EP.11 || ทะลายกำแพง
เสียงปรบมือเกรียวกราวดังลั่นห้องจัดเลี้ยงให้กับผู้ชายที่ยืนเด่นบนเวที แม้พธิสาจะยืนสุดหลังห้อง ยังมองเห็นชัดเจน วิวิทย์ในชุดสูทลำลองคอปกสีดำปลดกระดุม คลุมทับเสื้อยืดคอวีสีขาว กางเกงยีนส์สีเข้ม คาดเข็มขัดโชว์หัวเข็มขัดแบรนด์ดัง 🕺ความสูงของเขาทำให้ชุดที่เลือกใส่ดูเด่นแตะตาคนมอง อายุที่เลยเลข 4 มาเกินครึ่งไม่เป็นอุปสรรคในการบริหารเสน่ห์เลย หนุ่มเจ้าสำราญอย่างเขามีหรือจะปล่อยเนื้อปล่อยตัว วิวิทย์ถูกแนะนำว่าเป็นผู้จัดการสาขาใหญ่ภาคใต้ ตั้งอยู่ที่จังหวัดกระบี่ พธิสาลอบถอนหายใจ
สองสามวันมานี้ไม่ค่อยได้เจอเขาเพราะต่างคนต่างยุ่ง เธอคุยกับลลิตมากกว่า งานมาถึงช่วงสุดท้าย แม่กระรอกน้อยเดินลิ่วมาหาพธิสา " งานจบแล้วอย่าเพิ่งกลับนะคะพี่พัด " ลลิตบอกจุดประสงค์
"ลิลอยากเลี้ยงขอบคุณพี่พัด " ลลิตเอ่ยต่อ จริงๆแล้ว. นี่คือความประสงค์ของวิวิทย์ ที่มากระซิบก่อนงานเริ่ม "ถ้ารั้งคุณพัดให้เจออาได้ พรุ่งนี้จะปล่อยให้ไปเที่ยว พร้อมน้ำมันเต็มถัง" ลลิตมีหรือจะรอช้า
"ไม่เหมาะมังคะ พี่ทำตามหน้าที่"
"โอ๊ย หน้าที่ก็อีกเรื่องค่ะ พี่ให้ความสะดวกลิลตั้งเยอะ ลูกค้าชมงานไม่ขาดปาก" ลลิตหยอดคำหวาน. พธิสาหยุดคิด "อืม ได้ค่ะแต่ไม่นานนะคะ พี่ให้ลูกชายมารับ"
"ว๊าว...ดีเลย ขอสมัครเป็นสะใภ้นะคะ" ลลิตพูดติดตลก
พธิสายิ้ม " ต้องต่อคิวล่ะค่ะ " พธิสากระเซ้า
พธิสาสั่งงานพนักงานเสร็จ เดินออกมาจากงาน เจอลลิตและวิวิทย์รออยู่หน้างานแล้ว เธอขอตัวทั้งคู่ไปโทรศัพท์หาภวิณ
พธิสากลับมามีแค่วิวิทย์ยืนรอเธออยู่
"ลิลไม่หาลูกค้า มีรื่องต้องคุยต่อนิดหน่อย"
พธิสารับทราบ ยืนรักษาระยะ เขาเดินมาหา พธิสาขยับออก "ผมไม่กัดหรอก "เขาบอกแววตากรุ้มกรุ่ม แววตาเยิ้มด้วยฤทธิ์แแอลกอฮอล์ พธิสาชักกลัว กลัวตัวเองหวั่นไหว
"กลัวผมเหรอ" เขาถาม
"เปล่า"พธิสาตอบพลางยักไหล่
"ถ้าไม่กลัว ไปเดินคุยชายหาดเป็นเพื่อนผมหน่อย บาร์ยังเปิดใช่ไหม" เขาพูดพลางดูนาฬิกา
"แต่ คุณลิลลี่..." พธิสาพูดยังไม่จบประโยค
"ช่างเขาเถอะ ผมให้ลิลนัดคุณเอง" เขาบอกเธอตามตรง "ถ้าเขาเสร็จ คงตามมาเองแหละ หรือไม่คงต่อกับเพื่อนรุ่นเดียวกันสนุกกว่าเป็นกรรมการคุณกับผม" เขาพูดพลางหัวเราะ
"ฉันว่า ไม่ต้องขอบคุณอะไรฉันหรอก ฉันทำตามหน้างาน"
"พัด แต่ผมอยากคุยกับคุณจริงๆนะ มะรืนผมต้องกลับกระบี่ ผมอยากคุยกับคุณก่อนกลับ" วิวิทย์ไม่ฟังคำตอบพธิสา จับมือลากกึ่งบังคับไม่แคร์สายตาผู้คน
แทนที่จะแวะที่บาร์ เขากลับพาเธอมายืนที่ชายหาดค่อนข้างไกลผู้คน เขายืนกอดอกหันหน้าทอดสายตาออกไปทางทะเล แสงจันทร์กระทบคลื่น มีแสงประกายวิบวับ น่ามอง แขนเสื้อเขาแนบตัวพธิสา เธอขยับตัวออก แต่เขากลับเอาแขนข้างหนึ่งโอบไหล่เธอแน่นล็อคตัวไม่ให้ขยับหนี อีกข้างล้วงกระเป๋าแทน
"ปล่อย" พธิสาบอกเขา
"ไม่ จนกว่าเราจะคุยกัน"
"ฉันไม่มีอะไรจะคุย "เธอขืนตัว เขายิ่งโอบแน่น
"แต่ ผมมี" เขาใช้แขนทั้งสองข้างดึงเธอมาประจันหน้า ตาต่อตา
"พัด ผมตามหาคุณ โทรไปที่ทำงาน คุณลาออกไปแล้ว" เสียงเขาเข้ม สบตาเย็นชาของพธิสา "คุณทำให้ผมเป็นบ้า"
พธิสาสลัดแขนเขาสุดกำลัง "คุณเป็นบ้า แล้วฉันล่ะ คุณเห็นฉันเป็นอะไร"
"เป็นคนโง่ เป็นคนไร้ค่า ท้องไม่มีพ่อ"
"เปรี๊ยะ! " มือที่สลัดออกมาได้ฟาดไปบนหน้าวิวิทย์เต็มแรง
วิวิทย์จับมือข้างหนึ่งของเธอไว้ไม่ให้หนี อีกข้างลูบแก้มตัวเอง
พธิสาสะบัด "หยุด! " เขาตะคอกทั้งเจ็บ ทั้งโกรธ "ถ้าไม่หยุดคุยดีๆ ผมปล้ำโชว์ลูกน้องคุณเลยนะ"
พธิสาหยุด แต่กลับร้องไห้โฮแทน
เขาตกใจ อุทาน "ให้ได้ซักเรื่องซินา"😭
"ถ้าไม่คุยกันให้รู้เรื่อง ผมไม่ปล่อยคุณกลับนะ ให้ลูกรอไปเลย หรือไม่ก็ให้ตามมาเห็นว่า พ่อ แม่ ทะเลาะกัน" เขาพูดเสียงจริงจัง
"คุณว่า อะไรนะ" พธิสาอุทาน
"ได้ยินไม่ผิดหรอก" เขาตอบ พลางเอามือกอดอกมองทะเล มือยังลูบแก้มที่โดนมือพธิสา☹️
"คุณคิดว่าผมโง่หรือพัด ถึงดูไม่ออกว่าภวิณลูกใคร ?
ตอนแรกผมอาจไม่แน่ใจ พอเห็นเขาชัดๆผมมั่นใจ ว่าคุณไม่ได้เอาเด็กออก"
"แล้วงัย" พธิสาย้อนถาม
"จะทวงความเป็นพ่อเหรอ?"
"นั่นมันขึ้นอยู่กับคุณกับลูก ภวิณเขาก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว" วิวิทย์ตอบ
" แต่ จริงผมก็อยากได้โอกาสบ้าง โอกาสที่จะได้รับรู้ เข้าใจคุณกับเขาบ้าง"
"จริงๆ ก็อยากได้มากกว่านั้น ถ้าคุณยอม"
พธิสาถอนหายใจ " วันนี้ฉันเหนื่อย ไว้คุยวันหลังเถอะ"
วิวิทย์หันมามองพธิสาอย่างพิจารณา เห็นท่าทางเหนื่อยจริงๆ เริ่มสงสาร " เดี๋ยวคุณก็หลบหน้าผมอีก" เขาพูดเสียงอ่อย
"ไม่หรอก ไหนๆเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันคงหนีคุณไม่พ้น"
เขาโอบไหล่พธิสาเบาๆ คล้ายปลอบประโลม
"ถ้าคุณรับปาก ผมรอได้ ไปผมเดินไปส่ง"
"แต่...หน้าคุณ"
เขาเอามือลูบหน้า "ไม่เป็นไรหรอก ใครถามก็บอกว่า เมียตบ" เขายังมีอารมณ์ทะเล้นใส่
เดินเคียงพธิสาไปที่ล็อบบี้🏠
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
