๑๔. ผู้นำ-ผู้ตาม และ ธรรมบรรยาย
ธรรมบรรยาย (บทคัดย่อชิ้นที่ ๔ - ๔๕)
เราต้องรู้วิธีตั้งจิต วิธีวางจิต พอวางจิตถูกก็สงบนะ มันสงบของมัน ถึงที่พึ่งมีเสถียรภาพในภายใน ไม่หวั่นไหวง่ายๆ นัก ที่พึ่งอันนี้มันจะหวังพึ่งที่ไหนไม่ได้ จะหวังพึ่งสิ่งภายนอกอะไรนั้นมันไม่ใช่ที่พึ่งที่ถาวร
ความทุกข์ ความกลัว จู่โจมมาที่ใจของเรา แต่ถ้าใจตั้งมั่น มีที่พึ่งแล้วนี่มันไม่กลัว ทุกข์มาก็เหมือนเพียงแต่พายุพัดผ่าน ที่พึ่งอันนั้นเราต้องรู้เอง เราต้องรู้ตัวเราเอง จะอยู่ลอยๆ เคว้งคว้างนี่ไม่ได้ การไม่มีที่พึ่งก็จะเต็มไปด้วยอันตราย
แล้วจะบอกอะไรเป็นที่พึ่ง บอกไม่ได้ แต่ผู้นั้นได้รู้ตัวของเขาดีแล้ว มันมีบางสิ่ง ซึ่งเมื่อวางจิตลงแล้ว เมื่อวางความรู้สึกทั้งหมดลง สิ่งทั้งหมดถูกคุ้มครอง อันตรายจากสิ่งแวดล้อม หรือภายนอกก็ดี ภายในก็ดี ได้ถูกป้องกันไว้ ที่พึ่งอันนั้นก็อยู่ในใจของเรานะ มันไม่ใช่สมาธิ ไม่ใช่สติ ไม่ใช่อะไรหมด แต่มันเป็นการรวบรวมเข้าไปสู่การซึมซาบกับอะไรบางสิ่ง ซึ่งไม่อยู่ในเครือของความรู้สึกนึกคิด แต่เป็นความระงับ ถูกดูดรวบเข้าไปสู่ความไม่ใช่สิ่งใด
มันอธิบายยากถึงการตั้งจิตเช่นนี้ และการตั้งจิตโดยการอธิบาย ตามคำอธิบายนั้น ไม่ถูก ไม่ถูกต้อง การตั้งจิตเช่นนี้อยู่นอกเหนือการอธิบาย
ธรรมบรรยาย ณ วัดสนามใน นนทบุรี ขณะนั้นท่านเขมานันทะยังครองสมณะเพศ
ถอดเทปและจัดพิมพ์ (โรเนียว-เย็บเล่ม) โดยกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม เมื่อกันยายน พ.ศ.๒๕๒๒
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
