EP.13 || สายสัมพันธ์
เขาใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการขับรถจากที่พักมาหมู่บ้านที่พธิสาอยู่ ซึ่งซอกซอยดูไม่ซับซ้อน เขาเลือกจอดรถที่บ้านหลังหนึ่งคาดว่าเป็นบ้านตามโลเคชั่นที่ส่งมา
เขาลงไปกดกริ่ง ลูกชายคนโตของพธิสาลงมาเปิดประตูรั้ว "สวัสดีครับอา"
ภวิณทักทายหนุ่มใหญ่แขกของแม่
"เข้ามาก่อนครับ แม่ยังคุยงานอยู่ข้างบน"
ภวิณบอกแขกผู้มาเยือน
วิวิทย์เดินตามภวิณไปห้องรับแขก ลมพัดมาจากประตูอีกด้านซึ่งเจ้าของบ้านชอบออกไปจิบกาแฟชมสวน ลมจากสวนเล็กๆทำให้ห้องรับแขกเย็นสบาย
ผนังด้านหนึ่งของห้องถูกติดด้วยภาพครอบครัว เขาสะดุดตาภาพผู้ชายกับเด็กน้อย ผู้ชายผิวเข้ม จมูกเป็นสัน ตาค่อนข้างดุ เขาจ้องอยู่นาน " พ่อเลี้ยงผมเอง" ภวิณบอก พลางยื่นน้ำเย็นให้เขา
วิวิทย์รับแก้วน้ำแล้วเดินไปนั่ง "เขาไปไหนล่ะ "เขาถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าทั้งคู่เลิกกัน
"ไม่ทราบฮะ "
ภวิณเดินมานั่งตรงข้ามพลางตอบ
"เขาเลิกกันมาเกือบ 6 ปีแล้ว แม่ก็ไม่เคยตามข่าว ไอ้ตัวเล็กก็ไม่เคยถามหา ก็เลยไม่มีใครรู้" หากภวิณตาไม่ฝาด เขาเห็นแววตาแปลกของวิวิทย์
"กว่าจะลงมาได้นะคุณนาย" วิวิทย์แซวเมื่อเห็นแม่เดินลงมาจากชั้นบน เขาลุกเดินไปหาแม่ " อย่าทะเลาะกันนะเด็กๆ" เขาพูดพลางหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่ ก่อนปลีกตัวไปทางหน้าบ้าน
วิวิทย์มองสองแม่ลูกแล้วอมยิ้ม
พธิสามานั่งแทนที่ลูกชาย " คุณมีอะไรก็ว่ามา " พธิสาเริ่ม
"ให้ผมหายใจก่อนไหมคุณ ผมขับรถมาตั้งไกล" เขาตอบกวนๆ อารมณ์เมื่อคืนจางไปบ้าง แต่ก็เหมือนไฟที่ยังมีเชื้ออยู่ตลอดเวลา
พธิสาถอนหายใจ "มีอะไรก็ว่ามาเถอะ"
"พัด ผมก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังงัย ผมก็รู้สึกผิดที่ไปโดยไม่อธิบายอะไร
ผมยอมรับว่าผมคิดอะไรง่ายๆ ผมดีใจที่เห็นจดหมายคุณ แต่ข้อความมันโคตรทำร้ายจิตใจ ...."
"ทำร้ายจิตใจคุณงั้นเหรอ?" พธิสาไม่รอให้เขาพูดต่อ "แล้วฉันล่ะ?
"ผมอ่านจดหมายคุณผมก็รีบ โทรไปที่ทำงาน เขาบอกว่า คุณลาออกหลังผมประมาณเดือนนึง ผมก็ถามเพื่อนที่สนิทกับคุณก็ไม่มีใครรู้ แล้วจะให้ผมทำยังงัย" เขาถาม
"โทรหา หลังจากผ่านไปเป็นเดือนนี่นะ ตากบ้านคุณเขาเดินเท้าไปรึงัย
แล้วท้องฉันที่มันฟ้องว่า ฉันใจง่ายมันก็โตขึ้นทุกวัน" พธิสาพูด
"ผมไม่ได้กลับตาก ผมไปขอนแก่น..."วิวิทย์พูดไม่ทันจบ พธิสาปาหมอนอิงในมือใส่เขาแล้วลุกขึ้นไปรับลมที่ประตูด้านข้าง ในใจมันร้อนระอุ
"เห็นไหมคุณก็โกหก" วิวิทย์เดินตามมา
"ผมไม่ได้โกหก ผมไปตากจริง แต่ไปรับปู่ที่ขอนแก่น พาไปดูพ่อที่ตาก แต่เราก็ไปไม่ทัน ได้แต่พาศพพ่อออกจากโรงพยาบาล ไหนจะงานศพ ผมยอมรับว่าลืมเรื่องของคุณไปจริงๆ "เขาเล่าพลางเหลือบตามองหน้าพธิสา รายนั้นกอดอกหน้าเชิด แต่กัดฟัน น้ำตารื้น
"จน....แม่ผมจัดบ้านแล้วไปเจอจดหมายในกล่องรับจดหมาย" เขาถอนหายใจ ตอนเห็นผมดีใจมาก แต่...ไม่คิด" เขาพูดแค่นั้นแล้วเงียบ
พธิสาพยายามเค้นคำพูดให้ผ่านก้อนแข็งๆที่จุกอยู่ในคอ " ฉัน เกลียด คนโกหก ฉันเกลียดคนที่เห็นฉันไร้ค่า
ฉันรอ ว่าเมื่อไหร่คุณจะโทรมา รอทุกวันจากสัปดาห์ เป็นสองสัปดาห์ แล้วร่างกายก็ฟ้องว่า มีอีกชีวิตอยู่ในท้องฉัน ไปทำงานไม่ไหวฉันป่วยอยู่คนเดียว อยู่ในห้อง ...โชคดี เพื่อนสนิทสมัยเรียนเอาของมาฝาก เขาเห็นสภาพฉัน....เขาพาไปโรงพยาบาล หมอบอกว่า ฉันท้องเกือบ 3 เดือน ฉันไม่รู้ต้องทำอย่างไร"พูดจบ พธิสาทรุดไปนั่งกับพื้น ใช้มือปิดหน้าร้องไห้
คนทีแอบฟังรีบถลามาจากอีกด้านของประตู ภาพที่เห็นคือวิวิทย์โน้มตัวลงประคองไหล่พธิสาขึ้นมาแล้วกอดไว้ในอ้อมแขน ใช้มือลูบหัว ลูบหลังเบาๆ ปลอบโยน คนแอบฟังค่อยๆกลับไปที่เดิม
"ผมขอโทษพัด ผมขอโทษ "
พธิสาตั้งสติได้ผลักเขาออกเบาๆ กลับไปนั่งที่โซฟา
วิวิทย์ตามมานั่งข้างๆ รินน้ำให้ดื่ม พธิสารับมาโดยดี
"ฉันตัดสินใจเอาเขาออก"พธิสาหันมามองหน้าเขา" แต่เพื่อนฉันพาฉันไปสตูล แล้ว...เขาก็คลอดที่นั่น คลอดเสร็จก็....ทิ้งเขาไว้ที่นั่น กลับมาทำงาน กลับมาเรียน
ฉันกลับไปที่นั่นปีละครั้งบ้าง สองครั้งบ้าง ไปหาเขา เขาดีใจมากทุกครั้งที่ฉันไปหา ฉันคิดว่า เขากินง่าย คิดว่าเขาชอบขนมที่ฉันซื้อ....แต่ฉันมารู้ที่หลังว่า เขาไม่ชอบขนมซักอย่างเดียว แต่...เขากินที่ฉันซื้อให้ เพราะเขากลัวฉันไม่รักเขา " พธิสาพูดพลางร้องไห้ วิวิทย์ดึงเข้ามากอด
คนที่แอบฟังก็น้ำตารี้น
"ฉันทิ้งเขาไว้ที่นั่นเกือบ5 ปี แล้วไปรับเขามาอยู่กับตายาย "พ่อแม่ฉันโกรธมาก แต่...เราก็ผ่านตรงนั้นมาได้ ถึงจะไม่ดีนัก
ทุกวันนี้เขาเป็นที่รัก เป็นทุกอย่างของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์" พธิสาพูดทั้งที่อยู่ในอ้อมกอดเขา
เวลาผ่านไปเท่าไหร่พธิสาไม่รู้ แต่การได้พูดออกมาทำให้เธอใจเย็นลง
"จะกอดกันนานไหมบ่าย 2 แล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่าไหม" คนแอบฟังเดินมาขัดคอนัยน์ตาบวมแดงเล็กน้อย
ทั้งสองผละออกจากกัน พธิสาหน้าแดงเพราะอายลูกชาย
"ขอไปล้างหน้าก่อนนะ "พธิสาบอก แล้วลุกออกไป
วิวิทย์มองหน้าภวิณอย่างสงสัย ที่เห็นภวิณไม่ตื่นเต้นตกใจที่รู้ว่าเขาเป็นพ่อ
"ผมรู้เรื่องอามาก่อนแล้วว่าอาเป็นใคร"
ลูกชายตอบให้คลายสงสัย " อาเคลียร์กับแม่เหอะ อย่าสนใจผม ความสุขของแม่ คือความสุขของผม"
พธิสากลับมาหน้าตาสดชื่นขึ้น ลูกชายช่วยเข้ามาคลายความประดักประเดิดของคนทั้งสอง ภวิณลุกไปกอดแม่ " ไม่ทะเลาะแล้วนะ เดี๋ยวพัดของวิณไม่สวย" ลูกชายเอาใจพาแม่มานั่ง
"ผมขอพูดบ้างนะฮะ .....คุณ" ลูกชายหันไปทางพ่อ
" ผมไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นคนยังงัย ผมไม่เคยอยู่ในชีวิตคุณ แต่ผมรู้ว่าแม่ผมรักผม แม่ผมทุกข์แค่ไหน แม่ผ่านอะไรมาบ้าง สำหรับผมคุณไม่ได้ผิดอะไร " ภวิณหยุดพูด หันสบตาพธิสา
"แต่....ถ้าหากแม่ไม่ยอมรับคุณเข้ามา หรือแม่ยังเจ็บเพราะคุณ ผม...จะไม่ยอมรับคุณเข้ามาในชีวิตผม เพราะผมรักแม่ และไม่มีใครรักผมเท่าแม่" พธิสาโผกอดลูกชาย
วิวิทย์มองภาพนั้นยากที่จะเดาความรู้สึก❤
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
