#37 เล่ม 2 บทที่ 14 หน้า 236 ~ 237
N : ผมรู้สึกสับสน เราย้อนกลับไปหน่อยได้มั้ยครับ❓ เพราะดูเหมือนจะมีข้อความที่ขัดแย้งกันเองอยู่ ผมรู้สึกว่าพระองค์บอกว่า "บางครั้งการช่วยเหลือที่ดีที่สุดที่เราสามารถมอบให้กับคนอื่นได้ก็คือการปล่อยให้พวกเขาได้อยู่กับตัวเอง"
แล้วผมก็รู้สึกว่าพระองค์จะพูดว่า "จงอย่าพลาดที่จะช่วยเหลือใครก็ตามที่เธอเห็นว่าพวกเขาจำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือ"
สองประโยคนี้ผมว่ามันดูขัดๆกันอยู่นะครับ
G : ให้ฉันขยายความเข้าใจให้กับเธอในเรื่องนี้เพิ่มสักหน่อย
✴️จงอย่าให้การช่วยเหลือในลักษณะที่จะทำให้พวกเขาอ่อนแอลง
✴️จงอย่ายัดเยียดความช่วยเหลือที่เธอคิด(เอาเอง) ว่าจำเป็นต่อพวกเขา ให้คนๆนั้นหรือใครก็ตามที่จำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือรู้ว่ามีความช่วยเหลืออะไรบ้างที่เธอจะให้ได้ จากนั้นก็ฟังว่าพวกเขาต้องการอะไร แล้วดูว่า 🔹พวกเขาพร้อมที่จะรับมันไหม🔹
✴️จงให้ความช่วยเหลือในเรื่องที่พวกเขาต้องการ บ่อยครั้งผู้คนมักจะพูดหรือแสดงออกด้วยพฤติกรรมว่าตนไม่ต้องการให้ใครเข้ามายุ่ง ไม่ว่าสิ่งที่เธอ`คิดอยาก`ให้นั้นจะเป็นอะไรก็ตาม บางทีของขวัญที่ดีที่สุดที่เธอจะให้กับพวกเขาได้ก็คือ 🔹การปล่อยให้พวกเขาได้อยู่กับตัวเอง🔹
✴️แต่ถ้าในภายหลัง พวกเขาต้องการหรือปรารถนาในสิ่งอื่นขึ้นมา จะมีเหตุให้เธอสังเกต★เห็นได้เองว่ามันถึงเวลาที่จะให้แล้วหรือยัง ถ้าใช่ก็ให้ไปเลย
★ต้องสังเกตให้ดีครับ ทั้งหมดทั้งมวลก็ไม่พ้นเรื่องนี้ คือต้องเป็นคนช่างสังเกต ~ แอดมิน
ทั้งนี้จงอย่าพยายามให้ในสิ่งที่จะทำให้พวกเขาอ่อนแอลง สิ่งที่ทำให้พวกเขา "อ่อนแอ" ก็คือ 🔸สิ่งที่ส่งเสริมและสิ่งที่สร้างให้เกิดการพึ่งพาผู้อื่นขึ้นมา🔸
ความจริงแล้วมันมีหนทางอื่นอยู่เสมอที่จะช่วยเหลือผู้อื่นในแบบที่จะทำให้พวกเขาเข้มแข็งขึ้น
และการไม่สนใจอะไรเลยต่อปัญหาของผู้ที่กำลังต้องการความช่วยเหลือจริงๆจากเธอนั้นก็ไม่ใช่คำตอบ เพราะการช่วยที่น้อยเกินไม่ได้หมายความว่าจะทำให้คนเข้มแข็งกว่าการช่วยที่มากเกิน
💢การมี (เป็น) จิตสำนึกในระดับสูงนั้น เธอไม่อาจจงใจละเลยความทุกข์ยากของเพื่อนมนุษย์โดยอ้างว่า การปล่อยให้พวกเขา "รับผลที่ตัวเองก่อไว้" นั้น คือของขวัญที่ดีที่สุดที่เธอสามารถให้กับพวกเขาได้
💢ทัศนคติแบบนี้คือความหลงตนและหยิ่งยโสในระดับสูงสุด มันก็เป็นแค่การหาความชอบธรรมให้กับการไม่ดูดำดูดีของเธอก็เท่านั้น
ฉันขอเอ่ยถึงชีวิตและคำสอนของเยซูอีกครั้งตรงนี้
ด้วยเหตุที่เยซูคือผู้บอกเธอว่า...
ฉันจะกล่าวด้วยสิทธิอันชอบธรรมของฉันว่า : "มาเถิด บุตรธิดาผู้ได้รับพรจากเรา มารับมรดกซึ่งคืออาณาจักรที่เราได้ตระเตรียมไว้ให้แล้วสำหรับพวกท่าน"
"เพราะเมื่อเราหิวท่านก็ให้เรากิน เรากระหายท่านก็ให้เราดื่ม เราเป็นคนแปลกหน้าท่านก็รับเราไว้"
"เราต้องการเครื่องนุ่มห่มท่านก็มอบให้แก่เรา เราเจ็บป่วยท่านก็ดูแล เราอยู่ในคุกท่านก็มาเยี่ยม"
และพวกเขาก็จะกล่าวกับฉันว่า :
"พระองค์เจ้าข้า เมื่อใดกันที่ข้าพระองค์เห็นพระองค์ทรงหิวและได้เลี้ยงดูพระองค์❓ หรือเห็นพระองค์ทรงกระหายและได้ให้พระองค์ทรงดื่ม❓ เมื่อใดกันที่ข้าพระองค์เห็นพระองค์เป็นคนแปลกหน้าและได้รับไว้❓ หรือถวายฉลองพระองค์เมื่อทรงต้องการ❓ เมื่อใดกันที่ข้าพระองค์เห็นพระองค์ทรงเจ็บป่วยหรืออยู่ในคุกและได้ไปเฝ้าพระองค์❓"
และฉันจะตอบพวกเขาว่า :
"เราจะบอกความจริงกับพวกเธอว่า 🌟สิ่งใดที่เธอกระทำให้แก่ผู้เล็กน้อยที่สุดคนหนึ่งในเหล่าพี่น้องของเรา เธอก็ได้กระทำแก่เราด้วย🌟"
นี่คือสัจจะความจริงของฉัน...
ที่จะยืนหยัดไปชั่วนิจกาล
(จบ)(บทที่ 14)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
