เรื่องสั้น ขวัญผวา ตอน จดหมายจากแนวหน้า
ฉันนอนอยู่บนเตียงด้วยความหวาดกลัวและสะดุ้งตื่นทุกครั้งที่เสียงดัง เอี๊ยดอ๊าด ภายในบ้าน บ้านเก่าในชนบทมักส่งเสียงดังในเวลากลางคืน คานจะดังเอี๊ยด หน้าต่างจะกระแทกและจะมีเสียงลมหอนจากเตาผิง
ฉันไม่เคยกลัวเสียงเหล่านี้มาก่อนเลย เพราะเมื่อก่อนฉันไม่เคยอยู่คนเดียวแบบนี้เหมือนกัน
ฉันกับสามีย้ายมาที่หมู่บ้านนี้เมื่อห้าปีก่อน เราเพิ่งแต่งงานและบ้านหลังนี้ก็ดูเหมาะกับเรา ฉันยอมรับว่าอากาศแย่ แต่เป็นบ้านที่พอลสามีของฉันสามารถจ่ายได้ เขาทำงานในตำแหน่งนายไปรษณีย์ประจำหมู่บ้าน เขาซื้อบ้านเพื่อรับงานและเรามีความสุขมากที่นี่ เสียงสายลมที่กรีดร้องทำให้บ้านสั่นไหว แต่พอลอยู่ที่นี่กับฉัน ฉันเลยไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
แต่นั่นมันก่อนที่จะมีสงคราม ก่อนที่คนของเราจะถูกส่งไปสู้รบและตายในสนามเพลาะที่น่ากลัว เพราะเหตุนั้น ฉันจึงนอนอยู่คนเดียวในคืนที่มีลมแรงและกลัวกับอันตรายทุกสิ่งทุกอย่างที่สามีของฉันต้องเผชิญ เพราะพอลต้องไปรับใช้ชาติในสงคราม
เสียงที่ฉันได้ยินในคืนนั้นน่าจะเป็นเสียงปกติที่เราควรจะได้ยินในบ้านเก่า แต่สำหรับการที่ต้องนอนอยู่คนเดียวบนเตียง เสียงนี้ทำให้ฉันกลัวมาก
จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงไขประตูหน้าบ้านและเหมือนมีคนกำลังเดินอยู่ที่บันได มือและเท้าของฉันชาไปด้วยความกลัว ปากของฉันก็แห้ง ขณะที่ฉันได้ยินเสียงรองเท้าบู๊ตหนัก ๆ เดินย่ำไปตามพื้นและเข้าใกล้บันไดมาเรื่อยๆ ท้องของฉันปั่นป่วนราวกับว่ามันพยายามขับไล่ความกลัวนี้ออกจากร่างกายของฉัน และแล้วฉันรู้สึกได้ว่า มีมือมาจับประตูห้องนอนของฉัน
ประตูค่อยๆเปิดออกทำให้ฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง แต่เมื่อใบหน้าของผู้ชายคนนั้นปรากฏตัวขึ้น ทุกอย่างเปลี่ยนไปในทันที
ฉันตะโกนและร้องไห้ใส่เขา ฉันวิ่งเข้าไป กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
“พอล! คุณกลับมาแล้ว!"
เราทั้งสองนั่งน้ำตานองหน้าบนเตียงขณะที่เขาพยายามหาคำพูดเพื่ออธิบายการกลับมาของเขา เขาอธิบายทุกอย่าง ช่วงเวลาที่เขาอยู่ในโรงพยาบาลของกองทัพกับเร็ก ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนบ้านของฉันและสามีของเม็กเพื่อนสนิทของฉัน พอลอธิบายเรื่องเศษกระสุนที่แขนและหลังของเขา การปลดประจำการของเขา เขาบอกว่าเร็กก็น่าจะได้ปลดประจำการในไม่ช้าเช่นกัน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หลับไป ฉันสงสัยว่าเขาคงเหนื่อยล้ามากๆ
คืนนั้นฉันนอนหลับสนิทแบบไม่เคยเป็นมาก่อน พอลตื่นขึ้นมาและรีบแต่งตัว เขาบอกว่าเขาไม่มีเวลาทานอาหารเช้าเนื่องจากเขาต้องออกไปที่ทำการไปรษณีย์เพื่อกลับมาทำงานในตำแหน่งนายไปรษณีย์ต่อ ฉันรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ แต่ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะฉันมีความสุขที่ได้เขากลับบ้าน และคิดว่าเขาคงกำลังปรับตัวกลับมาใช้ชีวิตที่บ้านอยู่
พอลหายไปสองชั่วโมงก่อนที่เขาจะกลับมาพร้อมกับจดหมายจำนวนมาก ซึ่งเขาก็วางจดหมายทั้งหมดลงบนโต๊ะในครัวทันที เขานั่งเรียงลำดับจดหมายอยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมงและฉันก็อดไม่ได้ที่จะสังเกตดูเขา แล้วเห็นว่าเขาทิ้งจดหมายประมาณสองโหลลงในถังขยะขนาดเล็กที่เราเก็บไว้ข้างๆเตา
ความอยากรู้อยากเห็นของฉันเริ่มทำงาน แต่พอลอธิบายว่าพวกมันเป็นขยะและฉันต้องเผาทิ้ง จากนั้นเขาก็ตวาดฉัน ซึ่งเขาไม่เคยทำแบบนั้นกับฉันมาก่อน เขาย้ำกับฉันว่า อย่าเปิดหรืออ่านมันเด็ดขาด จดหมายพวกนั้นจะต้องถูกทำลาย
ฉันเริ่มสงสัยในสิ่งที่พอลทำ แต่ก็ไม่ได้ขัดใจเขาเพราะอยากให้เขาสบายใจ ฉันคว้าจดหมายในถังขยะขึ้นมาและทำตามที่พอลบอก ฉันเผามันทีละฉบับ แต่พอมาถึงจดหมายฉบับที่ห้า ฉันเริ่มสังเกตเห็นรูปแบบของมัน จดหมายทั้งหมดส่งถึงผู้หญิงในหมู่บ้านของเราหรือคนที่อยู่ในเมืองใกล้เคียง และฉบับมีตราประจำกองทัพอยู่ ฉันงงกับเรื่องนี้ แต่ฉันก็สลัดความรู้สึกนี้ออกไป จนกระทั้งฉันได้เห็นจดหมายฉบับที่แปด
จดหมายฉบับนี้มันส่งถึงฉัน
ฉันเริ่มตัวสั่นและสูญเสียความสงบมากขึ้นในแต่ละวินาทีที่ผ่านไป ฉันเปิดจดหมายและเริ่มอ่าน มันเป็นจดหมายอย่างเป็นทางการถึงฉัน เพื่อแสดงความเสียใจและแจ้งให้ฉันทราบว่าพอลกับเพื่อนทหารของเขา ถูกฆ่าตายในสนามรบ ฉันโยนจดหมายลงเตาเผาและร้องไห้ไม่หยุด แล้วพอลที่อยู่กับฉันล่ะ จะบอกว่าเขาไม่ใช่คนอย่างงั้นหรอ
หลังจากร้องไห้ ฉันก็มองดูจดหมายฉบับอื่น ๆ จดหมายฉบับสุดท้ายส่งถึงเม็ก เพื่อนบ้านของฉัน
พอลกลับมาบ้านในเย็นวันนั้น เป็นคืนที่สองติดต่อกันแล้วเขาไม่ยอมกินข้าว ฉันเริ่มตระหนักได้ว่าฉันไม่เห็นเขากินหรือดื่มอะไรเลยตั้งแต่เขากลับบ้านมา สักพักต่อมาพอลเข้ามาขัดจังหวะจากภวังค์ความคิดของฉัน เขาถามฉันอย่างเย็นชาว่า ฉันเผาจดหมายไปแล้วหรือยัง? ฉันพยักหน้าเพื่อตอบว่า “ใช่” มันเจ็บปวดที่ต้องโกหกเขา เพราะฉันยังไม่ได้เผาจดหมายฉบับสุดท้ายที่ส่งถึงเม็ก
คืนนั้นบนเตียง แม้ว่าตาของฉันจะปิดอยู่ แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าพอลจ้องมองมาที่ฉัน เขาจ้องมองเป็นเวลาหลายชั่วโมง ในที่สุดเมื่อเขาลุกขึ้นจากเตียงในช่วงหลังเที่ยงคืน ฉันคิดว่าเป็นเพราะเขาแน่ใจว่าฉันหลับไปแล้ว
ฉันพยายามจะฟังเสียง ฉันได้ยินเสียงเขาที่ชั้นล่างพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ ฉันรู้ว่านั่นคือเสียงพอล แต่ ... มันไม่ใช่ ที่เขาพูดมันไม่ใช่ภาษาอังกฤษ ฉันไม่รู้ว่ามันคือภาษาอะไรเพราะฉันไม่เคยได้ยินภาษานี้มาก่อน
เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นขึ้น มาพบว่าพอลยังคงทำเหมือนเดิม รีบแต่งตัว ไม่ยอมทานอาหารเช้าและเดินทางไปทำงาน แต่วันนั้นฉันมีแผนจะทำบางอย่าง ถ้าฉันไปหาเม็กและเอาจดหมายให้เธอดู เราสองคนน่าจะหาคำอธิบายเรื่องนี้ได้
ฉันเคาะประตูบ้านของเม็ก
เธอเปิดประตูพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ก่อนที่ฉันจะทำลายมัน ด้วยการให้เธอดูจดหมายและอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น เธอพูดคำเล็ก ๆ น้อย ๆ ห้าคำ “ เมื่อคืนเรกกลับมาบ้าน!” และด้วยคำพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านั้นมันยิ่งทำให้ฉันสับสนเข้าไปอีก
ฉันพยายามถามเม็กว่า เร็กอยู่ที่ไหน? เธอบอกฉันว่าสามีของฉันพาเขาไปที่สำนักงานจัดเรียงไปรษณีย์ เพื่อรับเร็กเข้าทำงาน
เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเมื่อสามเดือนที่แล้ว ตั้งแต่นั้นมามีผู้ชายหลายสิบคนได้กลับบ้านมา และพวกเขาทั้งหมด ได้เข้ามาทำงานใหม่ในที่ทำการไปรษณีย์และบริการด้านการสื่อสารอื่น ๆ
ตอนที่ฉันนอนอยู่บนเตียงตอนกลางคืน ตอนนี้ฉันไม่กลัวเสียงของบ้านนี้อีกต่อไปแล้ว แต่พอสามีของฉันได้เดินผ่านบ้านของเราในระหว่างเส้นทางไปรษณีย์ นั่นแหละสิ่งที่ฉันกลัวกว่าบ้านหลังนี้ซะอีก
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
