EP.9|| อ้อมกอด
วันนี้วันหยุดถนนรถน้อยกว่าปกติ ภวิณยืมรถแม่มาขับเลยต้องแวะรับแม่ก่อนกลับบ้าน
เขามาถึงก่อนเวลานัดกับแม่เกือบชั่วโมง เลยแวะซื้อบะหมี่เกี๊ยวหน้าโรงแรมให้แม่ ถัดจากที่เขายืนรอบะหมี่สองโต๊ะ มีชายวัยทำงานนั่งมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
"นั่งด้วยกันไหม" เขาถาม
"ไปนั่งก่อนเลย มีอีกหลายคิว" ลุงเจ้าของร้านบอก
เขาเดินไปนั่งกับผู้ชายที่เรียกเขา "ขอนั่งด้วยคนครับ" ภวิณขออนุญาติคนนั่งอยู่ก่อน
"เชิญครับ " เขาเอ๋ย ทั้งยังจ้องหน้าภวิณแบบไม่เกรงใจ ภวิณเริ่มอารมณ์เสีย
"น้ามีอะไรกับหน้าผมหรือเปล่าครับ" สิ้นเสียงภวิณ อีกคนหัวเราะลั่น "ฮ่า ฮ่า ใจเย็นหลานชาย อาเปฺ็นเพื่อนแม่เราน่ะ" ภวิณเริ่มใจเย็น
"เรียกอาว่า อาวิทย์ก็ได้" วิวิทย์เอ่ย
"ขอโทษครับอา ผมเห็นอาจ้องหน้าผมนานผมเลย....."
"ไม่เป็นไร อาผิดเองทีจ้องจนเสียมารยาท"
"อาแค่...ช่างเถอะไว้เจอกันนะ " วิวิทย์รีบตัดบท จ่ายเงินข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อเข้าโรงแรม
"หลานชายบะหมี่ลื้อเสร็จแล้ว "เขาลุกขึ้นตามเสียงลุง ไปจ่ายเงิน "อ๋อ ญาติลื้อคนเมื่อกี้จ่ายให้แล้ว หน้าคล้ายกันนะสองคน" ภวิณขึ้นรถแบบงงๆ
ภวิณกลับถึงบ้านพร้อมพธิสา ก็ปาเข้าไปเกีอบสองทุ่ม บ้านเงียบเพราะภวัตรไปเข้าค่ายที่โรงเรียน ภวิณแกะบะหมี่ให้แม่กับตัวเอง " เพื่อนพัดเลี้ยงนะฮะมื้อนี้ " ภวิณเอ่ย "เพื่อนแม่ ใครล่ะ"
"อาวิทย์ฮะ" พธิสาขมวดคิ้ว กับคำตอบของลูกชาย "ลุงร้านบะหมี่ยังคิดว่าญาติกัน แกว่าหน้าคล้ายกัน" คราวนี้พธิสาแทบสำลักบะหมื่
"รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อเย็นนี่แหละฮะ ผมเกือบต่อยแกเพราะแกจ้องหน้าจนผมอึดอัด" เสียงภวิณยังคงเล่าสม่ำเสมอ แต่พธิสากลับใจเต้นแรงด้วยความโกรธ "นายวิวิทย์ วิวาท จะหาเรื่องกันใช่ไหม " พธิสาคิดในใจ
"แม่อิ่มล่ะ เดี๋ยววิณปิดบ้านด้วยนะ"
พธิสารีบตัดบท ไม่อยากให้ลูกเห็นกิริยาของเธอ
ฉันเข้ามาในห้องวางกระเป๋าลงบนเตียง ค่อยหย่อนตัวเองลงบนที่นอน รู้สึกเหนื่อยใจ ไม่รู้ว่าเขาจะเอายังงัยกับเธอ ภวิณไม่ใช่เด็กๆ เขาน่าจะเข้าใจอะไรๆได้... ดีกว่ารู้จากคนอื่น ใช่...วิวิทย์เป็นคนอื่นมานานแล้ว วิวิทย์คือบาดแผล ที่ทำให้เธอไม่กล้ารักใครอีก แม้แต่พ่อของไอ้แสบ แหละนี่คือเหตุผลหลักของทุกเรื่อง เธอไม่เคยไว้ใจใคร ไม่เปิดใจ พ่อของไอ้แสบแค่ใครสักคนที่อยากยึด ไม่อยากเป็นผู้แพ้ .....เฮ้อ ฉันถอนใจ....
ฉันอาบน้ำเสร็จเสียงภวิณยังอยู่ข้างล่าง ฉันตัดสินใจแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันคงกลายเป็นคนทำร้ายภวิณอีก กว่าฉันกับลูกจะเป็นอย่างนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
"วิณ!" ฉันเรียก...ค่อยๆเดินไปนั่งข้างลูกชาย
"ยังไม่นอนเหรอฮะ" เขาถาม
"แม่มีอะไรคุยกับวิณหน่อย"
"เมื่อไหร่จะเรียกแม่ฮึ"ฉันแกล้ง
"ก้อเป็นแม่ แต่ไม่เคยเรียกมันไม่ชินนี่ฮะแม่..แม่"เขาตอบยิ้มๆ
"แล้วแต่เถอะจะเรียกอะไร จะเรียกว่าอะไร แม่ก็รักวิณ"
"ทำไมพัดคราม่าจัง มีอะไรฮะ"
ฉันเงียบ ภวิณมองหน้า เหมือนรอคำตอบ
ฉันหายใจเข้าลึกๆ " วิณอยากรู้จักพ่อไหม" ฉันตัดใจถาม
ภวิณอึ้งเงียบไปชั่วขณะ "ไม่รู้สิ มันผ่านจุดนั้นมานานแล้ว"
"วิณอยากเจอเขาไหม" ฉันถามใหม่
"ก็ดีนะแม่ แม่ยังติดต่อเขาเหรอ?" วิณทำหน้าเหมือนอยากได้คำตอบจากฉัน
" ถ้าอยากเจอ วินก็เจอเขาแล้วนี่" ฉันตอบด้วยความรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย ในขณะที่วิณยังสับสน "ตอนไหนแม่"
"คนทีวิณเจอเมื่อตอนเย็น แม่คิดวว่าเขาน่าจะไปดักเจอวิณ เขาเห็นวิณ ตอนที่วิณไปหาแม่ที่ทำงาน"ฉันบอก
"แต่แม่ก็ไม่แน่ใจ ว่าเขารู้เรื่องวิณแค่ไหน เพราะ แม่เคยบอกเขาว่า วิณไม่อยู่แล้ว"
ความเงียบที่เริ่มก่อตัวขึ้น ทำให้ฉันใจไม่ดี ฉันทำผิดกับวิณมามาก ฉันให้กำเนิดแต่....ไม่เคยเลี้ยงดู วิณอ่อนไหวทุกเรื่องที่เกี่ยวกับฉัน ฉันให้น้าที่สตูลเลี้ยงเขาเกือบ 5 ปี ก่อนไปรับให้มาอยู่กับตายายที่กระบี่ แต่ฉันอยู่ที่ภูเก็ต-พังงา มาครึ่งชีวิต และฉันไม่เคยให้เขาเรียกแม่ เพราะคำว่าแม่ ทำให้ฉันคิดถึงความเป็นมาของเขา ฉัน "เกลียด " ผู้ชายที่ชื่อ วิวิทย์ ศิระนุกูลพงศ์
"วิณ แม่ขอโทษ" ฉันเอ่ยท่ามกลางความเงียบ
ยิ่งลูกชายเงียบ น้ำตาฉันไหลออกมาด้วยความอัดอั้น ทั้งรู้สึกผิด ทั้งเกลียดพ่อของเขา ยิ่งคิด ยิ่งแค้น แต่....ก็ไม่เคยลืมเขาได้สักที
เสียงสะอื้นเบาๆ ทำให้วิณหันมามองฉัน เขาเข้ามากอด "แม่" วิณเอ่ยเบาๆ
กอดของวิณทำให้ฉันยิ่งสะอื้น เป็นครั้งแรกที่วิณเรียกฉันว่าแม่ ด้วยความรู้สึกนั้น ไม่ใช่แค่เรียกแบบล้อๆ เหมือนทุกครั้ง ฉันเคยคิดว่าเขาคือความผิดพลาด แต่ยิ่งใกล้ชิดลูกชาย ยิ่งรู้ว่าเขาคือดวงใจของฉัน
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่กว่าฉันจะหยุดสะอื้น ฉันค่อยผละจากอ้อมกอดที่ไม่เคยได้รับ และไม่เคยให้ มองตาลูกชายที่มีน้ำตารื้น
"แม่ ขอโทษนะวิณ" ฉันเอ่ย
วิณใช้มือสากๆของเขาเช็ดน้ำตาให้ฉัน
"มันผ่านไปแล้วแม่" วิณตอบ
ฉันค่อยใจชื้นขึ้น
" แม่เล่าเรื่องเขาให้วิณฟังหน่อย แล้ววิณขอตัดสินใจเองนะแม่"
"ฮู้ว..." ฉันผ่อนลมหายใจ
"แม่ ....รู้จักเขาน้อยมาก ไม่ฟังใครจนรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่า"ฉันพูดพลางมองหน้าลูกชาย " แม่ก็งี่เง่าตลอด". ลูกชายแขวะ ริมฝีปากแย้มน้อยๆ ฉันได้แต่ถลึงตาข่มที่ลูกชายแสดงท่าทีเป็นต่อ
" ที่แม่ไม่พูดถึงเขาเลย เพราะคิดว่าโลกคงไม่กลมขนาดนั้น คงไม่เจอกันอีก..."ฉันหยุดพูด แต่สายตาของลูกทำให้ฉันพูดต่อ
"จนเมื่อ 5 วันก่อนเขามาในฐานะลูกค้าที่แม่ต้องดูแล.... แม่กลัวมาก กลัวว่าความเกลียดของแม่ ทำให้เสียงานส่วนรวม .....
แม่ยิ่งเลี่ยง เขายิ่งพาตัวเองมาเจอ จนแม่ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร"
"ถึงวันนี้ แม่ก็ไม่รู้ ว่าเขาสงสัยอะไรในตัวลูกบ้าง แม่ไม่อยากให้วิณรู้จากคนอื่น แม่....ไม่อยากให้วิณเสียใจ เพราะแม่อีก"
ฉันพูดพลางใช้มือทั้งสองจับใบหน้าลูกชาย ฉันอยากให้เขาเห็นว่า ฉันรักเขาแค่ไหน
วิณกอดฉันอีกครั้ง " ขอบคุณครับแม่"เขาเอ่ยเบา ๆ
บางทีการมาของวิวิทย์ ก็มีข้อดีอยู่บ้าง ฉันกอดลูดชายแน่น❤
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
