#เจ้าปันสตอรี่ ตอนที่๑
"อย่างงี้ใช่มั้ย? ได้เลย.....ชั้นจะเลี้ยงเธอ ให้เป็นเด็กเลี้ยงง่ายให้ได้.....คอยดู!"
เธอเกิดจากการวางแผน เตรียมตัว ไม่ว่าจะเป็นการที่ผมชวนว่าที่ภรรยา(ในตอนนั้น)ไปบริจาคโลหิต และบอกเจ้าหน้าที่ว่าช่วยตรวจเป็นกรณีพิเศษให้ด้วยเพราะเรากำลังจะแต่งงานกัน ทั้งการพาว่าที่ภรรยาไปฉีดวัคซีนป้องกันหัดเยอรมัน ๓ เดือนก่อนแต่งงาน
พอภรรยาท้องก็เริ่มเตรียมข้าวของ แม้กระทั่งเตียงนอนลูกผมก็รื้อออกหลังจากได้รับส่งต่อมาจากผู้ใจดี เพื่อขัด พ่นสีและตกแต่งเอง (จนป่วย 😅) ออกมาสวยถูกใจ!
โชคดีที่ภรรยาไม่แพ้ท้อง เธอเลยบริหารการกินและดูแลร่างกายและลูกตามขั้นตอนในหนังสือที่เธอตั้งใจอ่านได้อย่างดี ผมเองก็แค่คอยอำนวยความสะดวกต่างๆนานาเท่านั้น
ผมเริ่มคิดตั้งชื่อเธอเมื่อเดือนที่๖ ต้องการชื่อสั้นๆเพราะรู้สึกถึงความรำคาญเวลากรอกรายละเอียดโน่นนี่ อยากให้เป็นชื่อที่เรียกง่ายๆทั้งคนไทยและคนต่างชาติ
ในขณะเดียวกันก็ไม่ต้องการให้มีอักษรในชื่อของพ่อและแม่อยู่ในชื่อเค้าเลย เพราะอยากให้เค้ามีชีวิตเป็นของเค้าเองอย่างเต็มที่ จึงเป็นที่มาของชื่อจริงว่า "ปัณณ์" ที่แปลว่าหนังสือ คิดว่าอย่างน้อยจะช่วยเตือนให้เค้ารักการอ่าน เห็นความสำคัญของการเรียนรู้ เป็นชื่อกลางๆที่ใช้ได้ทั้งเด็กหญิงและเด็กชาย ผมไม่รู้เพศลูกเพราะผมบอกหมอว่าขอไม่รู้ดีกว่า อยากลุ้น!
ส่วนชื่อเล่นก็ออกเสียงเหมือนกันแต่เขียนว่า "ปัน" เพราะอยากให้เค้าเป็นคนที่มองสังคมมองคนรอบข้าง เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แต่ภรรยาบอกว่าขอเป็น "เจ้าปัน" ดีกว่า เพราะตอนนั้นมีตลกดังคนนึงชื่อ "หม่อมเหยิน" ภรรยาบอกว่า "เค้ายังเป็น"หม่อม"ได้ ทำไมลูกเราจะเป็น"เจ้า"บ้างไม่ได้" ๕๕๕
จัดไปครับ! ท่านประธานสั่งแล้วขัดได้ไง ดีซะอีกจะได้แปลกดี ชื่อเล่นยาวกว่าชื่อจริง แถมความหมายก็หนักแน่นขึ้นอีก ถูกใจ!
บวกกับตอนนั้นหลานชาย(ลูกของพี่สาว)ที่เกิดก่อนเธอ ๕ เดือนเป็นเด็กเลี้ยงง่าย ทำให้เราเผลอคิดไปว่าทุกอย่างอยู่ในความควบคุม พร้อมแล้ว! รอแต่เธออยู่คนเดียวแล้วล่ะ เด็กน้อย!
แต่พอเอาเข้าจริง งานเข้าตั้งแต่วันแรก!
แม้จะเป็นคืนแรกและคืนเดียวที่โรงพยาบาลเธอก็แสดงความไม่ธรรมดาออกมา เธอร้องไห้จนคนทั้งตึกตื่นกันหมด พยาบาลต้องเข้ามาเป็นระยะๆ เราพ่อแม่มือใหม่ได้แต่สับสนมึนงง เก้ๆกังๆ โมโห โกรธตัวเอง ทำอะไรไม่ถูก
ตอนเช้าเรื่องของห้องเราเป็นหัวข้อสนทนาของคนทั้งตึกไปโดยปริยาย!
กลับมาถึงบ้านวันแรก ท่ามกลางความตื่นเต้นยินดีของทุกคน เธอสำลักนม(ภรรยาผมน้ำนมเยอะและไหลแรงมาก)จนตัวเธอซีดและเขียวอย่างรวดเร็วมากเพราะขาดอากาศ โชคดีที่มีผู้ใหญ่หลายคนช่วยกัน และญาติ(เป็นนางพยาบาล)ใช้ที่ดูดน้ำมูกดูดนมที่ติดอยู่ออก จนตัวเธอกลับมาสีแดงชมพูอีกครั้ง.......
ท่ามกลางความเงียบ แทรกด้วยน้ำตาของบางคน ผมจำไม่ได้ว่าใครบ้าง แต่สำหรับผมนั้น "กลัวจับใจ" เลยครับ เห็นความเป็นความตายต่อหน้าต่อตา เห็นความทุกข์ที่เกิดต่อจากความสุขแบบวินาทีต่อวินาที โดยที่เราทำอะไรไม่ได้เลย พยายามไม่นึกต่อเพราะไม่อยากรู้สึกแย่เพิ่มขึ้นอีก
เธอมีปัญหาระบบการย่อยนิดหน่อยบวกกับเรา ๒ คนเป็นพ่อแม่มือใหม่ที่พยายามเลี้ยงเอง(แถมด้วยความกลัวจากเรื่องราวสำลักนม) เลยยิ่งทำให้เธอไม่สบายเนื้อสบายตัวอยู่บ๋อยๆ เธอจึงขยันร้องเป็นพิเศษ ขยันจนเราอดทนอยู่เฉยไม่ได้อีกแล้ว คิดไปต่างๆนาๆ จึงตัดสินใจพาเธอกลับไปเยี่ยมคุณหมอในวันที่๓ หลังจากการคลอด
เป็นไงคงเดาได้ใช่มั้ยครับ! ใช่เลย! คุณหมอบอกว่า "ไม่เป็นไรครับ ไม่มีอะไร เดี๋ยวก็ค่อยๆดีขึ้นเอง"
"อะไรวะ! ไม่เป็นไรได้ไง มันเป็นไรสิวะ ก็แ_่งร้องซะขนาดนี้ ยังจะมาบอกว่าไม่เป็นไร" จะเถียงก็ไม่ได้ ได้แต่จำยอมยกขบวนเดินทางกลับมาบ้านแต่โดยดี แต่ในหัวยังไม่รู้จะเอายังไงต่อเลย...
พอถึงบ้านได้ไม่นานเธอก็ร้องอีก นั่นไง! อีกแล้ว!
ผมเลยลุกขึ้นมาชี้หน้าเธอ แล้วประกาศประโยคของเรื่องนี้ออกไป ตอนประกาศออกไปผมรับรู้ได้ถึงความหวัง เห็นทิศทางเล็กๆว่าพอเป็นไปได้ ได้กำลังใจจากคำพูดของตัวเองขึ้นมา น่าจะไหว!
นี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นการทำบุญที่มีแนวทางของผมต่อเธอ ที่ส่งผลให้ผมเป็น "คนโชคดี" ในวันนี้!
#คนโชคดี #ทำบุญ #mystlyle #mysoul #เจ้าปันสตอรี่ #ในระหว่างความคิดถึง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
