สองเดือนที่แล้วได้มีโอกาสไปนั่งทานบะหมี่เป็ดร้านประจำแถวห้าแยกลาดพร้าว เมนูที่ผมสั่งตลอดคือบะหมี่แห้งเป็ด ความพิเศษของที่นี่คือเส้นบะหมี่ที่กลมเล็ก ความหอมและความกรอบของเป็ดและหนัง และน้ำราดที่รสกลมกล่อมลงตัว เวลาทานผมมักจะสาดน้ำซุปลงไปสัก 2-3 ช้อนโต๊ะ เพื่อละลายเครื่องปรุงและเพิ่มความลื่นคอ
หากวันไหนโชคดีเฮียลงมาสับเป็ดเองเรามักได้ยินเสียงใบมีดกระทบกับเขียงดัง "แปะ แปะ" ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในร้าน ซึ่งผมถือว่าเป็นลายเซ็นของเฮียแกเลยก็ว่าได้
ผมกินร้านนี้ตั้งแต่ช่วงที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย วันจันทร์เราเลิกเรียนครึ่งวันเช้าเพื่อเอาเวลาครึ่งวันบ่ายไปเรียน รด. รับใช้ชาติ (?) วันไหนที่ผมกับเพื่อนเบื่อกับข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียนพวกเราจะพากันยกโขยงมาเบียดอัดในร้านบะหมี่คูหาเดียวฝั่งเยื้องตรงกันข้าม
เท่าที่ผมจำได้ ลำดับการกินของพวกเรานั้นคล้าย ๆ กัน คือเมนูแรกต้องเป็น "ข้าว" จะข้าวหน้าเป็ดหรือข้าวหมูแดงก็ว่ากันไป ส่วนเมนูที่สองเป็น "บะหมี่" ซึ่งผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเรายังไม่อิ่มจริง ๆ หรือเราแค่เสียดายหากเลือกกินเพียงอย่างเดียวทั้งที่ได้ออกจากโรงเรียนมาโซ้ยของดีอาทิตย์ละครั้ง หรือเราจำเป็นต้องตุนพลังงานเอาไว้ให้เต็มท้อง เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเราต้องไปเผชิญกับความร้อน ความเบื่อหน่าย และอำนาจนิยมในศูนย์ฝึก แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดผมคิดว่าพวกเราจะไม่สั่งเบิ้ลหรือเลือกไปร้านนี้ตั้งแต่แรกถ้ามันไม่เด็ดจริง
หลังจากอิ่มท้องเราทุกคนควักเงินจ่ายคุณป้า ก้าวเท้าออกจากร้าน และโบกแท็กซี่มุ่งหน้าสู่ดินแดง พวกผมมีกฎคือใครนั่งหน้าต้องจ่ายเงินเพราะถือว่านั่งสบายสุดไม่ต้องเบียดเสียดกัน แน่นอนว่าผมเป็นหนึ่งในผู้คนที่ยอมลำบากนั่งเบาะหลังแม้ว่าจะรู้สึกอึดอัดกับเพื่อนและบะหมี่ในท้องก็ตาม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
