มาปลุกไฟนักเขียนให้กลับมากันเถอะ 🔥🔥🔥 (ตอนที่ 4)
ขอบคุณภาพจาก Pixabay.com
วันนี้ยังคงเป็นช่วงวันหยุดยาวของใครหลายๆ คนอยู่ใช่มั้ยคะ
แอดมินเองได้หยุดอยู่บ้าน ไม่ต้องเข้าเวรเหมือนในช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา แต่ก็นั่งทำงานจากที่บ้านได้สบายๆ ด้วยระบบออนไลน์ ที่แสนทันสมัยในยุคนี้
บางครั้งความทันสมัยนี้ ก็ทำให้วันหยุดไม่เป็นวันหยุดจริงๆ 😅🤣
เรื่องแบบนี้ ก็อยู่ที่เราบริหารเวลาให้ดี ก็สามารถมีความสุขกับมันได้ว่ามั้ยคะ
สำหรับวันนี้ แอดมินมาชวนคุยเกี่ยวหนังสือ เล่มเดิมค่ะ ยังอ่านไม่จบซะที หยิบมาอ่านเมื่อมีเวลา ครั้งละ 2-3 ตอน
อยากจะเขียนแทบตาย (จริงๆนะ)
เขียนโดย ไพลิน รุ่งรัตน์
วันนี้จะมาเล่าว่าได้อะไรจากการอ่านครั้งนี้บ้าง
มีใครเป็นเหมือนแอดมินบ้างค่ะ ที่เคยอ่านนิยายสักเรื่อง แล้ววันหนึ่ง นิยายที่เราอ่าน กลายมาเป็นละครโทรทัศน์ หรือภาพยนต์
ในตอนแรก แอดมินก็นึกดีใจนะคะ ว่านิยายที่เราอ่านแล้วชอบ มาเป็นละครโทรทัศน์ให้ได้ดู ได้เห็นหน้าตาพระ-นาง ไม่ต้องจินตนาการเองแล้ว
แต่พอถึงวันที่ได้ดูละครจริงๆ กลับไม่เป็นอย่างที่คิด คือมันไม่สนุกเหมือนตอนที่เราอ่านจากหนังสือนิยาย
คุณไพลิน กล่าวว่า ตอนเราอ่านเราใช้จินตนาการตามตัวอักษร ที่นักเขียนพรรณนาไว้ ซึ่งจินตนาการของแต่ละคน ก็แตกต่างกันไป ไม่มีสิ้นสุด แล้วแต่จะตีความ พอเรามาดูละคร มันไม่เหมือนที่เราจินตนาการ เราก็เลยบอกว่ามันไม่สนุก
ซึ่งแอดมินรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ค่ะ เคยอ่านนิยายที่เศร้าจนร้องไห้ออกมา แต่ดูละครกลับเฉยๆ แปลกจริงๆ เลย
เหมือนมันไม่ได้ดั่งใจเรานะคะ แต่ถ้าเป็นคนที่ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องนั้นมาก่อน เริ่มจากการดูละครเลยก็จะอีกอารมณ์นึงนะคะ ก็ดูสนุกกันตั้งแต่เริ่มแรก
แต่ก่อนแอดมินชอบดูโทรทัศน์นะคะ แต่หลังๆ มันเริ่มน่าเบื่อ ทั้งละคร รายการต่างๆ ไม่ค่อยส่งเสริมความคิดเท่าไหร่นัก เลยหันมาหาอ่านบทความใน Internet กลับมาอ่านนิยาย เหมือนสมัยก่อน รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
การอ่าน ช่วยส่งเสริมจินตนาการและความคิดได้ดีมากนะคะ ผิดกับการดูจากสื่อโทรทัศน์ เหมือนเขาบังคับให้เราเห็น ได้ยิน สิ่งที่เขาปรุงแต่งมาแล้ว จะจินตนาการไปเป็นอย่างอื่นก็ยาก
แต่ใช่ว่าสื่อโทรทัศน์ จะไม่มีประโยชน์ซะทีเดียว ช่องทางนี้ก็เหมาะสำหรับผู้ที่มีข้อจำกัดในการอ่าน ช่วยให้เขาสามารถ รับรู้เรื่องราว ข่าวสาร ต่างๆ ได้เป็นอย่างดี
เพราะฉะนั้น เมื่อการอ่านเป็นเรื่องสำคัญ ผู้เขียนอย่างเราๆ ไม่ว่าจะเป็นมืออาชีพ หรือมือสมัครเล่น ก็ควรเขียนอย่างสร้างสรรค์ จะช่วยให้เกิดประโยชน์มากกว่าโทษ
คุณไพลิน ผู้เขียน แสดงความกังวลเกี่ยวกับนักเขียนรุ่นใหม่ ๆ บางคนเขียนด้วยอารมณ์โกรธ ไม่มีการขัดเกลา ทั้งที่มีเวลาทบทวน อ่านซ้ำ
พอไม่อ่านคำเขียนของตนเองอีกครั้ง ทุกคนมั่นใจตัวเองทุกคนรู้สึกเป็นอิสระ และปรารถนาจะแสดงออกอย่างเปิดเผย เด็กไม่ต้องเคารพผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ไม่ต้องเมตตาเด็ก ทุกคนแสดงความคิดเห็นตามใจ เป็นไปตามอารมณ์ที่ไม่มีขีดคั่น
❌️ผลลัพธ์ คืออะไร
• นักเขียนแตกกันเป็นก๊กเป็นเหล่า
• นักเขียนผิดใจกัน
• นักอ่านปวดหัว ไม่รู้เรื่อง รำคาญใจ แทนที่จะได้อ่านเรื่องดีๆ กลับต้องมาอ่านเรื่องที่เขาทะเลาะกัน
• ภาพลักษณ์วงการวรรณกรรมเสีย ไม่ต่างจากวงการการเมือง
💡คุณไพลิน เสนอความเห็นในการรักษาภาพลักษณ์นักเขียน ไว้ได้ดีเลยทีเดียว
1. มองตัวเองผิดไว้ก่อน หาที่ผิดจนกว่าจะเจอ คราวนี้จะเขียนหรือจะตอบโต้อย่างไร ก็จะเบาลง
2. อย่าตอบโต้ทันที เพราะอาจยังโกรธมาก
3. นึกอยู่ในใจเสมอว่า อารมณ์โกรธของเรา คือ อาหารอันโอชะของนักอ่านกระหายเลือดที่รออยู่
สำหรับนักอ่าน คุณไพลิน ฝากไว้ 1 ข้อ คือ อย่าสนุกเมื่อได้เห็น 'คำเขียนที่ทะเลาะกันเลย' เพราะมันจะเพาะความก้าวร้าวไว้ในใจ โดยไม่รู้ตัว
แอดมินเห็นว่า นักเขียน ก็สำคัญ นักอ่าน ก็สำคัญ ในการสร้างสรรค์ผลงานเขียนที่ดี
ถ้าคนอ่านชอบอ่านแต่เรื่องความขัดแย้ง เรื่องไม่ดี ผู้เขียนที่อยากเอาใจผู้อ่าน แทนที่จะเขียนเรื่องดีๆ ก็หันไปเขียนเรื่องไม่ดีซะงั้น
อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว เพื่อนๆ มีความเห็นเป็นอย่างไรมาแสดงความคิดเห็นกันได้นะคะ
สำหรับแอดมิน ยังเป็นนักเขียนสมัครเล่น เพิ่งหัดเขียนได้ไม่นาน แต่ตั้งใจว่าจะเขียนด้วยสติ และสร้างงานเขียนที่ดี มีประโยชน์ต่อผู้อ่าน ไปเรื่อยๆ ค่ะ แม้บางครั้งอาจจะไม่ค่อยมีเนื้อหาสาระใดๆ มีแต่ผักสีเขียวๆ มาให้ดู แค่นั้นก็หวังว่าจะสร้างความสดชื่นได้บ้าง 😅😅😅
ขอบคุณที่อ่านบทความนี้
สวนบ้านส้ม ❤️🌱🐈⬛
15 เม.ย. 2565
- 18
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
