เป็นปกติของใจ น่ะครับ .. แม้ความจริง เราก้อมีตัวคนเดียวจริงๆเสมอ .. บางครั้งอบอุ่นเพื่อนพี่น้องมากมาย แต่แท้จริง ก้อ มีใจ เราเท่านั้นเอง … ความล้มเหลวจริงๆก้อเพราะเราคอยวัดเทียบ หรือ คนอื่นเค้าว่าแหละ .. แท้จริง ก้อมีแต่สิ่งที่ผ่านไป .. แต่ เมื่อปกติใจ เรา ปล่อยให้รู้สึกเหงา หรือ ให้รู้สึกล้มเหลว เปรียบเทียบ .. ใจเรา เผลอๆก้อ ไป รู้สึกแบบนั้น ตามความเคยชิน แหละ .. (ใจผมเองก้อชอบเป็นเช่นนั้น) .. เวลากำหนดความรู้สึกตัว (อยู่กับปัจจุบัน) ได้ .. ก้อ สงบสุขดี … พอเผลอมีอะไรกระทบ ก้อ กลับไปเหงาบ้าง ล้มเหลวบ้าง อยู่ดี …. ความจริง นอกจากรู้สึกตัวไว้ เราต้องสอนใจให้รู้สึกพอ พอใจในตัวเอง .. หรือ ถ้าเข้าใจได้มากขึ้น ก้อ เราก้อไม่ได้มี จริงหรอก .. มีแต่ จิต ที่ดิ้นรนไปเรื่อยๆ วนเวียนไป แหละ