#เจ้าปันสตอรี่ ตอนที่๒
"เริ่มอาชีพ "พ่อ" ด้วยการเป็นหน่วยสังเกตการณ์และสนับสนุน"
หลังจากผ่านเหตุการณ์ระทึกขวัญ เราพ่อแม่ก็ค่อยๆสลัดความกังวลออกและโฟกัสกับเจ้าปันกันต่อ
โชคดีที่เราอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ มีทั้งยาย แม่ น้า(แวะเวียนมาเป็นครั้งๆ) ป้า เพื่อนๆของแม่ และเหล่าลูกจ้าง ทุกคนมีส่วนอย่างมากที่ทำให้เราคลายความกังวลเรื่องการดูแลลูกไปได้บ้าง
ช่วงแรกผมเองยังงงๆไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อ แต่ภรรยาผมนี่สิ! เธอเริ่มก่อนไปแล้ว(และเป็นส่วนใหญ่ด้วย) สัญชาตญาณแม่เริ่มทำงานเต็มที่ นับถือๆ!
เธอสุขุม นิ่ง สงบขึ้น และมักจะคอยบอกเล่าสิ่งต่างๆจากหนังสือเลี้ยงลูกให้ผมฟังเป็นระยะ
"รู้มั้ย? ..ลูกน่ะพอลืมตาได้ก็แยกสีหน้าออกแล้วนะว่าเรายิ้มหรือบึ้งอยู่..." ผมก็จะเห็นเธอพูดกับลูกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอยู่เสมอ ส่วนผมเองก็แค่เตรียมสีหน้าแววตาก่อนจะไปหาลูกทุกครั้ง
ผมเอามาตั้งคำถามต่อ "ถ้าการมองเห็นมันทรงพลังขนาดนี้ แล้วตอนไม่ได้มองหน้ากันล่ะ...จะทำยังไง?"
"ใช่แล้ว! ...ก็ต้องเป็น"คำพูด" โดยเฉพาะ"น้ำเสียง"สิ..." หลังจากนั้นเป็นต้นมา ผมจะใส่น้ำเสียงสนุก ตื่นเต้น ร่าเริง สดใส เข้าไปหาลูกทุกครั้ง เรื่องนี้ถนัดมากขอบอก! (ใครเคยคุยกับผมจะเข้าใจ)
"ประโยคทอง"ที่เป็นจุดเริ่มต้นของตัวตนที่สำคัญและเป็นหนึ่งในจุดเด่นของลูก นั่นคือ
"จรรู้มั้ย? เด็กไม่กี่เดือนเค้าก็ทดสอบพลังกับเราได้แล้วนะ ถ้าเค้าชนะ! เค้าก็จะจำและรู้วิธีเอาชนะเราได้เรื่อยๆ" ผมจำข้อความได้ไม่ชัดเจน แต่มันประมาณนี้ ว้าว! อันนี้ท้าทายแฮะ ตื่นเต้น!
แม้จะยังไม่ถึงเกณฑ์ตามหนังสือ แต่ภรรยาชิงลงมือทำก่อนแล้ว! เวลาลูกร้องเธอจะไม่รีบ ไม่ร้อนรน เธอจะคุยกับลูกว่า "ใจเย็นๆนะ! เดี๋ยวแม่ทำให้, เดี๋ยวก็ได้แล้ว, รอเดี๋ยวนะ...กำลังทำอยู่ ฯลฯ" แนวๆนี้อยู่ตลอด
ผมได้ยินแล้วชอบมาก "เฮ้ย! เจ๋งว่ะ! ทั้งฉลาดและเท่ เมีย_ูสุดยอดว่ะ" ปรบมือรัวๆ
ในฐานะผู้สนับสนุนก็ทำตามแล้วเพิ่มดีกรีอีกนิด ด้วยเสียงที่สนุกสนาน ชวนคุย สอบถาม แนวๆพูดให้งง เช่น "หิวเหรอลูก เอ๊ะ! หรือปวดท้อง หรือปวดอึ ยังไงน้อ? ............" ชวนคุยไปเรื่อยให้เค้ารู้สึกว่าเราอยู่ด้วย ไม่ได้ทอดทิ้ง...เพราะกลัว"ไหม้" ๕๕๕ (ขนาดไม่ทอดทิ้ง ยังผิวเข้มขนาดนี้เลย 😌)
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าการกระทำแบบนี้ จะส่งผลให้เค้าเป็นคน "รอเป็น" ทำให้เราไม่เจอเหตุการณ์ที่ลูกโวยวายเวลารีบร้อนอยากจะได้หรือจะให้ทำอะไร ในตอนที่เค้าเริ่มเข้าใจมากขึ้น เป็นบุญแท้! ที่ไหวตัวทันของเราทั้งคู่ สาธุ...!
ส่วนขยายของเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อเจ้าปันอายุครบ ๑ เดือน เราจัดทริปแรกเพื่อพาลูกออกจากบ้าน ด้วยการไปเที่ยวหัวหิน
บร๊ะเจ้า! ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการพาเด็กเล็กๆไปไหนนี่มันจะวุ่นวายขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นการเตรียมข้าวของ การจะขยับตัวหรือเปลี่ยนกิจกรรมไปโน่นมานี่ กว่าจะขนย้ายของ รอจังหวะลูกหลับหรือตื่นนอน ยิ่งไปเป็นหมู่คณะก็ยิ่งวุ่นวายใหญ่
การที่เรานำวิธีการนี้ไปใช้ บวกกับความโชคดีที่ทุกคนเข้าใจและให้ความช่วยเหลือกันอย่างดี (หลานคนแรกของกลุ่มก็งี้! มีแต่คนเห่อ ๕๕๕)
สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ ลูกดูแลง่ายขึ้นเยอะมาก เค้านอนง่าย ทานง่ายขึ้น (จนกลมอย่างที่ีเห็นในรูป) สบายขึ้นอีกหน่อยแระ!
กลับมาไม่นานก็ได้ยินภรรยาพูดแนวกวนๆ ตอนที่เธอกำลังโมโหระหว่างที่ลูกกำลังงอแงอยู่ว่า "จะให้เด็กที่เพิ่งเกิดมา มีอำนาจเหนือเราได้ไง!" แล้วก็หันไปจัดการกับลูกต่อ
ผมได้ฟังแล้วก็คิดต่อไปว่า......
"ใช่แล้ว!....เราต้องเลี้ยงลูกให้เข้ากับสไตล์การใช้ชีวิตเราสิ" มันไม่ใช่เรื่องอำนาจเหนือ แต่มันเป็น"ความกลมกลืน" ❤️
#คนโชคดี #ทำบุญ #mystyle #mysoul #เจ้าปันสตอรี่ #ในระหว่างความคิดถึง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
