#จันทร์เจ้าขาตอนพิเศษ,
#ที่มาตัวละครนายแพทย์ชอว์ บทที่ 2ตอนที่ 7
(28/3/2021)
สวัสดีครับ เพื่อนๆ
จันทร์เจ้าขา ในคืนนี้..
ยังคงเป็นตอนพิเศษของคุณหมอชอว์ มะตีฮะ และสมิงไพรหนุ่ม นะครับ❤️🎶💙🎵
สุขสันต์วันอาทิตย์นะครับ ทุกคน
..
..
บทที่ 2 ตอนที่ 7 ผู้กองหนุ่ม นายแพทย์ชอว์ สมิงไพรหนุ่มมะตีฮะ และคุณหนูน้อยซ์ (11)
#บริเวณปากทางประตูเมืองบังบดในบริเวณช่องแคบไทรโยค,
ขณะที่ เสียงหัวเราะ แหลมเล็กเย็นยะเยือกของเหล่าทหารอสูรนัตมินคยีดังระงม อยู่หน้าปากถ้ำ..
“คิกคิกคิก.. ติ๊กติ๊กติ๊ก..คิกคิกคิก..”
เหล่าอสูรกระหายเลือดแถวหน้าก็พากันย่อตัว เตรียมฟังสัญญาณให้ทะยานพุ่งเข้ากัดกิน กองทหารอาทมาฏและ เหล่าชาวมอญอพยพ..
..
..
แต่ทันใดนั้นเอง แสงสว่างวาบ ก็ปรากฏพุ่งออกมาจากภายในถ้ำ..
ลำแสงส่องสว่างนั้น ค่อยๆขยายออกจนส่องสว่างเต็มทั่วบริเวณปากถ้ำ..ราวกับแสงสว่างในสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา..
แสงสว่างนั้น ช่างสว่างไสว อบอุ่น และทำให้ใจ ของบรรดาทหารอาทมาฏ และทุกคนที่ถูกแสงสว่างอาบร่างนั้น.. รู้สึก อิ่ม สงบ ปิติ ได้อย่างน่าประหลาด..
แต่สำหรับ เหล่าทหารอสูรนั้น กลับทำให้เกิดความวุ่นวาย อลหม่านอย่างที่สุด
อสูรร้ายมากมายหลายตน ถูกเผาไหม้จนดับเป็นจุณ.. ส่วนอีกกลุ่มที่เหลือก็พากันรีบวิ่งหนีแสงนั้นเข้าป่าไปสะบักสะบอม..
แต่สำหรับอสูรบางตน เมื่อร่างเผาไหม้แล้ว กลับปรากฏร่างโปร่งแสง ของบรรดาชาวมอญอพยพที่ล่วงลับ อยู่ภายใน กำลังประนมมือ กล่าวขอบคุณแสงสว่างนั้น .. พร้อมกับเอ่ย “สาธุ” ทั่วกัน..
..
..
“ลูกทั้งหลาย เอ๋ย..จงรีบเข้ามาหลบภัยในถ้ำโดยเร็วเถิด..”
เสียงกังวานใส เปี่ยมเมตตา ดังขึ้นมาจากในถ้ำ..เอ่ยเรียกเหล่าทหารอาทมาฏ และเหล่าชาวมอญอพยพ..
นายแพทย์ชอว์ในร่างออกหลวงชมวิเชียร ลดมือที่แตะข้อศอกของเมี้ยะวดีลง และเอ่ยขึ้นว่า..
“ขอเจ้าแม่เมี้ยะวดี รีบนำเหล่าชาวมอญทั้งหลาย เข้าไปหลบในถ้ำ เถิดนะขอรับ..
ตัวกระผมเอง ต้องขอตัวกลับไปช่วยผู้กองหนุ่ม..เอ้ย
ออกหลวงพจน์ประภาพที่นอนบาดเจ็บอยู่ฟากโน้น ก่อนนะขอรับ..”
เมี้ยะวดีได้ฟังแล้ว ก็กล่าวเอ่ยทัดทานความคิดอันบ้าบิ่นแทบจะในทันที ด้วยว่า เมฆอาถรรพ์รูปยักษ์ ก็กำลังเคลื่อนตัวมุ่งไปยังทิศของออกหลวงพจน์ประภาพ..เช่นเดียวกัน..
แต่นายแพทย์ชอว์กลับอมยิ้มนิ่งฟังอย่างสงบ พร้อมกลับส่งยิ้มหวานกว้างให้เมี้ยะวดี และพูดขึ้นว่า..
“เจ้าแม่ เมี้ยะวดี เป็นห่วงกระผมหรือขอรับ ❤️
กระผมจะรีบไป รีบมานะขอรับ..”
เมื่อนายแพทย์ชอว์ในร่าง ออกหลวงชมวิเชียร กล่าวเสร็จ..จึงหันไปพยักหน้ายิ้มให้ ออกพระกระยา (ข้าว) แล้วเอ่ยขึ้นว่า ..
“ฝากทางนี้ ด้วยนะขอรับ..”
ออกพระกระยา (ข้าว) จึงก้มตัวลงปลดเกราะลงอาคมของต้น แล้วโยนส่งให้ออกหลวงชมวิเชียร พร้อมกับยิ้มและตะโกนว่า..
“รีบกลับมาเร็วๆนะขอรับ..
ถ้ากลับมาช้า ข้าเกรงว่า คนที่เป็นห่วงออกหลวงชมวิเชียรทางนี้..
อาจจะออกไปตาม ให้ออกหลวงกลับมา ด้วยตัวเองแน่ๆ น่ะขอรับ หึหึหึ..”
นายแพทย์ชอว์ในร่างออกหลวงชมวิเชียร รับเกราะอาคม แล้วจับกระชับ ผูกรัดติดแน่นกับแขนของตน..
จากนั้นจึงค้อมศีรษะขอบคุณออกพระกระยา (ข้าว) พร้อมกับหันไปส่งยิ้มลา เมี้ยะวดีอีกครั้ง..
แล้วจึงยกเกราะขึ้นกำบังวิ่งฝ่าฝนเลือดอาถรรพ์ ออกไป..
..
..
เมี้ยะวดี รู้สึกใจหาย และจุกตีบตันที่ลำคอ ในทันทีที่เห็นแผ่นหลังของออกหลวงชมวิเชียรที่กำลังวิ่งจากไป
แผ่นหลังที่ออกหลวงชมวิเชียรใช้ปกป้องตนนั้น..
เวลานี้ มีเลือดไหลซึมออกมา มากมายในตำแหน่ง ที่ฝนอาถรรพ์สัมผัสถูกเนื้อ
และในบางจุดบริเวณใกล้กับไหล่ ก็คล้ายว่าฝนอาถรรพ์ ได้สร้างรอยแผลลึกจนเป็นรู ราวกับถูกหอกจำนวนมากทิ่มแทง..
“ขอออเจ้า จงกลับมา อย่างปลอดภัย..”
เมี้ยะวดี รำพึงเบาๆ ออกมา ก่อนที่จะหันหน้ากลับไปสั่งการกับเหล่าชาวมอญอพยพ..เร่งเข้าไปในถ้ำ
..
..
#ราว๑โยชน์ห่างจากปากทางประตูเมืองบังบดในบริเวณช่องแคบไทรโยคก่อนเข้าประชิดเหล่าทหารอสูรของนัตมหาคีรี,
“มะตีฮะ.. จงร่ายมนต์กำกับเหล่าหุ่นพยนต์ตัวน้อยของเจ้าให้ดี..
จงให้วิ่งหลบหลีก รวดเร็ว ปานสายลม..
และหลีกเลี่ยง ห้ามปะทะ..
กับทัพอสูรอย่างเด็ดขาด
เราจะต้องไปถึง ท่านพี่มะซานต้า ให้เร็วที่สุด..”
รอยยิ้มงามบางๆ ปรากฏที่มุมปากสมิงไพรหนุ่ม ภายหลังที่กล่าวคำสั่งแก่ศิษย์รัก ..
มะตีฮะบรรจงเขียนกำกับพระคาถาในฝ่ามือตามคำสั่งอาจารย์ ก่อนที่จะกำมือ และชูขึ้นเหนือ ศีรษะ..
ทันใดนั้น เหล่าหุ่นพยนต์ตัวน้อยที่วิ่งอยู่ ก็พากันชูมือตามมะตีฮะน้อย พร้อมกับเปล่งเสียงดังกึกก้อง พร้อมกันว่า..
“เจี๊ยกกกกกกกกกกกก..”
..
..
สมิงไพรหนุ่มสะดุ้งกับเสียงร้องของเหล่าหุ่นพยนต์ที่คล้ายลิงจ๋อ แล้วจึงเอี้ยวตัวหันหลังมองมะตีฮะ พลางเอ่ยขึ้นว่า..
“เจ้าเขียนตามคำสั่งข้า ว่า วิ่ง ..แน่รึ มะตีฮะ..”
มะตีฮะ เงยหน้า หัวเราะแห้งๆ แล้วตอบว่า ..
“แหะ แหะ.. อาจารย์ยังสอนข้าเขียน ไม่ถึงคำว่าวิ่งเจ้าค่ะ..ข้าเลย เขียนว่า ล ลิง ไปก่อนน่ะเจ้าค่ะ.. แหะ แหะ..
ลิง มันก็วิ่งเร็ว อยู่นะเจ้าคะ แหะ แหะ..”
สมิงไพรหนุ่ม หัวเราะดังลั่นยาวนาน กับคำตอบของลูกศิษย์รัก..จากนั้นจึงก้มหมอบตัวลง เร่งฝีเท้าม้า พุ่งทะยานให้เร่งเร็วขึ้น
..พร้อมกับเหล่าหุ่นพยนต์ ที่วิ่งตามมาราวกับลิงลม..
..
..
#ณ.สนามรบบริเวณช่องแคบใกล้กับร่างนัตมินเล,
สายตาของนายแพทย์ชอว์ เริ่มพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ เมื่อวิ่งเข้าไปใกล้ร่างของออกหลวงพจน์ประภาพ..
ในขณะเดียวกัน ลมหายใจก็เริ่มติดขัดเพิ่มขึ้น ในทุกๆครั้ง ที่ฝนอาถรรพ์สาดซัด ผ่านเกราะอาคมเข้ามาปะทะร่างของตน..
และเมื่อนายแพทย์ชอว์ มาถึงร่างของออกหลวงพจน์ประภาพ ที่นอนคว่ำหน้าทับร่างของนัตมินเล..
..
..
“อ๊ากกกกกกก..”
เสียงร้องเจ็บปวดของนายแพทย์ชอว์ดังลั่นขึ้น อย่างยาวนาน..
เมื่อนายแพทย์วางเกราะอาคมลง เพื่อขยับให้ร่างออกหลวงพจน์ประภาพ หงายขึ้น..
ฝนอาถรรพ์ กลับกระหน่ำซัดแรงมากขึ้น..ในขณะที่เมฆยักษ์ทะมึน ของนัตมินคยี ก็เคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ฮึบบ..”
นายแพทย์ชอว์ ใช้กำลังเฮือกสุดท้าย ออกแรงผลักพลิกร่างของออกหลวงพจน์ประภาพ จนสำเร็จ..
จากนั้นจึงแตะจุดชีพจรของออกหลวงพจน์ประภาพ และสำรวจร่องรอยชีวิตจากลมหายใจ ประกอบกับ..
การใช้สายตาประเมินสภาพบาดแผลที่ถูกฟันแทง ..
ใบหน้าของออกหลวงพจน์ประภาพในเวลานี้ มีดวงตาที่ปิดสนิท พร้อมกับริมฝีปากที่มีรอยยิ้มค้างไว้ ราวกับอยู่ในความสุขแห่งฝันยามใกล้อรุณรุ่ง..
เมื่อนายแพทย์ชอว์ สำรวจตรวจสอบอย่างครบถ้วน..
ก็หงายตัวล้มลงนอนเกยกับร่างของออกหลวงพจน์ประภาพและ นัตมินเล.. พร้อมกับเอ่ยรำพึงกับตัวเองเบาๆ ว่า..
“พุทโธ่ ผู้กองท่าน ..
สิ้นลมตั้งแต่ดาบแรก
ก็น่าจะส่งเสียงร้องให้กระผมได้รับทราบบ้าง
กระผมเอง.. ในเวลานี้
ก็คงมิอาจ ทนความเจ็บปวดได้มากไปกว่านี้ เช่นกันขอรับ..
ความตาย ก็เป็นเช่นนี้ เองนะขอรับ..
ชีพจร ของกระผม ก็ค่อยๆเต้นช้าลงๆ แล้ว
คงอีกไม่นาน ..แล้วสินะขอรับ..
..
แต่
..
ทำ
..
ไม
..
..
กระผม ถึง..
..
..
ลืม..ใบหน้างาม
..
ข..อ...ง
..
..
คุณ
..
..หนู..เมี้ยะ..วดี
..
ไม่
..ไ..ด้...นะ
ข..อ..รั..
..
..
ลมหายใจ สุดท้ายของนายแพทย์ชอว์ ในร่างออกหลวงชมวิเชียร ได้หลุดปลิดปลิวจากไป
พร้อมกับฝนอาถรรพ์ ที่กระหน่ำลงมา แรงมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเมฆอาถรรพ์ของนัตมินคยี ก้มต่ำลงช้อนร่างของนัตมินเล ไว้ด้วยมืออันใหญ่โตของตน..
..
..
#ภายในตำหนักช้างพลายดำ,
“คุณหมอ ท่านฟื้นแล้วขอรับ”
ผู้กองหนุ่ม ตะโกนร้อง อย่างดีใจ เมื่อเห็นคุณหมอชอว์กลับฟื้น สูดอากาศเข้าร่าง ได้อีกครั้ง..
แต่ร่างของคุณหมอชอว์ในขณะนี้ ยังคงนอนลืมตาไล่เรียงภาพจากความทรงจำ อยู่อีกครู่หนึ่ง..
ก่อนที่จะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ปาดน้ำตา ..แล้วหันไปพูดกับร่างทรงพ่อปู่ช้างพลายดำว่า..
“พ่อปู่ ขอรับ..
ขณะที่จิตของกระผม กลับเข้าสู่ร่างนี้..
ทำไมกระผมยังลืม คุณหนูเมี้ยะวดีไม่ได้กันนะขอรับ..
กระผมยังคงรู้สึกเศร้าโศก อย่างหาที่สุดไม่ได้จริงๆขอรับ..
ภาพของคุณหนูเมี้ยะวดี ยิ่งชัดเจนในความทรงจำ ..
กระผมก็ยิ่งรู้สึกคิดถึง และเจ็บปวดมากเลยขอรับ..”
คุณหมอชอว์พูดพลางเอามือซ้ายกุมหัวใจ ปล่อยให้น้ำตาไหล อย่างไม่อายผู้ใด..
พ่อปู่ขยับกระเถิบเข้ามาใกล้ ก่อนที่จะกำแท่งสูบไว้ในมือแน่น แล้วเอาด้ามสูดเคาะเข้าที่ศีรษะของคุณหมอชอว์ อย่างแรง ดัง..
“ป๊องงงงง !!!”
เสียงด้ามสูบกระทบศีรษะดังลั่น.. จนผู้กองหนุ่มสะดุ้ง รีบพุ่งตัวเข้ามารับ ร่างคุณหมอชอว์ ที่เอนหลังร่วงลงมา..
และทันที ที่ร่างคุณหมอชอว์อยู่ในอ้อมกอดของผู้กองหนุ่ม..
คุณหมอชอว์ กลับลืมตาแป๋ว จ้องมองหน้าของผู้กองหนุ่ม อย่าง งงงวย แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า..
“นี่กระผม มาทำอะไรที่นี่ นะขอรับ ผู้กอง..”
พ่อปู่ยิ้มตาหยี หัวเราะชอบใจ ก่อนที่จะเอ่ยตอบว่า
“อั๋นแท่งสู๊บ พระนาร๋ายณ์ ช่างทร๋ง..อาค๋มนัก
ด้านหนึ่งหนัก ไว้เคาะเรี๊ยก อดีตชาติ
แต่ปร๋ะหลาดคือ อีกด้าน
ที่ใช้เค๊าะเพื่อให้ ลื๋มอดีตชาติ..ได้เช่นกั๋น
จ๋งเข้ามาดูใกล้ๆ เถิด ผู้ก๋องหนุ่ม..”
ร่างทรงพ่อปู่ กวักมือเรียกผู้กองให้เข้ามาใกล้ๆ แล้วจึงใช้ด้ามสูบ เคาะที่ศีรษะ ผู้กองหนุ่ม ดัง “ป๊อง..”
ก้องกังวาน
จนผู้กองหนุ่มหงายหลังล้มตึง .. แล้วอีกสักครู่ ก็ลุกขึ้นมาด้วยสีหน้า มึนงง สับสน เช่นเดียวกับ คุณหมอชอว์..
เมื่อร่างทรงพ่อปู่เห็นอาการงงงวยของทั้งสองที่ลืมอดีตชาติได้สิ้น.. ก็หัวเราะร่วนยาวนาน พลางแกว่งด้ามสูบไปมาอย่างสบอารมณ์
“ฮะฮะฮะฮะ..ฮะฮะฮะฮะ..”
จากการแกว่งด้ามสูบ คล้ายท่าร่ายรำประกอบ เสียงหัวเราะของตน..
ร่างทรงพ่อปู่ก็เผลอ เอาด้ามสูบนั้น รัวตีหัวตัวเองอย่างสนุก เสียงดัง..
“ป๊องๆๆๆๆๆ..”
และร่วงหงายหลังลงไปนอนกับอาสน์ที่นั่ง..
จากนั้น สักพักหนึ่ง ร่างทรงพ่อปู่ช้างพลายดำ ก็ค่อยๆลืมตา และใช้มือคลำหัวที่ปูดโนของตนเอง
พร้อมกับรำพึงเบาๆ ขึ้นว่า..
“นี่ข้ามาอยู๋ ที่นี่ ได้หยังไหง กั๋น นะ?!?”
เสียงลูกศิษย์ทั้งหลายต่างตกใจ ตะโกนขึ้นพร้อมกัน ดังลั่นว่า..
“พ่อปู่!!!!!!!! “
..
..
จบบทที่ 2ตอนที่ 7
..
..
สวัสดี และขอจบเพียงเท่านี้
ขอบคุณครับ
ร้อยเรียงจันทร์เจ้าขา
(T.Mon)
28/3/2021
- 8
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
