บ้านไร้จุดจบ ตอนที่ 1
เรื่องราวของชายหนุ่มที่เข้ามายังบ้านปริศนา ตามคำแนะนำของเพื่อนเพื่อทำภารกิจพิชิตเงินรางวัล ซึ่งไม่รู้เลยว่าบ้านหลังนี้มีบางอย่างซ่อนอยู่
** ทางเพจดูก่อนนอนขอสงวนสิทธิ์ห้ามนำวีดีโอนี้ไปเผยแพร่ซ้ำหรือแก้ไขดัดแปลงเด็ดขาด หากพบเห็นจะดำเนินการตามกฎหมายให้ถึงที่สุด **
ติดต่อ Email JJCHENNEL@gmail.com
สวัสดีครับผมชื่อ ดาวิด ส่วนนี่เพื่อนของผมชื่อ ปีเตอร์เทอร์รี่ เขาเป็นคนที่ติดเฮโรอีนมาก เราเป็นเพื่อนกันในมหาวิทยาลัยจนกระทั่งผมเรียนจบ แต่เขาดรอปเรียนไปหลังจากเริ่มเรียนได้ 2 ปี เรื่องราวของผมเริ่มต้นตอนที่ผมย้ายออกมาจากหอพักแล้วเข้าไปอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ ผมก็ไม่ได้เจอกับปีเตอร์มากนัก เราจะคุยกันทางออนไลน์เป็นระยะ ๆ มีช่วงหนึ่งที่เขาไม่ได้ออนไลน์เป็นเวลาประมาณ 5สัปดาห์ ผมไม่ได้กังวลอะไรมากนัก เพราะเขาอาจจะเสพยาอยู่จนไม่ได้ทำอย่างอื่นก็ได้ แต่แล้วคืนหนึ่งผมก็เห็นเขากลับมาออนไลน์อีกครั้ง ก่อนที่ผมจะทักเขาไป เขากลับส่งข้อความมาหาผมก่อน “ ดาวิดพวกเราต้องคุยกัน”
นั่นคือตอนที่เขาบอกกับผมเรื่อง “บ้านไร้จุดจบ” ที่เรียกชื่อนี้ก็เพราะไม่มีใครเคยไปถึงทางออกสุดท้ายของบ้านได้เลย กฎของบ้านหลังนี้ค่อนข้างง่าย คือไปให้ถึงห้องสุดท้ายของบ้านแล้วคุณจะได้เงินรางวัล $ 500
ภายในบ้านมีทั้งหมด 9 ห้อง บ้านหลังนี้ตั้งอยู่นอกตัวเมือง ห่างจากบ้านของผมประมาณ 4 ไมล์ เห็นได้ชัดว่าปีเตอร์น่าจะเคยได้ลองไปที่บ้านหลังนั้นแล้วแต่ก็น่าจะล้มเหลวไป เขาเป็นคนติดยา ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะยานั่นแหละที่ทำให้เขาเห็นสิ่งที่ผิดธรรมชาติในบ้านหลังนั้น ผมยังคงไม่เชื่อที่เขาเล่า ผมบอกกับเขาว่าผมจะลองไปดูในคืนวันพรุ่งนี้และไม่ว่าเขาจะพยายามโน้มน้าวผมแค่ไหนก็ตาม $ 500 มันฟังดูไม่น่าเกินจริงเท่าไหร่ และแล้วผมก็ไปที่บ้านหลังนั้น
เมื่อผมมาถึง ผมก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่แปลกๆ เกี่ยวกับบ้านหลังนี้ทันที คุณเคยเห็นหรืออ่านอะไรบางอย่างที่ไม่น่ากลัว แต่กลับมีบางอย่างทำให้รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมารึเปล่า? หัวใจของผมเต้นช้าลงก่อนที่จะเข้าไปในบ้าน
ภายห้องดูเหมือนล็อบบี้ของโรงแรมธรรมดาๆ ที่ตกแต่งไว้สำหรับวันฮาโลวีน มีป้ายเขียนไว้ว่า “ห้องที่ 1 ทางนี้” ไปให้ถึงอีก 8 ห้องแล้วคุณจะได้รับรางวัล ผมหัวเราะเบาๆ แล้วก็เดินไปที่ประตูของห้องแรก
ห้องแรกทำผมหัวเราะหนักมาก ของทั้งหมดในห้องมันคือของที่ใช้ในวันฮาโลวีนที่มีทั้ง ผีผ้าคลุม และหุ่นยนต์ซอมบี้ที่จะส่งเสียงตอนที่เดินผ่าน สุดทางเดินเดินในห้องคือประตูของห้องถัดไป ผมมุ้งหน้าไปยังห้องที่ 2 ต่อ
ห้องที่ 2 มีหมอกอยู่เต็มห้องไปหมด ดูเหมือนจะใช้เทคโนโลยีที่ดีกว่าห้องแรก ไม่เพียงแต่มีเครื่องพ่นหมอกเท่านั้น แต่ยังมีค้างคาวตัวหนึ่งห้อยลงมาจากเพดานและบินวนเป็นวงกลม เริ่มจะน่ากลัวขึ้นแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีเพลงวันฮาโลวีนที่เล่นวนซ้ำอยู่ที่ไหนสักแห่งในห้อง ผมไม่เห็นเครื่องเล่นเสียงเลย แต่เสียงน่าจะมาจากลำโพงที่ซ่อนไว้สักที่ในห้องนี้แน่นอน ผมเดินข้ามของเล่นสองสามอย่างไป มันไม่น่ากลัวเลยสักนิด ผมเดินยืดอกไปยังห้องถัดไป
ผมเอื้อมมือไปที่ลูกบิด และมันทำให้หัวใจของผมตกลงไปที่ตาตุ่ม ผมไม่อยากเปิดประตูนี้เลย ความรู้สึกน่าหวาดกลัวถาโถมเข้ามาอย่างหนัก ผมนิ่งอยู่สักพักเพื่อสลัดความกลัวออกไปจากนั้นก็เปิดประตูเข้าไป
ห้องที่ 3 คือช่วงที่สิ่งต่างๆเริ่มเปลี่ยนไป บนพื้นห้องดูเหมือนห้องธรรมดาทั่วไป มีเก้าอี้ตัวนึงวางอยู่บนพื้นกลางห้อง มีตะเกียงดวงหนึ่งแขวนอยู่ที่มุมห้อง ให้แสงสลัวๆ พาดผานวัตถุในห้องจนเกิดเป็นเงาบนพื้นห้องและผนัง นอกจากเก้าอี้แล้วยังมีของอีกหลายอย่างอยู่ในห้อง ผมค่อยๆเดินไปที่ประตูพร้อมกับความหวาดกลัวที่เริ่มกัดกินเข้ามา ตอนนั้นเองที่ผมเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ผมหันหลังกลับพยายามเปิดประตูห้องก่อนหน้าแต่มันถูกล็อคจากอีกด้านนึง มันทำให้สติผมแทบหลุด มีใครบางคนล็อคประตูขณะที่ผมกำลังจะเปิดมัน ไม่มีทาง ผมไม่ได้ยินเสียงใครเลยนี่นา หรือมันอาจจะเป็นระบบล็อคอัตโนมัติ
บางทีผมคิดว่าผมอาจจะกลัวเกินไปก็ได้ ผมตัดสินใจหันกลับไปที่ห้อง ตอนนี้เงาที่เคยเห็นในตอนแรกมันหายไปแล้วรวมทั้งของอื่นๆในห้องด้วย แต่เงาของเก้าอี้ยังไม่ได้หายไป จากนั้นผมก็เริ่มเดินอย่างช้าๆ ผมเคยเห็นเงาน่ากลัวแบบนี้ตอนเด็กๆ ผมสามารถจินตนาการให้มันเป็นอย่างอื่นได้ ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นเมื่อเดินมาถึงกลางห้อง แล้วขณะที่ผมก้มมองพื้น บ้าน่า ผมมองไม่เห็นเงาของตัวเองเลย แทบไม่มีเวลาให้กับความกลัว ผมรีบวื่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปที่ประตูห้องถัดไปโดยไม่คิดว่าตัวเองจะเข้ามาที่ห้องนี้
ห้องที่ 4 อาจจะเป็นห้องที่น่ากลัวที่สุด พอผมปิดประตูแสงทั้งหมดดูเหมือนจะถูกดูดออกและนำกลับไปไว้ที่ห้องก่อนหน้า ความมืดล้อมรอบตัวผมจนไม่กล้าขยับไปไหน ที่ผ่านผมไม่เคยกลัวความมืดเลย แต่ตอนนี้มันทำให้ผมแทบประสาทหลอน ผมมองไม่เห็นอะไรเลย ผมเอามือของตัวเองมาจับที่หน้าอก ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ มันมืดเกินที่จะอธิบายได้ ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ทุกอย่างเงียบสงัด ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเอง
ผมตัดสินใจเริ่มออกเดินแต่ก็เสียหลักสะดุดล้มไปข้างหน้า จังหวะนั้นหัวใจผมเต้นเร็วมากนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ผมมองไม่เห็นประตูเลย ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าห้องนี้มันจะมีประตูอยู่ตรงไหน จากนั้นความเงียบก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงฮัมต่ำเสียงนึง ผมรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่อยู่ข้างหลังผม ฉันรีบหมุนตัวไปมองรอบ ๆ ทั้งๆที่แทบมองไม่เห็นจมูกของตัวเองเลยด้วยซ้ำ ผมรู้ว่ามันอยู่ตรงนั้น ไม่ว่าจะมืดแค่ไหนก็ตามผมก็รู้ว่ามีบางอย่างอยู่ที่นั่น เสียงครวญครางดังเข้ามาใกล้มากขึ้น ผมรู้สึกได้ว่าตอนนี้มันมาอยู่ข้างหน้าผมแล้ว ผมค่อยๆก้าวถอยหลัง ผมไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน ผมไม่สามารถบรรยายความกลัวในตอนนี้ได้เลย ผมไม่กลัวว่าตัวเองจะตายด้วยซ้ำ แต่ผมกลัวสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้มากกว่า แล้วจู่ๆไฟก็กระพริบขึ้นมาชั่วขณะแต่ว่า
ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้นเลย ผมรู้สึกโล่งใจ แล้วหลังจากนั้นห้องจมลงสู่ความมืดอีกครั้งและเสียงครวญครางก็กลายเป็นเสียงกรีดร้องดังลั่น ขณะนั้นผมก็กรีดร้องเช่นกันจนไม่ได้ยินเสียงที่น่ารังเกียจนี้เพราะเสียงของผมกลบเสียงนั้นไปจนหมด ผมออกตัววิ่งออกห่างจากเสียงนั้นและพยายามคลำหาที่จับประตูจนเจอแล้วรีบเปิดเข้าสู่ห้องถัดไป
เรื่องราวยังไม่จบเพียงเท่าโปรดติดตามตอนต่อไป...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
