เรื่องสั้น : จดหมายจากกลุ่มดาวจระเข้ ดาวประกายพรึก พระจันทร์ …และอื่นๆอีกมากมาย (2)
=======================
เพื่อนมนุษย์เอ๋ย…..
หากเจ้าเป็นคนรุ่นก่อน โลกนี้ยังไม่ได้ขาดมนต์ขลังไปหรอกนะ
หากเจ้าเป็นคนรุ่นใหม่ โลกนี้ไม่ได้มีแค่อินเตอร์เนต สมาร์ทโฟน และโซเชี่ยลมีเดีย
ให้เจ้าได้เชื่อมต่อ (connect)
ลองวางมันลงนะ แล้วลองเชื่อมต่อกับสิ่งต่างๆรอบตัว
จริงๆแล้วพวกเราเองก็พยายามสื่อสารกับพวกเจ้าอยู่นะ
...เวลาที่เจ้าได้ยินเสียงลมพัดใบไม้หวีดหวิว นั่นอาจเป็นถ้อยคำให้กำลังใจ ให้กับใครสักคนที่กำลังเหนื่อยล้า
เพียงแต่เขายังไม่ได้ใส่ใจที่จะฟัง
หรือ…เวลาที่เจ้ามองเมฆรูปร่างแปลกๆบนฟ้า มันอาจจะกำลังเปลี่ยนรูปเป็นคำตอบของคำถามในใจใครสักคน
เพียงแต่เขาอาจไม่ได้สังเกตุเห็น
…และปล่อยให้ใจได้สัมผัสถึงความกลมกลืน ความเชื่อมโยงของทุกสรรพสิ่ง
……..
ข่าวดีก็คือ เจ้าไม่ได้ลืมภาษาพวกเราไปทั้งหมดหรอกนะ
เมื่อใดที่เจ้าลองนั่งลงบนผืนหญ้า ใต้ต้นไม้ใหญ่สักต้น
นั่งเฉยๆ อยู่อย่างนั้นให้นานพอ….(หรือในภาษาพวกเจ้า อาจเรียกว่าว่า”นั่งโง่ๆ” )
นานพอที่จะ…..
รู้สึกถึงสัมผัสแห่งสายลมเย็นๆ ที่พัดผ่านอณูเนื้อหนัง ร่างกายเจ้า
นานพอที่จะ…..
ได้ยินเสียงนกนานาชนิดร้อง เสียงใบไม้ไหว เสียงกิ่งไม้ขยับตามแรงลม
นานพอที่จะ…..
ได้กลิ่นของดอกไม้ที่ผลิบาน และกลิ่นชื้นๆของไอดินและต้นหญ้า
นานพอที่จะ…..
ให้ดวงตาได้มองเห็นแสงสีทองที่ฉาบทาผืนฟ้าและต้นไม้ ของตะวันยามเย็น
….
รู้สึกว่าตัวเจ้านั้น เป็นส่วนหนึ่งของทุกสรรพสิ่งที่อยู่รอบตัว
หลอมรวม และ ไม่แปลกแยก
….
ไม่มี…ต้นไม้ ’พวกนี้’
ไม่มี…แมลง ‘พวกนั้น’
ไม่มี..พวกฉัน “เหล่ามนุษย์”
มีเพียง….ธรรมชาติที่หมุนเวียน และเปลี่ยนแปรไปตามกาล
…..
ยินดีด้วย ณ ตอนนั้น เจ้ากำลังได้เชื่อมโยง (Connect) กับพวกเรา
และเป็นส่วนหนึ่งของ “พวกเรา” อีกครั้งหนึ่งแล้ว
…………
เพื่อนมนุษย์เอ๋ย…
จดหมายหรือสารฉบับนี้อาจไม่มีประโยชน์อะไรเลยสำหรับเจ้าเลย
หากเจ้าไม่ลองเปิดใจ แล้วพยายามสื่อสารกับพวกเราอีกครั้ง
เพราะท้ายที่สุดแล้ว มันไมใช่ว่าเรา จะต้องเสียเพื่อนตัวเล็กๆ
ผู้คอยขอให้เราชี้บอกทาง หรือ มาขอปรึกษาปัญหาชีวิต หรือ ฝากข้อความไปบอกใคร
เราอยู่ของเราได้แหละ แม้อาจจะเหงาไปบ้าง…เป็นบางที
แต่เราก็อยู่ของเราเองมานานกว่าเจ้าหลายร้อยล้านปีแล้ว
…..
แต่พวกเราเป็นห่วงเจ้านั่นแหละ
เจ้าจะอยู่ต่อไปอย่างไร? โดยไม่มีพวกเรา
……
………….
แต่หากเจ้ายังคงเชื่อมั่นในศาสตร์ความรู้ และวิทยาการของพวกเจ้า
แล้วตัดขาดการเชื่อมต่อกับพวกเรา….นานเกินไป
บางที ในวันหนึ่งข้างหน้า
…ก่อนที่จะรู้สึกตัว
เจ้าอาจจะต้องอยู่ลำพังบนโลกใบนี้
“โลกมนุษย์” ที่พวกเจ้าอุปโลกน์กันขึ้นมาเอง
โลก….ที่มีเพียงมนุษย์อย่างพวกเจ้าเป็นผู้ควบคุม
และทุกสิ่งทุกอย่างในโลกที่นอกเหนือจากพวกเจ้านั้น… ถูกควบคุม
ไร้จิตวิญญาณ… ไร้ชีวิต…
และถูกด้อยค่าลงเป็นเพียงบางสิ่งที่เจ้าต้องการแสวงหาประโยชน์
พอหมดประโยชน์แล้วก็โยนทิ้ง…เป็นขยะไร้ค่าชิ้นหนึ่ง
(ดังเช่นที่เจ้าทำกับสิ่งต่างๆมากมาย)
….
หากนี่คือโลกในอุดมคติของเจ้าล่ะก็…
คงไม่จำเป็นต้องเชื่อมต่อกับเราอีกแล้ว
และสมควรยิ่งแล้วที่จะพวกเจ้าจะเรียกมันว่า
“โลก..มนุษย์” ดังที่เจ้าคุ้นชิน
……..
…………..
จดหมายก็จบลงเพียงเท่านี้ ไม่มีคำลงท้าย
ไม่มีแม้แต่ชื่อผู้เขียน หรือผู้ส่งสาร
อาจเพราะ… ธรรมชาติล้วนแล้วแต่ ไร้ซึ่งอัตตา ตัวตน
…เป็นอนัตตา
…….
ประเด็นต่อจากนี้คือ เราจะส่งต่อสารที่พวกเขาอยากจะสื่อ
ต่อไปถึงมนุษย์คนอื่นๆได้อย่างไร?
ตรงนี้…ฉันขอทิ้งท้ายไว้ให้เป็นปมเล็กๆ ไว้ในใจเธอ
เป็นดังเมล็ดพันธุ์..แห่งจินตนาการ ที่ฉันได้หว่านออกไป
และเฝ้ารอวันที่เมล็ดพันธุ์เหล่านั้นเติบโต
…เป็นดอกผลงอกงามในใจเธอ
เพราะท้ายที่สุดแล้ว…
ไม่ว่าเธอจะเป็นคนรุ่นก่อน หรือคนรุ่นใหม่
โลกใบนี้…..ก็ยังเป็นโลกที่เธอ(และฉัน)…ยังคงรักอยู่
….มิใช่หรือ?
พ่ออนัตตา
12/03/22
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
