EP.10 || จดจำ
วิวิทย์จอดรถหน้าโรงแรม Nisson Kicks e-Power สีขาวของเขา ส่งจากบ้านขอนแก่นมากระบี่ ถึงเร็วกว่าที่คิด เขาไปไหนมาไหนสะดวกขึ้น รถบริษัทให้ลลิตกับทีมงานใช้ทำงาน เขาทำงานอยู่กระบี่หลายวัน เสร็จภารกิจก็ขับรถมาเรื่อยๆ พักบ้าง ขับบ้าง ก็ปาไป 3 ชั่วโมง อีก 2 วันถึงงานเลี้ยง ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ลลิตถนัดงานแบบนี้อยู่แล้ว
ทันทีที่รถจอดมีพนักงานมาทักทายให้บริการอย่างดีแต่ล่ะคนก็เริ่มคุ้นกันตามประสาลูกค้าที่พักนานๆ เขาเข้าเช็คอินอีกรอบเพราะห้องเดิมลลิตเช็คเอ้าให้ด้วยเหตุผล 'ประหยัดงบค่ะบอส ลิลไม่อยากจ่ายเงินให้ยุงนอนหลายคืน' ลลิตรอบคอบเสมอ
รอบนี้มาอยู่ถึงวันส่งลูกค้าคนสุดท้ายขึ้นรถ เขาคาดว่าจะคุยกับพธิสาอย่างจริงจัง ถามให้แน่ชัดเรื่อง ภวิณ หากภวิณเป็นลูกเขา เขามีสิทธิ์ที่จะแสดงความเป็นพ่อ ที่ผ่านมาเขาทุ่มเทให้งาน และสนุกไปตามประสาผู้ชายที่ไม่คิดจะมีครอบครัว ไม่คิดจะแต่งงาน ไม่ชอบให้ใครผูกมัด แต่ลึกๆ เขารู้สึกว่า เขา...กำลังไล่ตามบางสิ่ง ที่เขาก็ไม่รู้ว่า คือ อะไร?
วันที่เขาเห็นพธิสากับลูกๆ ในโซเซียล เขากึ่งดีใจ กึ่งอิจฉา ครั้งแรกเขาคิดว่าภวิณ เป็นพ่อของเด็กอีกคนในรูป กว่าจะถึงบางอ้อ ก็เข้าใจผิดมากโข
ห้องใหม่อยู่ ชั้น 4 ใกล้ทะเลมาก เขาไม่ชอบนักแต่ก็ขอบคุณลลิตคงอยากให้เขาได้ชมบรรยากาศสวยๆ แต่ลลิตไม่รู้ว่าเขาไม่ชอบเสียงคลื่นตอนกลางคืนเท่าไหร่
"ติ๊งต่อง" เสียงกริ่งประตูดัง
ลลิตนั่นเอง เขาเปิดประตู
"เวลคัมค่ะบอสสสส" เสียงลลิตดังพร้อมประตูที่เขาเปิด
"เชิญครับ คุณผู้หญิง"
ลลิตไม่รอช้าวิ่งไปเปิดระเบียงสูดลมหายใจเหมือนจะเก็บกลิ่นทะเลไว้นานๆ
"วิวสวยมากเลยนะ เพื่ออาเลยนะเนี๊ยะ" วัย 26 ของลลิตบางทีก็เหมือนเด็กน้อย
เขาเดินตามลลิตมาติดๆ " อาต้องขอบใจใช่ไหม" เขาถาม
"ถูกต้อง" ลลิตตอบพลางหันมามองหน้าหนุ่มใหญ่ที่เธอเคยแอบชอบ แต่เพราะความเจ้าชู้ของเขาเลยแปลเปลี่ยนเป็นแอบปลื้ม และทึ่งในการเอาตัวรอดของเขา ตอนที่เจอเนื้อที่สลัดยาก เสืออย่างเขารอดเสมอมา
"แต่....ไม่ใช่ขอบคุณลิลนะ"
"ต้องขอบคุณ คุณพัด ที่ดูให้" ลลิตตอบน้ำเสียงชื่นชมพธิสา จนไม่สังเกตุอาการหน้ายุ่งของวิวิทย์
"มิน่า....." เขาเอ่ยแค่นั้น
"ทำไม" ลลิตถามอย่างสนอกสนใจ เริ่มสนุกกับคู่นี้ ในท่าที ไม่มีอะไรของทั้งคู่
"เปล่า....เส้นใหญ่นิเรา" เขาเฉไฉ แต่แอบยิ้ม พธิสาแกล้งเขา พธิสารู้ว่าเขาไม่ปลื้มกับเสียงคลื่นนัก เขามองทะเลเงียบๆ แต่ไม่พ้นความช่างสังเกตุของลลิต🤔🤔
วิวิทย์ ลลิต และทีมงานเดินไปทานอาหารที่ทางโรงแรมจัดให้ ลลิตเห็นพธิสาเดินมาไกลๆ ตะโกนเรียกอย่างลืมตัว จนวิวิทย์ต้องปราม" พี่พัด!!"
" มาจากป่าหรือเรา"
" ซอรี่ ค่ะบอส" ลลิตไปหาพธิสา วิวิทย์เดินตามมาติดๆ
"ขอบคุณสำหรับห้องบอสค่ะ สวยมาก" ลลิตส่งเสียงใสๆขอบคุณ
"ไม่เป็นไรค่ะ" พธิสาตอบพร้อมแย้มยิ้มทั้งสีหน้าและแววตา
" ขอบคุณครับ ผมคงหลับฝันดีทุกคืน"วิวิทย์ขอบคุณกึ่งประชด
"ยินดีค่ะ"พธิสาตอบด้วยเสียงเย็นชา แต่สายตากึ่งเหยียดกึ่งท้าทาย
"พี่พัดจะไปทานข้าวเหรอคะ" เสียงลลิตเป็นระฆังเบรคอารมณ์คนทั้งคู่
"ค่ะ ...."พธิสาตอบ
"งั้นไปด้วยกันค่ะ" ลลิตจูงพธิสา เริ่มสนุกกับคนคู่นี้
ที่โต๊ะอาหารลลิตคุยกับพธิสาออกรสทั้งเรื่องงานที่กำลังจะจัดขึ้น. ทั้งเรื่องทั่วไป วิวิทย์เป็นฝ่ายเงียบ แอบชำเลืองพธิสาอยู่เนืองๆ แอบยิ้มกับการโต้ตอบอย่างฉลาดและแฝงความตลกของพธิสา ที่ลืมว่าวิวิทย์นั่งอยู่ด้วย
อาหารมื้อนี้เป็นที่เพลิดเพลินใจของวิวิทย์ กับการนั่งฟัง และมองสาวสองวัยโต้ตอบกัน
"ลูกชายพี่พัดมีแฟนหรือยัง" ประโยคนี้ของลลิตทำให้วิวิทย์หูผึ่ง
"มีค่ะ เยอะเลย" พธิสาตอบติดตลก
"เจ้าชู้เหรอคะ" พธิสาชำเรืองดูวิวิทย์ ก่อนจะตอบลลิต
"เปล่าค่ะ โชคดีที่เขาไม่ได้รับเชื้อพ่อเขามา พี่ยังไม่เคยเห็นเขาจีบใครซักคน ที่เยอะพี่หมายถึงสาวๆ ที่ยื่นใบสมัครค่ะ " พธิสาตอบยิ้มๆ เหลือบดูนาฬิกาฝาผนัง
"พี่ต้องขอตัวนะคะ พี่มีนัดลูกค้า"พธิสาพูดพลางลุกขึ้น "มีอะไรขาดเหลือบอกนะคะ พี่ยินดี"
"ได้ทุกอย่างเหรอ "เสียงวิวิทย์สอด ทำสีหน้ากรุ้มกริ่ม "ผมจะได้ขอมั่ง"
พธิสาไม่ใส่ใจ " แล้วค่อยเจอกันนะคะคุณลิล"
พธิสาออกไปแล้ว "โอ๊ย!" วิวิทย์ร้องเสียงหลงเพราะลลิตตีแขนเขาเต็มแรง
"เสียบรรยากาศมากเลยบอส" ลลิตติงผู้สูงวัยกว่า
วิวิทย์พิงพนักเก้าอี้สบาย สายตาทอดไปทางทะเลแววตาครุ่นคิด🤔
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
