EP.12 ||ภูเขาไฟ
พธิสา และวิวิทย์มาถึงล็อบบี เห็นภวิณนั่งเล่น📱โทรศัพท์รออยู่แล้ว พธิสาเดินตรงมาหาลูกขายคนโต วิวิทย์เดินลูบแก้มตามหลังมา ภวิณเหลือบมาเห็นทั้งคู่ ตามองไปทางวิวิทย์ ยกมือไหว้ "สวัสดีครับอา" แล้วหันมาทางแม่ตัวเอง
"แม่เป็นอะไรฮะ " เขาถามเมื่อเห็นตาแม่บวมๆ เพราะร้องไห้
เขาหันไปมองวิวิทย์อีกครั้ง ดูแล้วไม่น่าเดายาก แกล้งถาม "แล้วหน้าอาเป็นอะไร"
"อ๋อ ถามแม่เธอดูซิ "เขาโบ๊ยมาทางเธอ
"อาขอตัวก่อนนะ ขับรถดีๆล่ะ แล้วคุณ อย่าลืมว่า รับปากอะไรไว้" ว่าแล้วเขาก็กลับห้องพัก เพราะรู้สึกอายๆ กับรอยมือที่แก้มตัวเอง
"ทะเลาะกันเหรอฮะ"
ภวิณถามเมื่ออยู่กับแม่ในรถ
"นิดหน่อย"เธอตอบ
"ดูจากหน้าเขาไม่นิดนะแม่ ใครชนะ"
ภวิณถามแกมหัวเราะ
"ไม่มี..."พธิสาตอบเหนื่อยๆ
"แล้วจะทะเลาะกันทำไม"
ภวิณส่ายหน้าเอือมๆ เพราะรู้จักแม่ตัวเองดี
"ไม่รู้ซิวิณ....เหมือนจะทะเลาะเรื่องลูก
แต่ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว.....
เขารู้ว่าวิณเป็นลูก ตั้งแต่มาถึงที่นี่ แต่อยากได้ยินจากแม่ เพิ่งมีโอกาสได้คุยกันวันนี้"
"แล้วแม่ว่างัยฮะ "เขาถาม
" ถ้าเกี่ยวกับวิณแม่ให้วิณตัดสินใจเองอย่างที่แม่สัญญา" พธิสาตอบลูกชาย
"แล้วแม่ล่ะฮะ....ดูท่า ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ผม"
วิวิทย์เปลี่ยนใจไม่กลับห้อง
แวะไปหาลลิตกับทีมงานที่ยังนั่งดื่มกันอยู่หน้างานเลี้ยง ลลิตหน้าเหวอเมื่อเห็นสภาพเจ้านายมาหน้าบวมเป่ง เขาไล่หนุ่มหน้ามลข้างลลิต แล้วตัวเองนั่งแทน
"ไปโดนอะไรมาคะบอส"
"ขอน้ำแข็งมาประคบหน่อย " เขาบอกลลิตแทนคำตอบ ซึ่งเธอก็ไม่รอช้ากุลีกุจอขอผ้าสะอาดจากพนักงาน
ขณะที่เอาผ้าห่อน้ำแข็งประคบหน้า
ลลิตก็เอ่ยถามถึงคู่กรณีของเขา
"พี่พัดล่ะบอส"
"ฝากรอยให้แล้ว กลับไปแล้ว"
ลลิตตาโต "ฝีมือพี่พัดเหรอคะ"
เขาไม่ตอบพยักหน้าแทน "โอ้ย! เบาๆ"
"ลิลขอโทษ..."
"แล้วไปคุยอิท่าไหน ถึงโดนเขาตบขนาดนี้"ลลิตถามต่อ
"ท่ายืนนี่แหละ เรื่องมันยาว" เขาตอบทะเล้นทำลายความเครียดของลลิต
"ไม่ไหวเลยบอส จริงจังหน่อย" ลลิตติงผู้สูงวัยกว่า
"คุยเรื่องเก่าๆกันนี่แหละ นางเลยระบายความแค้นนิดหน่อย"
"สมน้ำหน้า. โดนซะบ้าง" ลลิตซ้ำเติม
"แล้วงัยต่อ" ผู้อ่อนวัยกว่ายังอยากรู้
"ไม่งัยอ่ะ....ลูกชายมารับไปแล้ว ค่อยคุยต่อพรุ่งนี้ " ลูกชาย...พูดแล้วเขาก็ตื้นตันแปลกๆ ลูกชายของเขา เขาคิดในใจ
"เอ๊ะ! นัดกันเหรอ พรุ่งนี้พี่พัดหยุดงานนะบอส" ลลิตถามอย่างแปลกใจ
สิ้นเสียงลลิต เขารู้สึกเจ็บแปล๊บในใจ หรือพธิสาเล่นเกมส์กับเขาอีกแล้ว
เขายกโทรศัพท์ทำท่าจะโทรหา แต่ไม่มีเบอร์ส่วนตัว เขากำโทรศัพท์แน่น เขาพลาดเอง เขาคิด
"มีเบอร์คุณพัดไหมลิล"เขาถามลลิต
"อะไรบอส จีบสาวแต่ไม่มีเบอร์ เสียชื่อเลยนะ" เสียงลลิตดังขึ้นกว่าปกติ ทำให้ทีมงานหันมาอย่างสนใจ ว่าบอสกำลังหว่านเสน่ห์ใส่ใครอีก
ลลิตพูดพลางหยิบโทรศัพท์ค้นหาเบอร์พธิสา "นี่ค่ะ"
วิวิทย์ไม่รอช้าลุกขึ้นไปโทรศัพท์หาพธิสาไม่ห่างจากโต๊ะนัก
เขายืนพิงเสามองไปด้านนอกของตัวอาคาร ลลิตหูผึ่ง
ไม่นานพธิสาก็รับสาย แต่ใจเขาร้อนรนรู้สึกนานมาก
"คุณจะเอายังงัยกับผม" ปลายสายไม่ทันได้เอ่ยอะไร เขารีบพูดเหมือนกลัวพธิสาจะหลุดไปอีก
ปลายสายชะงักไปนิด" อะไรของคุณ ฉันเหนื่อยแล้วนะ " พธิสาอารมณ์เริ่มระอุขึ้นมา
" คุณบอกจะคุยกับผม แต่พรุ่งนี้คุณไม่มาทำงาน จะให้ผมคุยกับเจ้าที่รึงัย" เขาใส่อารมณ์
"อ๋อ เรื่องนี้เอง อยากคุยก็พยายามหน่อยซิ" พธิสาสวนกลับ เถียงกันอย่างนี้ไม่จบแน่ เสียงภวิณที่กำลังขับรถอยู่แทรกมา "ให้มาที่บ้านซิแม่ ทะเลาะกันจะได้ไม่อายคนอื่น"
"แต่...."พธิสาอึกอัก
"ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ผมว่าง จะรอเป็นเพื่อน"ลูกชายพธิสาบอก
"นี่คุณ !ฟังผมอยู่ไหม" วิวิทย์ยังเอะอะในสาย เขาได้ยินเสียงภวิณพูดแต่ฟังไม่ถนัด ในขณะที่ได้ยินพธิสาชัดเจน
"ฟังอยู่ ...พรุ่งนี้แชร์โลเคชั่นไปให้แค่นี้นะ"
พธิสาตัดสายไปแล้วเขายังยืนงง ทั้งโกรธหน้าแดง
เขากลับมานั่งที่เดิมรินเหล้าเพียวๆ กระดกลงคอ อาการนี้ลลิตไม่กล้าเล่นด้วย สีหน้าแววตาคล้ายภูเขาไฟจะระเบิด ทำได้แค่นั่งเงียบๆชงเหล้าให้ แทนที่จะให้กระดกเพียวๆ
เขารู้ว่าตัวเองโกรธ
แต่โกรธอะไรล่ะ?
โกรธที่พธิสาทำเหมือนปั่นหัวเขา หรือโกรธที่ไม่ได้ดั่งใจ
หรือโกรธที่พธิสาทำให้เขารู้สึกว่าตัวเอง มักจะนำเขาหนึ่งก้าวเสมอ พอเขารู้สึกว่าเป็นผู้คุมเกมส์ กลายเป็นเขาต้องไล่ตามอีกแล้ว
เขาถอนหายใจ อาการนั้นไม่พ้นสายตาของลลิต
ลลิตอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่กล้าถามกับท่าทีของผู้เป็นทั้งนาย และอา
เขาเหลือบเห็นสายตาลลิต " มีอะไร? " เขาถามเบาๆ ไม่มีอาการเกรี้ยวกราดเหมือนตอนคุยโทรศัพท์
"คือ....มันเกิดอะไรขึ้นคะ" ลลิตถามแบบไม่เต็มเสียง
"อยากรู้ ว่างั้น?" เขาถามกลับ
ลลิตพยักหน้าหงึกหงึกแทนคำตอบ ชงเหล้าให้อีกแก้วเอาใจ
เขาโน้มตัวมาหยิบแก้ว แต่กลายเป็นลูบปากแก้วไปมาสีหน้าครุ่นคิด🥃
"พัดเป็นแฟนเก่าอา"เขาพูด ตายังมองปลายนิ้วตัวเองไล้บนแก้ว
"นั่นไง! ว่าแล้วเชียว" ลลิตตบเขาตัวเองด้วยความรู้สึกคลายใจที่สงสัยแต่แรก
ประโยคต่อมาทำลลิตตกใจ เหวอ อ้าปากค้าง "ภวิณ เป็นลูกอา"เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยนรู้สึกตื้นตันใจ ลูก ลูกชายคนเดียวของเขา
ลลิตเงียบไปพักใหญ่ได้สติ "อารู้มานานหรือยัง"
"มาแน่ใจก็ตอนเห็นเขาชัดๆที่นี่"
"งั้น...อามาทำงานนี้เอง เพราะคุณพัดล่ะซิ"
"และที่ยอมมาเป็นหัวหน้าสาขาแทนที่จะเป็นผู้ช่วยนายใหญ่ที่สำนักงานใหญ่ เพราะงี้?"
เขาเงียบไม่ปฏิเสธ กระดกน้ำสีเหลืองทองลงคอพรวดเดียวหมดแก้ว
ลลิตหยิบแก้ว " พอ " เขาบอก พลางลุกขึ้น
"พรุ่งนี้มีนัดสำคัญ " แล้วเขาก็ผละไป ลลิตถือแก้วค้าง ทีมงานรีบมาล้อมลลิตอย่างอยากรู้ อยากเห็น🥔🥔
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
