#เจ้าปันสตอรี่ ตอนที่๑๘
"เจ้าปัน...ขาแดนซ์"
ผมเห็นแววด้านนี้มาตั้งแต่เค้ายังเล็กมาก ไม่ใช่แค่ว่าเค้าชอบนะครับแต่เห็นเป็นความสามารถที่เป็นธรรมชาติเลยทีเดียว เพียงแต่ไม่ได้เคี่ยวเข็ญเพราะอยากให้เค้า"รัก"และ"สนุก"ที่จะทำ
มายืนยันความคิดนี้อีกครั้งตอนที่เค้าเรียนอนุบาล๑ ที่ได้รับมอบหมายให้เต้นประกอบเพลงในงานวันเด็กพร้อมกับเพื่อนๆร่วมห้องอีก ๕-๖ คน
ตอนกลับมาจากโรงเรียนผมขอให้เค้าเต้นให้ดูว่าเต้นแบบไหน ยังไง เค้าก็ไม่เคยเต้นให้ดู จนผมเลิกถาม! ไว้ไปรอดูวันงานก็ได้ ไม่ซีเรียส!
วันงานภรรยาเป็นคนถ่ายรูป ส่วนผมรับหน้าที่ถ่ายวิดีโอ เจ้าปันเต้นตรงจังหวะเป๊ะ! ดูมีชีวิตชีวาตามเพลง แต่ที่สำคัญคือเต้นถูกท่าทั้งหมดจนจบเพลงอยู่คนเดียว 😚
ผมตะลึง! ทึ่ง! จนต้องเอาตาออกจากจอกล้องเพื่อมองด้วยตาตัวเอง น้ำตาซึมๆ! คิดตั้งแต่วันนั้นเลยว่าซักวันเรื่องเต้นต้องเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของลูกแน่นอน 😆
ผมตั้งเงื่อนไขเกี่ยวกับกิจกรรมนอกเหนือจากการเรียนไว้ว่า ลูกจะต้องทำอย่างน้อย ๓ อย่าง
อย่างแรก ผมบังคับว่าต้องทำและทำให้ได้ดีประมาณนึงด้วย คือ "ว่ายน้ำ" เพราะเป็นทักษะที่ก่อให้เกิดความสนุก ความปลอดภัย ในการใช้ชีวิต ท่องเที่ยวเดินทาง และพักผ่อน
อย่างที่ ๒ ผมจะเลือกให้ ซึ่งในตอนนั้นยังไม่ได้ตัดสินใจ ยังหาข้อมูลอยู่ แต่คงไม่ใช่กอล์ฟที่ผมสอนอยู่แน่นอน(ถ้าเค้าไม่เลือกเอง) เพราะผมอยากให้เราได้ทำกิจกรรมหลากหลาย แตกต่างกัน แล้วนำเอาประสบการณ์มาแบ่งปันกัน บทสนทนา และความคิดจะได้ไม่จำเจ น่าเบื่อ!
ในที่สุดผมเลือก "แบดมินตัน" ให้เค้า 🏸
ส่วนอย่างที่๓ ให้เค้าเลือกเอง และแน่นอน! ไม่พลิกโผแต่อย่างใด เค้าเลือก"เต้นรำ" ซึ่งผมก็โอเคทันทีเพราะได้ทั้ง"พลานามัย"และ"สุนทรีย" 😄
กติกาของผมในการตัดสินใจว่าจะส่งเสริมให้เค้าได้ทำในสิ่งที่เลือกคือ ผมต้องได้ยินความต้องการจากปากเค้าครบ ๓ ครั้ง โดยผมจะแอบนับเอง ไม่ได้บอกเค้า
แต่อย่างใด
ผมจำไม่ได้ว่าครั้งที่๑ นั้นเมื่อไหร่? แต่ครั้งที่๓ เกิดขึ้นตอนประถม๖ และก็เป็นไปตามข้อตกลง ผมจึงพาลูกไปสมัครเรียนที่"บางกอกแดนซ์ สาขาแฟชั่นไอซ์แลนด์"หลังจากนั้นไม่นานเท่าไหร่
เค้าเลือกเรียน"Jazz Dance" เพราะเห็นว่าจะเป็นพื้นฐานของการเต้นFreestyleที่เค้าสนใจ 😉
ลูกตั้งใจเรียน ซ้อม และสอบเลื่อนชั้นได้คะแนนสูงมากมาตลอด ๓ ปี จนทั้งเค้าและผมเริ่มคิด เริ่มวางแผนการจัดเวลาเพื่อพัฒนาเค้าสู่เส้นทางนี้ในอนาคต ซึ่งในตอนนั้นคือให้เก่งจนเป็นคุณครูสอนได้(ยังไม่ได้มองถึงขนาดเป็นอาชีพหลัก)
แต่พอยิ่งเรียนระดับสูงขึ้นไปนักเรียนในห้องกลับลดลงเรื่อยๆจนไม่พอจะเปิดชั้นเรียน ทางโรงเรียนจึงยุบหลักสูตร เอาไงล่ะทีนี้? 🤔
ลองไปหาข้อมูลด้วยกันที่บางกอกแดนซ์ สาขาเดอะมอลล์บางกะปิ กลับใช้ระบบการเรียนการสอนและสอบคนละระบบ อ้าว! ไหงงั้น! ถ้าจะเรียนก็ต้องย้อนไปเกือบเริ่มต้นใหม่กันเลยทีเดียว 😥
ลูกบอกว่า "ที่ไหน แบบไหนก็ได้ ขอให้ได้เต้นพอ..พ่อ! ไม่ต้องมีใบประกาศนียบัตรก็ได้" ผมกับเค้าจึงหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต เจอโรงเรียนของนักเต้นที่ทำคลิปเต้นดังๆอยู่คนหนึ่ง น่าสนใจมาก! แต่เมื่อได้ไปดูสถานที่แล้ว สถานที่ซ้อมอยู่ในย่านที่ไม่ค่อยปลอดภัย จึงล้มโครงการนี้ไป หาใหม่!
หากันหลายเดือนมาก! จนเกือบเลิกล้มความคิดเรื่องนี้ไปแล้ว!
บังเอิญไปเจอ Bangkok Variety ริมถนนเกษตร-นวมินทร์ เห็นว่าตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างบ้าน โรงเรียน และที่ทำงานผมด้วย สะดวกเลย! ถ้าได้เรียนที่ีนี้ล่ะสุดยอด! ลงล็อค!
ผมแวะเข้าไปถามรายละเอียด เค้าบอกว่า "เราไม่ได้รับสอนคนนอกค่ะ...ไม่ได้มีหลักสูตรแบบนี้...เราเป็นที่ซ้อมของนักเต้นอาชีพและนักเต้นแข่งขัน.." จบกัน! ฝันสลาย! 😖😭
กลับบ้านไปบอกลูก ลูกก็เสียดาย เค้าพูดว่า "แบบนี้แหละที่หนูอยากเรียน.." พอได้ยินแบบนี้ผมก็เกิดแว่บของความคิด บอกลูกว่า "งั้น...มาลองดูกัน!"
ผมแนะลูกให้ติดต่อไปพรุ่งนี้ด้วยตัวเอง ลองอธิบายให้พี่เค้าเข้าใจความต้องการของเรา แสดงให้เค้าเห็นว่าเราสนใจแค่ไหน อยากมาร่วมฝึกด้วยมาก
ลูกคุยจนพนักงานเค้ารับปากว่าจะไปถามคุณครูให้ ซึ่งคุณครูก็ให้โอกาสเรียกเค้าไปทดสอบความสามารถ และรับเค้าเข้าร่วมฝึกซ้อมในที่สุด ลูกมีความสุขมากๆ! 😍
โลกของนักเรียนเต้นกับโลกของมืออาชีพช่างต่างกันอย่างลิบลับ!
ผมสอนเสร็จจะรีบมาแอบดูเค้าเรียนทุกครั้ง ดูไปก็สงสารไป เพราะลูกเป็นคนที่มีวัย ทักษะ ประสบการณ์ ความแข็งแรง และเวลาซ้อมน้อยที่สุดในนั้น ช่วงแรกๆเค้าทำแทบจะไม่ได้ ไม่ทัน!
แต่ความตั้งใจ ความพยายามสุดชีวิตของเค้า(ทบทวนท่าแม้กระทั่งตอนพัก) ก็เอาชนะใจคุณครูและพี่ๆที่ร่วมซ้อม และได้รับการยอมรับจากหลายๆคน เข้ามาพูดคุยหยอกล้อในชั่วโมงต่อๆมาอย่างเป็นกันเอง
ลูกรู้ตัว อยากพัฒนาอย่างมาก จึงจัดเวลาทบทวนท่าอยู่เสมอ ผมแอบสังเกตอยู่ด้วยความรู้สึกชื่นชม ให้กำลังใจ และนับถือน้ำใจของลูกมาก "อึด"จริงๆลูกรัก! ❤️
เรียนอยู่ได้ไม่ถึงปีก็ต้องหยุดเรียน! หน้าที่ กิจกรรม และความรับผิดชอบที่โรงเรียนมากขึ้นจนไม่มีโอกาสจะไปซ้อมได้ ลูกจึงโทรไปขอบคุณและขอลาพักชั่วคราว ช่วงแรกยังมีความหวังว่าจะกลับไปซ้อมอีก แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้กลับไปอีกเลย!
เพราะมัธยมปลายในปีใกล้จบจนปีสุดท้าย ลูกมีกิจกรรมที่โรงเรียนเยอะมาก เค้าต้องรับผิดชอบเป็น"แม่งาน"ในสารพัดกิจกรรมที่มีในโรงเรียน โชคดีที่อย่างน้อยมีกิจกรรมเชียร์ด้วย จึงยังให้เค้ามีโอกาสเต้นอย่างจริงจังอยู่ 😆
ผมเคยถามเค้าว่า "เสียดายมั้ย?"
"ก็เสียดายนะ!...." ผมได้ฟังก็หดหู่ไปด้วย แต่ประโยคต่อมาทำให้ผมสบายใจมาก
"..แต่ก็ทำให้ตัดใจที่จะไม่ใช้ชีวิตในเส้นทางนี้ได้ เอาไว้เป็นแค่กิจกรรม เป็นงานอดิเรกก็พอ เพราะทำให้หนูรู้ว่า..กว่าหนูจะได้คุย ได้ฟัง บทสนทนาแบบที่หนูชอบหรือสนใจคงจะอีกนาน..อาจจะต้องรอจนหนูเป็นครูแล้วก็ได้ หนูไม่ได้ดูถูกเค้านะ! แต่โลกของเค้า เรื่องที่เค้าคุยกัน...คนละอย่างกับที่หนูชอบ หนูสนใจ และที่พ่อสอนมาเลย!"
ผมรับฟังด้วยความสุขที่เค้ารู้ตัวเอง และเข้าใจถึงเหตุผลนี้ ก็เลี้ยงเค้ามานี่นา!
แต่แอบรู้สึกผิดเล็กๆที่การเลี้ยงของเราทำให้เค้าต้องตัดใจจากสิ่งที่รักและทำได้ดีมากด้วย
ต้องปลอบใจตัวเองว่า เอาน่า! ลูกไม่ได้มีความสามารถแค่นี้หรอก เค้ายังมีด้านอื่นอีกเยอะ! 😘
ปัจจุบันเค้าก็ยังเต้นอยู่ครับ ยังซ้อมให้เห็นเรื่อยๆ ยังเปิดดูและติดตามงานเต้นของนักเต้นระดับท็อปๆของโลกเสมอ แถมเอามาให้ผมดูด้วย สนุกดีครับ ผมดูแล้วยังคึกคักอยากเต้นด้วยเลย! 😁
"การเต้น"มันอยู่ในเลือดเค้าไปแล้วครับ เลิกไม่ได้แน่นอน คงได้เห็นเค้าเต้นเรื่อยๆ ผมมั่นใจ!
ดูทีไรก็ "เพลิน" 😙
#คนโชคดี #ทำบุญ #mystyle #mysoul #เจ้าปันสตอรี่ #ในระหว่างความคิดถึง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
