“ในชีวิตนี้ คุณรักใครมากที่สุดครับ?”
ชวนให้คุณนั่งใคร่ครวญ และตอบคำถามข้างต้นให้ดีที่สุด ก่อนที่จะเลื่อนอ่านกันต่อนะครับ
---
สวัสดีกันอีกครั้ง เป็นครั้งที่ 2 แล้วนะครับในวันนี้
ผมสัญญากับทุกคนในโพสต์ที่แล้ว ว่าจะลงบทความอีกตัวในช่วงหัวค่ำ และนี่ก็ตามสัญญานะครับ ^ ^
เอาล่ะ คุณตอบคำถามที่ผมได้ถามไปช่วงต้นกันแล้วหรือยังครับ? ผมขอเดาได้หรือเปล่า
แฟน?
พ่อแม่?
พี่น้อง?
เพื่อนสนิท?
คุณครู?
ขอเดาประมาณนี้ครับ ตรงกับใครบ้างไหมเอ่ย? ถ้าไม่ตรงยังไงลองคอมเมนต์บอกกันได้นะครับ ผมอยากรู้ว่าทุกคนให้ความสำคัญกับอะไรมากที่สุด
แต่ถ้ายังคิดไม่ออกก็ยังไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะเล่าปัญหา หรือที่มาที่ทำให้ผมมาเขียนโพสต์นี้กันก่อน คุณยังมีเวลา ก่อนที่ผมจะเฉลยว่า เราควรรักและให้ความสำคัญกับใครมากที่สุด.
----
คุณสามารถอ่านบทความอื่น ๆ ได้ที่
สนับสนุนผม เพื่อให้มีกำลังใจทำผลงานต่อไป
----
เรื่องของเรื่องคือ ผมได้มีโอกาสเสพสื่อบันเทิงเรื่องหนึ่งมาครับ มันเป็นการ์ตูนนอกกระแสเรื่องหนึ่ง ที่มีพล็อตแนวแฟนตาซี ดาด ๆ ทั่วไป
แล้วทีนี้ครับ พอผมดูจบ ผมรู้สึกถูกจี้ปมปัญหาในชีวิต เกี่ยวกับคุณค่าในชีวิต ความอยากได้อยากมี ผมก็วิเคราะห์ต่อไปว่ามันเป็นเพราะอะไร มันคงเป็นเพราะเราเอาตัวเองเข้าไปเปรียบเทียบ ว่าเรามันไม่มีคุณค่าเหมือนอย่างตัวละครในเรื่อง ไม่มีใครเห็นคุณค่า ไม่มีใครรักเรา แล้วเราจะอยู่ต่อไปทำไมนะ?
หากให้นิยามความรู้สึกนี้ ผมคิดว่าคงจะเป็นความ “หม่นเศร้า” (Melanchory) กระมัง
ในเชิงวิทยาศาสตร์ ก็มีคำอธิบายให้กับเหตุการณ์นี้เช่นกัน นั่นคือ ในตัวเรา จะมีเซลล์ประสาทชนิดหนึ่งที่ชื่อ “เซลล์กระจกเงา” เซลล์นี้จะคอยทำหน้าที่ฉายภาพสะท้อนบุคคลอื่น ว่าเขารู้สึกยังไงนะ? ถ้าเราเป็นเขาคงรู้สึกยังงั้นยังงี้ โดยผลลัพธ์แล้วเซลล์นี้มีช่วยทำให้มนุษย์เราเข้าใจกันมากขึ้น ผ่านการเอาใจเขามาใส่ใจเรา
ถ้าจะให้เข้าใจง่ายมากขึ้นกว่านั้น เจ้าเซลล์ประสาทกระจกเงา ก็คือเซลล์แห่งความ Empathy หรือเซลล์แห่งความเข้าอกเข้าใจนั่นเอง
แต่สิ่งที่ผมเป็น ดันกลายเป็นการสะท้อนกลับของความเข้าอกเข้าใจ นั่นคือเราดันไปเปรียบเทียบข้อดีข้อเขา กับข้อเสียของเรา นั่นเลยทำให้ผมเกิดความหม่นเศร้านั่นเอง
แล้วผมแก้ไขความ Melanchory นี้ได้ยังไง?
เอาล่ะ มาถึงตรงนี้ ใครที่ยังตอบคำถามเมื่อต้นชั่วโมงไม่ได้ คุณไม่มีเวลาแล้วนะครับ เพราะผมจะเฉลยตรงนี้แล้ว หากคุณยังคิดไม่ได้ผมก็แนะนำให้ Pause ไว้ก่อน ไม่ต้องรีบครับ ค่อย ๆ คิด
แต่ถ้าขี้เกียจคิดแล้ว ไม่เป็นไรครับ งั้นก็มาอ่านเฉลยกันเถอะ
.
.
.
.
.
ผมแก้ไขอาการหม่นเศร้านี้ได้ด้วยการ “รักตัวเอง” ครับ
เอ๊ะ… ยังไง?
อย่าเพิ่งงงครับ เดี๋ยวผมจะไล่อธิบายแบบ Step by Step เลย
โดยมากแล้ว ร้อยทั้งร้อย สื่อส่วนมากมักเล่นประเด็นการรักคนอื่นกันทั้งนั้นเลย โดยเฉพาะความรักเชิงชู้สาว ที่มีให้เห็นกันร้อยละ 80 ในทุกสื่อทุกแพลตฟอร์ม ไม่ว่าจะเป็นละครหลังข่าว หนังไทย หนังต่างประเทศ หนังอินดี้ หนังฮอลลีวูดด์ LINE Movie Netflix ซีรีส์เกาหลี เกม การ์ตูน และอื่น ๆ อีกมากมาย
แต่ความรักตัวเอง มีสื่อแทบนับนิ้วได้ (และผมก็นึกตัวอย่างไม่ออกด้วย)
ในความเป็นจริง “ชีวิต” ควรเริ่มที่ “รักตัวเองก่อน”
เวลารู้สึกแย่ ไม่ว่ากับเรื่องอะไรก็ตาม ตัวคุณเองนี่แหละ ที่จะเป็นคนปลอบประโลมจิตใจตัวเอง
เหมือนสื่อหลายสำนักที่คุณเสพ เวลาตัวเอกหม่นเศร้า คุณแม่/คนรัก/พวกพ้อง ก็จะมาปลอบประโลมช่วยเหลือ
ไม่ต้องรอให้ใครมาทำแบบนี้ให้หรอกครับ คุณทำสิ่งนี้ได้ด้วยตัวของคุณเลย
ปลอบประโลมตัวเอง บอกคำที่จะช่วยให้คุณผ่อนคลาย อย่าง
“ร้องไห้ให้เต็มที่”
“คุณเป็นคนมีค่า เลิกโทษตัวเองได้แล้วนะ”
“แต่ละคนก็มีสิ่งที่ถนัดและไม่ถนัดกันทั้งนั้นน่ะแหละ”
“เราจะคอยอยู่เป็นเพื่อนนายเอง”
และหนึ่งในประโยค ที่ผมใช้บอกตัวเองเป็นประจำ นั่นคือ
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ชีวิตเราสมควรกับความสุขนะ”
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
