Tefa Mamus Adicson
EP. 2 ความรัก และ การรอคอย
"แต่งตัวซะ" (ชุดคนไข้) "ต้องรีบหน่อย .. ขอโทษนะคะ" .. "แต่เตียงของเราไม่พอสำหรับคนไข้" เสียงเจ้าหน้าที่พยาบาลพูดคุยกัน ทำให้ชายหนุ่มคนไข้ที่ร่างกายเปลือยเปล่าต้องฝืนร่างกายลุกขึ้นแต่งตัวชุดคนไข้แม้จะยังมึนงงอยู่ โดยมีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงสาวใสสวยเป๊ะคนนึงดูแลอยู่ จนชายหนุ่มรู้สึกเขินอาย แต่เจ้าหน้าที่สาวสวยไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร คงเป็นเพราะความเคยชินที่ทำงานแบบนี้อยู่เป็นประจำ
"Thomas Tom Adicson ถูกต้อง พาเขาไปรอที่ operator เขามีญาติมารอรับ" เจ้าหน้าที่อีกคนเช็คเอกสารต่างๆ เรียบร้อย ก็สั่งเจ้าหน้าที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง พาชายหนุ่มคนไข้ออกจากห้องเดินทางไปห้อง operator แผนกส่งตัว "ค่อยๆ ด้วยล่ะ เขาเป็น VIP." เจ้าหน้าที่สาวพูดกำชับ เจ้าหน้าที่หนุ่มตอบ "รับทราบ" ด้วยเสียงแข็งขันมั่นใจ แล้วค่อยๆ พาชายหนุ่มคนไข้นั่งรถเข็น แล้วพาลงลิฟท์เลี้ยวขวาเลี้ยวซ้าย ณ สถานที่แห่งนี้ช่างดูโบราณ แต่ทันสมัยด้วยเครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ เจ้าหน้าที่เข็นรถชายหนุ่มผ่านกระจกเงาบานใหญ่ที่ติดประดับอยู่ตรงกำแพงทางเดิน ชายหนุ่มคนไข้เห็นตัวเองในกระจกก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ "นี่ฉันเองนี่ ฉันจริงๆ ตัวเป็นๆ สมัยอายุ 20 .. ความหนุ่มของฉัน ความเท่ห์ของฉัน กูฝันอยู่หรือวะ"
ปู่ Tom คิดในใจเอามือลูบหน้าลูบตาตัวเอง ทั้งหยิกตัวเองและตบหน้าเรียกสติและก็มั่นใจว่าตัวเองตื่นอยู่ และ ยังไม่ตาย พยายามคิดปะติดปะต่อเหตุการณ์ จนมาถึงห้อง operator แผนกส่งตัว มีเจ้าหน้าที่และผู้คนมากมายมายืนจอแจ พูดคุย ทำเอกสาร ฯลฯ เสียงตามสายประกาศบริการลูกค้าของเหล่าเจ้าหน้าที่เพื่ออำนวยความสะดวก จนเจ้าหน้าที่หนุ่มเข็นรถพา Tom โถงใหญ่ ซึ่งบรรยากาศเหมือนชานชาลา จุดรอรับในสนามบิน มีคนมารับเขียนป้ายชื่อผู้ที่ตนมารับ บางคนได้พบกันแล้วก็แสดงความดีใจ บางคนยังไม่พบก็รอต่อไป
ผู้คนส่วนใหญ่ในที่นี้ส่วนใหญ่ก็เป็นคนไทยและเพื่อนบ้าน แต่ก็มีคนจากภูมิภาคอื่นปะปนอยู่บ้าง ภาษาที่ใช้พูดคุยกันมีทั้ง ไทย ลาว พม่า อิสาน เขมร มาลายู แต่อยู่ดีๆ ก็มีเสียงภาษาอังกฤษเรียกชื่อ "Tommyๆ we're here Tommy" เสียงชายหนุ่มฝรั่งเรียก Tom มาแต่ไกล พาผู้หญิงสาวฝรั่งคนนึงวิ่งฝ่าฝูงชนตามมาด้วย หน้าตาของพวกเขาบ่งบอกถึงความดีใจ ฝ่าฝูงชนตะโกนเรียกชื่อ Tom ไม่หยุดปาก Tom เองก็มองรอบๆ ตัวว่ามีใครชื่อเหมือนกับเขาหรือเปล่า
ทันใดนั้น Tom ก็สังเกตเห็นผู้หญิงเอเชียอีกคนวิ่งตามข้างหลังมา "หน้าเหมือนน้องเล็กตอนสาวๆ มาก" Tom พูดกับตัวเองเบาๆ และยังทำหน้าไม่แน่ใจ "เป็นไปไม่ได้" Tom เปรยออกมาอีกแต่ก็มองไม่ละสายตา จนทั้งสามคนเข้ามาถึงตัว Tom และโอบกอด Tom จนกลมอยู่ท่ามกลางฝูงชน Tom เองก็คุ้นๆ แต่ไม่กล้าจะพูดบวกกับยังรู้สึกมึนๆ ก็เลยยังนิ่งเงียบ ทั้งสามคนนั้นทั้งกอดทั้งหอม Tom จนเจ้าหน้าที่ที่พา Tom ลงมาต้องถอยออกห่างนิดนึง สักพักนึง เจ้าหน้าที่กระแอมแล้วพูดว่า "ใครจะเป็นคนไปทำเอกสารส่งตัวครับ ขอคนเดียวครับ หญิงสาวเอเชียตอบทันที "ฉันเองค่ะ"
Taxi รูปทรงโบราณสีน้ำตาลเข้มแต่ไม่มีล้อจอดทรงตัวรออยู่หน้าโรงพยาบาลที่มีผู้คนมากมายเข้าออก Taxi หลายคันกำลังส่งและรับคนอยู่ แต่ Taxi คันนึงเห็นเด่นชัดเจนเพราะมีแสงไฟเป็นอักษรว่า "Welcome Tom" ที่กระจกรถด้านข้างฝั่งที่มองเห็นจากโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่และผู้ชายฝรั่ง กำลังพะยูง Tom ขึ้นTaxi คันนั้น Tom เองที่ยังอ่อนแรง ก็พยายามจะออกแรงด้วยตัวเองเช่นกัน จนทุกอย่างเรียบร้อย ผู้ชายฝรั่งขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย หลังจากที่พูดคุยกับเจ้าหน้าที่ที่มาส่งแป๊บนึง เมื่อประตู Taxi ปิด Taxi ก็ออกตัวทันทีด้วยความนิ่มนวล
สองข้างทางที่ Taxi ขับผ่านไปเต็มไปด้วยอาคารรูปทรงโบราณ ผู้คนมากมายริมถนนดูเหมือนชีวิตปกติแต่อุดมไปด้วยแฟชั่นหลากสไตล์ มีทั้งป่าที่มีต้นไม้ขนาดใหญ่สลับกับเมืองโบราณที่ดูทันสมัยสุดๆ จน Tom ต้องหันมองรอบทิศทางตลอดเวลา "ค่อยยังชั่วหรือยัง Tommy" สาวฝรั่งถามเปิดการสนทนาแบบหยอกล้อด้วยรอยยิ้ม คนอื่นๆ ก็หันมายิ้มกับ Tom ด้วย "ผมกำลังอยู่ในความฝัน ที่ผมเข้าใจว่า ผมตายไปแล้ว แล้วผมก็กำลังจะเดินทางไปตัดสินว่าผมจะขึ้นสวรรค์หรือลงนรก โดยมี พ่อ แม่ และเมียที่เป็นหนุ่มสาวมาให้กำลังใจ" Tom พยายามฝืนพูดด้วยน้ำเสียงยานๆ นิดหน่อย ทุกคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะกันใหญ่
"ใช่แล้วจร้า นี่แม่เอง แล้วนี่ก็พ่อ และ เจ้าเล็กแฟนลูกไง" เมื่อหญิงฝรั่งพูดจบก็จับมือ Tom แล้วเปลี่ยนอารมณ์จากหยอกล้อมาเป็นจริงจังแบบอ่อนโยน พ่อ และ เล็กก็เปลี่ยนตาม แม่หันไปมองเล็ก เล็กจึงจับมือ Tom ด้วยและพูดว่า "ทั้งหมดนี้คือความจริงนะ ไม่ใช่ความฝัน เธอตายแล้ว ลูกและหลานๆ กำลังอยู่ในบรรยากาศที่โศกเศร้าที่เธอจากมา น้องเล็กรู้ ว่าเธอน่ะ รักหลานมาก เหมือนที่รักน้องเล็ก เหมือนวันที่น้องเล็กจากมา แต่ตอนนี้ พวกเราอยู่นี่ พ่อ แม่ น้องเล็ก และ เธอ Tommy เราเฝ้าดูพวกเขาจากตรงนี้ได้" พ่อมาจับมือ Tom บ้างแล้วพูดว่า
"ที่นี่ไม่ใช่นรกหรือสวรรค์ ที่นี่คือโอกาสที่สองของทุกดวงวิญญาณ พวกเราเฝ้ารอลูกมานานแสนนาน เพื่อไม่ให้วิญญาณของลูกหลงทางไปไหน และจับตาเฝ้ารอข้างบนนั้น วันที่คนที่เรารักหมดเวลาบนโลกต้องสละร่างกาย วันนั้นพวกเราก็จะไปรอรับด้วยกันเหมือนวันนี้ไง งงมั๊ยลูก พ่อพูดเองยังงงเอง" แล้วทุกคนก็หันมาขำพ่อ ที่พ่อพยายามจะปั้นคำมาพูด รวมทั้ง Tom ด้วย Tom น้ำตาไหลในความตั้งใจของทุกคนและก็ยังอาลัยหลานๆ และลูก หันไปมองพ่อด้วยน้ำตา "พ่อก็เป็นแบบนี้แหละ ปั้นคำน่าดู" Tom พูดจบ ทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่
พลบค่ำโพล้เพล้ บ้านไม้เก่าโบราณ style American cowboy หลังย่อมๆ หลังหนึ่งที่อยู่เงียบสงบห่างไกลชุมชน มีต้นไม้ใหญ่อยู่รอบตัวบ้าน แสงไฟผ่านหน้าต่าง มองเห็น Tom และครอบครัวยังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานบนโต๊ะอาหารที่ พ่อ แม่ และน้องเล็ก เตรียมไว้ต้อนรับ Tom นาฬิกาโบราณที่มีตุ้มน้ำหนักแกว่งถ่วงลานมีนกโผล่ออกมาร้องเตือนเวลา ทุกคนหันไปมองนาฬิกา "สองทุ่มแล้ว วันนี้นอนกันเร็วหน่อยละกัน Tommy จะได้ไปพักผ่อนปรับให้เข้ากับร่างกายใหม่ ปึ๋งปั๋งๆ 5555" พ่อพูดจบก็หัวเราะใหญ่ "หึ พ่อ" แม่ทำเสียงเข้มใส่พ่อพร้อมทำตาเขม็งมองพ่อ แล้วหัวเราะอีก
"เราจะไปไหนกันที่รัก" Tom ถามน้องเล็กขณะที่น้องเล็กร่ำลาพ่อกับแม่ของ Tom และจูงมือ Tom เดินออกมานอกบ้าน "เราไม่ได้นอนที่บ้านพ่อกับแม่รึไง" Tom ถามน้องเล็กไปแต่ก็เดินตามน้องเล็กไปโดยไม่ได้ขัดขืน "เธอเห็นแสงไฟตรงนั้นมั๊ย…..นั่นบ้านเรา" น้องเล็กตอบ "นี่ผมฝันซ้อนฝันไปเรื่อยๆ ใช่รึเปล่า" Tom ยังคงตั้งคำถามไปเรื่อยๆ แม้จะเป็นเวลากลางคืน แต่ Tom ก็เริ่มจับภาพที่คุ้นเคยและผูกพันมาจนถึงวันนี้ ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งเห็นเด่นชัด "นี่คือบ้านที่เธอสร้างมาด้วยมือทุกกระเบียดนิ้วไง บ้านที่เธอสร้างเผื่ออนาคตไว้ว่า ลูกๆ จะไม่ย้ายออกไปอยู่ที่ไหน บ้านที่เธอสร้างไว้ว่า เมื่อเราแก่ตัวลงเราจะได้เห็นหลานๆ วิ่งเล่นกันทุกวัน บ้านที่เธอสร้างไว้เพื่อคนสามรุ่น คือเรา ลูก และหลานๆ"
น้องเล็กบอกกับ Tom ขณะที่ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้าน และทำหน้าเหมือนจะตั้งคำถามอีก "นี่ไม่ใช่บ้านหลังที่อยู๋ที่โลกที่เราจากมาหรอก ปู่คุณจำลองแบบบ้านคุณโดยวิธีอะไร ยังไง ก็ไม่รู้ แต่มันเหมือนมาก เหมือนแม้กระทั่งรอยขีดข่วนที่เกิดขึ้นภายหลัง นับตั้งแต่วันที่เธอสิ้นใจ" น้องเล็กพูดจบก็หันเข้าไปกอด Tom แล้วเปิดประตูพา Tom เข้าไปในบ้าน "ฝีมือพ่อผมจริงๆ หรือเนี่ย ผมเหมือนรู้สึกตัวเองว่า ยังไม่ตายนะ เหมือนแม้กระทั้งของตกแต่งบ้านที่จัดวางทุกมุมทุกองศา" Tom พูดด้วยความแปลกใจเป็นอย่างมาก Tom จูงมือพาน้องเล็กเดินไปทั่วบ้านทุกห้อง จนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องลูกกับหลาน
"ฉันรู้...เธอกำลังคิดอะไร ฉันก็รู้สึกแบบนั้นในวันที่ฉันมาที่นี่วันแรก แต่ไม่ต้องห่วง ถึงฉันจะอยู่คนที่เดียวที่บ้านหลังนี้มาหลายปี แต่ฉันก็เฝ้าดูเธอกับลูกและหลานเกือบทุกวันที่ฉันคิดถึง เราไปห้องของเรากันเถอะนะ" น้องเล็กพูดขณะกำลังดึงมือ Tom เพื่อพาเดินไปที่ห้องของพวกเขาที่อยู่ถัดไปอีกหน่อย เหมือน Tom จะฝืนแต่ก็เดินตามมาด้วยดี เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องของพวกเขา "นี่ไง ห้องที่เป็นดั่งโลกของเรา ทุกอย่างที่เธอสร้างมันขึ้นมากับมือแล้วฉันช่วยบ้างเท่าที่ทำได้"
น้องเล็ก พูดพลางก็กอด Tom อีกทำเหมือนเต้นรำโดยไม่มีดนตรีวนไปรอบๆ ห้อง แล้วมาหยุดอยู่ตรงห้องน้ำกระจกใสมองเห็นภายในห้องน้ำทั้งหมด "นั่นกระจกเงาบานใหญ่ที่เธอชอบมายืนเบ่งกล้าม แล้วหันมาเบ่งกล้ามอวดฉันเสมอ" น้องเล็กพูด Tom มองเงาตัวเองในกระจกก็รู้สึกแปลกใจขึ้นไปอีก ใช้มือรูปคลำหน้าตาตัวเองแล้วหันไปมองน้องเล็ก "นี่ฉันก็ถูกย้อนเวลาไปตอนอายุ 20 เหมือนกันหรือนี่ เหมือนพ่อกับแม่แล้วก็เธอด้วย" Tom พูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจเป็นอย่างมาก
"ใช่แล้วค่ะ ที่นี่พอเรามาถึงเราก็จะได้ร่างกายแบบนี้เลย แล้วพอใช้ร่างกายนี้ไปพักนึง ร่างกายเริ่มเสื่อมเหมือนอย่างที่โลก เราก็เปลี่ยนร่างกายมาเริ่มต้นที่ 20 ได้อีกค่ะ เหมือนพ่อกับแม่เธอเปลี่ยนร่างกายใหม่เมื่อวานทั้งคู่เลยเพื่อจะมารับเธอโดยเฉพาะ" น้องเล็กพูด Tom ทั้งแปลกใจและดีใจ กระโดดเบ่งกล้ามเช็คร่างกาย แต่ยังโซเซไม่มีแรงเพราะร่างกายยังปรับไม่สมบูรณ์ "อย่าพึ่งใจร้อนค่ะที่รัก" น้องเล็กพูดพลันรีบประคอง Tom แล้ว Tom ก็สวมกอดน้องเล็กและแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม
"ไม่ว่าพวกคุณจะเป็นใคร มากจากไหน รวย จน เก่ง ไม่เก่ง หรืออะไรก็ตามแต่ในที่ที่คุณจากมา ที่นี่ จะเป็นโอกาสที่สอง ในการมีชีวิตของพวกคุณ" ผู้หญิงวัยกลางคนในเครื่องแบบสีดำเทาสุดเนียยเหมือนทหารนาซีกำลังพูดบนโพเดีมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ต่อหน้าฝูงชนวัยรุ่นชายหญิงนับพันคนในห้องโถงใหญ่มาก ภายในโรงพยาบาลที่ Tom และครอบครัวเพิ่งจากออกมา
…….
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
