Lesson 5 ทางเลือก
นาฬิกาข้อมือบอกผมว่าตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้ว แน่นอนว่าเลยเวลาวาดการ์ตูนของเธอไปมากโข...
และนี่ครู่หนึ่งแล้วที่ผมกลับมาถึงบ้าน แต่กลับยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตูห้องเพียงเพื่อที่จะประวิงเวลา ทั้งที่ในระหว่างเดินทางมานี่ที่คิดว่าได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดมาแล้ว แต่เอาเข้าจริง ๆ กลับปอดแหกไปซะนี่
รอจนกระทั่งรวบรวมความกล้าได้มากพอเท่านั้นประตูห้องจึงถูกเปิดเข้าไป
"ฉันจะกลับไปอเมริกา" นี่คือประโยคแรกที่ผมพูดเมื่อก้าวเข้าไปประจัญหน้ากับเธอภายในห้อง
"อเมริกา!!! หมายความว่าไง? เธอลืมสัญญาที่ให้ไว้กับฉันแล้วเหรอกานต์" เธอที่อยู่ยืนอยู่ตรงข้ามทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"ฉันไม่ลืมหรอก..." ผมบอก
"ฉันก็ทำได้แล้วไง เธอก็รู้นี่กานต์ว่ามันยึดเป็นอาชีพได้ และอีกไม่กี่วันเขาก็จะให้ฉันเริ่มงานแล้วด้วย" เธอแจง
"...มันก็ใช่ แต่เรื่องรายได้ล่ะ? มันน้อยนะ... มั่นคงจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ลองเทียบไอ้รายได้ที่เธอพอใจนักหนากับเงินเดือนของฉันดูซิ มันต่างกันขนาดไหนเธอก็รู้..." ผมอธิบาย
"แล้วที่ชักแม่น้ำทั้งห้ามานี่ก็เพื่อที่จะกลืนน้ำลายตัวเองใช่ไหมกานต์? " เธอเริ่มแสดงสีหน้า และน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
"...ก็เพื่ออนาคตไง..." ผมพยายามเค้นคำพูด
"ไม่ใช่หรอก ฉันรู้ทันเธอน่ากานต์ พ่ออีกล่ะสิ?"
"..."
"เสื้อต้องโน่น กางเกงต้องนั่น ทรงผมต้องนี่ บ้าบอคอแตกขนาดไหนที่ต้องทำตัวตามแบบที่พ่อเมล์มาให้น่ะ" เธอต่อว่า
"บอกความจริงมานะกานต์ คราวนี้ก็พ่ออีกใช่ไหม?" เธอซัก
"...เธอก็รู้นี่ ว่าถ้ามันเป็นความต้องการของท่านแล้วล่ะก็ ฉันขัดไม่ได้..." ผมครวญ
"พ่อ พ่อ พ่อ รู้ตัวไหมว่าเธอน่ะมันกลัวพ่อจนขี้ขึ้นสมองแล้ว ขัดไม่ได้... แล้วความต้องการของฉันล่ะมันไม่มีความหมายเลยหรือไง?" เธอถาม
ผมก้มหน้านิ่งแทนคำตอบ
ความต้องการของเธอคือการได้เป็นนักเขียนการ์ตูน เธอเลือกในสิ่งที่ชอบ และทำในสิ่งที่ฝัน ส่วนความต้องการของพ่อคือการได้เห็นผมทำงานด้านบริหาร และประสบความสำเร็จเหมือนกันกับท่าน แต่พ่อไม่เคยถามเลยสักคำว่าผมต้องการอย่างนั้นจริงหรือไม่
ผมเติบโตท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่พ่อสร้าง จบจากสถาบันที่มีชื่อเสียงจากอเมริกา เข้าทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับโลก ทุกสิ่งในชีวิตของผมพ่อได้กำหนดไว้ตั้งแต่แรกแล้ว บางทีอาจจะตั้งแต่ผมลืมตาดูโลกวินาทีแรกเลยด้วยซ้ำ มาถึงตรงนี้บางที่ไม่ต้องบอกก็พอที่จะเดาได้ว่า ผมไม่มีทางเลือกใด ๆ เหลืออยู่เลย
"ฉันไม่อยากทำให้พ่อผิดหวัง... ทำใจเถอะ เลิกล้มซะ ความต้องการของเธอมันเป็นได้แค่เรื่องไร้สาระเท่านั้น แค่เรื่องไร้สาระน่ะ เข้าใจไหม!!!" ผมเค้นคำพูดโดยเลี่ยงที่จะมองหน้าเธอแบบตรง ๆ ก่อนจะดึงซองขาวออกจากกระเป๋าเอกสาร ฉีกเป็นชิ้น ๆ แล้วยัดมันทิ้งในถังขยะ จากนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์เพื่อต่อสายไปหาผู้อำนวยการในทันที
"...ตกลงครับลุง ผมจะไปอเมริกา" ในที่สุดผมก็ได้ตอบคำถามที่เขาให้ไว้เมื่อตอนเช้าเสียที
"อืม... ดีมากเลยกานต์ นึกอยู่แล้วว่าสุดท้ายคำตอบมันต้องออกมาแบบนี้ ยังไงก็ขอบใจมากนะ ที่มาช่วยกู้สถานการณ์ให้กับลุง สามปีแล้วสินะ เร็วชะมัด ท่านประธานคงจะดีใจมากแน่ ๆ ที่กำลังจะได้ร่วมงานกับลูกตัวเองอีกครั้ง" พูดจบชายปลายสายก็หัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี
"เอ้อ... สุขสันต์วันเกิดด้วยนะกานต์ ขอโทษทีละกันลุงเองก็เพิ่งจะนึกได้เมื่อกี้นี้น่ะนะ... เอาล่ะ ๆ งั้นแค่นี้ก่อนละกัน เดี๋ยวลุงจะรีบโทรไปรายงานพ่อของแก..."
สิ้นสุดบทสนทนาโทรศัพท์ก็พุ่งไปกระแทกข้างฝาอย่างจัง พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งที่ถูกระเบิดออกมา จากนั้นหนังสือการ์ตูนมากมายบนชั้นก็ถูกกวาดทิ้งลงมาข้างล่าง พร้อม ๆ กับการเปลี่ยนแปลงต้นฉบับการ์ตูนสุดหวงตรงหน้าให้กลายเป็นแค่เพียงเศษกระดาษที่ไร้ค่า...
กินเวลาพอสมควรกว่าทุกอย่างจะสงบลง ซึ่งหลังการอาละวาดจบลง ผมเองก็แทบจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรง!!!
ตอนนี้สภาพของห้องเละเทะไม่ต่างอะไรกับสมรภูมิรบที่กรำศึกมานาน มันช่างสะเทือนใจเหลือเกินที่เห็นของรักมากมายถูกทำลายราบเป็นหน้ากลอง!!!
อยากรู้ มีใครเป็นเหมือนผมบ้าง...
ในความทรงจำของผมนั้นไม่มีภาพของแม่อยู่เลย เคยเห็นแน่ ๆ แต่ด้วยความที่ยังเด็กเกินไปก็เลยไม่อาจจดจำรายละเอียดที่ชัดเจนได้ ประกอบกับที่บ้านของเราไม่มีรูปของแม่หลงเหลืออยู่เลยสักใบ และพ่อก็ไม่อนุญาตให้ใครพูดถึงเรื่องนี้ด้วย ในวันที่ใครต่อใครพากันทักว่าผมหน้าตาเหมือนแม่แบบถอดกันมาเป๊ะ ๆ ผมก็จนปัญญาที่จะรู้ได้ถึงความจริงข้อนั้น
เคยสงสัยถึงความแตกต่างของตัวเองเมื่อต้องเทียบกับเพื่อน ๆ อยู่เหมือนกัน สุดท้ายก็ได้แค่คิด แต่ยังไงซะความลับก็ไม่มีในโลก เพราะวันหนึ่งเลือดที่แสดงถึงความเปลี่ยนแปลงของวัยตามธรรมชาติก็ได้ไหลออกมาจากตัวของผม นำไปสู่ความจริงที่น่าตกใจของตัวเอง!!! เมื่อจนแต้มพ่อก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่ปิดบังมาตลอดให้ผมฟัง พร้อมทั้งยืนยันในความต้องการของตนเอง โดยที่ไม่ได้ฟังคำอุทรณ์ใด ๆ ของผมเลย...
หลายคนตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับความเป็นผู้ชายหน้าหวานของผม บ้างก็ถามทีเล่นทีจริงเรื่องเพศ แต่จะมีใครรู้ความจริงบ้าง
อยากบอกเหลือเกิน...
ในห้อง
ว่าถ้าถอดวิก และปลดกิ๊ฟออก ผมที่เกล้าไว้ก็จะทิ้งตัวลงมายาวสยายถึงกลางหลัง และพอถอดเสื้อผ้าพร้อมทั้งผ้ารัดหน้าอกนี่ออก ผิวขาวนวลเนียนพร้อมทั้งส่วนเว้าส่วนโค้งของเพศหญิงก็จะเผยออกมาให้เห็น!!!
พ่อครับ... ถึงจะไม่ชอบที่อาเขียนการ์ตูน โกรธที่แม่หนีตามอาไป เกลียดผู้หญิงทั้งโลก และอยากให้ผมเป็นผู้ชายมากแค่ไหน แต่ความจริงยังไงก็ต้องเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ
เพราะเมื่ออยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยกระจกเงาอย่างนี้ ภาพที่สะท้อนให้เห็น ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน หรืออย่างไร ก็เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าผมนั้นเป็นผู้หญิง!!!
ไม่สิ... พูดผิด ถูกบังคับให้แทนตัวเองว่า "ผม" ซะจนชิน เอาใหม่ ๆ ที่ถูกต้องควรจะพูดว่า "ก็เห็นกันชัด ๆ ว่าหนูเป็นผู้หญิง!!!"
ทำไมพ่อต้องบังคับกันด้วย...
ทำไม!!!
"ใช่ไหม... เราเป็นผู้หญิงใช่ไหม?"
"..."
"ทำไมเธอไม่ตอบล่ะ โกรธฉันเหรอ?"
"..."
"...เอาล่ะ ๆ ตกลง ๆ เราจะไว้ผมยาวกันต่อไป แต่ยังไงก็คงต้องใส่วิกผมสั้นทับเอาแบบนี้ต่อไปน่ะนะ ถ้าอยู่กันตามลำพังในห้องค่อยปล่อยผมเอา แล้วก็แต่งหน้ากับใส่ชุดสวย ๆ ให้เต็มที่ อ้อ... แล้วหาซื้อกระจกบานใหม่ด้วย คราวนี้เอาให้ใหญ่ ๆ เลย จะได้เห็นเธอชัด ๆ ไง..."
"..."
"อ๋อ... เป็นห่วงหนังสือที่พังไปละสิ ฉันจะซื้อให้ใหม่เองน่า แล้วเรื่องเขียนการ์ตูน เราแอบเอาก็ได้นี่ แต่กลับไปอยู่กับพ่ออาจจะลำบากหน่อย คงต้องรัดกุมกว่าเดิมให้มาก ๆ น่ะนะ"
"..."
"รู้แล้ว เราต้องสร้างห้องลับ เขาวงกต ค่ายกล หรืออะไรก็ได้ พ่อจะได้ค้นหาไม่เจอ แล้วฉีกทิ้งอีก เหมือนเมื่อก่อน"
"..."
"หรือถ้าพลาดโดนจับได้ขึ้นมาจริง ๆ แล้วละก็ ฉันก็จะรับผิดชอบเอง จะฟาด เฆี่ยน ตี โบย จับขัง ล่ามโซ่ กดน้ำ หรืออะไรก็ช่าง ฉันก็จะทน..."
"..."
"เพื่อเธอไง..."
"..."
"แต่ตอนนี้ขอร้องล่ะ พูดกับฉันก่อนเถอะ พูดเหมือนเดิมไง พูดกับฉันที ขอร้องล่ะ... ขอร้อง..."
"..."
"..."
"งั้นก็สุขสันต์วันเกิดละกันนะ ฉันขอโทษ..."
"..."
แย่เลย....
น้ำตาไหลไม่ยอมหยุดสักทีแฮะ...
ปวดหัว...
สงสัยคงต้องกินยาเพิ่มอีกสักหน่อย
ปวดหัว...
ปวดหัวเหลือเกิน...
THE END
รักที่ไม่มีใครต้องการ - Sleeper 1
- 10
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
