พ่ายกลซาตาน [Artificial Devil Love] ตอนที่ 29
ยี่สิบนาทีต่อมา...กอหญ้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ร้านทองในห้างสรรพสินค้านั้นโดยที่มีพิศาลนั่งอยู่ข้างๆ และเยื้องไปด้านหลัง คริสต์ที่ยืนอยู่ห่างๆ
“ผมว่าเขาชอบพี่หญ้านะ”
“เพี๊ยะ!...” กอหญ้าตีแขนพิศาลที่พูดจาไม่เข้าหูเธอ
“พี่หญ้า!...ตีผมทำไม? คนเค้าพูดความจริง”
“…ชื่อคริสต์เหรอไง?...ถึงไปรู้ว่าเขาคิดยังไง?” คริสต์ที่ยืนมองห่างๆ สายตาคอยแอบชำเลืองมองสองพี่น้องที่ซุบซิบอะไรกันที่เขาไม่ได้ยิน ในขณะที่รอเจ้าหน้าที่นำ ‘ของ’ ที่กอหญ้าสั่งทำเอาออกมา
“ผมเป็นผู้ชายนะครับ!...เขาดูกันออก...ก่อนที่เขาจะรู้ว่าผมเป็นน้องชายพี่...สายตาเขามองผมอย่างกับจะเตะโด่งผมออกนอกโลกยังไงยังงั้น...แต่จะว่าไปตัวจริงเขาดูดีกว่าในภาพข่าวนะครับ...เข้าใจเลยล่ะว่าทำไมสาวๆถึงอยากจะเป็นมากกว่าคู่ควงของเขา...รูปหล่อ รวย การศึกษาดีอีกต่างหาก...”
“รู้ดีจริงนะ!...” กอหญ้าหยุดคำพูดของตัวเอง เมื่อเจ้าหน้าที่นำของที่เธอสั่งทำออกมา ล็อคเก็ต สองชิ้นที่ต่างขนาดกัน กอหญ้าหยิบอันที่ใหญ่กว่าขึ้นมาและกดเปิดดูด้านในที่เป็นภาพวาดชายหนุ่มที่สวมชุดเชฟและอุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่หันมองหน้าชายหนุ่มกับแขนเล็กที่พาดคล้องคอไว้ พิศาลเห็นภาพวาดนั้นแล้วต้องเงยหน้ามองกอหญ้าที่ยิ้มตอบเขา เพราะเป็นภาพกอหญ้ากับพ่อของเธอที่มาจากฝีมือวาดของกอหญ้าเอง กอหญ้าตรวจสอบความเรียบร้อยและอีกอันที่เล็กกว่าข้างในเป็นภาพเหมือนกันชิ้นน้ันสำหรับตัวเธอเอง
คริสต์ขมวดคิ้วอย่างสนใจ ถึงจะพยายามที่มองว่ามันคืออะไร แต่เขาก็ไม่เห็นอยู่ดี แต่ต้องเป็นล็อคเก็ตที่สำคัญมาก เขาเห็นเพียงแค่นั้น ทั้งสามเดินออกจากร้านเมื่อกอหญ้าชำระเงินส่วนที่เหลือ ของสองชิ้นนี้ กอหญ้าสั่งทำโดยเงินนั้นได้มาจากงานออกแบบภายในของเธอที่มีผู้ที่ชอบการออกแบบนั้นและซื้อแบบไปตอนที่เธอฝึกงานอยู่ และเขาก็ให้ค่าตอบแทนถึงหกหลักเพียงแค่เขาคนนั้นรู้ว่าเป็นการออกแบบโดยนักศึกษา เขาจึงให้ราคาที่สูงกว่างานออกแบบทั่วไป จึงทำให้กอหญ้านำเงินจำนวนนั้นมาทำของขวัญวันเกิดครบรอบอายุยี่สิบเอ็ดปีของเธอกับพ่อที่อายุครบสี่สิบเอ็ดปี ใครจะเชื่อ!ก็ต้องเชื่อว่ากอหญ้าพระเจ้าส่งมาให้เกิดเป็นลูกพ่อ เพราะเธอเกิดวันเดียวกับพ่อของเธอแต่คนละปีเท่านั้น แน่!ละต้องคนละปี จนถึงตอนนี้กอหญ้าก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ซื้องานออกแบบภายในชิ้นนั้นของเธอไป...
“จะไปไหนกัน?” คริสต์เอ่ยถาม เมื่อเขากลายเป็นคนไร้ตัวตนของกอหญ้าไปซะแล้ว!
“…ปิดเทอม...” กอหญ้าชี้นิ้วไปที่พิศาล และหันนิ้วมาชี้ตัวเอง “เรียนจบแล้ว...เราสองคนจะไปดูหนังกันตามประสาพี่น้อง” กอหญ้าหันนิ้วไปชี้ที่คริสต์ “...มีงานต้องทำไม่ใช่เหรอ?...ควรกลับไปทำงานได้แล้ว”
“ใช่!งานมีให้ทำ...แต่เผอิญไม่ใช่ลูกจ้างใคร...จะกลับตอนไหนก็ได้...จะ...ไป...ดู...หนัง...ด้วย...มีอะไรมั้ย?” พิศาลแอบยิ้ม ยามที่มองและฟังพี่สาวกับว่าที่พี่เขย ที่ดูแล้วฟ้าคงส่งมาปราบพยศพี่สาวคนนี้เป็นแน่
คริสต์นั่งยิ้มยามดูสองพี่น้องที่นั่งกินพิซซ่าหลังจากที่ออกมาจากโรงภาพยนตร์ แน่นอนเขามีคำถามมากมายที่อยากจะถามกอหญ้า เพราะถ้าสองคนนี้ไม่ยืนยันว่าเป็นพี่น้องต่างแม่กัน ใครมาบอกเขา เขาไม่มีทางเชื่อเป็นแน่ เพราะสองคนนี้ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักนิด แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขารู้มากขึ้นเกี่ยวกับกอหญ้าคือ เธอมีแม่ที่มีครอบครัวใหม่แล้วนั้นเอง
กอหญ้าก็ดูเหมือนเด็กสาวๆทั่วไป ในยามนี้ ยามที่เธอมีน้องชายข้างกาย ซึ่งแตกต่างมากยามอยู่กับเขา เพราะเธอจะดูเก่งกล้าสามารถ อวดดีตลอดเวลา...
ริต้าที่เดินผ่านมาหยุดมองคริสต์ที่นั่งอยู่ในร้านพิซซ่า ซึ่งริต้าเองก็ไม่คิดว่าจะได้เห็นคริสต์ในสถานที่แบบนี้ และที่ร่วมโต๊ะด้วยอีกสองคนนั้นเธอไม่รู้จัก แต่หนึ่งในนั้นเป็นหญิงสาวที่มองจากตรงนี้เธอสวยสง่าดูสดใสและคุ้นๆ และที่ทำให้ ริต้าดวงตาร้อนผ่าว สายตาของคริสต์ที่มองหญิงสาวคนนั้น มันมีอะไรมากกว่าที่ใครเห็นก็รู้โดยทันที มือเรียวของริต้าขมวดกำแน่นมากขึ้นเมื่อคริสต์ดึงทิชชู่เช็ดแก้มของหญิงสาวคนนั้นเมื่อมีคราบซอสติดอยู่
“ริต้า!...ไม่ยอมปล่อยคุณไปง่ายๆ...คริสต์คุณจะต้องเสียใจที่ทำกับริต้าแบบนี้” ริต้าเดินจากไปเมื่อพ่นคำเคียดแค้นออกมาเบาๆ ได้ยินเพียงตัวเธอเอง และทำให้ริต้าย้อนคิดถึงเมื่อตอนกลางวันที่เธอเผอิญได้ยินคุณหญิงศศิธรคุยกับ เขมิกาในร้านอาหารญี่ปุ่นที่เธอนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะของทั้งสองคน
“คุณน้าดูมีความสุขจังนะคะวันนี้” เขมิกาเอ่ยแซวคุณหญิงศศิธรที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดตั้งแต่ที่เห็นภาพคริสต์กับกอหญ้าในห้องทำงาน
“แล้วเขมล่ะ...ก็ดูเบิกบานเป็นพิเศษ” คุณหญิงศศิธรแซวกลับ ทำให้ทั้งสองคนหัวเราะออกมา และพูดคุยเรื่องของคริสต์กับกอหญ้า โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามี ผู้ไม่ประสงค์ดีนั่งฟังเก็บข้อมูลอย่างตั้งใจ...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
