Ep. 3 อดีตของหลี่หมิง (1)
https://www.facebook.com/LoongGunz/
หลี่หมิง เป็นเด็กกำพร้าโตมากับวัด ในหมู่บ้านเป็นคนขยันเรียน มุมานะ และแน่นอน หน้าตาดีคนนึง ขาเรียวยาว ตาโต ปากกระจับสีแดงน่าหลงไหล ผิวขาวเนียน ใครเห็นใครก็รัก จึงมิมีใคร รังเกียจ เขาเติบโตมาในหมู่บ้านเฉียว ซึ่งตอนนี้ เขาอายุได้ 14 ปีแล้ว ที่นี่เป็นหมู่บ้าน เกษตรกรรม มีการทำนา และปลูกพืขสวน เจ้าเมืองเป็นคนดีช่วยเหลือหมู่บ้าน จนทำให้ทุกคน ยืนด้วยลำแข็งของตนเองได้ ที่หมู่บ้านจะส่งข้าว ไปขาย ให้กับเมืองหลวงและพืชผักและสัตว์ก็นำไปแลกเปลี่ยนกับหมู่บ้านอื่น เป็นเช่นนี้แล
"หลี่ หมิง หลี่หมิง ข้าอยากไปจับปลา ไปกะ ข้านะ " เสียงของจ้างจ้าวถามขึ้น เขาสองคนเป็นเพื่อนกัน เพราะเรียนด้วยกันที่วัด
จ้างจ้าวอายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปี แต่ไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่บอกว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน ทำไมต้องเรียกพี่ด้วย
"ไปสิ "หลี่หมิงยิ้มกว้างให้กับเพื่อนตัวน้อย
ทั้งสองจับปลาได้ประมาณห้าหกตัว ก็ไปเล่นนำ้จนเกือบเย็น แม่ของจ้างจ้าวก็มาตาม ทั้งสามเดินจนมาถึงหน้าบ้านของจ้างจ้าว หลี่หมิงยื่น ถังไม้ที่ใส่ปลาให้ จ้างจ้าว แต่จ้างจ้าวส่ายหัวเขายกให้หลี่หมิงทั้งหมด แม่ของจ้างจ้าวก็บอกให้หลี่หมิง นำไปทำอาหารไว้กิน เพราะที่วัดที่เขาอยู่ นั้น กินเจ เจ้าอาวาสและผู้บำเพ็ญ ไม่กินเนื้อสัตว์
บ้านของจ้างจ้าว จัดว่ามีฐานะ ครอบครัวนึง แม่ของเขาเป็นน้องสาวของท่านเจ้าเมือง แต่มาหลงรักกับหนุ่มทำนา จึงขอมาอยู่บ้านสามี เจ้าเมืองก็ไม่ใช่คนถือ ยศศักดิ์ ตามใจน้องสาว ใช้ชีวิตแบบวิถีชาวบ้าน ถ้านางเลือกไปอยู่ในเมืองพาสามีกับลูกไป จ้างจ้าวก็คงได้เป็นคุณชาย เพราะเป็นหลานคนโปรดของท่านเจ้าเมือง ด้วยหน้าตาที่ถอดแบบมาจากท่ามแม่ของท่านเจ้าเมือง หรือยายของจ้างจ้าวนั่นเอง ผมสีนำ้ตาลทอง ตากลมโต ขนตา ยาวเป็นแพ หน้าเรียว ผิวสีนำ้ผึ้ง โดย มีดวงตาสีนำ้ตาลที่ดึงดูดให้ค้นหา จมูกโด่ง มองยังไงๆก็เหมือนผู้หญิง แต่นิสัยนี่ จอมกระล่อน ดีๆนี่เอง (ตัวเองก็ไม่ต่างกัน เหมือนผู้หญิง)
ที่วัดที่หลี่หมิงอยู่เดินมาไม่ไกลนักจากบ้านจ้างจ้าว พอมาถึงก็มีเด็ก ๆๆคนนึงวิ่งมาพร้อมตะโกนเรียก
"พี่ หลี่หมิง พี่หลี่หมิง พระอาจารย์เรียกหา"
หลี่หมิง ยื่นถังใส่ปลาให้เด็กคนนั้นบอกให้ ทำความสะอาด เดี้ยวเขาจะกลับมาทำให้กิน เด็กคนนั้นก็พยักหน้ารับ เดินถือถังไปยังห้องครัว
หลี่หมิงมาพบพระอาจารย์ ที่ห้องโถง
"ข้าขอคารวะ พระอาจารย์ " กับคุกเข่าลง
"ลุกขึ้นเถิด" พระอาจารย์ ที่มีหนวดเครา ยาวสีขาว เอ่ยขึ้น
"ที่ข้าตามเจ้ามา เพราะอยาจะถามเจ้า ว่าเจ้าอยากไปสอบ ที่เมืองหลวง หรือไม่ "เพราะเห็นถึงความฉลาด และความขยันเรียน ของหลี่หมิง เขาจึงอยากสนับสนุน
" ข้า ข้า อยากไปขอรับ"
"ดีมาก งั้นต่อไปนี้ เจ้า ก็มาเรียนเพิ่มเติมกะข้าที่นี่ มาเป็นศิษย์เอกของข้า" จริงๆแล้ว พระอาจารย์ก็สอน เด็กๆที่นี่อยู่ เพื่อ ให้ทุกคนอ่านออกเขียนได้ช่วยตัวเองในอนาคต จึงมีเด็กๆ ในหมู่บ้านมาเรียนด้วย รวมทั้งจ้างจ้าวเพื่อนของเขาด้วย
"งั้นเจ้า ก็ไปเถอะ เจอกันวันพรุ่งนี้ "
"ขอรับ"ในใจเขารำ่ร้องยินดีมากมาย วิ่งกิ่งกระโดด ไปที่ห้องครัว
"มีอะไร ให้เจ้าดีใจ หนักหนา" เด็กหนุ่มอายุมากกว่าเขาสองปี ถามขึ้น
"พระอาจารย์รับ ข้า เป็นศิษย์เอกหละ พี่ฝู่" เขาบอกและยิ้มหน้าบานไปที่คนถาม
"เฮ้อ ข้าดีใจ ด้วย " แต่นำ้เสียงก็ไม่ได้บ่งบอกอาการดีใจ พี่ฝู่ไม่ค่อยชอบเรียน เขาอยากเป็นนักสู้มากกว่า แต่ที่นี่ต้องเรียนและฝึกยุทธ์คู่กัน เพราะต้องอ่านตำรา ไม่มีใครช่วยอ่าน เพื่อเป็นการฝึกฝนการอ่านไปในตัว ไม่งั้นจะเอาแต่ฝึกยุทธ์เพียงอย่างเดียว
"ข้า ไม่เข้าใจ เจ้า เลย ที่วันๆคลุกอยู่กับหนังสือ ฝึกยุทธ์ เจ้าก็ฝึกแบบงูๆๆปลาๆๆ แล้วจะช่วยตัวเองได้อย่างไร "
จากนั้นก็ถอนหายใจ ต่อ อาฝู่ผู้ไม่รักการอ่าน
"เหอะน่า คนเราชอบไม่เหมือนกัน เดี้ยวข้าไปช่วยอาหลงก่อนนะ ไม่รู้ป่านจะหั่นปลาได้ไหม"
"อาหลง อาหลง เจ้าทำถึงไหนแล้ววว "
"ข้า กำลัง จะ ทุบหัวปลา แต่มันดิ้น อะ พี่หลี่หมิง" เด็กตัวน้อยอายุน้อยกว่าเขาซักสองปี เอ่ยขึ้น
"มา มา ข้าทำเอง ขืนรอเจ้า พวกเราคงไม่ได้กิน"
หลี่หมิง ก็นำไม้ทุบหัวปลาต่อจากนั้นก็ถอดเกร็ดปลา แล้วดำเนินการชำแหละ
"เจ้าไปทำผัดผักให้พวกหลวงพี่ กับเจ้าอาวาสเถอะ "
อาหลงพยักหน้า ที่นี่มีเด็กกำพร้าสี่ห้าคน เนื่องจาก พ่อแม่ป่วยล้มตายไม่มีญาติรับเลี้ยง บ้างก็พลัดหลงกับครอบครัวในช่วงสงคราม เมื่อสิบกว่าปี ซึ่งหลี่หมิงก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาจำหน้าพ่อแม่ตัวเองไม่ได้ด้วยซำ้ ตอนนั้นเขาอายุสี่ห้าขวบ ร้องไห้อยู่ เจ้าอาวาสผ่านทางพอดีจึงพามาอยู่ด้วยที่วัดด้วย ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ที่นี่ มี เด็กกำพร้าหลายคน (เรียกง่ายๆๆ ก็เด็กวัด นั่นแหล่ะ)
พี่ใหญ่ ก็คือ เสี่ยวอี้ อายุจะสิบแปด ที่อยากจะสมัครเป็นทหารกล้า
พี่ฝู่ ฝู่หมิงหลง อายุ สิบหก อยากเป็นนักสู้ อยากมีวรยุทธ์ เพื่อสร้างชื่อ และสร้างสำนักเป็นของตนเอง
อาหลง อายุน้อยกว่าหลี่หมิงหนึ่งปี เป็นเด็กที่มีคนมาฝากไว้ ไม่รู้ที่มาที่ไป เป็นคนหัวอ่อน เชื่อคนง่าย
อาเฟือง และ อา อ้าว เป็นพี่น้องกัน อายุพอๆกับอาหลง พ่อแม่ตายเพราะโรคระบาด ท่านเจ้าอาวาส จึงนำมาเลี้ยง เพราะไม่ที่ญาติที่ไหน
และความฝันข้า หล่ะ
"ข้าอยากเป็น จงหงวนข้าจะทำมันให้จงได้"
แล้วทอดปลาในกระทะต่อไป
จบตอน
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
