DAY 14 อีกครั้งกับสีทองที่มีความรู้สึกสะดุดตา
4:00 ตื่นนอน เมื่อคืนอาจนอนดึกไปนิด เช้านี้เลยตื่นสายกว่าปกติ แต่ดูเวลาก็เริ่มเหมาะสม นอนมาพอสมควร
6:30 อาบน้ำแต่งตัว ออกกำลังกาย
อุณหภูมิ 36.2
ออกซิเจน 98 อัตรา 70
การหายใจ 11/นาที
หลังออกกำลัง 97
7:00 ต้มน้ำเสร็จก็มายืนจิบน้ำร้อนที่หน้าต่าง ก็นั่งฟังเสียงนกร้อง มีนกตัวหนึ่งร้องไพเราะมาก ทุกเช้าราว ตี 4 ปลุกรอบหนึ่ง ตอนนี้มาร้องอีกรอบ เสียงกังวาลสดใสมาก ทำให้รับรู้เช้าแห่งวันใหม่อันสดใส
แล้วก็นั่งอ่านนิยาย จน 8:15 จึงลุกไปดูว่าอาหารมารึยัง
8:30 ทานข้าวผัดกุนเชียงเป็นอาหารเช้า รู้สึกน่าฝืดคออยู่บ้างเลยต้ม บะหมี่ little cook ที่ซื้อไว้หลายวันก่อนกินควบคู่ไป อร่อยทีเดียว
9:00 เริ่มนั่งอ่านนิยายภายใต้หน้าต่างฟังเสียงนกร้องต่อไป
ก็นั่งคิด เหตุใดตอนป่วยแรกๆ เวลาว่างส่วนใหญ่ไม่สามารถบังคับให้ตนนั่งอ่านหนังสือนานๆได้ ได้แต่รับชมภาพยนตร์ไปวันๆเข้าหูบ้าง รับรู้บ้างไม่รู้เรื่องบ้างผ่านการเห็นและได้ยิน ต่างจากสภาพปัจจุบันที่แทบจะละจากการนั่งชมภาพยนตร์ มีเวลาก็ใช้อ่านหนังสือมากกว่า
ก็อนุมานได้ว่า ขณะที่ร่างกายและสมองทำงานได้ไม่สอดคล้อง สายตา หูได้ยินอาจเป็นส่วนเชื่อมประสานที่ง่ายที่สุด ทำให้การมองเห็นได้ยิน สร้างภาพใช้พลังความคิดน้อยกว่าและทำให้เข้าใจเรื่องราวได้มากกว่าการอ่านแล้วลำดับความคิด ดังนั้นมันเลยเหนื่อยล้ากับการอ่านที่ต้องให้สมองลำดับความคิดต่างๆ และใช้สมองในการจินตนาการรวบรวมเป็นข้อมูล สร้างเป็นภาพความนึกคิดกว่าการเห็นและได้ยินเบื้องต้น
แต่พอร่างกายเริ่มพร้อม ความได้สำนึกคิดกลับน่าสนใจและเย้ายวนกว่า ทำให้การอ่านที่ต้องใช้จินตนาการในการสร้างภาพ ต่างๆขึ้นมา สมองถูกดึงดูดให้ต้องคิดตามสายตาที่มองอ่านแล้วนำไปจิตนาการสร้างเป็นภาพตามแต่ผู้อ่าน มันสลับซับซ้อนกว่ามาก จึงทำให้น่าติดตามแล้วเริ่มละเลยการนั่งชมภาพยนตร์ ที่เราถูกจัดให้เห็นทั้งภาพทั้งเสียง เราได้แค่คาดเดาเนื้อหา สุดท้ายก็จบในรูปแบบที่ผู้สร้างอยากนำเสนอและให้เป็นไป ดูแล้วการอ่านน่าจะลึกล้ำกว่าตาดูหูฟังอีก นะเนี่ย น่าสนับสนุนให้เด็กๆอ่านเพื่อพัฒนาสร้างเซลสมองที่สลับซับซ้อน (คิดเอง)
12:15 ทานข้าวเที่ยงเป็นข้าว ไก่สับผัดพริกถั่วฝักยาวกับไข่ดาว 1 ฟอง
ต้มน้ำร้อนมาจิบด้วย ชักเริ่มติดการจิบน้ำร้อนๆ ค่อยๆรับรู้ความร้อนแรงของน้ำที่ไหลผ่านลำคอ ความชุ่มชื้นของน้ำที่ไหลผ่านลำคอ จากเดิมไม่ค่อยละเอียดอ่อนแบบนี้ แต่พอจิบบ่อยเข้ากลายเป็นคุ้นชิน ค่อยๆจิบ รอความร้อนค่อยๆไหลรินผ่านลำคอรู้สึกวาบไปตามจุดที่น้ำไหลผ่าน ร้อนวาบผ่านทรวงอก ดูไปเหมือนมีสมาธิจับจดความละเอียดนี้ รีบไปร้อนลวกปาก ช้าไปขาดความร้อนลวก ไม่ต้องรีบค่อยๆรับรู้ ยังคิดว่าถ้าเป็นชารสชาติต่างๆแล้วจะเป็นอย่างไรอีกด้วย
13:35 ก็เหมือนฝันนั่งดูเฟสบุค แล้วสายตาไปสะดุดกับรูปหล่อลอยองค์สีทอง องค์นึง ที่สีคุ้นจนไม่อาจบอกว่า ทำไมถึงสีทองแบบนี้ เหมือนในคืนวันที่ 8 เลยที่ฝันเรื่องอาหารสีทองจานนั้น ก็ติดต่อขอทราบราคา แล้วก็เช่าหามา
ประติมากรรมรูปหล่อลอยองค์
ภูมิพโลภิกขุ มหาราชา พระราชาผู้ทรงธรรม
ผลงาน อ. อัษฏายุธ อยู่เย็น รู้สึกดีใจมาก ไม่ได้คิดเลยแค่เห็นสีที่รู้สึกคุ้นตาเท่านั้น จริงๆแล้วรูปหล่อนี้เคยเห็นแล้ว แต่ด้วยสีสันของภาพจริงๆที่สะดุดตา ไม่ได้เกี่ยวอะไรกะประวัติที่มาเลย รู้สึกสุขใจ เหมือนที่สืบค้นแล้วพบหนึ่งในพระอารามหลวงที่ใช้ประดิษฐานพระพุทธนิรันตราย
14:00 วัดอุณหภูมิ 36.8 การหายใจ 11/นาที
ค่าออกซิเจน 97 อัตรา 88
หลังออกกำลัง 97
16:45 พร่อยหลับไป จนได้ยินเสียงโทรศัพท์ ประมาณ 17:10 คุณหมอโทรเข้ามาสอบถามอาการตามปกติ แล้วแจ้งเรื่องครบพ้นกำหนดกักตัวในพรุ่งนี้เช้า จะได้กลับบ้านแล้ว
19:25 กินข้าวเย็นวันนี้เป็นบะหมี่แห้งหมูแดงกับน้ำซุปถ้วยนึง อร่อยเลย
19:50 อาบน้ำ ล้างทำความสะอาดห้องน้ำ เริ่มคุ้นชิน
20:30 วัดอุณหภูมิ 36.9
ออกซิเจน 98 อัตรา 92
จะวัดอีกครั้ง เครื่องโชว์ Lo batt ซะแล้ว
ทำการนัดแนะน้องสาวเรื่องการกลับบ้านในวันพรุ่งนี้ โดยน้องจะนำรถมาสองคัน ให้เราขับกลับเองหนึ่งคัน จะได้ไม่ต้องระมัดระวังคนในครอบครัว
หลังจากนั้นก็นั่งพักผ่อนอ่านนิยายไปจนหลับ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
