๕. ผู้นำ-ผู้ตาม และ ธรรมบรรยาย
ธรรมบรรยาย (บทคัดย่อชิ้นที่ ๔ - ๔๕)
ถ้าเราเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเราโดยไม่ผ่านสัญลักษณ์ที่เป็นสมมติ มันไม่มีชื่อ และก็ไม่ดีไม่ชั่วกับใคร ไม่ใหม่ไม่เก่า เราจะบอกว่าแสงแดดนี้ มันดีหรือมันชั่ว อันนั้นเป็นเพียงความรู้สึกของเรา แสงแดดนี้มันใหม่มันเก่าไม่ได้ จะเรียกว่ามันเก่ามันก็เก่ามานานแล้ว จะเรียกว่ามันใหม่มันก็อยู่อย่างนั้น โลกภายนอกนี้มันเป็นของมันอยู่อย่างนั้น ไม่ดีไม่ชั่วอะไรกับใคร
เมื่อหูเราได้ยินเสียง จะเป็นเสียงนก หรือเสียงคน หรือเสียงรถไฟ เราไม่เคยได้ยินมันจริงๆ เราได้ยินแต่เสียงที่คลุกเคล้ากับเรื่องสัญลักษณ์ที่เป็นสมมุติ เช่นพอเราได้ยิน เราก็ร้องขึ้นมาว่า เครื่องบิน เสียงเครื่องบิน เสียงรถไฟ เสียงคน แล้วยังจะมีเรื่องเสียงหนวกหู เสียงเบา เสียงเพราะ เสียงไม่เพราะอะไรเหล่านี้เป็นสิ่งที่เรียกว่า เราดู เราฟัง ด้วยสิ่งที่เรียกว่าสมมติ
เดี๋ยวนี้เราฟังใหม่ ฟังให้ชัดอย่าจ้องที่จะฟัง แต่ปล่อยๆ ให้ชีวิตทั้งหมดลงกระแสแห่งการฟัง เมื่อเราได้ยินหรือเราเห็นสิ่งไหนนั้น ถ้าเราเห็นด้วยความรู้สึกทั้งหมด รู้สึกถึง... รู้สึกตั้งแต่หัวแม่เท้าขึ้นมา เงียบเชียบลงไป หรือเมื่อเราดูหรือฟังได้ถูกต้องแท้จริงแล้ว ขณะนั้นไม่มีผู้ดู ข้อเท็จจริงมันมีอยู่ในตัวของมัน
...
ธรรมบรรยาย ณ วัดสนามใน นนทบุรี ขณะนั้นท่านเขมานันทะยังครองสมณะเพศ - ถอดเทปและจัดพิมพ์ (โรเนียว-เย็บเล่ม) โดยกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม เมื่อ กันยายน พ.ศ. ๒๕๒๒
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
