ระเริงหลอน
เช้าวันเสาร์ ผมออกเดินทางจากเชียงใหม่ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า ทนหลังขดหลังแข็ง ขับรถเป็นระยะทางกว่า สี่ร้อยกิโลเมตร กินเวลานานกว่าหกชั่วโมงโดยไม่หยุดพัก ก็ถึงที่หมาย ชายโสดอย่างผมพอถึงวันหยุดที ชีพจรก็ลงเท้า อดไม่ได้ที่จะออกท่องเที่ยว หาความสำราญตามแต่สถาณภาพการเงินจะเอื้ออำนวย แต่ถึงแม้เศรษฐกิจจะซบเซาและอยู่ในช่วงขาลง อย่างต่อเนื่อง มันก็มีข้อดีสำหรับนักเดินทางอย่างผมตรงที่ ค่าใช้จ่ายในการท่องเที่ยวแต่ละครั้งต่ำลง โดยเฉพาะค่าที่พัก
พอถึงประตูทางเข้า ผมลดกระจกลงยิ้มให้กับพี่ รปภ. ในชุดเครื่องแบบสีฟ้า ท่าทางทะมัดทะแมง แกยิ้มตอบพลางพูดแนะนำและชี้มือไปทางลานจอดรถ เวลาแกพูดหนวดเหนือริมฝีปากแกขยับไปมา เหมือนกับคนยักคิ้วหลิ่วตา เห็นแล้วจึงอดยิ้มกว้างกว่าเดิมไม่ได้ ผมพยักหน้าเชิงรับทราบ เลื่อนปิดกระจก ขับรถเข้าจอดตามช่องที่ตีเส้นกำกับไว้ พอลงจากรถความเมื่อยล้าก็พลันแผ่กระจายไปทั่วสรรพพางค์กาย บิดขี้เกียจครานึงก็เดินเข้าโรงแรมเพื่อจัดแจงธุระเรื่องที่พัก
ที่พักที่ผมจองออนไลน์ไว้ เป็นโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งในตัวเมือง ตึกสีขาว สูงห้าชั้น ลานจอดรถกว้างขวาง ข้าง ๆ ลานจอดรถมีน้ำพุใหญ่และสวนหย่อมที่จัดไว้สวยงาม ปลูกไม้พุ่มสลับซับซ้อน แต่ยังพอมองทะลุเห็นไปถึงสระน้ำขนาดใหญ่ด้านหลังสวนได้ ผมหยุดยืนถ่ายรูปบริเวณโดยรอบ แต่ตะวันบ่ายกำลังแรงกล้า จึงรีบผละเดินเข้าในอาคาร ถอดแว่นกันแดด เดินตรงไปยังเคาน์เตอร์หินอ่อนมีพนักงานสาวสวยสองนางยืนต้อนรับอยู่ และก็อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ จนพวกเธอยิ้มแก้มปริเมื่อผมเดินออกมา
ผมก้มมองคีย์การ์ดห้องพัก เป็นหมายเลข 403 จึงกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นที่พัก รูดบัตรเปิดประตูเข้าไป ด้านซ้ายมือเป็นประตูอีกบานนึงไม่ต้องเปิดดูก็ทราบได้ว่าคือห้องน้ำ ด้านตรงข้ามกับห้องน้ำเป็นตู้เสื้อผ้าลายไม้สนแบบบิวท์อิน ในห้องสภาพใหม่เอี่ยมผนังสีขาว กรุด้วยบัวลายไม้ เตียงนอนไม้แท้ทาสีน้ำมันเงาวับ ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีขาว วอลเปเปอร์ตรงหัวนอนเป็นลวดลายคล้ายผ้าซิ่นสีน้ำตาลอ่อน ปลายเตียงเป็นทีวีติดผนังกับโต๊ะเครื่องแป้งขนาดยาวใต้โต๊ะมีตู้เย็นเล็ก เมื่อเห็นสภาพห้องพักที่จับจองไว้จัดได้ว่าเกินราคาหลักร้อยก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้
ผมหามุมถ่ายรูปห้องพัก กดชัตเตอร์ไปหลายรูป เสร็จแล้วก็เหวี่ยงกระเป๋าเป้ใบเดียวที่ติดตัวมาลงบนเตียง หยิบรีโมทแอร์กดเสียงดัง ติ๊ด ล้มตัวลงนอน ระหว่างที่รอให้อุณหภูมิในห้องเย็นลงก็เดินออกไปตรงระเบียงล้วงซองยับยู่ยี่จากกระเป๋าเสื้อยีนส์ ที่เหลือบุหรี่ไม่กี่ตัวออกมาจุดสูบ
หลังจากสูบบุหรี่เสร็จกลับเข้ามาในห้องพัก ผมก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออก เหลือเพียงกางเกงในตัวเดียว นอนเลือกรูปเขียนรีวิวเล่น ๆ โพสต์ลงเฟซบุ๊ก เขียนตอบคอมเมนต์และสไลด์จอจนเบื่อ ก็ไม่รู้จะทำอะไร คิดขึ้นได้ว่าในไลน์ของตัวเองมีกรุ๊ปลับอยู่อันนึง วันทั้งวันมีแต่คนโพสต์คลิปโป๊ลงในกลุ่ม เสียงกระดิ่งแจ้งเตือนดังแทบจะตลอดเวลา คลิปก็เยอะจนดูไม่ทัน ครั้นจะออกจากกลุ่มก็นึกเสียดายจึงปิดการแจ้งเตือนไว้ ไหน ๆ ก็ไม่มีอะไรทำ ผมจึงเปิดขึ้นมาดูอีกครั้ง วันนี้มีการแจ้งเตือนข้อความจากกลุ่มสองร้อยกว่าข้อความ เมื่อเปิดเข้าไปดูก็พบคลิปอย่างว่าเรียงต่อกันเลื่อนยังไงก็ไม่ถึงข้อความสุดท้ายสักที ฉับพลันนั้นเองผมก็ได้คิดอีกครั้งว่ากลุ่มที่มีคนอยู่เกือบพันคน มันต้องมีคนที่รู้จักทีเด็ดเมืองสี่แควสักคนสิวะ พอได้คิดมือผมจึงขยับอย่างช่ำชองพิมพ์ข้อความลงไป
“ขอพิกัดเด็ด ๆ จังหวัดxxxหน่อยครับ”
นับหนึ่งไม่ทันถึงสาม มีคนอ่านข้อความแล้วเกือบสี่สิบคน บางคนพิมพ์บอก บางคนส่งโลเคชั่น แต่ที่สะดุดใจผมที่สุดก็เห็นจะเป็นรูปพร้อมสัดส่วน เบอร์มือถือและไอดีไลน์อยู่ในรูปเดียวกัน เหมือนกับพวกเธอทำไว้เพื่อการนี้โดยเฉพาะ
ผมเลื่อนดูหลายรูป และสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อ ธิดา จากรูปแม้จะมีแถบเบลอคาดดวงตาเธอไว้ ก็พอมองออกว่าเป็นผู้หญิงที่สวยใบหน้าเรียวงาม สันจมูกคม ผิวขาวถึงขาวมาก ผมสั้นย้อมสีน้ำตาลแดงดูโฉบเฉี่ยวเหมือนสาวสมัยใหม่ ยิ่งพิจารณาจากสัดส่วนระดับนางแบบนิตยสารผู้ชายแล้วผมไม่ลังเลใจที่จะเลือกหญิงสาวคนนี้
พอแอดไลน์ไปจึงรู้ว่านั่นไม่ใช่เบอร์ไลน์ส่วนตัวของเธอ เป็นผู้หญิงอีกคนนึง ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นเอเจนซี่ เธอขอรูปของผมด้วยเพื่อให้น้องดู เธอบอกว่าเด็กในสังกัดของเธอเลือกแขก ผมจึงส่งรูปไปและไม่นานเธอก็ตอบตกลง เรานัดกันในเวลา 4 ทุ่ม ที่ห้อง 403 ซึ่งผมพักอยู่ เธอส่งเลขเลขที่บัญชีสำหรับโอนเงินค่าตัว ผมอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไร
ตะวันบ่ายลับหายไปกับเมฆครึ้ม จากอากาศสีส้มสดตอนนี้กลายเป็นสีเทาหม่น เสียงฟ้าร้องครืนครันแว่วผ่านเข้ามาเป็นระยะ ไม่นานเม็ดฝนก็หล่นร่วงลงมา สักพักก็กลายเป็นห่าฝนขนาดใหญ่ตกกระหน่ำ ผมเดินออกไปตรงระเบียงห้องควักบุหรี่ตัวสุดท้ายออกมาจุดสูบ อดคิดถึงค่ำคืนที่กำลังจะมาถึงไม่ได้ บรรยากาศกลับเป็นใจนัก ผมดูนาฬิกาตอนนี้ยังบ่ายสี่โมง เหลือเวลาอีกมากจึงกลับเข้าห้องจัดการกับแฮมเบอร์เกอร์อันเย็นชืดจากร้านสะดวกซื้อที่ติดกระเป๋ามาตั้งแต่ออกเดินทาง ตั้งนาฬิกาปลุกแล้วงีบเอาแรง
ก๊อก ๆ ๆ ผมเดินไปเปิดประตู แต่หน้าห้องกลับไม่มีใคร จึงเหลียวมองซ้ายมองขวา ที่สุดทางตรงหน้าลิฟต์มีหญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาลแดงคนนึงยืนอยู่ เธอใส่กางเกงยีนส์เสื้อแจ็กเก็ตยีนส์ หันหน้าเข้าหาประตูลิฟต์ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเธอ ธิดา ผมเรียกชื่อของเธอแต่ดูเหมือนลำคอจะแหบแห้งเสียงที่เปล่งออกมาจึงฟังดูประหลาดพิกล เธอหันหน้ามา แม้จะห่างกันหลายสิบเมตร แต่กลับเห็นหน้าเธออย่างเด่นชัด โดยเฉพาะดวงตา ดวงตากลมโตดำขลับมีประกายรื้นอยู่น้อย ๆ เหมือนผ่านการร้องไห้มา เธอก้มหน้าลงและหันหน้าเข้าหาลิฟต์อีกครั้งผมรีบเรียกเธอ คราวนี้จึงตะเบ็งเสียงให้ดังกว่าเดิม
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
