EP.8 || โหยหา
วิวิทย์กลับถึงห้องพักเกือบสี่ทุ่ม คิดว่าอาบน้ำเสร็จคงหลับสบาย แต่ดันตาสว่างเสียนี่ เขาหยิบโทรศัพท์มากดเล่น
ภาพภวิณขี้นบนจอสมาร์ทโฟน เขากดเข้าไปดูอย่างสนใจ ดูเหมือนภวิณจะไม่อัพรูปลงสักพัก หนุ่มน้อยผิวขาวสูงโปร่ง จมูกโด่งเป็นสัน ปากบางเป็นกระจับเหมือนแม่...ปากคงร้ายไม่เบาเขาคิดพลางยิ้ม คงแค่รอยยิ้มกับดวงตา ที่เหมือนแม่🚶 เขาไล่ดูย้อนหลังไปเรื่อยๆไปสะดุดกับโพสต์หนึ่งเข้า
"พัดอย่าตายนะ " วิวิทย์รู้สึกมีก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่คอ
เช้านี้เขาตื่นมาไม่สดใสนักขัดกับอากาศที่เย็นสบายของลมทะเลยามเช้า
"คลืนๆ " เสียงคลื่นดังมาจากภายนอก ได้ยินถึงห้องนอนที่ปิดสนิทภายใต้แอร์เย็นฉ่ำ เฟสบุ๊กของภวิณทำให้เขาเจ็บปวดมิใช่น้อย
เปิดประตูไปรับลมทะเล รู้สึกเหนียวตัวขึ้นมา " เขาไม่เข้าใจ ทำไมพธิสาถึงชอบทะเลนัก" พธิสาในวัยไม่ถึง 20 ปี พูดจาคม ฉลาด ไม่ต่างจากวันนี้พูดเสมอ "พัดชอบทะเลมากเลยวิทย์ ชอบเสียงที่คลื่นกระทบชายหาดมันเพราะมากเลย" ถึงวันนี้เขายังหาความไพเราะไม่เจอ น่ากลัวเสียมากกว่า พอๆกับพธิสาในตอนนี้ หากที่นี่ไม่ใช่ที่ทำงาน เขาคงถูกพธิสาขย้ำไปแล้ว เขายิ้มมุมปาก แววตาเป็นประกายเมื่อคิดถึงพธิสา
ที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับพธิสาบ้างนะ
จดหมายฉบับนั้นส่งไปถึงบ้านเขา หลายเดือนเขาไม่ได้อ่าน เพราะเขาไปหาปู่ที่จังหวัดขอนแก่นก่อนไปตาก ปู่อยากเจอพ่อและเขาก็ไปไม่ทันดูใจพ่อ กว่าจะได้อ่านจดหมายของพธิสาที่เขียนถึงเขาก็ผ่านงานศพไปเป็นเดือน แม่เจอตอนจัดบ้าน
" วิทย์พัดท้อง แต่ไม่เป็นไร พัดเอาจะเด็กออกเขาก็ไม่สำคัญกับวิทย์ เหมือนที่พัดไม่เคยสำคัญกับวิทย์....โชคดีนะ"
ในจดหมายนั้นมีแค่นี้จริงๆ เขาเจอจดหมาย แต่หาพธิสาไม่เจอ "พัดรู้ไหมว่าพัดร้ายกาจแค่ไหน"
"เค้ารู้ว่า เค้าผิดนะพัด ที่ไปโดยไม่อธิบาย ไม่ติดต่อกลับตามสัญญา " วิวิทย์ พึมพำกับตัวเอง
"บอส เย็นนี้ต้องไปกระบี่นะ" เสียงลิลลี่ทำให้สายตาเขาละจากเอกสารกองโต
"อืมรู้แล้ว....ทำไม?" เขาถาม
"ไม่ไปบอกกล่าว ใครหน่อยหรือ?" คำเย้าแหย่ของลิลลี่ ทำให้ทีมงานคนอื่นหันมอง ตามด้วยม้วนกระดาษที่วิวิทย์ เคาะลงบนศรีษะลิลลี่ "โป๊ก" สีหน้าของลิลลี่สร้างเสียงหัวเราะขบขันแก่เพื่อนร่วมงานพอควร
"หน้าเขายังไม่มองเลย จะให้ไปบอกอะไร"
"เสืออย่างอานินะ ไม่รู้วิธี ใครจะเชื่ออา"
ลลิตโต้
"ไม่เคยได้ยินเหรอ ยุงร้ายกว่าเสือ" เสียงทีมงานคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนเรียกเสียงฮาจนเป็นที่สนใจของลูกค้ากลุ่มอื่น
ขณะที่หันไปปรามทีมงานให้ลดเสียง สายตาเขาไปสะดุดกับชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีเทาเนื้อลื่นบางพอดีตัว แววตาคมเข้ม ความสูงเกิน 170 ซ.ม. ยิ่งทำให้เขาดูโดดเด่น กำลังเดินตรงมาที่เคาน์เตอร์ฝ่ายต้อนรับ สาวๆยิ้มให้เหมือนรู้จักกันดีอยู่ ริมฝีปากบางคุ้นตา ขยับพูดบางอย่าง พนักงานก็ยื่นโทรศัพท์ให้เขาพูดอะไรโต้ตอบกับปลายสายสองสามประโยค ลลิตมองตามเขา อ้าปากค้าง เขาทำท่าลุกขึ้นยืน แต่ต้องชะงัก เพราะพธิสาเดินตรงมายังชายหนุ่ม พูดกันสองสามประโยค แล้วพธิสายื่นกุญแจรถให้ วิวิทย์ประสานตากับพธิสา ชายหนุ่มเดินออกไปแล้ว แต่พธิสแต่ก้าวขาไม่ออก ไม่ทันได้หันกลับ วิวิทย์ก็เข้าประชิดตัว
" แฟนเหรอคุณ " เขาแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้หาเรื่องพธิสา
"ใช่ แล้วทำไม" พธิสายอมรับง่ายๆ
"ไหวเหรอคุณ" วิวิทย์แกล้งกระซิบ ไม่สนใจผู้คน แววตาสนุกเมื่อเห็นพธิสากัดฟัน จ้องหน้าเขาเหมือนแม่เสือจะขย้ำเหยื่อ แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่สะบัดหน้ากลับห้องทำงานไป "หึๆ" เสียงวิวิทย์ถูกใจ
"บอสคะ" เสียงลลิตเรียก
"เราต้องเจอคุณพัดอีกหลายวันนะคะ เดี๋ยวเธอจะพาลเกลียดหน้าลิลไปด้วยนะคะ" วิวิทย์หรือจะสนใจ เดินยักไหล่ กลับไปที่โต๊ะ
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
