ในปฐมวัยของเจ้าจงระลึกถึงพระองค์ผู้ได้ทรงสร้างตัวเจ้านั้น, ก่อนที่ยามทุกข์ร้อนจะมาถึง, และก่อนวารที่เจ้าจะว่า, ข้าฯ ไม่เห็นชื่นชมอะไรเลย, มาถึง; ก่อนที่ดวงอาทิตย์พร้อมกับแสงสว่าง, ดวงจันทร์กับดวงดาวจะอับแสง, และก่อนที่เมฆกลับเมื่อฝนหายแล้ว; ในกาลเมื่อคนยามเฝ้าเรือนจะกลัวตัวสั่น, และเมื่อคนข้อแข็งจะคุดคู้ไป, และเมื่อหญิงโม่แป้งจะเลิกโม่เพราะจำนวนหญิงลดน้อยลงไป, และเมื่อผู้ที่เยี่ยมหน้าที่หน้าต่างจะหน้ามืดไป, และเมื่อบานประตูที่เปิดออกถนนจะถูกปิดเสีย; เมื่อเสียงโม่อ่อยลง, และเมื่อคนพูดเป็นเสียงนกเสียงกา, เมื่อเสียงเพลงของบุตรจะเพลาลง; เออ, เมื่อเขาจะกลัวภัยซึ่งมาจากเบื้องสูง, และเมื่อความน่ากลัวจะมีอยู่ในหนทาง, และเมื่อต้นอาละมันด์จะมีดอก, ตัวตั๊กแตนจะเข้าตอแย, และความปรารถนาจะประลาตไปเสีย; เพราะว่ามนุษย์กำลังไปถึงบ้านอันถาวรเป็นนิจของเขา, ส่วนผู้ไว้ทุกข์ก็เวียนวนไปมาตามถนน; ก่อนที่สายเงินยังไม่ทันขาด, หรือชามสุวรรณยังไม่ทันบรรลัย, หรือคนโทยังไม่ทันแตกเสียที่บ่อน้ำพุ, หรือล้อยังไม่ทันหลุดหักเสียที่บ่อน้ำ, และก่อนที่ละอองจะกลับไปเป็นดินตามเดิม, และก่อนที่จิตต์วิญญาณจะกลับไปถึงพระเจ้าพระผู้ทรงประทานให้มานั้น. ท่านผู้ประกาศนั้นกล่าวว่า, อนิจจังแท้ๆ อนิจจังจริงๆ; สารพัตรเป็นอนิจจัง ให้เราฟังคำสรุปของเรื่องทั้งหมด: จงเกรงกลัวพระเจ้า, จงถือรักษาบัญญัติทั้งปวงของพระองค์; เพราะว่าการนี้เป็นหน้าที่ของมนุษย์ทุกคน. ด้วยว่าพระเจ้าจะเอาการงานทุกประการ, อันเกี่ยวด้วยสิ่งเร้นลับทุกอย่าง, ไม่ว่าเป็นการดีหรือเป็นการชั่วมาพิพากษา
ท่านผู้ประกาศ 12:1-8, 13-14 TH1940
“ขอเธอจุบดิฉันด้วยจุบจากปากของเธอ; เพราะว่าความรักของเธอดีกว่าเหล้าองุ่น. ขอพาดิฉันไปเถิด, พวกดิฉันจะสาวเท้าตามเธอไป; พ่อยอดชายนั้นได้นำดิฉันเข้าไปในห้องโถงของเธอ; พวกดิฉันก็จะยินดีและชื่นชมในตัวเธอนั้น; พวกดิฉันจะพรรณาถึงความรักของเธอให้ยิ่งกว่าเหล้าองุ่น: พวกดิฉันรักเธอด้วยใจสุจริต.” “อ้อ, เธอเป็นผู้ที่ดิฉันรักด้วยจิตต์ใจของดิฉัน. ขอบอกดิฉันเถิดว่า, เธอเลี้ยงฝูงสัตว์อยู่ที่ไหน, ในเวลาเที่ยงวันเธอให้มันนอนพักที่ไหน, เพราะเหตุอะไรเล่าดิฉันจะต้องถูกปิดตาด้วยผ้าให้เที่ยวคลำหาไปตามฝูงสัตว์ของพวกเพื่อนเธอ?” “โอ้แม่งามเลิศในท่ามกลางหญิงทั้งหลาย, ถ้าเธอไม่รู้, จงเดินไปตามรอยตีนสัตว์, แล้วจงเลี้ยงลูกแพะของเธอไว้ข้างกะโจมของเมษบาลเถิด.” “โอ้แม่คนรักของฉันเอ๋ย, ฉันขอเปรียบเธอประหนึ่งอาชาเทียมราชรถของกษัตริย์ฟาโร. “นี่แน่ะ, เธอช่างแฉล้มแช่มช้อย, แม่คนรักของฉัน, ดูเถอะ, เธอเป็นนางงาม, เนตรทั้งสองของเธองามดังตานกพิลาป.”
เพลงไพเราะ 1:2, 4, 7-9, 15 TH1940
เพลงไพเราะ 2:1-2, 5 TH1940
เพลงไพเราะ 3:6, 9-10 TH1940
เพลงไพเราะ 1:16 TH1940
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
