แอนแฟร้งค์ไดอารี่ เซลฟี่การกินอาหาร
ได้ยินชื่อหนังสือ Anne Frank’s Diary หรือ ไดอะรีของแอนแฟร้งค์ ครั้งแรกเมื่อปี 2542 ตอนเข้าคอร์สเรียนภาษาอังกฤษ แล้วครูแนะนำให้อ่าน แต่ก็ไม่ได้สนใจไขว่คว้ามาอ่าน จนกระทั่งปี 2548 ไปเข้าห้องสมุด มสธ. ได้เจอเล่มนี้ ก็เลยยืมมาอ่าน
ประทับใจมาก
แต่ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับสงครามโลกครั้งที่สอง การหลบซ่อนตัวในอาคารสำนักงาน 2 ปีโดยไม่ให้ทหารนาซีจับตัว ดราม่าข่าวรบและความโหดร้ายของทหารนาซี โน่นนี่นั่น
เพราะตอนท้ายเล่มเป็นบทวิเคราะห์เรื่องสุขภาพและอาหารของแอนแฟร้งค์ : O
ตอนนั้นอ่านด้วยความรู้สึกผิดคาด หักมุม และงง มากว่านึกไง บริษัทผู้พิมพ์หรือบรรณาธิการ ถึงเอาเรื่องนี้มาใส่ไว้ท้ายเล่ม
แต่ก็เป็นเนื้อหาเดียวในเล่มที่ประทับใจและจดจำมาตลอด
คือ เป็นการวิเคราะห์ว่าอาหารที่ แอน แฟร้งค์ กินตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ซ่อนตัวในอาคาร โดยไม่สามารถเล็ดลอดออกไปไหนได้ (ชีวิตเหมือนนักโทษถูกขัง ต่างก็ตรงที่อาจจะมีพื้นที่เดินยืดเส้นยืดสายขั้นบนชั้นล่าง...อันนี้เปรียบเทียบจากจินตนาการ ตัวเองไม่เคยเห็นห้องขัง ไม่เคยเข้าคุกและไม่เคยไปดูพิพิธภัณฑ์บ้าน/สำนักงานที่หลบซ่อนตัวของแอนแฟร้งค์และครอบครัวที่เนเธอร์แลนด์)
...ผู้วิเคราะห์เค้าแจกแจงอาหารที่แอนน์แฟร้งค์บันทึกแต่ละวัน (มีลูกน้องของพ่อลักลอบซื้อมาตุนไว้ให้) นักวิจารณ์แตกชนิดและปริมาณสารอาหารที่ได้รับแต่ละวัน โปรตีน คาร์โบไฮเดรต วิตามิน ฯลฯ แล้วสรุปว่าแอนแฟร้งค์ไม่เป็นโรคขาดสารอาหาร (เค้าใช้เกณฑ์อะไรวัด จำไม่ถนัด เดี๋ยววันหลังจะไปตามล่าหา edition หนังสือเล่มนั้นมาอ่านอีกรอบให้ได้)
ประเด็นคือ ถ้าจะเปรียบเทียบกับสังคมไทยและทั่วโลกวันนี้ ที่หลายคนมีวิถีและพฤติกรรมการกินอาหารเหมือนกับแอนแฟร้งค์ คือกินอะไรก็บันทึกรายการ รูปร่าง รสชาติ ประสบการณ์
ผ่านเซลฟี่กล้องมือถือ โพสต์เข้าโซเชียลมีเดีย เฟซบุ้ก ไลน์ ไอจี ยูทู้บ ติ๊กต่อก โน่นนี่นั่น
วันดีคืนดี ถ้าคุณหรือคนๆ นั้นที่โพสต์รูปอาหารที่กิน ถูกคนอืน (นักโภชนาการ นักสังเกตการณ์) จับมาวิเคราะห์ วิจารณ์รูปแบบและคุณค่าโภชนาการของอาหารที่กิน ก็คงทำให้คนที่โพสต์รูปต้องแปลกใจ และฉุกคิด เกี่ยวกับพฤติกรรมและอาหารที่ตัวเองกินเป็นอย่างมาก
...หรืออาจจะฟ้องกลับ ข้อหาละเมิด พรบ.คุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
