EP.15 || เวลา
หลังจากตอบจดหมายจนหมด
เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
เบอร์ใครนะคุ้นจริง
คงเป็นเบอร์ลูกค้าซักคนที่เธอไม่ได้เซฟเก็บไว้
"สวัสดีค่ะ "
"ผมเองพัด อย่าเพิ่งตัดสายผมนะ"
ปลายสายรีบออกตัว
"ฉันไม่ได้เสียมารยาทขนาดนั้น" พธิสาย้อน
"ผมกลัวนี่ กลัวคุณจะแย่"เขาหยอด
"มีอะไรก็ว่ามา เสียเวลาทำงาน"
"เย็นนี้ กินข้าวกับผมนะ" เขาอ้อน
พธิสายังเงียบ
"พรุ่งนี้ผมจะกลับกระบี่แล้วนะพัด ผมอยากคุยกับคุณ"
"เราคุยกันเยอะแล้วนะ"พธิสากลัวใจตัวเองจริง ๆ หัวใจที่กำลังสั่นระรัว
"มันก็ใช่ แต่ผมอยากคุยแบบดีๆ แบบที่เราไม่ทะเลาะกัน นะพัดนะ"เขาอ้อน
"กี่โมง" คนถูกถามยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์
"เอาที่คุณผู้หญิงสะดวกเลยครับ"
"งั้น ทุ่มนึงเจอกันที่ล็อบบี้นะ"พธิสาตอบ
โทรศัพท์วางไปแล้ว
แต่ใจพธิสายังสั่นๆ หวั่นไหว
แต่อีกใจก็กลัวๆ ที่จะเริ่มต้น
"ถ้าแม่ไปต่อไม่ได้ครั้งนี้ แม่ยังมีผมกับน้องอยู่ข้างๆ
แต่ถ้าแม่เปิดใจ แม่อาจมีคนข้างๆแม่เพิ่มอีกคนนะ" เสียงลูกชายยังก้องอยู่ในหู
ทุ่มตรงพธิสาเดินมาที่ล้อบบี้
เขาในเสื้อยืดสีขาว
กางเกงยีนส์สีน้ำตาลเข้ม
ยืนอ่านโบรชัวร์ท่องเที่ยวข้างเคาน์เตอร์ต้อนรับ
เธอค่อยๆเดินไปยืนข้างๆ
"สนใจเพกเก็จไหนดีคะ"เธอถาม
เขาวางโบรชัวร์หันมายิ้มส่งสายตาวิบวับ
"หิวหรือยัง?" เขาถาม
"ถ้าตอบไม่หิว ก็โกหกล่ะ"เธอตอบ
"ไปทานร้านข้างนอกนะ ฉันทำตัวไม่ถูก"พธิสาบอก เพราะตอนนี้ทั้งสองตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ
"นำไปเลยครับคุณผู้หญิง" วิวิทย์พูดพร้อมผายมือ
พธิสาเลือกร้านเล็กๆริมหาด นั่งกินได้สักพัก " ไปเดินย่อยกันหน่อยป่ะ" เขาชวน
พธิสาลุกตามอย่างว่าง่าย
คืนนี้พระจันทร์กลมโตสีเหลืองนวล มีเมฆเล็กๆตัดผ่าน เป็นเงาจางๆ ไม่มีดวงดาวซักดวง แสงจันทร์นวลกระทบคลื่นเป็นเงา คล้ายเห็นเรือประมงอยู่ที่เส้นตัดทะเลกับท้องฟ้า
"ทะเลมีอะไรดีเหรอพัด ความสวยผมก็ยอมรับนะ แต่ที่พัดอยู่กับมันได้ทั้งวันทั้งคืน ผมสงสัย" วิวิทย์ชวนคุยขจัดความเงียบ
"ทะเลทำให้พัดสงบ"เธอบอก
"คุณเห็นคลื่นนั่นไหม มันมีเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง คลื่นที่กระทบฝั่ง เซาะทรายไปมากบ้างน้อยบ้าง ถ้าทรายแน่นพอก็ไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงมากนัก แค่ถ้าไม่แน่นมันก็จะเปลี่ยนแปลง ตามความแรงของน้ำทะเล"
เธอพูด
"แล้วยังงัย " เขาอยากรู้
"ก็เหมือนคนเรา ที่ต้องเจอปัญหา มากบ้างน้อยบ้าง เจอหนักก็เจ็บมากหน่อย เจอน้อยก็ไม่จดจำ"
"แต่ทรายกับทะเลต้องคู่กันไม่ใช่เหรอถึงจะสวย" เขาบอกพลางเดินมาเบียดพธิสา คราวนี้เธอไม่เบี่ยงตัวหลบ เธอรู้สึกได้ถึงความอุ่นของเนื้อเขา
"พัด ผมมาหาคุณอีกได้ไหม"เขาถาม
"รถคุณ คุณขับ น้ำมันคุณจ่าย ที่พักเงินคุณ " พธิสาตอบไม่ตรงคำถาม
เขาหยุดเดินใช้สองมือดึงไหล่พธิสาประจันหน้า
"ผมถือว่าคุณอนุญาติแล้วนะ ถ้าผมบอกว่ารู้สึกอย่างไรกับคุณ คุณคงไม่เชื่อ
แต่ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็น แค่เพียงอย่าหนีหน้า อย่าไล่ผม"
เขาพูดพลางค่อยๆดึงเธอมากอด
ริมฝีปากของเขาแตะเบาๆ ที่หน้าผากของพธิสา แล้วค่อยๆเลื่อนลงมาที่แก้ม ไล่ต่ำมาที่ริมฝีปาก
"โอ๊ย!! " วิวิทย์ร้องเสียงหลง พธิสาใช่นิ้วบิดที่ท้องของเขาอย่างแรง
"ได้คืบจะเอาศอกนะคุณเนี๊ยะ"เธอต่อว่าเขาแต่ไม่ได้จริงจังนัก
"ก็เผื่อคุณเคลิ้มงัย" วิวิทย์พูดส่งสายตากรุ้มกริ่ม จูงมือพธิสาเดินเล่น
ทะเลก็ไม่เลวนะเขาคิด☺☺
วันนี้พธิสามาถึงที่ทำงานช้ากว่าปกติ นิลินดาถือกล่องอะไรบางอย่างในมือ
"คุณวิวิทย์เช็คเอ้าแล้วตั้งแต่ 7 โมงเช้า เขาฝากของให้พี่พัดค่ะ" ผู้ช่วยสาวสวยรายงาน
"ขอบคุณจ๊ะ" เธอรับ แล้วเข้าออฟฟิศ
เขาฝากอะไรให้นะ ?
พธิสาเปิดกล่อง เป็นนาฬิกาข้อมือสำหรับผู้หญิงแบรนด์ดังสายสีเงินสลับทองสวยเก๋ เธอหยิบจดหมายที่แนบมาด้วยขึ้นมาอ่าน
"เครื่องประดับชิ้นเดียวที่พัดเคยชอบ คือนาฬิกา แต่ผมไม่เห็นพัดใส่ ผมเลยเลือกมาให้ ผมอยากบอกพัดว่า เวลาต่อจากนี้ของผม คือพัด พัดยังไม่ต้องเชื่อ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์"
รักพัด /วิทย์
พธิสาค่อยๆหยิบนาฬิกามาใส่ที่ข้อมือ
_____End____😘😘
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
