ผมคงไม่สามารถชี้แนะได้ แต่ขอเพียงแชร์ความคิดนะครับ
สมัยเด็กๆ ชั้นประถม ผมมักใจน้อยเวลาที่ ไม่ได้ตามที่ต้องการหรือถูกตำหนิจากคุณพ่อแม่ จะมีอาการไม่พูด ฮึดฮัด น้ำตาไหล อยู่เป็นวัน 2วัน
พอเริ่มโตขึ้นมา มีเพื่อนๆที่เขามีอารมณ์ที่ดี แจ่มใส เรียกเสียงหัวเราะ เพื่อนๆเกือบทุกคนในห้องชอบไปคุยกับเขาเสมอๆ
ผมแอบสังเกต ว่าทำไมตัวผมไม่เป็นอย่างนั้นบ้าง !!
แว่บนั้น น่าจะเป็นความคิดแรก
ที่ผมเริ่มอยาก ปฏิวัติตนเอง
อาจจะเป็นการเลียนแบบวิธีคิด คำพูดกริยา ของเพื่อน มาใช้บ้าง ในเบื้องต้น
แต่พอมีความเป็นตัวตนใส่เข้าไปๆ เพิ่มขึ้น ความคิดนั้นค่อยๆ กลายเป็นบุคลิกของผมโดยไม่รู้ตัว
มาจนถึงช่วงวัยรุ่น ผมกลายเป็นคนที่ เฟรนลี่ คิดดี สนุกสนานได้มีสัมมาคารวะ ผู้ใหญ่ไม่รำคาญ
ปัจจุบัน ผมได้มีตัวตนจุดยืนที่ชัดเจน คนรอบข้าง เพื่อพ้องน้องพี่มากมายที่พร้อมจะรับฟัง หลายคนเล่าถึงปัญหาในใจของเขา พบปะกับผมเพื่อเล่าหารือโครงการใหม่ๆ ที่เขาคิด ให้ฟัง
ผมกำลังจะบอกว่า เวลาเราทานปลา เราจะทานเฉพาะเนื้อของปลา เหมือนการมีมุมมองที่เป็นบวก ถึงจะไม่เสมอไปแต่ขอให้ บวกมากกว่าลบ
การคิดมาก คิดเล็กคิดน้อย คือเศษก้างปลาที่เราต้องเขี่ยทิ้ง ออกจากใจ
ค่อยๆ ทำไปนะครับ รู้ทันความคิดตนเองว่าตอนนี้อยู่ในความคิดโทนไหนให้ได้ 😊
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
