"สรณะอันสูงสุด"
มนุษย์เป็นอันมาก เมื่อเกิดมีภัยคุกคามแล้ว
ก็ถือเอาภูเขาบ้าง ป่าไม้บ้าง
อารามและรุกขเจดีย์บ้างเป็นสรณะ
นั่นมิใช่สรณะอันเกษมเลย
นั่นมิใช่สรณะอันสูงสุด
เขาอาศัยสรณะนั่นแล้ว
ย่อมไม่พ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้
ส่วนผู้ใดถือเอาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นสรณะแล้ว
เห็นอริยสัจคือความจริงอันประเสริฐสี่ด้วยปัญญาอันชอบ
คือเห็นความทุกข์ เหตุให้เกิดทุกข์
ความก้าวล่วงพ้นทุกข์เสียได้
และหนทางมีองค์แปดอันประเสริฐเครื่องถึงความระงับทุกข์
นั่นแหละเป็นสรณะอันเกษม
นั่นเป็นสรณะอันสูงสุด
เขาอาศัยสรณะนั่นแล้ว
ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้
.
อ้างอิง :
เขมาเขมสรณทีปิกคาถา