เราเดินออกจากสวนสมเด็จย่า ตอนเด็กมาที่นี่บ่อยเพราะพ่อชอบมาร่วมกิจกรรมวันเด็กของที่นี่ พ่อติดการละเล่น ผะหมี(ผะ-หมี) เราสะกดไม่เป็น จำได้แค่การออกเสียง เป็นเกมปริศนาทายคำ ที่มีทั่งภาพ อักษร กลอน คำใบ้ แต่ที่อยู่ในความทรงจำคือ ตอนสิบขวบเห็นคนมานั่งรับเขียนรูปเหมือน ใช้สีผง(ต่อมารู้จักอุปกรณ์นี้ว่า สีพาสเทล เป็นสีน้ำมันอัดแท่ง ใช้การขูดและกดให้สีติด) ตู้ไม้แสดงของเล่นยุคเก่าในพิพิธภัณฑ์ และขนมกินฟรีช่วงเทศกาลวันเด็ก จนเราไม่ได้สนุกที่จะไป และพ่อพบว่าทีมงานการละเล่นนั้นไม่ได้มาจัดแล้ว จึงหยุดไปโดยปริยาย