พรานป่าวันสุดท้าย ตอนที่ 1 : วันสุดท้าย
ตอน : วันสุดท้าย
“เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง” เสียงปืนดังสนั่นติดต่อกันสามนัดซ้อน มาจากด้านหน้าขบวนของภพและเขียว ดังกึกก้องไปทั่วแนวป่า ซึ่งแวดล้อมไปด้วยแนวเทือกเขาสูง หลังเขาปกคลุมไปด้วยกอไผ่ซางป่า ลำไผ่เรียงรายเบียดเสียดกันจนได้ยินเสียงออดแอดลั่นโผล๊ะเผล๊ะ ยามเมื่อลมพัดโชยมาจากยอดเขาลงสู่ลำห้วยด้านล่าง
หน้าแล้งเช่นนี้เส้นทางเดินเต็มไปด้วยใบไผ่ที่ไร้ชีวิต ซึ่งหล่นร่วงลงสู่พื้นล่างของลำห้วยอันสูงชัน ทำให้อากาศยิ่งทวีความร้อนระอุมากขึ้นไปอีก คงเพราะ ไร้ซึ่งใบไม้สีเขียวมาช่วยบดบังแสงแดดอันร้อนแรง แม้จะมีลมพัดผ่านมาเป็นระยะ แต่ก็ไร้ผล มิอาจคลายความร้อนลงได้มากนัก
"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง ๆ ๆ ๆ"
เสียงหมาเห่าอย่างไม่ลดละดังมาแต่ไกล ปะปนไปกับเสียงสวบสาบของสี่เท้าจากการวิ่งไปบนใบไม้แห้ง ดังมาจากทิศเดียวกับเสียงปืน ราวกับว่า เจ้าลูกสมุนสี่ขา มันกำลังเผชิญกับอะไรบางสิ่งอยู่ตรงหน้า
“โอ้ย ๆๆๆๆๆ” เสียงของใครสักคนร้องแทรกขึ้นมาอย่างสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดสุดขีด จนไม่อาจอดกลั้นความเจ็บปวดนั้นได้อีกต่อไป
คงเกิดเหตุอะไรไม่ดีขึ้นกับเจ้าของเสียงเป็นแน่
ภพ และเขียวซึ่งเดินรั้งท้ายเพื่อนๆ รีบวิ่งตามเสียงนั้นไปในทันที ฝ่าแนวกิ่งไผ่และขวากหนามที่ยื่นออกมาบดบังเส้นทางเอาไว้ มันยิ่งทำให้พวกเขาช้าลงไปอีก
เสียงสิ่งของในย่ามบนหลังกระทบกันจนฟังไม่รู้ว่าเป็นเสียงของอะไร
เสียงที่ดังชัดเจนที่สุดคือเสียงลูกตะกั่วในขวดบรรจุกระสุน กระทบกันดังแกร็กๆ ตามจังหวะการวิ่งทุกครั้งเมื่อเท้าสัมผัสถึงพื้น คล้ายดังเครื่องดนตรีให้จังหวะในเพลงสนุกสนานตามงานวัดอย่างไม่มีผิด
ทั้งคู่ลดปืนจากบ่าลงมาถือไว้ในมือข้างถนัด แล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อด้วยความรีบเร่ง ระคนไปกับอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างหน้ากันแน่ โดยไม่สนใจสิ่งกีดขวางที่อยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
เพียงไม่กี่อึดใจ สองเกลอก็วิ่งมาถึงยังต้นกำเนิดของเสียงนั้น
ทั้งคู่ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
“ช่วยกูทีเพื่อน! กูไม่ไหวแล้ว”
สายตาทุกคนจับจ้องไปโดยรอบ เห็นเพียงลำห้วยอันแห้งแล้ง เต็มไปด้วยหิน ที่โผล่พ้นผืนดินขึ้นมา จากการกัดเซาะของน้ำในช่วงหน้าฝน
บนพื้นปกคลุมไปด้วยใบไม้แห้งและใบไผ่สีขาวโพลน มองไปคล้ายดังพื้นทรายในป่าเขา
ลูกสมุนสี่ขาวิ่งกันขวักไขว่ไปมารอบๆ กลุ่มของเพื่อนที่มาถึงก่อน
ภพมองไปรอบตัว แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีอะไรสะดุดตาจากสิ่งรอบตัว นอกจากเพื่อนสองคนที่ยืนอยู่บนโขดหินใหญ่
“มันเกิดอะไรขึ้นว่ะเพื่อน"
ภพตะโกนถามขึ้นมาสุดเสียง
"มึงยิงอะไรกัน”
ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา ได้ยินเพียงเสียงหายใจหอบถี่จากความเหน็ดเหนื่อยเท่านั้นจากภพและเขียวที่มาถึงทีหลัง
เพื่อนสองคนบนก้อนหินใหญ่ ยืนตัวสั่น หน้าซีดเผือด แทบไม่มีสีเลือดบนใบหน้า สายตาจ้องมองไปบนพื้นดินเบื้องล่าง
อีกคนนั่งทิ้งตัวอยู่ข้างโขดหินใหญ่ มือทั้งสองข้างกุมเท้าตัวเองไว้แน่น เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว เลือดสีแดงฉานเปื้อนไปบนโขดหินและใบไม้บนพื้น ส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เหงื่อกาฬผุดขึ้นทั่วทั้งใบหน้าและลำตัว หยดลงพื้นอย่างไม่ขาดสาย
“อ๊ากกกกก"
"กูไม่ไหวแล้ววววว”
(โปรดรอติดตามตอนต่อไปครับ หากชอบ ช่วยกดหัวใจ กดติดตามไรท์ด้วยนะครับ)
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
