หมาป่า กับ ลูกแกะสีดำ
▪️
ณ ทุ่งหญ้ากว้างแห่งหนึ่ง
มีฝูงแกะอาศัยอยู่กับคนเลี้ยงของมัน
แกะทุกตัวล้วนมีสีขาว
ขาวนวลดุลหิมะยามเหมันต์ ขนนั้นนุ่มเสียยิ่งกว่าปุยฝ้ายใดๆ
เจ้าของแกะทั้งรักและทะนุถนอมแกะทุกตัว
แน่นอน ทุกอย่างต้องมีข้อยกเว้น
เว้นเพียงหนึ่ง, นั่นคือเจ้าแกะสีดำ
แกะตัวนั้น มีขนสีดำขลับ สีนิลกาลอาจสวยงามในสายตาใครหลายคน ทว่ามิใช่เจ้าของมัน
ขนนั้นทั้งแข็งและหยาบกระด้าง นำไปใช้งานใดๆไม่ได้
เจ้าแกะน้อยถูกเพิกเฉย ได้รับการดูแลที่ไม่เท่าเทียม
จนกระทั่งวันหนึ่ง มันทนไม่ไหว เงยหน้าเอ่ยร้องต่อฟากฟ้า
“ ทำไม พระเจ้าถึงไม่สร้างให้ข้ามีขนสีขาวบ้าง “
แน่นอน พระเจ้าไม่ตอบรับ
สัตว์สี่ขาก็ได้เพียงก้มหน้ากินหญ้าต่อไป
ทันใดนั้น มันก็ฉุกคิดขึ้นมาได้
เหตุใดหญ้าจึงไม่ใช่สีขาวหรือดำ?
ทั้งชีวิตเจ้าแกะน้อย เรียนรู้เพียงสองสีที่สำคัญ
คือสีขาวที่แกะควรเป็น และสีดำที่ไม่คู่ควร
นึกถึงแต่เพียงสิ่งเหล่านี้
จนหลงลืมสีสันรอบกาย ว่ามีอีกมากนอกจากขาวและดำ
เหตุใด หญ้าที่อร่อย จึงไม่ได้มีสีขาว?
สีขาว ไม่ได้แปลว่าถูกต้อง ดีงาม คู่ควรแก่ทุกคนเช่นนั้นหรือ?
ด้วยความสงสัย เจ้าแกะจึงหันไปถามแกะอีกตัวข้างๆ
“ ทำไมหญ้าไม่ใช่สีขาว แต่หญ้าอร่อยยิ่งนัก “
แกะขาวข้างๆ เลิกคิ้วสงสัย และเอ่ยตอบไปด้วยความแคลงใจในคำถามนั้น
“ แล้วทำไมอร่อยจึงต้องแปลว่าสีขาว “
“ เพราะสีขาวคือสีที่เราควรเป็น? “
แกะขาวได้ยินดังนั้น เพ่งพิจารณารูปลักษณ์ดำสนิทของอีกตัว และเอ่ยตอบตามความคิดของมัน
“ เราอาจควรเป็นสีขาว ใช่หรือไม่ก็ได้ แต่ไม่ใช่ว่าหญ้าควรเป็นสีขาวด้วย เพราะหญ้าไม่ใช่แกะ “
“ แกะควรเป็นสีขาว แต่หญ้าไม่ควรเป็นสีขาวหรือ? “
“ แล้วทำไมแกะถึงควรเป็นสีขาว “
“ เจ้านายรักและดูแลพวกท่านอย่างดี หันมามองที่ข้าสิ ข้ามีขนสีดำ ข้าใช้ชีวิตอย่างลำบากเพราะขนนี้ “
แกะขาวนิ่งเงียบ มันไม่สามารถถกเถียงต่อได้ นอกจากอีกหนึ่งประโยค
“ บางที เจ้านายอาจจะโง่เกินไปก็ได้ “
แม้แกะดำจะไม่เข้าใจ ทำไมแกะขาวจึงมองเจ้านายโง่เขลา
แต่มันก็ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป
▪️
กาลเวลาล่วงเลย แกะดำเติบโตขึ้นเล็กน้อย
มันยังถูกเจ้านายปฎิบัติเช่นเดิม
ไม่ว่าจะประจบประแจงเพียงใด
เพราะขนสีดำ อย่างไรคงขายไม่ได้ราคา
สุดท้าย
มันจึงหันมองเจ้านายขุดหลุมกับดักสัตว์
ไม่แน่ว่า...ตนอาจเหมาะเป็นเหยื่อในหลุมนั้น
มากกว่าการถูกดูแลแบบผลักไสก็เป็นได้
คิดดังนั้น แต่ไม่ได้กระทำ
สิ่งที่มันเลือกคือการก้าวเดินออกจากฝูง
เพื่อไปหาสถานที่เหมาะสมกับตน
ก้าวเดินไปได้ไม่นาน แกะตัวน้อยพานพบหมาป่าขนสีดำหลับไหลอยู่ใต้ต้นไม้
ด้วยความดีใจ แกะไม่เคยเจอสิ่งมีชีวิตสีดำ หรือขนสีดำมาก่อน ยิ่งหมาป่าก็ยิ่งไม่รู้จัก
มันจึงเดินเข้าไป สะกิดปลุกหมาป่าตัวนั้น
“ นี่ ท่านมีขนสีดำเหมือนข้าเลย “
หมาป่าตื่นขึ้น มันรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อบางอย่างมากปลุกจากภวังค์ แต่กระนั้นก็ใจเย็นพอที่จะไม่ลงมือใดๆ
มันเพียงใช้สายตาแหลมคม จับจ้องยังลูกแกะดำตัวน้อย... คงไม่ใช่ลูกแกะ ตัวก็ไม่น้อยนัก แต่การมาทำให้ตนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนักล่าตื่นขึ้น คงไม่มีแกะผู้ใหญ่มีความรู้ตนไหนทำกัน
เอาเถอะ เล่นสักหน่อยก็คงดี
“ ใช่ ข้ามีขนสีดำเหมือนเจ้า “
แกะได้ยินดังนั้น นัยน์ตาเป็นประกายลุกวาว
“ แสดงว่า ข้าคือสิ่งมีชีวิตประเภทเดียวกับท่านหรือ? หญ้ามีสีเขียว แกะมีสีขาว แต่ข้ามีสีดำ ข้าไม่ใช่ทั้งหญ้าและแกะ แสดงว่าข้าคือท่าน? “
หมาป่าได้ยิน ก็พิจารณาร่างนั้นเล็กน้อย นอกจากขนสีดำ ทุกอย่างของมันก็เป็นแกะชัดเจน
“ ไม่ใช่ ข้าเป็นหมาป่า เจ้าเป็นแกะ แม้จะมีสีดำ แต่เจ้ามีขนรุงรัง เจ้ากินหญ้า เจ้าเป็นเหยื่อของข้า ส่วนข้าเป็นนักล่า ข้ากินเนื้อ ข้ามีขนบางๆ แค่เพียงปกคลุมกายเท่านั้น “
แกะฟังดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะถกเถียงต่อ
“ แต่ข้ามีสีดำ สีดำเหมือนกับท่าน เหตุใดข้าจึงเป็นแบบท่านไม่ได้ ข้าอยากมีสีดำและได้รับการดูแลอย่างดีเช่นแกะสีขาว ข้าอยากมีสีดำและอร่อยเหมือนหญ้าสีเขียว ทำไม... “
“ ทำไมข้าจึงเป็นสีที่ดีของสิ่งมีชีวิตนั้นไม่ได้ “
เจ้าหมาป่ารู้สึกเห็นใจ แต่สัญชาตญาณนักล่ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง
“ เจ้ามีสีดำ และจะได้รับการดูแลอย่างดีก็เป็นไปได้ เจ้าจะมีสีดำและอร่อย... เป็นไปได้แน่ มาสิ เข้ามาใกล้ๆ ข้า และให้ข้าดูแลเจ้า ข้าจะพร่ำบอกว่าเจ้าอร่อย “
เสียงทุ้มเอ่ยดังก้อง หมาป่าแสยะยิ้มเห็นเขี้ยว
▪️
เจ้าแกะไม่รู้จักคำว่านักล่า จึงก้าวเข้าไป
แต่อย่างน้อย มันก็รู้ว่าเขี้ยวแหลมคมนั้น ไม่ต่างจากเคียวของเจ้านายที่มันเคยเผลอเหยียบและเจ็บแสบนัก
ฝีเท้าเบาหยุดลง ก่อนเปลี่ยนเป็นก้าวถอยหลัง
“ ท่านตามข้ามาดีกว่า “
หมาป่าเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไป มันจึงตามไปด้วยความสงสัย
“ ข้ามีสีดำ ข้าอาจเป็นหมาป่าเช่นท่านก็ได้ “
“ ไม่ เจ้าไม่ใช่หมาป่า ข้าจะพิสูจน์ให้ดูเอง “
แกะดำก้าวเดินถอยหลังไปอีก
“ ข้าก็มีขน แม้อาจปุกปุยไปบ้าง “
แกะดำก้าวเฉียงเล็กน้อย ก่อนถอยต่อไป
“ แต่เจ้าไม่ใช่นักล่า “
หมาป่าขยับตรงไป
“ ไม่ “
...ตุบ!
และหมาป่า
ก็ตกหลุมกับดักของเจ้านายแกะดำตัวนั้น ที่เพิ่งขุดไว้ไม่นาน
“ ถ้าท่านเป็นนักล่า เหตุใดจึงโดนแกะผู้เป็นเหยื่อเช่นข้า ล่อให้ตกหลุมกับดักแบบนี้เล่า “
รอยยิ้มเผยออกเล็กน้อย แกะตัวนั้นชะโงกมองจากปากหลุม เอ่ยกล่าวคำถามไป ไม่ได้ตั้งใจจะท้าทายแต่อย่างใด มันเพียงสงสัยและต้องการจะป้องกันตัวเท่านั้น
หลุมไม่ได้ลึกมาก อันที่จริงหมาป่าสามารถกระโดดขึ้นได้โดยง่าย แต่มันคงอยากจะพูดคุยกับแกะตัวนี้ต่อ
“ แสดงว่า เจ้ายอมรับแล้ว ว่าเจ้าเป็นแกะ? “
“ ไม่ใช่ “
“ แล้วเจ้าเป็นอะไรกันแน่? “
“ ข้าจะเป็นอะไร ข้าจะตัดสินใจและเลือกมันเอง “
▪️
พูดคุย : สิ่งที่อยากจะบอกอยู่ในประโยคสุดท้ายครับ จะเป็นหมาป่า แกะ สีขาว เขียว ดำ หรืออะไรก็ตาม คนที่เลือกตัดสินใจจะเป็น สุดท้ายคือตัวคุณเอง
อย่าให้กรอบความคิดของคนรอบข้าง มาเป็นกรอบความคิดของตัวคุณเลย
- 23
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
