บทที่ 7 เพียร
ห้วงมหรรณพผุดขึ้นจากตาน้ำ
ถาโถมสู้หินผาไม่ย่อท้อให้ผุกร่อน
บุรุษสั่งสมความเพียรแล้ว
ย่อมไม่คณาต่ออุปสรรคเบียดเบียน🌿
" หลาวพ่อขอรับ
กระผมมีข้อสงสัย เคยได้ยินได้ฟังมา ว่าพระพุทธเจ้าสมัยที่ท่านยังเป็นฆราวาส แรกเกิดท่านสามารถทรงเดินได้7ก้าว มีสัตตบงกชดอกบัวรองรับ เป็นอย่างนั้นจริงรึขอรับ "
ชายหนุ่มถามขณะเดินในเส้นทางเดินป่า ผาดอกเสี้ยว ดอยอินทนนท์🌿
ภาพติดกระเบื้องผนังภายใน เจดีย์นภพลภูมสิริ ดอยอินทนนท์
▪︎🌿
"ทำไมคุณโยมถามเรื่องที่หาสาระไม่ได้อย่างนั้นเล่า" ท่านเอ็ด
" เอาเถิดหนา เราถามคุณโยม คราหนึ่งเราพบกันครั้งแรกที่ดอยขุนตาล คราหนึ่งเรากลับไปเจอกันที่เทือกเขาโคยะซังประเทศญี่ปุ่น คราหนึ่งเจอเราบนรถไฟ หรือแม้แต่น้ำตกนาจิแถบวากายม่า และที่นี่ดอยอินทนนท์ เธอคิดว่าการไปการมาของเราเป็นเรื่องอัศจรรย์หรือไม่ " ท่านถามต่อ
" ขอรับ ช่างน่าอัศจรรย์ แต่ก็ไม่ประหลาดสำหรับกระผมแล้ว" กระผมเจอบ่อยจนชิน
ชายหนุ่มยิ้ม
" ที่เรากล่าวว่าไม่มีสาระ เพราะเป็นเรื่องของเรา เป็นเรื่องของพระองค์ท่าน เป็นเรื่องส่วนตัว เป็นเรื่องเฉพาะ ของใครมัน"
"ดูเถิดในงานถวายพระเพลิงพระมหาสัตว์ ในหลวงรัชกาลที่เก้า เธอก็อยู่ในงานนั้นด้วยมิใช่หรอกฤา"
"ขอรับ "ชายหนุ่มรับคำ
"คุณโยมก็เห็นเหตุการณ์ที่เราไม่เคยได้เห็นในงานศพใดๆ" ท่านกล่าวต่อ ขณะที่ทั้งคู่เดินเรียบลัดเลาะไปตามธารน้ำผาดอกเสี้ยว
ผาดอกเสี้ยว
▪︎
" ขอรับ กระผมเห็นแสงที่พุ่งจากยอดพระเมรุขึ้นสู่ยอดฟ้า กระผมเห็นหมอกธุมเกตุปกคลุมทั่วทั้งงาน ฝูงนกสีขาวบินรายรอบเหนือพระเมรุแล้วหายไป ปรากฏการณ์บนท้องฟ้า นับว่าเป็นบุญญาธิการ.."
"..เอ๊ะ..หลวงพ่อกำลังจะบอกว่าเป็นบุญญาธิการหรือขอรับ.."
ท่านพยักหน้า แววตาท่านเป็นประกายแลอ่อนโยน แม้จะอายุมากแล้วกลับ ดวงตาที่ยิ้มได้ กลับยังอยู่เช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลงจากหลายปีที่ผ่านมา🌿
".. เป็นผลของคุณงามความดี ที่ได้ทำอบรมมา ไม่ใช่คิดอยากมีก็มี แต่นั่นก็หาใช่สาระไม่ เพราะคนที่เขาทำก็ไม่ได้คิดว่าต้องมี เพราะนั่นไม่ใช่เป้าหมายถ้าจะไปชื่นชมอย่างนั้น หากตัวเราก็ไม่วิเศษไปด้วย.."
"หมายถึงอย่างไรขอรับ"ชายหนุ่มเริ่มลังเลในความเข้าใจ
"ถามคุณโยม ถามใจลึกๆว่าคุณโยมอยากเป็นอย่างนั้นมั้ย"
"อืม..ขอรับ แต่..."
"ไม่มีแต่..สิ"
"อยากขอรับ"
"แล้วคุณโยมต้องทำอย่างไร"
" ก็คงต้องเรียนรู้ เลียนแบบพระองค์ท่าน ว่าพระองค์ท่านทำอะไรมาบ้าง เหมือนเรียนรู้ทางที่พระองค์ท่านเดิน และคงคิดว่าคงต้องทำเช่นนั้นหลายภพหลายชาติ ที่จะกระทำคุณความดีของแต่ละข้อ
ผลที่ได้ไม่น่าจะต่างกันขอรับ เหมือนชาตินี้ที่ในหลวงรัชกาลที่เก้า ปรารถเรื่องความเพียร ทำงานจนวาระสุดท้ายของชีวิตเพื่อแก้ปัญหาให้ชาวไทยอยู่ดีกินดี โดยไม่ปริปากบ่น เป็นการเดิมพันที่หนักหนามาก แต่พลังท่านกลับไม่ย่อท้อ เทียบกับความเมตตาอย่างไม่มีประมาณ" ชายหนุ่มขยายความ🌿
🌿
"..นั่นคือสิ่งที่พระองค์ท่านทำและคงต้องทำต่อไปนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของท่าน ผลของความดีหรือบุญญาธิการก็เป็นเรื่องของท่านอีก จนกว่าจะสัมฤทธิ์ผลที่ตั้งใจไว้ บุญญาธิการเป็นเรื่องของผลพลอยได้ ประหนึ่งฝนตกแล้วมีความเย็นเกิดขึ้น ฝนไม่ใช่เหตุให้เกิดความเย็น แต่ความเย็นเกิดได้เพราะมีฝน.."
" เราเองถ้าตั้งความปราถนาไว้ ก็ย่อมแน่ชัดเรื่องทางเดิน หาวอกแวกกับเรื่องใดไม่
แม้แต่ชีวิต เหมือนดั่งกระแตพระโพธิสัตว์
โยมเคยอ่านไหม "พระผู้ห่มผ้ากาษากล่าว
"เคยได้ยินมาบ้างขอรับ แต่กระผมก็งง เหมือนพระอินทร์ที่ท่านก็งง ว่าทำไมกระแตต้องทำขนาดนั้น ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ที่จะวิดน้ำในมหาสมุทรเพื่อช่วยลูกที่จมน้ำหายไป ไม่ต้องถามพระอินทร์ ขนาดผมยังว่ากระแตช่างเขลาแท้.."
แต่พระอินทร์กลับโดนด่ากลับเสียอีก ไล่ไปไหนก็ไป งานนี้พระอินทร์หน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลย "
"เป็นกระผมก็คงถือเคืองน่าดู ดีแต่พระอินทร์มีทิพยจักษุมองเห็นอดีต ว่านี่คือพระโพธิสัตว์จึงไม่ว่ากระไร กลับทิพยวิมานนอนได้อย่างสบายใจ"
"จะว่าไปพระโพธิสัตว์ก็ดื้อเหมือนกันนะขอรับ"
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน นึกขัน เขาอยากเห็นสีหน้าของพระอินทร์จะเป็นอย่างไรหนอ🌿
ผาดอกเสี้ยว
▪︎
"หึ..หึ "ท่านหัวเราะในคอ คำบอกเล่าของชายหนุ่มที่แลจะอินเป็นพิเศษ
" ..พระโพธิสัตว์ผิดพลาดได้นะ ในบางภพบางชาติ บางทีเผลอไปทำอะไรผิดก็มาเสวยชาติเป็นสัตว์เดียรฉานได้แต่คุณงามความดี ความมุ่งมั่นไม่เคยเปลี่ยน ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะใดชาติใดภพใด เป็นอนุสัยที่นอนในสันดาน เป็นอุปนิสัยในภพต่อๆมา ของเหล่านี้ไม่มีเสื่อม "
" ..คนจะเป็นครูบาอาจารย์ได้ ก็ต้องลงลุยด้วยตัวเอง ไม่งั้นจะบอกผู้อื่นได้อย่างไร ว่าอันนี้ควรทำ อันนี้ไม่ควรทำ เป็นหญิง เป็นชาย เป็นบัณเฑาะว์ เป็นสัตว์เดียรฉาน สัตว์ที่ใช้อกเลื้อยบ้าง ช้างบ้าง ก็เป็นมาหมด จึงรู้ว่าใครทำอะไรได้อย่างไร จะสอนคนประเภทใดด้วยวิธีใด ก็ต้องอาบน้ำร้อนมาก่อน ต้องประจักษ์ด้วยตนเอง ถึงจะพูดได้ถึงใจ เอาให้เด็ดขาด ฟาดลงหนึ่งไม่มีสอง"
▪︎
ภาพวิกิพีเดีย
▪︎
"ส่วนเรื่อง กระแตผู้นั่น ถ้าเรามองเอาเรื่องราว เราก็จะไม่ได้เรื่องราว
แต่ถ้ามองให้ได้แก่นที่เรื่องราวจะได้ข้อคิด"
🌿
" นั่นคือหากตั้งความปราถนาใดแล้วมุ่งมั่นให้ถึงที่สุดหากตัวตายก็ยังถือว่าได้ทำ เมื่อได้ทำ กำลังย่อมเกิด เมื่อกำลังเกิด ความคุ้นชินก็มี สะสมกันไปเรื่อย จากเล็กน้อยก็มากขึ้นเรื่อยๆ จนกำลังพละมากขึ้นก็ทำสิ่งปราถนาไว้สำเร็จ กระแตอาจจะตาย แต่กำลังความมุ่งมั่นยังฝังอยู่ เป็นการสั่งสม ไม่หายไม่สูญ"
🌿
" ถ้าจะคิดให้ง่ายก็เหมือนเราตั้งใจเป็นนักวิ่งเป้าหมายวิ่งให้ได้ระยะหนึ่ง เราก็เรียนรู้ยังไงที่จะวิ่ง วิ่งแรกๆก็ได้ไม่ถึง
แต่ทำบ่อยทำประจำทำทุกวัน ก็ค่อยๆพัฒนาจนถึงจุดมุ่งหมาย"
"นี่แหละเขาเรียกว่าอ่านเอาแก่น ส่วนเรื่องจะให้พรรณาโดยพิสดารแค่ไหนก็ทำได้ เราถึงเอ็ดคุณโยมอย่างนั้น.." ท่านอธิบาย
"แต่กระผมก็ได้สาระอยู่นะขอรับ"
ชายหนุ่มเย้า แลเห็นกิ่งไม้ไหว ชะรอยเป็นกระแตพระโพธิสัตว์เล่นซ่อนหาซะกระมัง
เขายิ้ม
..
..
ผาดอกเสี้ยว
🌿
เรื่อง หน่อพระโพธิสัตว์เจ้า
ขบถ~ยาตรา :เล่าเรื่อง
แรงบันดาลใจ: น้ำตกผาดอกเสี้ยว ดอยอินทนนท์
ชายหนุ่มกับพระชรา ภาคแรก https://www.blockdit.com/series/5e09cba5cc597b0b1a2eba15
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
