เรื่องสั้น ขวัญผวา ตอน เด็กชายในภาพวาด
ผมรักลูกชายมาก ไม่มีสิ่งใดในโลกที่สำคัญเท่าเทวดาตัวน้อยของผมอีกแล้ว เขาชื่อ ออสการ์ เขาเป็นเด็กดี แม้จะอายุเพียงห้าขวบ แต่เขาก็รู้ว่าสิ่งไหนผิดสิ่งไหนถูก เมื่อตอนเขาอายุสามขวบ เขาพบว่าเขาชอบวาดรูปมาก ออสการ์มักจะวาดสิ่งมีชีวิตที่เขาจินตการขึ้นเองตามความเชื่อของเขาและเขาจะแต่งเรื่องราวต่างๆให้กับสิ่งที่เขาวาดขึ้นมา
ในงานเลี้ยงวันเกิดของเขา ผมและภรรยาจะแต่งตัวเป็นสิ่งมีชีวิตที่เขาเคยวาด ซึ่งออสการ์ชอบมาก เขาดูมีความสุขในสิ่งที่ผมกับภรรยาทำ
ในงานปาร์ตี้วันเกิด เราจะเชิญลูก ๆ ของเพื่อนที่ทำงานมาร่วมงานเพื่อให้มีคนเล่นกับออสการ์ แต่ที่จริงออสการ์มีเพื่อนอยู่แล้วชื่อ บิลลี่
บิลลี่ เป็นลูกชายของเจ้าของโรงงานผลิตรถยนต์ชื่อฌอนและผมก็เคยร่วมงานกับเขาด้วย ความสัมพันธ์ของบิลลี่และออสการ์เป็นสิ่งที่พิเศษสำหรับฌอนและผม แม้แต่ภรรยาของผมก็ดีใจที่ลูกชายของเราได้พบเพื่อนที่ดีที่สุดคนแรกของเขา ปกติเมื่อฌอนมาที่บ้านของเราเขาจะพาบิลลี่มาด้วย
ฌอนและภรรยาของผมมักจะพูดคุยกันเรื่องการใช้ชีวิตและเรื่องงาน ส่วนบิลลี่และออสการ์จะอยู่ในห้องนอนของออสการ์ พวกเขาทั้งคู่จะวาดรูปด้วยกัน เล่นของเล่นด้วยกัน หรือบางครั้งก็จะออกไปวิ่งเล่นข้างนอกด้วยกัน
แล้วเรื่องราวทั้งหมดนั้นได้หยุดลงประมาณหนึ่งปีต่อมาในวันเกิดครบรอบ 5 ปีของออสการ์
ลูกชายของผมอยากได้ปาร์ตี้วันเกิดแนวแฟนตาซีสัตว์ประหลาดอีก เราก็เลยจัดปาร์ตี้ให้เขา หลังจากให้เค้กและของขวัญแล้ว ออสการ์ก็เล่นกับบิลลี่เหมือนเช่นเคย หลังจากนั้นผมยุ่งอยู่ในครัวแล้วจู่ๆผมก็ได้ยินเสียงประตูหลังเปิด ตามด้วยเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ผมหันไปมองก็เห็นบิลลี่เดินเข้ามาในครัว เขาตรงมาหาผมด้วยสีหน้าแปลก ๆ บิลลี่มีท่าทางเหมือนจะกรีดร้องหรือร้องไห้ มันทำให้ผมรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก
“ มีชายคนหนึ่งอยู่ข้างนอก” บิลลี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เงียบและสั่นเทาออกมาจากปากของเขา
ผมรีบวิ่งไปที่หน้าต่างทันทีเพื่อมองออกไปที่ออสการ์ และผมก็ได้เห็นว่ามีชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา ชายคนนั้นสวมเสื้อโค้ทกันฝุ่นและถุงมือหนัง อาจเป็นคนจรจัดหรือคนติดยา เขายืนอยู่ตรงหน้าออสการ์ แต่ออสการ์กลับไม่มีท่าทีกลัวเลย ผมเห็นออสการ์กำลังยิ้มให้ชายคนนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ ที่กระจายไปทั่วใบหน้า
ผมวิ่งออกไปข้างนอกพร้อมกับไม้กวาดในมือ มันเป็นสิ่งเดียวที่ผมคว้าได้ในตอนนั้น
“ถอยออกไปจากลูกชายของผมซะ!” ผมตะโกนใส่ผู้ชายคนนั้น เขาหันมามองผมและเขาก็วิ่งหายไป ผมมองไปที่ออสการ์ซึ่งดูสับสนมึนงงอยู่
“ออสการ์ ลูกโอเคไหม? ผู้ชายคนนั้นทำร้ายลูกรึเปล่า?” ผมถามเขาและจ้องไปที่เขาอย่างไม่ละสายตา
ออสการ์พูดติดอ่างว่า “ ผผ..ผมสบายดีครับพ่อ ขข..เขาชอบรูปของผม”
ผมมองลงไปที่แผ่นกระดาษที่ออสการ์ถืออยู่ ผมหยิบมันขึ้นมาเพื่อดูว่ามันคือรูปอะไร เมื่อผมได้เห็นมันทำให้ผมแทบพูดอะไรไม่ออก มันไม่เหมือนรูปที่เขาเคยวาดมาทั้งหมดเลย อันที่จริงมันไม่ใช่สัตว์ประหลาดด้วยซ้ำ สิ่งที่ผมเห็นคือ ภาพเด็กชายตัวเล็ก ๆ ร่างกายเปลือยเปล่า มีร่างกายที่เต็มไปด้วยรู แต่พอผมลองสังเกตุดูใกล้ๆ พบว่าจริงๆแล้วมันไม่ใช่รู แต่เป็นใบหน้าของเด็ก มันคือเด็กที่มีใบหน้าเล็กๆอยู่ทั่วร่างกาย รูปวาดนี้ทำให้ผมไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่
“ ออสการ์ เข้าไปในบ้าน” ผมบอกเขาโดยยังคงมองดูรูปวาดของเขา ออสการ์ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในบ้าน ผมได้แต่เงียบขณะที่เดินไปในบ้านกับออสการ์
ผมคุยกับภรรยาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นและสิ่งที่ออสการ์วาด เธอไม่ได้กังวลเรื่องภาพวาดขนาดนั้น เพราะเธอคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่เด็กจะวาดอะไรแปลก ๆ เช่น“ เด็กผู้ชายที่มีใบหน้าทั่วร่างกาย” แต่สิ่งที่ทำให้เธอกังวลคือการที่เขาถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังกับผู้ชายที่อาจเป็นฆาตกรก็ได้ และนั่นเป็นความผิดของผมเองที่ผมไม่ได้อยู่ที่นั่นกับเขา ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมอยู่ในบ้านเพื่อจะเอาไอศกรีมและเค้กออกไปให้เด็กๆ แต่แค่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับออสการ์ มันก็ทำให้ผมกลัวจนใจสั่นแล้ว
ในคืนนั้นก่อนออสการ์จะเข้านอน ผมและภรรยาได้คุยกับออสการ์เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ ออสการ์ ลูกช่วยบอกพ่อกับแม่ได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนลูกอยู่ข้างนอกกับบิลลี่” ผมถามเขา
“ ผมทำอะไรผิดรึเปล่าครับพ่อ?” ออสการ์ตอบกลับและมองมาที่เรา
“ ไม่ลูกรัก ลูกไม่ได้ทำอะไรผิด เราแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนที่ลูกอยู่ข้างนอกกับบิลลี่” ภรรยาของผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปจับมือซ้ายของออสการ์
“ผมกับบิลลี่กำลังเล่นกันอยู่ แล้วผมก็เห็นชายคนนั้นเดินมาหาเรา บิลลี่วิ่งหนีไป แล้วชายคนนั้นก็คุยกับผม เขาเป็นคนดีจริงๆนะครับ” ออสการ์พูด มืออีกข้างหนึ่งของเขาก็กำลังวาดภาพบนกระดาษ
“ผู้ชายคนนั้นพูดอะไรกับลูกเหรอ?” ภรรยาของผมถามเขาพลางลูบมือเล็ก ๆ ของเขาด้วยนิ้วหัวแม่มือของเธอ
“เขาบอกว่าอยากมีลูก และอยากลูกได้แบบนั้น” ออสการ์ตอบพร้อมชี้ไปที่ภาพวาดที่ผมถือไว้ในมือ ผมและภรรยามองหน้ากันแล้วก็มองไปยังภาพที่ออสการ์วาด
เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน ผมตื่นขึ้นมาเห็นออสการ์ยืนอยู่ข้างเตียงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเขา ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมลุกขึ้นนั่งและปลอบเขาในอ้อมแขน ตอนนี้การร้องไห้ของออสการ์เบาลงกลายเป็นเสียงครวญครางอย่างเงียบ ๆ
“ออสการ์ ลูกเป็นอะไรรึเปล่า” ผมถามเขา “ลูกฝันร้ายอีกแล้วเหรอ?” ออสการ์ผงกหัว ริมฝีปากสั่น
“ลูกอยากนอนกับพ่อไหม?” ออสการ์พยักหน้าอีกครั้ง เขาสงบลงและปีนขึ้นมาบนเตียงของเรา และในตอนที่ผมกำลังจะหลับ ผมรู้สึกว่าออสการ์เอานิ้วแตะมาที่ไหล่ของผม ผมหันกลับไปมองเขา พบว่าเขายังไม่ได้หลับ
“ ว่าไงลูก?” ผมถามเขาอย่างเงียบ ๆ
“ ผมบอกพ่อได้ไหมว่าผมฝันถึงอะไร” ออสการ์ถามผม
“ ได้สิ”
“ พ่อรู้จักเพื่อนที่ดีที่สุดของผมไหม?”
“ บิลลี่?”
“ ไม่ใช่ครับ เขาคือเพื่อนที่อยู่ในภาพวาดของผม”
" เอ๋อ..." ผมรู้สึกไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้
“ เขาพยายามช่วยผมครับ”
“ เขาช่วยลูกจากอะไรเหรอ?”
" จากผู้ชายคนนั้นครับ" ผมรู้ทันทีว่าเขาพูดถึงใคร
“ เขาพรากบิลลี่ไปจากผมและเขาก็บอกผมว่า เขาจะไม่กลับมาแล้ว…”
ผมรีบลุกขึ้นมองไปที่ออสการ์ซึ่งหลับไปแล้ว คำพูดสุดท้ายที่ออกจากปากของเขา ทำให้หัวใจผมหล่นวูบ ผมคิดในสิ่งที่เขาพูด ผู้ชายที่เข้าหาออสการ์ในสวนหลังบ้าน ถ้าเขาจะลักพาตัวออสการ์หรือบิลลี่จริงๆ มันคงเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากๆ
ผมพยายามจะนอนให้หลับ แต่สิ่งที่ออสการ์พูดมันก็ยังคงวนเวียนอยู่ในใจของผม ผมยังคงนอนไม่หลับ เพราะกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะโผล่เข้ามาในห้องนอนและพาตัวออสการ์ไป แล้วประมาณหนึ่งชั่วโมงผมก็หลับไป ในคืนนั้นเองผมก็ฝันร้ายเช่นเดียวกับออสการ์
ในความฝันผมอยู่ในปาร์จี้วันเกิดของออสการ์ ผมเห็นเด็ก ๆ วิ่งเล่นกันอยู่ ทุกอย่างดูปกติดี ผมมองไปที่ออสการ์ที่กำลังวาดรูปอยู่กับบิลลี่ แต่พอผมก็หันกลับไปหาเด็กๆอีกรอบ ผมก็ได้เห็นมัน “ เพื่อนที่ดีที่สุดของออสการ์” เด็กชายที่มีใบหน้าทั่วร่างกาย เด็กชายเปลือยที่ดูเหมือนจะมีผมแบบเดียวกับบิลลี่ มีใบหน้าของเด็กคนอื่น ๆ หลายคนถูกเย็บไปทั่วร่างกายของเขา
เขามองมาที่ผม และค่อยๆเดินมาหาผม ในขณะที่ผมทำได้แค่จ้องมองไปที่เขาอย่างเดียว
“คุณต้องโทรหาตำรวจ ผู้ชายคนนั้นลักพาผมและคนอื่น ๆ ไป ชายคนนั้นอาศัยอยู่ในป่าหลังบ้านของคุณ เขากำลังจะมาพาออสการ์ไปด้วย คุณต้องปกป้องออสการ์ ตื่นเดี๋ยวนี้!” เด็กชายพูด เสียงของเขาฟังดูเหมือนกับบิลลี่ทุกประการ ผมได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไป
"ตื่นเดี๋ยวนี้!"
แล้วผมก็สะดุ้งตื่น ไม่ทันได้คิดอะไร ผมรีบโทรหาตำรวจและบอกทุกอย่างเกี่ยวกับชายที่ดูเหมือนจะอาศัยอยู่ในป่าที่อยู่ในละแวกบ้านของเรา ไม่กี่นาทีต่อมาผมได้รับข้อความจากฌอน ข้อความนั้นทำให้หัวใจผมตกลงไปที่ตาตุ่ม
“จากฌอน : ลูกชายของผมหายไป ผมหาบิลลี่ไม่พบ”
ภรรยาของผมและออสการ์ตื่นขึ้นมาตอนที่ผมเดินออกจากห้องนอนไปที่ประตูหน้าบ้าน ตำรวจมาถึงแล้ว ออสการ์และภรรยาของผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ผมไม่สนใจพวกเขาและพยายามฟังสิ่งที่เจ้าหน้าที่ตำรวจพูด
ตำรวจบอกว่าพวกขาจับตัวชายคนนึงได้ ตอนนี้ยังไม่มีชื่อหรือไม่มีข้อมูลของชายคนนั้น ชายคนนั้นได้ลักพาตัวเด็กสองสามคนรวมทั้งบิลลี่ด้วย ชายคนนั้นยอมรับว่าเขาต้องการเด็กมาเลี้ยงดู ครั้งหนึ่งเขาเคยมีภรรยา แต่ทุกครั้งที่พวกเขาพยายามมีลูก ภรรยาของเขาก็แท้ง ชายคนนั้นเลยหนีออกจากบ้านไปอยู่ในป่าและลักพาตัวเด็กๆไป โดยเขาจะลักพาตัวเด็กผู้ชายเป็นส่วนใหญ่
ภรรยาของผมพาออสการ์เข้าไปในห้องนอนของเขา ผมไม่อยากให้เขารับรู้เรื่องที่เกิดขึ้น ฌอนเสียใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาร้องไห้ไม่หยุด และภรรยาของผมกำลังนั่งปลอบเขาอยู่ที่โซฟา
ผมรู้ดีว่าทำไมฆอนถึงร้องไห้เสียใจขนาดนั้น นั่นก็เพราะสิ่งที่ตำรวจบอกผม ว่าพวกเขาพบศพของเด็ก ๆ ที่หายไปทั้งหมด สิ่งที่น่าสยดสยองที่สุดก็คือ เด็กทุกคนใบหน้าหายไป ใบหน้าของพวกเขาถูกกรีดออกไป และพวกเขาก็ยังเจอบิลลี่ซึ่งเสียชีวิตอยู่ในโรงเก็บของที่ชายคนนั้นอาศัยอยู่ เสื้อผ้าของบิลลี่หายไป ร่างกายของเขาเปลือยเปล่า ใบหน้าของเด็กทั้งหมดถูกเย็บเข้าที่ลำตัวของบิลลี่ ซึ่งมันดูเหมือนภาพวาดของออสการ์อย่างไม่มีผิดเพี้ยน
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
