากร่างไปได้ มันก็ลุกขึ้นออกเดินทางต่อ แต่พอเดินไปสักพักหนึ่ง ท้องไส้ของชิบะไคก็ปั่นป่วนอีกครั้งจนทำให้มันต้องไปหาที่หลบเพื่อปลดปล่อย
"อนิจจาท้องไส้แท้ๆ...ทำไมกระเพาะเรามันถึงพ่ายแพ้ต่อของกินได้เนี่ย?"
คราวนี้ชิบะไคใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมงกว่าจะมั่นใจว่าข้าศึกนั้นถูกล้างออกหมดแล้ว
รอยเท้าตุ่มแบบหมาชิบะน่ารักๆถูกประทับไว้บนถนนในป่า เพียงแต่หากมีใครได้เห็นเจ้าของรอยเท้าแล้ว คนๆนั้นคงยืนหมดสติ
ชิบะไคเชื่อว่าหากในป่ามีถนน ที่ปลายทางของถนนแห่งนี้ย่อมมีเมืองหรือไม่ก็หมู่บ้าน มันจึงเดินทางต่อไป ระหว่างทางก็เก็บหัวมัน เห็ดและผักป่ามากินพลางบ่นอย่างไร้ความสุนทรีย์ในมื้ออาหาร
"ข้าเป็นหมานะ...ไหงถึงได้กินแต่ผักเนี่ย..."
เป็นถึงภูเขาอันใหญ่โตแต่ดันไม่มีสัตว์เลยสักตัว ช่างเป็นภูเขาที่น่าหัวเราะใส่เสียจริง ชิบะไคยิ้มมุมปากและจ้องผักป่าเหมือนกำลังเยาะเย้ย
ชิบะไคเมื่อกินผักจนอิ่มท้องแล้วก็ลุกขึ้นมุ่งหน้าไปตามถนนจนเวลาล่วงเลยไปถึงยามค่ำคืน
ภูเขาป่าใหญ่ลูกนี้มีบรรยากาศที่สูญสิ้นความงามต่างจากตอนเช้า
วายุเย็นเฉียบล่องทะลุขนสีส้มฟูของชิบะไค
เสียงฝีเท้าปริศนาดังอยู่ต่อเนื่องเพียงแต่มันดังอยู่ไกลจากตัวชิบะไคมาก
ต้นไม้ที่ขึ้นกันแบบเบียดเสียดในป่าชวนให้รู้สึกระแวงการลอบโจมตี
สวรรค์เข้าข้างที่ชิบะไค เจ้าหมาตัวนี้มีตาที่สามารถมองเห็นในที่มืด แถมหูของมันก็จะยิ่งมีประสาทการรับรู้ดีเยี่ยมขึ้นในตอนกลางคืน มันจึงไม่ค่อยกลัวตอนกลางคืนเท่าไหร่นัก
"ตอนเช้าเราดูถูกภูเขาลูกนี้ไปพอสมควรเลยนี่นา...ตอนกลางคืน เทพภูเขาจะส่งผีมาหลอกเรารึเปล่านะ?"
ชิบะไคขมวดคิ้วคิด จริงจังเรื่องการเจอผีสุดๆ
เทพภูเขาเป็นเทพที่คอยดูแลภูเขาต่างๆ ท่านเป็นผู้คุ้มกันที่เป็นมิตรตามความเชื่อ แต่ถ้าหากใครมันกล้าลองดี มันผู้นั้นก็จะได้บทเรียนจากเทพภูเขา
-แซ่กๆๆ
"มาแล้วเรอะ ผี!"
ชิบะไคได้ยินเสียงใบไม้ถูกเหยียบ มันจึงหันหลังไปกวาดตามองดูด้านหลัง ความว่างเปล่าคือสิ่งที่มันเจอ
"มีเสียงแต่ไม่มีตัวตน...ผีจริงรึนี่!"
ชิบะไคขมวดคิ้ว จิตใจกำลังพูดว่า ท่านเทพภูเขายอมรับความจริงไม่ได้สินะ ที่ว่าภูเขาลูกนี้มีแต่ผักน่ะ ข้าจะบอกไรให้ ภูเขาที่มีแต่ผัก ไม่มีสัตว์ป่ามันคือภูเขาลูกเมียน้อย!!!
เจ้าหมาดันด่วนสรุปไปเองเสียแล้ว บางทีเสียงนั่นอาจมาจากสัตว์ป่าก็ได้
-ฟิ้ว!!!
ชิบะไคเอียงคอหลบมีดบินเหล็กที่พุ่งมาจากทางด้านขวาได้ราวกับเห็นอนาคต จากนั้นมีดบินอีกนับสิบก็พุ่งมาจากรอบด้าน
"สงสัยเราจะทำท่านเทพภูเขาโมโหแหะ...เดี๋ยวพอไปถึงตัวเมืองได้ คงต้องไปซื้อของมาเซ่นไหว้ขออภัยโทษแล้วสิ"
ในสถานการณ์อันตรายถึงชีวิต ชิบะไคกลับเอาแต่หลบมีดบินและคิดถึงแต่เรื่องซื้อของเซ่นไหว้ มันไม่หวั่นไหวกับมีดบินที่อาจพรากชีวิตมันได้
"ท่านเทพภูเขาต่อให้ปามีดบินมามากขนาดไหนก็ไม่โดนข้าหรอก! หยุดปาได้แล้ว มันเสียของ!" ชิบะไคตะโกน คาดหวังว่าเสียงจะส่งไปถึงตัวตนหลังต้นไม้ที่ลอบโจมตีมัน
-ซู่มมม!!!
พายุหมุนสีเทาได้หมุนทะยานออกมาจากหมู่ต้นไม้ข้างหลังชิบะไค หากโดนพายุนั้นโจมตีตรงๆชิบะไคคงได้ตัวโบ๋แน่
"หืม...กลิ่นเคียวเหล็กและก็..." ดาบไม้ของชิบะไคเริ่มขยับแล้ว ปลายดาบไม้ได้แทงไปในตัวพายุที่หมุนอย่างโหดเหี้ยม
ดาบไม้ควรที่จะถูกพายุหมุนป่นให้เป็นผงแท้ๆ แต่พายุกลับเป็นฝ่ายที่เริ่มอ่อนตัวลง จนปรากฏให้เห็นเด็กหนุ่มคนนึงที่กำลังใช้ฝ่าเท้าต้านรับปลายดาบของชิบะไค
ผู้สร้างพายุหมุนและผู้ลอบโจมตีชิบะไคเป็น เด็กหนุ่ม
"กลิ่นเคียวเหล็ก...แล้วก็...กลิ่นของเผ่ากึ่งมนุษย์"
"..."
เด็กหนุ่มมีผมยาวสีเทาฝุ่น ดวงตาสีเหลืองทอง ร่างกายท่อนบนปราศจากเสื้อผ้า ที่แขนมีขนนกสีเทายาวงอกออกมาเป็นแนว เท้าของเขามีลักษณะเหมือนเท้านกฮูก นามของเด็กหนุ่ม 'ฮะอิโด'
อาวุธของเขาคือเคียวเหล็กที่อยู่ในมือทั้งสองข้าง และกระเป๋าที่ติดอยู่ตรงเอว คงจะใช้มันเป็นที่เก็บมีดบิน
"รูปร่างหน้าตาแบบนั้น...เผ่านกฮูกจันทรานี่เอง" ชิบะไคพูด ส่วนเด็กหนุ่มกลับทะยานมาหาชิบะไค ไม่พูดจา สับเคียวคู่ลงไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของชิบะไค
ชิบะไคถอยหลังออกมาเพื่อหลบ แต่ฮะอิโดเริ่มโจมตีต่อทันทีเมื่อการโจมตีแรกพลาดเป้า เขาหมุนตัวกวาดเคียวไปที่ชิบะไคอย่างพลิ้วไหวราวนักฆ่าชั้นสูง แต่ชิบะไคก็เบี่ยงตัวไปมาทำให้ฮะอิโดเสียแรงเปล่า
"ไม่พูดไม่จากันเลยนะ...เป็นเด็กอยู่แท้ๆ แต่ก็เริ่มทำตัวหยาบคายเสียแล้ว"
"..." สายตาเยือกเย็นของฮะอิโดส่งมาถึงดวงตาสีดำที่ไร้ความกังวลของชิบะไค
"เจ้ามาโจมตีข้าทำไม? หื้ม พ่อนกฮูกหนุ่ม?"
"..."
"ถามไม่ตอบแหะ...ถ้าคิมากุเห็นเด็กแบบนี้...เขาคงบอกว่าเป็นพวกที่ควรได้รับการสั่งสอนมารยาทสินะ"
ฮะอิโดกระโดดสูงเหนือหัวชิบะไค กางขาทั้งสองออกกว้างเหมือนจะทำท่าหมุนตัวเตะ แต่จังหวะนั้นเอง
ชิบะไคใช้ดาบไม้ฟาดไปที่อัณฑะของฮะอิโด โดยใช้แรงไปเพียงหนึ่งในสิบ
"อึ้กก!?" ฮะอิโดพยายามเก็บเสียงร้องไว้ในคอ เขาเสียรูปท่าหมุนตัวเตะทันที ตาสีทองเหลือกขึ้นเล็กน้อยแถมน้ำลายยังไหลออกมาจากปากที่กำลังกัดฟันแน่นด้วย
ชิบะไคยิ้มยิงฟันพลางพูดเสียงกลั้วหัวเราะ
"นี่...ใช้ท่าแบบนั้นได้ไงกัน เจ้าลืมรึไงว่าเจ้าเป็นตัวผู้น่ะ...พ่อนกฮูก"
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
