" ... เอาจิตใจไปได้เพียงนรก แลสวรรค์
แลพรหมโลกเท่านั้น
ส่วนพระนิพพานนั้น
ถ้าดับจิตใจไม่ได้แล้ว ก็ไปไม่ได้
ถ้าเข้าใจว่าจักเอาจิตไปเป็นสุขในพระนิพพานแล้ว
ต้องหลงขึ้นไปเป็นอรูปพรหม เป็นแน่ ... "
ตทนนฺตรํ ลำดับนั้น
พระพุทธเจ้าจึงตรัสเทศนาต่อไปอีกว่า
อานนฺท ดูกรอานนท์ ความทุกข์ในนรก
และความสุขในสวรรค์แลพระนิพพานนั้น
ใครจะช่วยใครไม่ได้
เมื่อใครชอบอย่างใด ก็ทำอย่างนั้น
แม้เราตถาคตก็ช่วยใครให้พ้นทุกข์
และช่วยใครให้ได้สวรรค์แลพระนิพพานไม่ได้
ได้แต่เพียงสั่งสอนชี้แจงให้รู้สุขรู้ทุกข์
ให้รู้พระนิพพานด้วยวาจาเท่านั้น
อันกองทุกข์โทษบาปกรรมทั้งปวงนั้น
ก็คือตัวกิเลสตัณหา
ครั้นดับกิเลสตัณหาได้แล้ว
ก็ไม่ต้องตกนรก
ถ้าดับกิเลสตัณหาได้มาก
ก็ขึ้นไปเสวยสุขอยู่ในสวรรค์
ถ้าดับกิเลสตัณหาได้สิ้นเชิงหาเศษมิได้แล้ว
ก็ได้เสวยสุขพระนิพพานทีเดียว
เราตถาคตบอกให้รู้แต่ทางไปเท่านั้น
ถ้าผู้รู้ทางแห่งความสุขแล้ว
ประพฤติปฏิบัติตามได้
ก็ประสบสุขสมประสงค์
อย่าว่าแต่เราตถาคตเลย
แม้พระพุทธเจ้าทั้งหลายที่ล่วงลับไปแล้วนับไม่ถ้วนก็ดี
และจะมาตรัสรู้ในกาลเป็นภายหน้าก็ดี
จักมาช่วยพาเอาสัตว์ทั้งหลายไปให้พ้นจากทุกข์
แล้วให้ได้เสวยสุขเช่นนั้น ไม่มี
มีแต่มาแนะนำสั่งสอนให้รู้สุขรู้ทุกข์
รู้สวรรค์ และ พระนิพพานอย่างเดียวกับเราตถาคตนี้
พระพุทธเจ้าทั้งหลายก็ทรงไว้ซึ่งทศพลญาณ
มีอาการเหมือนอย่างเราตถาคตนี้ทุก ๆ องค์
บุคคลจำพวกใดเข้าใจว่าพระพุทธเจ้า
ต่างกันด้วยศีล ด้วยฌาณ ด้วยญาณ ด้วยอิทธิ
บุคคลจำพวกนั้นเป็นคนหลง
ผู้ที่ได้นามว่าพระพุทธเจ้านั้นต้องมีทศพลญาณ
สำหรับขับขี่เข้าสู่พระนิพพานด้วยกันทุกองค์
จะได้เป็นพระพุทธเจ้าแต่เราพระองค์เดียวนั้นหามิได้
ผู้ใดมีทศพลญาณ
ผู้นั้นได้ชื่อว่าพระพุทธเจ้าด้วยกันทุกองค์
ไม่ควรจะมีความสงสัย
ญาณ ๑๐ ประการนั้นเป็นเครื่องหมายของพระพุทธเจ้า
ถ้าไม่มีญาณ ๑๐ ประการแล้ว
จะรู้ดี มีอิทธิดำดินบินบนได้อย่างไร ๆ ก็ตาม
ก็ไม่เรียกว่าพระพุทธเจ้า
ถ้ามีญาณ ๑๐ ประการแล้ว
จะไม่มีอิทธาศักดานุภาพ อย่างไรก็ตาม
ก็ให้เรียกท่านผู้นั้นว่าพระพุทธเจ้า
เพราะทศพลญาณ ๑๐ ประการ
เป็นเครื่องหมายของพระพุทธเจ้า
ถ้าไม่มีเครื่องหมายอย่างนี้
ผู้ใดมีฤทธิมีเดชขึ้น
ก็จะตั้งตัวเป็นพระพุทธเจ้าเต็มบ้านเต็มเมือง
ก็จะเป็นทางแห่งความเสียหายวายโลกเท่านั้น
ดูกรอานนท์ ทศพลญาณ ๑๐ ประการนั้น
เป็นของสำคัญอยู่สำหรับโลก
ไม่มีผู้ใดแต่งตั้งขึ้น
เป็นแต่เราตถาคตเป็นผู้รู้ ผู้เห็นก่อน
แล้วยกออกตีแผ่ให้โลกเห็น
พระพุทธเจ้าทั้งหลายบำเพ็ญญาณ ๑๐ ประการได้แล้ว
ก็ขับขี่เข้าสู่พระนิพพาน
เมื่อถึงพระนิพพานแล้ว
ก็ปล่อยวางญาณนั้นไว้ให้แก่โลกตามเดิม
หาได้เอาตัวตน จิตใจเข้าสู่พระนิพพานด้วยไม่
เอาจิตใจไปได้เพียงนรก แลสวรรค์
แลพรหมโลกเท่านั้น
ส่วนพระนิพพานนั้น
ถ้าดับจิตใจไม่ได้แล้ว ก็ไปไม่ได้
ถ้าเข้าใจว่าจักเอาจิตไปเป็นสุขในพระนิพพานแล้ว
ต้องหลงขึ้นไปเป็นอรูปพรหม เป็นแน่
อ้างอิง :
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
