๑๕. ผู้นำ-ผู้ตาม และ ธรรมบรรยาย
ธรรมบรรยาย (บทคัดย่อชิ้นที่ ๔ - ๔๕)
อยู่เฉยๆ รอให้สิ้นทุกข์นี่มันสิ้นไม่ได้ เพราะทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนแปลง จิตก็กำลังเปลี่ยนแปลง อะไรก็กำลังเปลี่ยนแปลงทั้งนั้น การอยู่เฉยๆ ก็คือการทำให้ความไม่รู้นี่ชักใยขึ้นทุกที ๆ เราจะลำบากขึ้น มันต้องลงมือที่จะตั้งสติทั้งในส่วนที่จะทำให้สงบลงด้วย เพื่อจะได้ดูให้ชัด และทั้งดูในขณะที่ไม่สงบ ต้องทำทั้ง ๒ ประการ จนการทำนั้นเป็นนิสัยใหม่
นิสัยที่จะกลับมาที่รากฐานของชีวิตคือจิต ที่ศูนย์กลางของชีวิต เช่น เดี๋ยวนี้ความทุกข์เกิดขึ้นใช่ไหม ดูมัน ความทุกข์ก็ไม่ใช่ตัวใช่ตน มันเป็นของลอย ๆ อย่าไปยึด อย่าไปถือว่าเป็นทุกข์ของเรา จะให้มันไม่ทุกข์ก็ไม่ได้ ทุกข์ที่มันเกิดแล้วจะให้มันหยุดอยู่เท่าเดิมก็ไม่ได้ ก็เจอหน้ากับมันอย่างสงบเสงี่ยม เผชิญหน้ากับอารมณ์ต่าง ๆ อย่างเลือดเย็น แล้วก็ไม่ให้ความทุกข์ที่เบียดเบียนนั้นผลักดันพฤติกรรมด้านอื่นของเราให้ออกมาในรูปของความรุนแรง
เมื่อมีความทุกข์นี่ยังรักษาสภาพไว้ได้ ยังรักษากิจการงานหน้าที่ไว้อย่างดี ความเบื่อหรือรำคาญจะต้องไม่มี จะต้องเปลี่ยนหรือปรับปรุงหรือรู้สึกตัวขึ้นให้สูง จนเอาชนะความเบื่อหรือรำคาญจนกลายเป็นความรู้สึกที่จริงใจที่จะดูความทุกข์หรือความสุข โดยไม่ยึดถือมัน
จริงใจที่จะดูสุขทุกข์โดยไม่ยึดถือมัน ดูกลาง ๆ ดูข้อเท็จจริงของมันเท่านั้น ไม่ต้องเพิ่มไม่ต้องลดให้มัน แล้วเราจะพบเองด้วยการทำเช่นนั้นว่า ทุกข์มันไม่มีอะไรมากมายนัก สุขมันก็ไม่มีสาระอะไรเท่าไรนัก
ธรรมบรรยาย ณ วัดสนามใน นนทบุรี ขณะนั้นท่านเขมานันทะยังครองสมณะเพศ
ถอดเทปและจัดพิมพ์ (โรเนียว-เย็บเล่ม) โดยกลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม เมื่อกันยายน พ.ศ.๒๕๒๒
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
