✴️ บทที่ 6️⃣ ใช้ความเข้าใจเยียวยาชีวิต ✴️ (ตอนที่ 7)
◾ รู้สึกปีติและแสนสุขในทุกๆวัน : บทเรียนแด่หัวใจคน ◾
〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️
จงอย่าสูญเสียความกล้าหาญที่จะเสี่ยง เจ้าเป็นอมตะไม่มีวันตาย เจ้าไม่มีวันถูกทำร้ายได้เลย
〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️
หลายครั้งคราบรรดาบทเรียนซึ่งมาให้เราเรียนรู้นั้นแสนเรียบง่ายและแจ่มแจ้งยิ่ง กระนั้นเราต้องเรียนรู้เข้าไปถึงหัวใจ ถึงขั้นที่ลึกซึ้งที่สุดข้างใน ไม่ใช่สักแต่ว่ารู้ด้วยหัวสมองคิดเท่านั้น ประสบการณ์ตรงซึ่งมักจะเกิดจากการย้อนอดีตมีส่วนช่วยเปิดถนนสู่หัวใจเช่นกันครับ
บาร์บาร่ากำลังเจาะสู่ประสบการณ์อดีตชาติที่เปี่ยมทั้งรายละเอียดและความรู้สึกร่วมในแถบทางใต้ของอเมริกาช่วงกึ่งกลางศตวรรษที่ 𝟭𝟵 หญิงสาวระลึกเห็นบ้านสีขาวหลังใหญ่โตที่เธออยู่กับแม่ยุคหลังสงครามกลางเมืองอเมริกากับความทุกข์ยากที่สองแม่ลูกต้องแบกรับ เธอจดจำช่วงเวลาที่เปี่ยมสุขกว่าต่อมาในชีวิตยามเธอแต่งงานออกเรือนไปอยู่ที่อื่นแล้วมีลูก 𝟮 คนได้ ผมนำเธอไปสู่วาระสุดท้ายของชีวิตชาติภพนี้
“ฉันแก่มากแล้ว...สองมือฉันขึ้นกระเต็มไปหมด...กระสีน้ำตาล แต่ผิวยังนุ่มมาก”
“มีคนอื่นอยู่ด้วยไหมครับ” ผมถาม
“ลูกชายฉันอยู่ด้วย...ลูกสาวก็อยู่...ลูกสาวอยู่หน้าประตูกำลังมองฉันอยู่ เค้าดูเศร้ามาก” บาร์บาร่ากระซิบอย่างแสนสะเทือนใจ “ฉันไม่อยากให้ลูกสาวต้องเศร้าเลย”
เธอสิ้นใจ แล้วลอยออกจากร่างเก่าชราที่เธอทิ้งไว้เบื้องหลัง
“รู้สึกอย่างไรบ้างครับตอนนี้” ผมถามเธอ
“ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอตอบด้วยกระแสเสียงหนักแน่นขึ้น “ฉันเห็นลูกๆในห้อง เห็นผู้หญิงบนเตียงด้วย” เธอกำลังสำรวจร่างเก่าของตัวเองอยู่ “เธอมีผมขาวโพลน ตัวเหี่ยวย่น...ฉันรู้สึกสงบสุขมากเลยตอนนี้..รู้สึกเหมือนกำลังลอย...ลอยได้...”
เธอกำลังดื่มดำกับสถานที่อันแสนสงบสุขนี้ ก่อนผมจะปลุกเธอให้ฟื้นขึ้น ผมขอให้เธอลองมองดูลูกชายและลูกสาวให้ชัดๆนานๆ ว่าจำพวกเขาได้ไหมในชาติที่เป็นบาร์บาร่า
“ฉันรู้สึกว่าลูกสาวจะเป็นหลานสาวที่ฉันมีตอนนี้ชื่อ รีเบกก้า...แปลกมากเลย...ฉันรู้สึกถึงความผูกพันได้เลยว่าลูกสาวนี่แหละคือหลานฉันเอง”
ผมเตือนใจบาร์บาร่าว่าเราต่างกลับมาพบกันอีกหนแล้วหนเล่ากับคนเดิมๆในชีวิต ทว่าความสัมพันธ์จะเปลี่ยนไปตาสภาวะ นี่แหละคือวิธีให้เราจะได้เรียนรู้ในรูปสังขาร
หลังจากลอยอยู่เหนือร่างเก่าชราแล้วเธอก็ถึงวาระทบทวนชาติภพนี้ ชาติที่กำเนิดมามั่งคั่ง พังพินาศยามสงคราม และมีชีวิตคู่เปี่ยมสุขในบั้นปลาย บทเรียนหนึ่งเดียวที่โดดเด่นเหนืออื่นใดกลับเป็น...
“การใช้ชีวิตแบบค่อยเป็นค่อยไป จะได้ซาบซึ้งกับสิ่งรอบตัวที่เรามี” บาร์บาร่าเอยด้วยกระแสกรุณา
อีกครั้งครับที่บทเรียนซึ่งต้องตรงกับเธอ มันต้องตรงกับเราทุกคนด้วย
มีความงามอยู่มากหลาย มีความจริงแท้และความรักอีกมากมายในโลกหล้า หากแต่เราไม่ยอมผ่อนชีวิตให้ช้าลงมากพอจะได้ประจักษ์แก่ตาและซาบซึ้งมัน จนบางครั้งถึงกับต้องใช้โศกนาฏกรรมหรือการสูญเสียอย่างรุนแรงมาเตือนสติเรา แต่ถึงเจอเรื่องแล้วเราก็ยังรีบตกลงไปเดินในร่องกรรมร่องเกวียนเดิมๆอยู่นั้นแล้ว
“ช้าลงเถิดแล้วสูดกลิ่นดอกไม้ให้ชื่นใจ” เป็นเวอร์ชั่นสมัยใหม่ให้บทเรียนของบาร์บาร่าเอง จงสนุกสนานกับผลไม้จากสนงามเถิด แค่ใช้สมองคิดใช้หัวไปเข้าใจยังไม่พอครับ ต้องใช้หัวใจของคุณด้วย แล้วความคิดบวก การกระทำทุกวี่วันของคุณจะแสดงออกมาให้เห็นเองว่าหัวใจของคุณรับรู้แล้วจริงๆ
. . .
จงนั่งหรือนอนอย่างสบายที่สุดแล้วหลับตาลงสิครับ หายใจเข้าออกอย่างผ่อนคลาย แล้วปลดปล่อยให้ความตึงความไม่สบายเนื้อตัวออกไปจากร่างของคุณเสียให้หมด
แล้วระลึกถึงช่วงเวลาที่คุณน้ำตาคลอด้วยความปีติและความสุขใจเปี่ยมล้นสิครับ คุณอาจจะเคยช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์คนอื่นโดยไม่เห็นแก่ตัวเลยหรือเปล่า อาจจะเคยมีใครสักคนที่เขายื่นมือเข้ามาช่วยคุณโดยที่ไม่คาดฝันหรือไม่ต้องร้องขอเลยก็ได้ อาจบางทีที่คุณเคยอ่านหนังสือหรือดูหนัง หรือเคยเห็นภาพเหตุการณ์เมื่อหลายชีวิตได้สัมผัสกับพลังแห่งรัก
ใช้เวลาเต็มที่เลยครับ หัวใจของคุณกำลังเปิดแล้ว
ยามใดก็ตามที่ดวงตาของคุณเอ่อคลอด้วยน้ำตาแห่งความสุขล้น จงหยุดนิ่งและสังเกตตัวเองเถิดครับ คุณกำลังพบเจออะไรอยู่หรือ❓ ทำไมเรื่องนี้ถึงโดนหัวใจคุณขนาดนี้❓ ชีวิตคุณขาดอะไรไปเล่า❓
ตอนนี้คุณเจอเครื่องบ่งชี้ที่ชัดมากแล้วละครับว่าคุณต้องปรับเปลี่ยนอะไรบ้างในชีวิตเพื่อจะดึงดูดความปีติยิ่งขึ้น ความสุขใจมากขึ้น และความสงบสุขให้เข้ามาสู่ชีวิตยิ่งขึ้นกว่าเดิมเท่าทวี
. . .
เรารู้กันดีอยู่แล้วว่าความสุขแท้เกิดจากภายใน ภาวะเป็นสุขคือสภาวะเนื้อในตัวเราจริงๆ คุณไม่มีวันเปลี่ยนเป็นมีความสุขล้นได้อย่างอัศจรรย์เพียงเพราะใครคนหนึ่งเปลี่ยนแปลง หรือเพราะโลกภายนอกเปลี่ยนไปหรอกครับ “แต่เป็นเพราะตัวคุณเองต่างหากที่เปลี่ยน” คุณต้องมองโลก มองชีวิตด้วยมุมมองที่กว้างกว่าเดิม คนคนหนึ่งอาจชี้ทางให้เราได้ บอกเทคนิควิธีให้ก็ได้ หากแต่คนอื่นเขาทำให้ได้ทั้งหมดก็แค่นี้แหละครับ ที่เหลือทั้งสิ้นอยู่ที่ตัวคุณเอง
การมีความสุขสนุกสนานไม่ใช่เรื่องผิด เรื่องบาป หรือไม่มีธรรมะแต่อย่างใดเลยครับ คุณไม่มีวันจะจบจากโรงเรียนกายเนื้อได้หรอกจนกว่าจะเรียนรู้จักการเป็นคนอย่างไรให้มีความสุข
แม่ชีเทเรซ่าเคยเขียนเล่าไว้ว่า “แม่แน่ใจเชียวว่าหากเราทุกคนเข้าใจกฎทองแห่งธรรม (𝘁𝗵𝗲 𝗚𝗼𝗹𝗱𝗲𝗻 𝗥𝘂𝗹𝗲) อย่างถ่องแท้แล้วว่า...พระเจ้าก็คือรัก และท่านทรงสร้างเรามาด้วยจุดมุ่งหมายที่ยิ่งใหญ่กว่า คือ #เพื่อจะได้รักและเป็นที่รักนั้นเอง เมื่อนั้นเราจะรักกันและกันได้ดังที่พระองค์ทรงรักเราแต่ละรูปนามอย่างที่สุด รักแท้คือการให้จนหัวใจเราปวดร้าว เราให้มากเท่าไหร่ไม่สำคัญเลย...เราใส่ความรักลงไปในการให้มากแค่ไหนนั่นต่างหากที่สำคัญ
🌟 “ดังนั้นแล้ว ‘การสวดอธิษฐานจิต’★ จึงจำเป็นยิ่ง ผลพวงจากการสวดอธิษฐานคือการปลูกฝังศรัทธาให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น และผลพวงจากความ ศรัทธาก็คือ ‘รัก’ การแสดงความรักออกมาคือการช่วยเหลือผู้อื่น เหตุนี้เองการแสดงออกของความรักคือการแสดงออกซึ่งสันติภาพ และนี่เองคือการใช้ชีวิตตามกฎทองแห่งธรรม 🌟
★ การสวดอธิษฐานจิต หรือ 𝗽𝗿𝗮𝘆𝗲𝗿 เป็นหัวใจของศาสนาคริสต์ ในศาสนาพุทธเรามักจะสวดมนต์เป็นภาษาบาลี จึงไม่ค่อยมีการสวดอธิษฐานจิตจากคำพูดจากใจเราจริงๆเท่าไหร่ แต่จริงๆแล้วการสวดอธิษฐานสำคัญมากต่อการเป็นพุทธ เป็น 𝟭 ในบารมี 𝟭𝟬 ประการ ที่เรียกว่าภาวนาบารมีนั่นเอง : ผู้แปล
💟 จงรักกันและกันให้ได้เหมือนที่พระเจ้ารักเราทุกรูปนามเถิด 💟
ผมไม่เห็นด้วยเรื่องรักแท้คือการให้จนหัวใจเราปวดร้าว❗ เพราะยามที่ได้ให้มันช่างมีแต่ความสุขใจท่วมท้นในการให้นั้นจริงๆ ความเจ็บปวดรวดร้าวจะผ่อนเบาลงรวดเร็วนัก แต่เนื้อความนอกจากข้อนี้ทั้งหมด คือปัญญาธรรมบริสุทธิ์ หากทุกผู้คนปฏิบัติตามคติธรรมอันง่ายและงามของแม่ชีเทเรซ่าแล้วความรุนแรงและสงครามจะหายสิ้น แล้วสันติสุขจะครองแผ่นดินได้อย่างแท้จริง
ลึกๆข้างในในระดับจิตใจ คนเราต่างรู้สึกได้ถึงสันติสุขนี้ด้วยกันทั้งสิ้น ความกลัวจะสิ้นพลังจางหาย ด้วยว่าความรักละลายความกลัวนั่นเอง ไร้ความกลัวเสียแล้วเราก็จะกระทำสิ่งที่เราเลือกเกิดมากระทำได้สำเร็จ เราจะมีความสุขมากขึ้น กำแพงที่เราสร้างขึ้นเพื่อใช้ซ่อนตัวเองจะสลายลงทันตา เพราะว่าเราไม่ต้องการมันมาป้องกันตัวเราอีกแล้ว ในเมื่อเราไม่กลัว เราก็สามารถเปิดตัวเองรับพลังแห่งความรักได้อย่างเต็มที่แท้จริง
. . .
ครั้งหนึ่งผมช่วยบำบัดนักกอล์ฟระดับโปรที่กลุ้มใจมากเกินพอดีกับคะแนนที่เขาต้องทำให้ได้ ยิ่งเขากังวลมากเท่าไหร่เขายิ่งเสียสโตรคบนสนามมาก เท่านั้น★
★ เรื่องนักกอล์ฟนี้ตรงเหมาะเจาะกับหนังแนว 𝘀𝗽𝗶𝗿𝗶𝘁𝘂𝗮𝗹 ชั้นดีที่ชื่อ 𝗟𝗲𝗴𝗲𝗻𝗱 𝗼𝗳 𝗕𝗮𝗴𝗴𝗲𝗿 𝗩𝗮𝗻𝗰𝗲 แสดงโดยวิล สมิธ และแมทต์ เดมอน สาระของเรื่องคือ “การหาวงสวิงที่แท้ของคุณให้เจอจากภายในดวงวิญญาณ” และ “ ‘รวมเป็นหนึ่ง’ ระหว่างตัวเราและสนามชีวิต” ยอดเยี่ยมมากเรื่องนี้ : ผู้แปล
ระหว่างการฝึกสมาธิลึกในห้องทำงานของผม เขาทิ้งอัตตาไว้เบื้องหลังก่อนแล้ว “หลอมตัวเอง” เป็นหนึ่งเดียวกับสนามกอล์ฟ เขาจึงเริ่มจะเข้าใจแล้วว่ากอล์ฟอุปมาได้กับชีวิต การเล่นกอล์ฟจึงสะท้อนการใช้ชีวิตเกิดมีตัวตนขึ้นมา
“คุณได้เรียนรู้อะไรบ้างครับ” ผมถามเขา
“เรียนรู้ว่ากอล์ฟเขาไม่สนใจหรอกว่าผมจะทำสกอร์ได้เท่าไหร่ หรือเล่นเก่งขนาดไหน เขาแค่อยากให้ผมสนุกกับการเล่น ให้สัมผัสกับความสวยงามและของขวัญจากเกมเท่านั้น กอล์ฟอยากให้พรอันยิ่งใหญ่ที่สุดแก่ผม คือการให้ความสุขความสำราญใจนั่นเองครับ”
ชายคนนี้เกิดความก้าวหน้าทางจิตวิญญาณครั้งยิ่งใหญ่แล้ว ไม่น่าแปลกใจหากจากนี้ไปเมื่อเขาเล่นกอล์ฟคราวใดเท่ากับสอนบทเรียนชีวิตไปด้วยเช่นกัน ลูกศิษย์ของเขาจะได้รับความรู้เพิ่มเป็นสองเท่า และเลิกกังวลเรื่องคะแนนไปเลย
. . .
วันหนึ่งขณะผมนั่งเจริญสมาธิอยู่ สารหนึ่งก็เข้ามาตอบเรื่องที่ไม่เคยถามแต่เริ่มคิดวนอยู่ในใจผมมาพักหนึ่งแล้ว ผมทำงานหนักมาก ทำทั้งที่ทำงานรักษาคนไข้ ทั้งเล็กเชอร์ ทั้งจัดสัมมนา กับจดหมายที่ต้องตอบกองเป็นภูเขาเลากา เรื่องไปเที่ยวพักผ่อนน่ะหรือ❓ อ่านหนังสือให้เพลิดเพลินบ้างหรือ❓ ไปเล่นกอล์ฟโดยไม่ต้องรักษาคะแนนได้ไหม (คะแนนขึ้นๆลงๆดี)❓ หรือผมน่าจะหาเวลาให้กับตัวเองบ้าง อยู่กับลูกและภรรยา หาเพื่อนฝูงให้ มากขึ้น❓ สนุกสนานกับ ‘ความสุขที่เรียบง่ายของชีวิต’ (𝘀𝗶𝗺𝗽𝗹𝗲 𝗽𝗹𝗲𝗮𝘀𝘂𝗿𝗲) ให้มากขึ้น หรืองานของผมมันสำคัญมากเกินจนกลบทุกอย่างหมด❓
แล้วสารนี้ก็ส่งมาในกระแสเสียงกรุณายิ่ง
🌟“โลกนี้มอบให้เจ้าแล้วดังสวนสวยแสนงาม หากเจ้าไม่ยอมอร่อยกับผลไม้รายทาง เจ้าก็ลดค่าสวนลงไปแล้ว”🌟
(มีต่อ)
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
