นานแล้วเล่าได้
เคยเป็นไหม ความคิดวนไปๆมาๆ จนจำไม่ได้ว่าเมื่อกี้คิดว่ากำลังจะทำอะไรอยู่ บางทีทำบางอย่างอยู่มีความคิดหัวเรื่องหนึ่งขึ้นมาแล้วเราก็คิดต่อไม่ออกว่าไอ้หัวเรื่องที่แว้บมาเนื้อความคืออย่างไรบ้าง จนทำให้บางครั้งเรารู้สึกเครียดว่าทำไมแค่นี้จำไม่ได้วะ ทำไมคนอื่นจำได้ ทำไมกูโง่จัง
เรื่องการทำงาน เครียดกับทุกอย่างรู้สึกว่าเราต้อง Hold ไว้กับมือ ต้องทำทุกอย่างเอง กลัวคนอื่นจะทำไม่ถูกใจ กลัวจะไม่ได้ตามที่ต้องการกลัวโดนคนอื่นว่า กลัวคนอื่นมองเราไม่ดี
ยกตัวอย่างวันที่ไม่ได้อยู่เวรตอนเป็น พชท2 รับNotify lab เองหมดแม้นอกเวลางาน เพราะไม่กล้าปล่อยให้นอกแผนกดูคนเดียว แล้วก็ไม่กล้าที่จะฝากพี่ดู เพราะกลัวโดนว่า ว่าอย่างงู้นอย่างงี้ กลัวเสียงที่จะคอยว่าเรา พอเรารับโนติตลอด พอใกล้ๆเวลาแลปออกแล้วคุณพยบไม่โทรมาสักทีก็เริ่มกระวนกระวายเมื่อไหร่จะออก หรือเค้าจะลืมนะ จนบางทีต้องโทรไปจิก ซึ่งตอนแรกเราก็ไม่คิดหรอกว่าการกระทำแบบนี้จะ invade ชีวิตตัวเองมากๆ จน precipitate ให้ซึมเศร้า คิดว่ากะอีแค่รับโทรศัพท์นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอกน่า ซึ่งเอาจริงๆสุดท้ายมันก็ไม่นิดหรอกทำไปทุกๆวันน่ะ แต่ข้อดีของมันก็มีนะ เราจะรู้ความเป็นไปของเคสทั้งหมดแม้จะมาตอนเช้าไม่ทันเพราะจะมีคนไลน์หาตลอด 5555 ซึ่งก็ทำให้ได้ management ที่ค่อนข้างเร็วอยู่
นอกจากนั้น เรายังคงค่อนข้างตอบแชทเร็ว สมัยก่อน ตอบแบบ ใครถามมาในกรุปใหญ่ ขอนู่นนี่นั่น เรามีให้หมด เราหาคำตอบให้ได้ จนสุดท้ายเรากลายเป็นเหมือน operator ที่ใครคิดอะไรไม่ออก หาอะไรไม่เจอก็จะมาถามเรา จริงๆที่ตอบเร็ว เพราะเราแค่อยากทำในสิ่งที่ตัวเองอยากให้คนอื่นเป็น เราคาดหวังว่าถ้าเราตอบเร็ว คนอื่นก็น่าจะตอบเราเร็วเหมือนกัน ซึ่งความจริงมันก็ไม่ใช่ เห็นไหมเจ้าตัวคาดหวังในหัวเรา แล้วเราก็อยากเป็นคนแรก เป็นคนสำคัญที่จัดการปัญหาต่างๆได้ อ่า มาแล้วตัวสำคัญตน
การทำงานกับผู้ใหญ่แม้ว่าเราจะดูโผงผางพูดไม่สนใจใคร กล้าพูดกล้าทำ กล้าตี แต่จริงๆเราคิดเยอะมาก คิดว่าถ้าทำไป อีกฝ่ายเค้าจะว่ายังไง เค้าจะมองเรายังไง เราจะดูแย่รึเปล่า คนนู้นแค่เค้าไม่ทักเรา อ้าว เค้าโกรธอะไรเรารึเปล่า แต่สุดท้ายเราก็เลือกที่จะทำมันอยู่ดี งงมั้ย
การไปเที่ยวสมัยก่อน เราก็ไม่รู้หรอกว่าเราคาดหวังอะไรจากการไปเที่ยว เราคาดหวังว่าเราอยากไปสัมผัสบรรยากาศสถานที่นั้นจริงๆ หรือเราแค่อยากอวด อยากบอกให้โลกรู้ว่าเราไปมาแล้วนะ ร้านกาแฟนี้เราก็ไปเป็นคนแรกนะ คาดหวังว่าจะให้คนอื่นมาถาม ว่าเฮ้ยที่ไหน ยังไงอ้ะ ซึ่งจริงๆตอนแรกเราไม่รู้หรอกว่าเรามีความคิดแบบนี้อยู่ จนกระทั่งเราผ่านมาหลายเดือน ที่ได้อยู่กับตัวเอง แต่ก่อนการไปเที่ยวแต่ละครั้ง ต้อง fitting ชุด ไปก่อน ต้องเข้ากับตีมสถานที่ สี ลักษณะ รูปก็ต้องถ่ายออกมารีวิวสวยๆ เราต้องรีวิวได้เป็นวรรคเป็นเวร แต่พอสุดท้าย พอถ่ายออกมาจริง ก็ไม่เห็นสวยมากหนิ แถมขี้เกียจแต่งรูปอีก ชุดนี้ไม่เห็นเข้ากับเราเลยต้องบิดตั้งหลายมุม โอ้ย แบบนี้เดินยากชะมัด กระโปรงลากไปมา เหนื่อยสุด กล้องก็ต้องแบก เบื่อจัง หน้าก็ต้องแบกเครื่องสำอางไปเยอะๆ เดี๋ยวไม่ปังพอ อุตส่าห์ไปทั้งที
การใช้สิ่งของ การกระทำบางอย่างๆ จริงๆเราก็อยากทำเองด้วยแหละ แต่บางทีมันก็มีความคิดส่วนหนึ่งว่าเราทำไปเพื่อผู้อื่น เพื่อให้คนอื่นเห็นว่าเรากำลังทำสิ่งนี้ กำลังใช้สิ่งนี้อยู่ การแสดงออกว่าเรากำลังมีความสุข ไม่ว่าจะเป็นการใช้ social ในรูปแบบต่างๆ ที่เอาจริงๆ ถ้ามองย้อนกลับไปเราก็รู้สึกว่าเป็นการอวดในรูปแบบหนึ่ง โดยที่เราไม่รู้ตัวหรอก เจ้าตัวอวดเนี่ย คือในความคิดเราก็คือเราก็อยากทำสิ่งนั้นแหละ แต่เจ้าตัวอวดจะมาคอยกวนความคิดเรา ทำให้เราคาดหวังต่อคนอื่นว่าคนอื่นต้องอิจฉาเราแน่เลย คนอื่นต้องอยากรู้แน่เลยว่าเราไปทำอะไรมา หรือทำอะไรซักอย่างเพื่อคาดหวังว่าคนอื่นจะต้องขอบคุณเรา ซึ่งเอาจริงๆ ก่อนหน้านี้เราก็ไม่เคยเห็นความคิดพวกนี้หรอก เราคิดแค่ว่ามันก็เป็นตัวเรา ก็เป็นธรรมดาที่คนเราจะมีความรู้สึกในแบบที่ต่างๆกันไป แล้วเราก็ไม่กล้าพอที่จะยอมรับว่าเรามีความคิดน่าอายเหล่านี้อยู่
ความอิจฉาก็เป็นส่วนหนึ่งที่เกิดขึ้นในใจเป็นประจำ ความคิดที่ไม่ดีต่อผู้อื่น ความริษยาที่ไม่อยากเห็นคนอื่นได้ดีกว่าตัวเอง ไม่รู้ว่าเรา training จิตใจเรายังไงทำไมดูหนักขนาดนี้ หลายๆอย่างมันอาจจะเกิดจาก genetic รวมไปถึงการหล่อหลอมมาตั้งแต่ยังเด็กจนปัจจุบัน ซึ่งอดีตมันก็เป็นสิ่งที่แก้ไม่ได้ล่ะ แต่เราสามารถมองเห็นและยอมรับมันได้ เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของตัวเรา แค่เราต้องมองเห็นมันก่อน เราถึงจะเริ่มจัดการกับมันได้
ซึ่งจากความรู้สึกที่กล่าวมาทั้งหมด ก่อนที่เราจะมองเห็นมันเป็นรูปเป็นร่าง ทุกอย่างมันถมกัน ในหัวเรามีเสียงเต็มไปหมด มันบอกว่าเรายังไม่ดีพอ ทำไมคนอื่นมันดีกว่ากูหมดเลย ทำไมเราไม่มีความสุขเลยกับคนๆนี้
แล้วเราก็มานั่งคิดต่อ แล้วชีวิตเราขาดอะไรหรอ ครอบครัว เงิน รถ บ้าน ที่อยู่อาศัย อาชีพการงาน ความรู้พอถูไถ ก็ไม่ขาดนะ แต่ทำไมเราไม่มีเลยอ้ะ ไม่มีความสุขเลย ถ้าเราเอาคนอื่นมาใส่ในชีวิตของเรา อย่างคนเก็บขยะ คนที่เค้ากวาดถนน เขาน่าจะมีความสุขนะ ชีวิตในรูปแบบนี้ ความรู้สึกนี้ยิ่งทำให้เรารู้สึกผิดเข้าไปอีก ว่าทำไมจริงๆชีวิตที่ดีขนาดนี้ เรากลับไม่มีความสุขและเรากำลังจะทำลายมันลงไปด้วยการฆ่าตัวตาย
to be continue :)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
