#เจ้าปันสตอรี่ ตอนพิเศษ ๔
"ว่ายน้ำ..ความคุ้มค่า..และการเรียน"
"เจ้าปัน..หนูรู้มั้ยว่าค่าเรียนว่ายน้ำครั้งละเท่าไหร่?" ผมถามลูกในรถ ขณะมุ่งหน้ากลับบ้าน หลังจากเพิ่งเสร็จจากการเรียนว่ายน้ำแบบ"จับท่า"(เป็นครั้งแรก)
เป็นการเรียนแบบแชร์ค่าใช้จ่ายกับเหล่าน้องๆนักกีฬาของโรงเรียนสาธิตเกษตร ที่พวกเค้ามาเรียนเสริมกับโค้ชในทุกวันเสาร์
แม้ลูกจะเคยเรียนว่ายน้ำมาบ้างแล้ว แต่ทักษะที่มีก็ยังห่างไกลความสามารถในการช่วยเหลือตัวเองได้ (ตามที่เราตั้งเป้าหมายไว้) นี่ก็ใกล้จะ ๙ ขวบ ต้องรีบหน่อยแล้ว ยังมีกิจกรรมอื่นๆอีกที่ต้องทำอีกเยอะ!
ผมจึงตัดสินใจพาลูกมาเรียนแบบนี้ เพราะเข้าใจและให้ความสำคัญกับพื้นฐานที่ดีเป็นอย่างมาก
ผมมองข้ามความสนุกของลูกไปแล้วครับ เพราะเค้าไม่กลัวและสนุกตั้งแต่เรียนที่แรก หมดห่วงได้เลย!
ผมตั้งคำถามแบบตอนเริ่มเพราะเห็นว่าเค้าไม่ตั้งใจเรียน งอแง บ่ายเบี่ยง หลีกเลี่ยงจนเกินพอดีอยู่เกือบตลอดตอนเรียนในชั่วโมงแรกนี้
เข้าใจดีครับว่าเค้าอึดอัด กดดัน อาย และอีกสารพัดที่ต้องมาเป็นคนที่ด้อยที่สุดในกลุ่ม เพราะคนอื่นๆเป็นนักกีฬากันแล้วทั้งนั้น จึงแสดงอาการแบบนี้ออกมา
พอได้เห็นผมก็รีบเดินออกมานอกบริเวณสระ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของครู เพราะเค้าคือคนที่มีบทบาทในที่นั้น ไม่ใช่หน้าที่และบทบาทของผมแต่อย่างใด (ผมเองก็เป็นโค้ชกีฬา ย่อมเข้าใจดี)
และอย่างที่เคยบอกเกี่ยวกับการอบรมลูก คือผมจะไม่ตำหนิลูกต่อหน้าคนอื่นอย่างเด็ดขาด
ผมเดินออกมาจากบริเวณนั้น ออกมาจนลูกมองไม่เห็น แต่ผมยังเฝ้าดูพฤติกรรมของเค้าต่อจนจบชั่วโมงเรียน ดูไปก็คิดไปว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี จะถือโอกาสจากเรื่องนี้สอนอะไรบ้างดี คิดไปเรื่อยๆจนได้คำตอบและวิธีการคร่าวๆแบบต่อเนื่อง(๒-๓ ขั้นตอน) โอเค! พร้อม!
พอเค้าขึ้นรถก็เลยเริ่มบทสนทนาด้วยคำถามข้างต้น (ใช้น้ำเสียงจริงจังแต่ไม่ดุ ไม่แสดงอาการโมโห) เค้าส่ายหน้าไม่รู้ ผมจึงบอกไปว่าค่าเรียนต่อครั้งเท่าไหร่ แต่เราโชคดีที่มาเรียนกัน ๔ คน หารกันแล้วตกแค่คนละ ๓๐๐กว่าบาท
ผมตั้งคำถามต่ออีกว่า "..แต่วันนี้พ่อเห็นหนูตั้งใจได้แค่ราวๆ ๒๐๐ บาทเอง..อีก ๑๐๐กว่าบาทของพ่อหายไปไหน?" พร้อมกับอธิบายให้เค้าฟังว่าทำไมผมถึงเห็นและคิดแบบนี้ เค้าปล่อยให้เสียโอกาสในการเรียนรู้ไปแบบไหน? โอกาสที่จะได้บทเรียนที่ครบถ้วน ต่อเนื่อง ถูกลดลงไปด้วยสาเหตุอะไรบ้าง?
"ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป หนูก็จะทำเงินของครอบครัวเราหายไปเรื่อยๆโดยไม่เกิดประโยชน์.....๑๐ ครั้งก็พันกว่าบาทเลยนะ..." ลูกฟังไปก็คิดไป บรรยากาศไม่อึดอัดมากนัก กำลังโอเค!
"จำได้มั้ยที่พ่อมักจะพูดถึง"ความคุ้มค่า"มากกว่า"ความประหยัด" บางเรื่องเราต้องจ่ายแพงเพื่อสิ่งดี แต่เราจะต้องใช้สิ่งนั้นให้คุ้ม เรื่องเรียนว่ายน้ำนี้ก็เหมือนกัน เรารู้ว่าตรงนี้ดีกว่าเราถึงตัดสินใจมา
และอีกเรื่องคือ"ความรับผิดชอบต่อหน้าที่" ที่พ่อแบ่งเป็น ๒ อย่าง คือหน้าที่ตามบทบาท กับหน้าที่จากการตัดสินใจ เรื่องนี้เป็นหน้าที่จากการตัดสินของเราใช่มั้ย เราตกลง รับรู้เหตุผลและเป้าหมายกันมานานแล้ว ว่าเราจะทำอย่างน้อยแค่ไหน เพื่ออะไร ใช่มั๊ยลูก?"
เรื่องนี้เราคุยกันสม่ำเสมอมาพักใหญ่ๆแล้ว 😊
ผมบอกเค้าอีกว่า ผมไม่ได้คาดหวังว่าเค้าจะต้องเก่งกว่าหรือเทียบเท่ากับคนที่เรียนด้วย ผมเข้าใจอยู่แล้วว่าเค้าเริ่มช้ากว่าคนอื่น แต่เชื่อเสมอว่าถ้าคนเราตั้งใจก็จะเกิดการพัฒนาและจะทำได้ดีขึ้นเอง ผมสนใจความก้าวหน้าและการเติบโตมากกว่า
"ลองกลับไปคิดดู แล้วทำให้พ่อเห็นนะ" เค้าพยักหน้า แต่ก็ดูงงๆเล็กๆ คงยังนึกไม่ออกว่าจะทำยังไง!
เสาร์ต่อมาผมก็พาเค้ามาเรียนตามปกติ ส่งเข้าสระเสร็จผมเดินออกจากบริเวณนั้นทันที ไปแอบดูอยู่ไกลๆ
ผมสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลง เค้าตั้งใจเรียน ตั้งใจทำ ไม่มีงอแงเลยแม้แต่ครั้งเดียว อาจจะมีแอบมองหาผมเป็นระยะ
ไม่เห็นหรอก! ผมแอบได้สนิทมาก แต่ผมรู้ว่าเค้าเองก็รู้ว่าผมต้องแอบดูอยู่ซักที่แน่นอน เรารู้จักและเข้าใจกันดี!😉😄
จบชั่วโมงเรียน! ผมมาดักรอลูกตรงทางออกจากสระ เค้าเดินมาหาแล้วถามผมทันที "อย่างวันนี้..โอเคมั้ยคะ?" ผมยิ้มและตอบไปว่า "ใช่เลย! อย่างนี้แหละที่พ่ออยากเห็น..แค่นี้เอง! เป็นไง?..รู้สึกดี แตกต่างจากครั้งก่อนมั้ยล่ะ?" เค้ายิ้มให้อย่างมีความสุข ❤️
เท่านี้ก็ "ฟิน" แล้วครับ ขึ้นรถก็คุยเรื่องอื่นที่มีความสุขกันต่อดีกว่า
ผ่านไป ๑ ขั้นแล้ว! ต้องขยี้ครับ!
พอเรียนจบในครั้งที่ ๓ ผมก็อธิบายกับเค้าว่า "เจ้าปัน..หนูลองนึกดูนะ! ตอนครูสอนหนูน่ะ มันเหมือนเค้าส่งพลังงานก้อนนึงมาให้ ถ้าหนูหรือนักเรียนไม่สนใจพลังงานก้อนนั้นก็จะสลายหายไป แต่ถ้านักเรียนสนใจพลังงานก้อนนั้นก็จะไหลวนกลับไปหาครู วนไปวนมาเรื่อยๆพลังก็สะสมใหญ่ขึ้น ทุกคนก็มีแรง...ครูพอมีแรงก็ยิ่งสนุกในการสอน อยากบอก อยากให้ อยากถ่ายทอด...นักเรียนก็ได้รับมากขึ้น นักเรียนทุกๆคนก็ได้ประโยชน์มากขึ้น บรรยากาศก็ดี มีความสุขกันทั่วหน้า..
...มันอาจจะเริ่มต้นด้วยเราก่อนก็ได้ อย่างวันนี้ หนูก็เป็นคนนึงที่ทำให้คนอื่นๆได้ประโยชน์ และมีความสุขมากขึ้นนะ"
ลูกรับฟังและนึกภาพตามอย่างสนุกและยิ้มมีความสุขจากเรื่องและท่าทางที่ตื่นเต้นตอนเล่าของผม (ใครเคยคุยกับผม ก็คงจะนึกออก 😌)
ผมจึงขยายต่ออีกนิด "เข้าใจแล้ว! ก็ลองเอาไปใช้ที่โรงเรียนด้วยนะ ได้ช่วยเพื่อน ช่วยคุณครู เวลาเรียนก็จะได้สนุก! แม้จะเป็นวิชาที่น่าเบื่อ..อย่างน้อยก็ทำให้ผ่านไปเร็วขึ้น และไม่ทุกข์ทรมานตั้งแต่ยังไม่เริ่ม..."
จากแค่เรื่องว่ายน้ำ มาไกลถึงขนาดนี้ได้ในเวลาไม่ถึงเดือน ผมนี่"ไม่ธรรมดา"เลยแฮะ! 😁😅
#คนโชคดี #ทำบุญ #mystyle #mysoul #เจ้าปันสตอรี่ #ในระหว่างความคิดถึง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
