“ตำนานที่มาของชาหลงจิ่ง” (2)
คำว่า หลงจิ่ง (龙井) แปลว่า บ่อมังกร (หลง แปลว่ามังกร จิ่ง แปลว่าบ่อ) บางครั้งจึงมีคนเรียกชาหลงจิ่งว่า ชาบ่อมังกร ความจริง “บ่อมังกร” นี้ไม่ใช่ชื่อของชา แต่เป็นชื่อบ่อน้ำแห่งหนึ่ง ทำไมบ่อน้ำถึงได้ชื่อว่า บ่อมังกร เล่ากันว่า ในรัชศกเจิ้งเต๋อแห่งราชวงศ์หมิง (ค.ศ. 1506-1521) ขณะกำลังขุดบ่ออยู่นั้น ตรงก้นบ่อขุดพบศิลาขนาดใหญ่ก้อนหนึ่ง มีรูปทรงคล้ายมังกรกำลังเหาะเหินอยู่ บ่อแห่งนี้จึงได้ชื่อว่า บ่อมังกร หรือหลงจิ่ง
ตำนานเกี่ยวกับชาหลงจิ่ง ยังมีอีกมากมายหลายเรื่อง อย่างที่จะเล่าให้ฟังต่อไปนี้ น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องหนึ่ง ...
นานมาแล้ว หลงจิ่ง เป็นชื่อของหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ภายในแอ่งเทือกเขาอันทุรกันดาร มีบ้านเรือนตั้งกระจัดกระจายอยู่ 10 กว่าครัวเรือน ด้านข้างของหมู่บ้านมีกระท่อมมุงจากที่ผุพังท้าลมฝนอยู่หลังหนึ่ง ในกระท่อมหลังนั้นมีแม่เฒ่าอาศัยอยู่คนหนึ่ง แม่เฒ่าไม่มีลูกหลาน อาศัยอยู่เพียงลำพังคนเดียว อายุก็มากแล้ว ขึ้นเขาลงเขาไม่ไหว ทำได้แค่คอยดูแลต้นชา 18 ต้นที่ปลูกอยู่หลังบ้านเท่านั้น
แม่เฒ่าเป็นคนจิตใจดีงาม ถึงแม้ตนเองใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก แต่ทุกวันต้องเก็บใบชามาจำนวนหนึ่ง ชงเป็นน้ำชา ที่หน้าบ้านก็ตั้งม้านั่งไว้สองตัวอยู่ใต้เพิง เพื่อให้ผู้คนที่เดินขึ้นเขาลงเขาเอาไว้เป็นสถานที่สำหรับนั่งพักเหนื่อยพร้อมจิบชาแก้กระหาาย
ในวันส่งท้ายปีเก่าปีหนึ่ง หิมะตกหนัก เพื่อนบ้านทั้งหลายต่างเตรียมข้าวของสำหรับฉลองปีใหม่เรียบร้อยแล้ว แต่แม่เฒ่ายากจน ถังข้าวสารแทบจะว่างเปล่า นอกจากใบชาเก่าเก็บกำมือหนึ่งที่ค้างอยู่ในไห ก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก
แต่นางก็ยังคงปฏิบัติเหมือนเช่นทุกครั้ง คือตื่นแต่เช้าตรู่ หยิบใบชาใส่ลงหม้อ จุดไฟ และนั่งต้มชาอยู่หน้าเตา ทันใดนั้นเอง ได้ยินเสียง "ผัวะ" ประตูกระท่อมถูกเปิดออก แล้วชายชราคนหนึ่งก็เดินเข้ามา ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยหิมะ แม่เฒ่ารีบลุกขึ้นต้อนรับ "ท่านผู้เฒ่า บนเขาพายุหิมะกำลังตกหนัก รีบเข้ามานั่งในกระท่อมเถอะ"
ชายชราปัดหิมะบนตัวออก เดินเข้าไปในกระท่อม ขณะกำลังผิงไฟอยู่หน้าเตานั้น ก็ถามแม่เฒ่าว่า "ท่านแม่เฒ่า ท่านต้มอะไรอยู่ในหม้อรึ"
"ข้ากำลังต้มชาอยู่"
"วันนี้เป็นวันสิ้นปี พรุ่งนี้ก็ปีใหม่แล้ว คนอื่นๆ เขาพากันเตรียมอาหารกราบไหว้ขอพรกัน บ้านท่านทำไมถึงมาต้มชาเล่า"
แม่เฒ่าถอนหายใจตอบว่า "เฮ้อ ข้ามันแม่เฒ่ายากจนตัวคนเดียว เตรียมอาหารกราบไหว้เทพยดาไม่ไหวหรอก ทำได้ก็แค่ต้มชาให้ผู้คนที่เดินผ่านทางได้ดับกระหายเท่านั้น"
ชายชราได้ฟังก็หัวเราะฮ่าๆ และพูดว่า "จนที่ไหน จนที่ไหน หน้าบ้านท่านยังมีของวิเศษตั้งอยู่เลย"
แม่เฒ่าฟังแล้วประหลาดใจมาก ยื่นหน้าออกไปดูหน้าบ้าน นอกจากม้านั่งเก่าสองตัวใต้เพิง ตรงมุมกำแพงยังมีโม่หินแตกๆ อยู่อีกลูกหนึ่ง ภายในโม่นอกจากเศษดินเศษใบไม้ที่ตกค้างมาหลายปีกองหนึ่ง นอกนั้นยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง มีของวิเศษอยู่ที่ไหนกัน
"อ้อ ข้าจะเอาของวิเศษของท่านไปเปล่าๆ ได้อย่างไร หากท่านเต็มใจ ก็ขายมันให้ข้าเถอะ ข้าจะได้เรียกคนมาอุ้มเอาไป" ชายชราพูดจบ ก็เดินจากไปท่ามกลางพายุหิมะ
แม่เฒ่ามองโม่หินแตกแล้วคิดในใจว่า โม่หินสกปรกแบบนี้ จะให้คนเอาไปได้อย่างไรกัน จึงจัดการกวาดเศษดินเก่าที่อยู่ในโม่ไปฝังลงตรงโคนต้นชาทั้ง 18 ต้นที่อยู่หลังบ้านนั้น
จากนั้นยังไปตักน้ำจากบ่อน้ำหลงจิ่งมาล้างโม่หินจนสะอาดหมดจด น้ำเปื้อนดินจากการล้างก็เอาไปเทลงที่โคนต้นชาอีก พอดีกับที่นางล้างโม่หินเสร็จนั้นเอง ชายชราก็นำคนมาพอดี พอมาถึงหน้าบ้านเห็นเข้า ก็ตะโกนขึ้นมาทันที
"แย่แล้ว ของวิเศษเล่า ของวิเศษเล่า"
แม่เฒ่ายิ่งงุนงงมากขึ้นไปอีก ชี้ไปที่โม่หินแล้วบอกว่า "ก็...ก็วางอยู่ตรงนี้นี่ไง"
"โธ่เอ๊ย ท่านเอาของที่อยู่ในโม่ไปไหนเสียแล้วเล่า"
"ข้าเอามันไปทิ้งไว้ที่โคนต้นไม้หลังบ้านแล้ว"
ชายชราเดินอ้อมไปหลังกระท่อม เมื่อเห็นว่าเป็นเช่นนั้นจริงก็พูดว่า "น่าเสียดาย น่าเสียดาย ความจริง ความวิเศษของโม่หินแตกลูกนี้อยู่ที่เศษดินเก่าๆ กองนั้นต่างหาก ในเมื่อท่านฝังมันไว้ใต้ต้นไม้แล้ว ก็ดูแลต้นชาทั้ง 18 ต้นนี้เป็นอย่างดีเถิด" พูดจบแล้ว ชายชราก็นำพาคนจากไป
วันสิ้นปีและวันปีใหม่ผ่านไปแล้ว ในที่สุด ฤดูใบไม้ผลิก็มาถึง ในปีนี้ ต้นชา 18 ต้นหลังกระท่อมของแม่เฒ่า อยู่ดีๆ ก็แตกยอดอ่อนสีเขียวขึ้นหนาแน่น เมื่อเด็ดยอดมาชงชา ก็ได้น้ำชาที่ทั้งใสทั้งหอม รสชาติก็นุ่มละมุน
เพื่อนบ้านเห็นต้นชาของแม่เฒ่าเติบโตเจริญงอกงามเช่นนี้ จึงพากันโค่นต้นไผ่ทิ้ง แล้วเก็บเอาเมล็ดพันธุ์ของต้นชา 18 ต้น นำมาปลูกกระจายไปทั่วทั้งภูเขา วันเวลาผ่านไป ต้นชาเหล่านั้นก็เติบโตงอกงาม พื้นที่แห่งนี้กลายเป็นสถานที่ปลูกชาอันกว้างใหญ่ไพศาล
จนถึงปัจจุบัน คนปลูกชาทุกคนต่างพากันบอกว่า ต้นชาหลังกระท่อมแม่เฒ่า 18 ต้นนั้น ก็คือบรรพบุรุษของ ชาหลงจิ่ง นั่นเอง
ภาพจาก http://www.nipic.com/show/31717995.html
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
