EP.7 || ลูกค้า วีไอพี
เอกสารกองพะเนินบนโต๊ะทำงาน ฉันเลือกหยิบแฟ้มของนิลินดาขึ้นมาอ่าน
มีโน๊ตลายมือน่าอ่านของหล่อนแปะอยู่ "😃😃 คุณวิวิทย์ ขอคุยรายละเอียดกับคุณพธิสา แล้วคุณลลิตจะนัดอีกครั้งก่อนเที่ยง😁"
ฉันอมยิ้มกับลูกเล่นของนิลินดา แต่ก็ถอนใจยาว กับความจริงนับจากนี้
📞"กริ๊งๆๆๆๆ" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
" พธิสา ฝ่ายขายสวัสดีค่ะ"
"คุณลิลลี่ แจ้งว่าขอนัดพี่พัด 11 โมงค่ะ พี่พัดสะดวกไหมคะ"
สิ้นเสียงปลายสาย " สะดวกค่ะ รับนัดได้เลย" วางสายไปแล้ว ฉันแทบกัดลิ้นตัวเอง เมื่อคิดได้ว่า ลิลลี่นัดเธอเจอวิวิทย์
ฉันกลัวอะไร ฉันเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆไปมา
เรื่องราวมันผ่านมานานแล้ว คนๆนี้ คือลูกค้า
ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น คนที่เคยป้อนคำหวานให้ฉันหลงไหล แล้ว.....ทิ้งฉันไป 😔
ตัวแพ้ใจ
ตอบจดหมายลูกค้าไปหลายฉบับ แชทเตือนจากนิลินดา " 10.45 แล้วค่ะ ว่าที่คุณแม่สามี" ฉันอมยิ้มกับมุกนี้ของผู้ช่วยฉัน สาวๆ เรียกลูกชายฉันว่าอะไรนะ ออ...สามีทิพย์😅
ฉันลุกขึ้นมองตัวเองในกระจก สำรวจความเรียบร้อยแล้วเดินไหล่ตั้ง หน้าตรง ไปล็อบบี้
ฉันตั้งใจเป็นฝ่ายไปนั่งรอเพื่อให้ตัวเองเป็นผู้คุมสถานการณ์ ....แต่ทว่าเมื่อไปถึงสายตาฉันเหลือบเห็นร่างสูงนั่งไขว่ห้าง หันหน้าไปชายหาด มือคลึงปากกาเล่น สายตาที่ทอดออกไปคล้ายกำลังครุ่นคิด มองผาดๆภวิณมีส่วนคล้ายเขาอยู่มาก ...อย่างที่เขามักพูดกัน DNA ปรากฏบนใบหน้า ฉันคิด ....ค่อยพรูลมเบาๆ
ฉันเดินตรงไปหาเขาเก็บอาการแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในใจ💓....."สวัสดีค่ะ คุณวิวิทย์"
เขาหันขวับมาตามเสียงของฉัน คล้ายสะดุ้งจากอาการใจลอย
เขาลุกขึ้น " สวัสดีครับ คุณพะธิสา"
เขาเน้นชื่อฉันเหมือนประชด " เมื่อวานผมขอโทษที่เสียมารยาท" เสียงทุ้มคล้ายเสียงภวิณทักทาย อย่างมีมารยาท ห่างเหินในท่าทีต่างจากเมื่อวาน แต่สายตาดูซุกซน เจ้าเล่ห์
" ไม่เป็นไรค่ะคุณวิวิทย์อาจสับสนไปบ้าง วันนี้มีอะไรให้ฉันดูแลเพิ่มเติมไหมคะ" พูดแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเองอีกรอบ ที่พูดจาเปิดช่องให้เขา😑
แต่...ผิดคาดแม้สายตายังดูยิ้มพลาย แต่น้ำเสียงยังคงเนิบ เป็นทางการ "เชิญนั่งครับคุณพธิสา" ฉันนั่งลง น้ำเสียงเขาทำให้ฉันผ่อนคลายไปมากแต่ก็ไม่อยากมองตาเขาเลยจริงๆ
🕛ชั่วโมงนี้ทำไมมันนานนักนะ ฉันคิด
"โครกกก" เสียงท้องเจ้ากรรมฉันร้องประท้วงให้อับอาย " หิวเหรอคุณ" เขาพูดพลางหัวเราะเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ
"งั้นเราเปลี่ยนไปนั่งคุยที่ห้องอาหารล่ะกัน ผมจะได้คุยเรื่องเมนูด้วย"
ฉันไม่ตอบแต่รีบนำไปห้องอาหารกลบอาย
เสียงเขาหัวเราะไล่หลัง
ฉันเลือกนั่งมุมที่สวยที่สุด ฉันเลื่อนเก้าอี้ " ขอบคุณครับ" เจ้าของเสียงขอบคุณส่งสายตาเป็นประกายหวานเจ้าเล่ห์ ฉันอยากซัดซักป๊าบกับกิริยานั้น ฉันเปลี่ยนมุมหันข้างให้ทะเล
"พัดยังไม่เบื่อทะเลอีกเหรอ" เขาเปลี่ยนสรรพนามฉัน ฉันทำเหมือนไม่ได้ยิน ส่งสายตาให้พนักงานมาบริการเมื่อเห็นพนักงานมองอย่างไม่แน่ใจ ว่าควรเข้ามาไหม เพราะความดุของฉันเป็นที่เลื่องลือในหมู่พนักงานด้วยกัน
ในขณะที่สั่งอาหารเครื่องดื่ม ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองฉันอย่างตั้งใจ หัวใจฉันเต้นแรงเสหันมองทะเล🏝
ตัวแพ้ใจ
"คุณอยู่กับทะเลมานาน ผมเป็นผู้มาเยือน คงไม่โกรธนะที่แย่งนั่งมุมนี้ของคุณ" เขาแหย่ไม่เลิก
" ยินดีค่ะคุณลูกค้า " ฉันตอบเสียงเรียบทว่าใจกลับเต้นโครมคราม💓
พนักงานมาเสริ์ฟเครื่องดื่ม เขายิ้มกับเครื่องดื่มตรงหน้า โซดาเสิร์ฟมาพร้อมกับมะนาวผ่าซีก ฉันพลาดอีกแล้ว ฉันดื่มโซดามะนาว มานาน จนลืมว่า มันคือน้ำที่เขาเคยกินประจำ
" เราไม่เจอกันนานแค่ไหนแล้วพัด"
" น่าจะ 25 ปีได้แล้วนะ" เขาถามเองตอบเอง
ทำไมฉันจะจำไม่ได้ เพราะมันพอๆกับอายุภวิณ
"คุณวิวิทย์ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ" ฉันตัดบทเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
เหมือนโชคเข้าข้าง เสียงโทรศัพท์ของวิวิทย์ดังขึ้น ปลายสายเป็นเสียงแม่กระรอกน้อยรายงานอะไรฟังไม่ถนัด
ฉันเรียกพนักงานเช็คบิลอย่างรู้หน้าที่ เขาเดินนำฉันไป จู่ๆ "โอ๊ย!" ฉันชนหลังเขาอย่างจัง " คนบ้าอะไรคิดจะหยุดก็หยุด"
เขาหัวเราะ"ผมไม่ได้มีตาหลังนี่ ถึงได้รู้ว่าคุณใจลอย" ฉันไม่มองหน้าคนพูด
"ผมขอโทษ...เป็นไรมากไหม" เขาขอโทษพลางหัวเราะ " ผมแค่จะบอกคุณว่า อย่าพยายามหลบหน้าผม เรามีเรื่องต้องคุยกัน และผมมีเวลามากพอที่จะไล่ตามคุณ" เขาบอกน้ำเสียงจริงจัง และผละไปไม่รอฟังคำตอบ😥😥
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
