✴️ บทที่ 6️⃣ ใช้ความเข้าใจเยียวยาชีวิต ✴️ (ตอนที่ 6)
“โอเค หมอกำลังจะปลุกคุณขึ้นโดยการกดนิ้วลงตรงระหว่างคิ้วบนหน้าผากคุณนะครับ เมื่อหมอกดลงไป คุณสามารถลืมตาได้เลย คุณจะตื่นขึ้นมาแบบกระปรี้กระเปร่า❗ ตื่นมาสู่ปัจจุบันพร้อมกับจำได้ทุกอย่าง คุณควบคุมร่างกายและจิตใจได้อย่างดี” ผมกดลงไป เธอค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ ดูงวยงง เธอเพิ่งฟื้นจากภวังค์ลึก จากการเดินทางอันสุดแสนไกล
“ดีมากครับ ขอต้อนรับกลับมา รู้สึกเป็นไงบ้างครับ ประสบการณ์เป็นอย่างไรบ้าง”
“ดิฉันรู้สึกเหมือนกำลังดูอะไรบางอย่างที่ตัวเราไม่ได้เข้าไปมีประสบการณ์ทั้งๆที่เราเองกำลังประสบอยู่ มันต่างกันมากเลย”
“แล้วก็เข้มข้นมากด้วย” ผมต่อคำให้
“เข้มข้นมากเลยค่ะ” เธอยอมรับ “ดิฉันรู้ดีว่ามันต้องมีความสำคัญในเหตุการณ์นั้นแน่ๆ แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีตอนระลึกได้ จนตอนนี้มาย้อนคิดดูถึงได้เข้าใจทันทีว่าทุกอย่างลงตัวที่สุดแล้วตามหน้าที่ของมัน”
“ดีมาก ตลอดเวลาที่คุณย้อนอดีตกลับไป คุณจำวัยเด็กกับพิธีรับศีลได้ดีมาก จำชุดขาวแล้วความรู้สึกที่ตัวเองพิเศษมากได้ไหมครับ คุณมีน้องๆอีก คงไม่บ่อยนักที่จะได้รับความรู้สึกแบบนี้”
“ลูกคนที่ห้ากับพี่น้องตั้งเจ็ดคนเชียวค่ะ” เธอขยายความให้ “เลยไม่มีใครจะมาใส่ใจกับเราอย่างนี้ได้ตลอดเวลา”
“ถูกครับ วันนั้นเลยเป็นวันพิเศษของคุณ”
“ค่ะ เป็นราชินีหนึ่งวันเลย” เธอตอบอย่างภาคภูมิขณะจดจำพิธีรับศีลได้
“แล้วเราก็ย้อนกลับไปหาตอนคุณอยู่ในท้องแม่ กำลังจะคลอด คุณรับรู้ถึงความรัก การต้อนรับ และการตระเตรียมรับขวัญคุณยกใหญ่ เพราะฉะนั้นคุณเป็นที่รักที่ต้องการนะครับ แม้จะเป็นลูกคนที่ห้า บ้านก็อยากมีคุณนั่นแหละที่สำคัญ พ่อแม่ตื่นเต้นที่จะมีคุณ แล้วคุณยังรู้สึกได้ถึงพลังที่แตกต่างกันระหว่างหมอพยาบาลที่ทำหน้าที่ตัวเองไป กับคุณพ่อคุณแม่ที่มีความรักรออยู่ เตรียมการพร้อมรับขวัญคุณ”
“ตอนนั้นดิฉันรู้สึกห่างเหินมากเลยค่ะ เหมือนกับพวกเขาไม่ผูกพันกับดิฉัน ไม่ตื่นเต้นที่จะทำคลอดดิฉัน” เธอกำลังพูดถึงคณะแพทย์พยาบาล “ก็เป็นแค่ทำคลอดเด็กอีกคนเท่านั้นเอง พวกเขากำลังยุ่งกับการเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือ”
“แล้วยังมีความทรงจำของชายไว้เครากลางทะเลทรายอีก อาจจะเป็นอียิปต์หรือเอเชียไมเนอร์แถบนั้น”
เธอทอดสายตาเหม่อไกลเหมือนดังระลึกได้มากกว่าเดิม “ดิฉันเห็นเขาเดินมาตามถนนที่ทอดตามเนินเขาลูกคลื่น ถนนสายยาวสกปรก สองข้างทางมีแต่ทุ่งหญ้า เขาตัวคนเดียว”
“เขากำลังปูทางไว้ก่อนเพื่อกองทัพจะได้ไม่ต้องเสียเลือดเนื้อทหารโดยไม่จำเป็น พยายามกล่อมให้ชาวบ้านยอมเสียดีกว่าจะต้องรบกัน” ผมตั้งข้อสังเกต
แต่แนนซี่รู้ดีกว่าผมครับ “ดิฉันสัมผัสจริงๆว่าแม้ตัวเขาจะต้องมีวิถีชีวิตที่โดดเดี่ยวมาก แต่เขาก็ไม่เดียวดาย เขาไม่เคยรู้สึกเดียวดายเลย มีบางอย่างที่ผูกพันเขากับจุดมุ่งหมายนี้ค่ะ ดิฉันว่า”
“หมออยากให้คุณพิจารณาความเชื่อมโยงกับคุณในตอนนี้แต่ไม่ต้องพูดออกมาก็ได้ครับ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวเฉพาะคุณ คุณจะให้ผู้ร่วมสัมมนาถามคำถามคุณสักสองสามคำถามได้มั้ยครับ❓” เธอยินยอม ผู้ฟังดูอึ้งตะลึงกันหมด ใช้เวลานานหลายนาทีกว่าจะมีคนยกมือถาม
“ชาติภพนี้เกิดช่วงยุคไหน❓”
แนนซี่คิดสักครู่ก่อนจะตอบ “จากที่ดิฉันเห็นเสื้อผ้าน่าจะยุคก่อนคริสตกาล★ แต่ไม่รู้ว่าปีไหนค่ะ ไม่เห็นเลขปี”
★ 𝗕𝗲𝗳𝗼𝗿𝗲 𝗖𝗵𝗿𝗶𝘀𝘁 (𝗕.𝗖.) ยุคสมัยก่อนพระเยซูประสูติ คริสต์ศักราชจริงๆ คือ 𝗔.𝗗. - 𝗔𝗻𝗻𝗼 𝗗𝗼𝗺𝗶𝗻𝗶 หลังพระเยซูสิ้นพระชนม์
ตอนที่แนนซี่ตอบคำถามนี้ ห้วงคำนึงผมก็กระหวัดไปหาแคธรีน คนไข้ย้อนอดีตรายแรกที่ผมเขียนถึงใน 𝗠𝗮𝗻𝘆 𝗟𝗶𝘃𝗲𝘀, 𝗠𝗮𝗻𝘆 𝗠𝗮𝘀𝘁𝗲𝗿𝘀 จากเรื่องราวของเธอ แคธรีนระบุกาลเวลาว่าเป็นช่วง 𝗕.𝗖. เราโดนบรรดานักวิจารณ์ถล่มมาเป็นปีๆว่าเป็นข้อมูลขัดแย้งกันอย่างรุนแรง “เธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นช่วง 𝗕.𝗖. เพราะสมัยโบราณนั้นน่ะ เขายังไม่คิดศัพท์ 𝗕.𝗖. กันเลย” พวกเขาโจมตีอย่างแสนปรีดา ณ ตรงนี้คือแนนซี่กำลังทำสิ่งเดียวกันกับแคธรีน
แน่นอนครับ คำตอบนั้นเรียบง่ายมากหากคุณเข้าใจกระบวนการของการสะกดจิต (𝗵𝘆𝗽𝗻𝗼𝘀𝗶𝘀) และการย้อนจิตถอยวัย (𝗮𝗴𝗲 𝗿𝗲𝗴𝗿𝗲𝘀𝘀𝗶𝗼𝗻) ในการสะกดจิตนั้น คนที่รับการสะกดจะเป็นผู้สังเกตการณ์เช่นเดียวกับเป็นผู้ถูกสังเกต ข้อเท็จจริงคือคนมากมายในสภาวะภวังค์เขาเห็นอดีตเหมือนกับว่าเขากำลังดูหนังนั่นเอง
จิตรับรู้ของเรารู้เห็นและสังเกตสิ่งที่เราประสบอยู่ขณะถูกสะกดจิต แม้การประสบเหตุจะเกิดจากจิตใต้สำนึก และอยู่ในภวังค์ลึกก็ตาม จิตของเราก็ยังสามารถออกความเห็น วิจารณ์ และตัดทอนได้ตลอด นี่คือสาเหตุว่าทำไมคนที่ถูกสะกดจิตและกำลังดื่มดำอยู่กับความทรงจำวัยเด็กหรืออดีตชาติยังสามารถตอบคำถามผู้บำบัดได้ พูดภาษาปัจจุบันได้ รับรู้ถึงสภาพทางภูมิศาสตร์ที่เขาเห็นอยู่ได้ กระทั่งรู้จักช่วงปีซึ่งมักจะวูบขึ้นมาสู่ ‘ตาใน’ (𝗶𝗻𝗻𝗲𝗿 𝗲𝘆𝗲𝘀) หรือ ‘ปรากฏขึ้นในห้วงจิต’★
★ วูบขึ้นในตาใน คือ ‘เห็น’ ตัวเลขปรากฏตรงหน้าระหว่างสะกดจิตเลย — ส่วนวูบขึ้นในห้วงจิตคือ ‘รู้สึก’ เลยว่าเป็นปีนั้นๆ : ผู้แปล
จิตที่กำลังรับการสะกดจิต ซึ่งยังคงรักษาสำนึกรับรู้และความรู้ของเวลาปัจจุบันได้ตลอดนั้น จะเป็นตัวอรรถาธิบายความทรงจำวัยเด็กและอดีตชาติเอง ยกตัวอย่างเช่น หากตัวเลขปี 𝟭𝟵𝟬𝟬 วูบขึ้นมา แล้วคุณเห็นตัวคุณในเสื้อผ้าโบราณกำลังสร้างพิระมิดในอียิปต์โบราณอยู่ คุณจะรู้เลยว่าปีนั้นต้องเป็นก่อนคริสตกาล (𝗕.𝗖.) แน่ แม้คุณจะไม่เห็นตัวเลขตรงๆก็ตาม
คนที่จำเหตุการณ์จากวันแรกๆที่ยังเป็นทารกแล้วยังพูดภาษาผู้ใหญ่ได้ถูกต้องเปี๊ยบ เพราะอะไร❓ ก็เพราะเขากำลังระลึกเหตุการณ์ไงครับ เขาไม่จำเป็นต้องกลับไปเป็นเด็กทารกอีกแล้วสูญเสียพลังกาย พลังสติปัญญาไปหมด
ผมวกความสนใจกลับไปที่แนนซี่และผู้ร่วมสัมมนา มีคนถามอีกคำถามหนึ่งแล้ว
“แนนซี่มีความรู้สึกอะไรหรือเปล่าถึงได้เลือกพบชาตินี้ไม่เป็นชาติอื่น หรือว่าอยู่ดีๆก็ไปเจอชาตินี้เลย❓”
แนนซี่ตอบ “ดิฉันไม่รู้จริงๆว่าทำไมชาตินี้ถึงมาให้เห็น คิดว่าน่าจะเป็นการฝึกหัดกลุ่มตอนที่แล้วที่ให้บอกว่าตอนนี้ชีวิตอยากจะทำอะไรมากที่สุด คงจะเป็นบทเรียนที่มีค่าที่ดิฉันต้องรู้ได้แล้วและต้องเก็บไปคิดทบทวน เพราะงั้นมันอาจจะเป็นเรื่องที่ดิฉันต้องการรับรู้และเข้าใจก็ได้ ซึ่งคือความโดดเดี่ยวมั้งคะ ดิฉันว่า”
หลังจากตอบคำถามเกี่ยวกับเทคนิคสะกดจิตหลายข้อแล้วผมก็จบการสาธิต สองสามวันถัดมา แนนซี่เขียนจดหมายถึงผมว่า :
“งานของคุณหมอช่วยคนเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองได้เยอะมากเลยค่ะ ตัวดิฉันเองเกิดประสบการณ์เติบโตที่ยิ่งใหญ่มากตั้งแต่ได้อ่านหนังสือของคุณหมอ ดิฉันยังไม่ได้เริ่มซึมซับประสบการณ์ที่ได้รับจากสุดสัปดาห์ที่ผ่านมานี้เลย แต่ก็เข้าใจสารที่รับมาและรู้ว่ามันสำคัญมากสำหรับชีวิตชาติปัจจุบันของดิฉันค่ะ ดิฉันรู้ดีว่ามันจะส่งผลกับชีวิตตัวเองและชีวิตคนรอบข้างดิฉันแน่นอน
“ขอบพระคุณคุณหมอมากนะคะที่ได้ให้อิสรภาพกับดิฉัน เพื่อจะได้พบได้รู้จักดวงวิญญาณอมตะไม่มีวันตายข้างในตัวดิฉันเอง❗”
แนนซี่พบแก่นแท้แห่งการเดินทางอันประเสริฐของเธอได้แล้วละครับ
(มีต่อ)
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
