อย่างไรที่ว่าไกล?
ในขณะที่ฉันกำลังปั่นจักรยานออกกำลังในยามเย็น ในหัวอันมืดมิดกับร่างกายที่อ่อนล้าขอเวลาพักจากความคาดหวังของสังคม ครอบครัว รวมไปถึงตัวฉันเอง ฉันจอดจักรยานลงในบริเวณกำแพงของบ้านที่สร้างไม่เสร็จจนกลายเป็นพื้นที่รกร้าง การที่มนุษย์ละทิ้งความพยายามบางอย่างก่อให้เกิดการก่อนร่างขึ้นมาใหม่ของสรรพสิ่งที่แทรกซึม แย่งกันขึ้นมาเบ่งบาน ชูคอให้กับแสงอาทิตย์และชุ่มช่ำไปกับน้ำฝน ร่างกายและสมองของเราคงไม่ต่างอะไรกับพื้นที่รกร้างตรงนี้ จากที่มันเคยเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ค่อยๆถูกแต่งเติมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ การออกแบบชีวิตที่บางครั้งควบคุมหรือจัดการมันไม่ได้ทั้งหมด แต่สุดท้ายเราก็ต้องเติบโตและเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา และประสบการณ์ที่ได้ไปประสบมา
ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นอยู่ครู่ใหญ่พร้อมบุหรี่มวนเล็กให้พอปล่อยวางบางสิ่งทิ้งไปกับละอองควันที่ซึมเข้าไปในชั้นบรรยากาศ เรารู้ว่ามันมีอยู่แต่เราไม่สามารถรับรู้มันได้ก็เท่านั้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันไม่ได้หายไปแต่ขึ้นอยู่กับว่าการรับรู้และการเปิดรับของเรามันกว้างพอที่ยอมรับมันรึเปล่าต่างหาก บางทีเราไม่ยอมรับในสิ่งที่เราทำไป หรือบางครั้งเราแกล้งลืมๆมันไป แต่สุดท้ายแล้วความรู้สึกที่อยู่ในใจมันจะกลับมาวนหาตัวเราอีกครั้งในวันที่เราฉุกคิดได้หรือแม้แต่ขณะที่เราไม่ต้องการ
ขณะพักกายพักใจฉันนั่งจ้องดวงดาวที่ส่องแสงสว่างแม้ว่าตะวันยังไม่ตกดิน ด้วยความสว่างของมันทำให้การรับรู้ของฉันผิดเพี้ยนให้นึกคิดว่ามันไม่ห่างไกลจากจุดที่ฉันอยู่มากนัก แต่แล้วความรู้สึกก็กระแทกเข้ามาทำให้ชวนแน่นอก ฉันมองเห็นดวงดาวที่ห่างไกลออกไปหลายปีแสง แต่กับระยะห่างระหว่างฉันและเธอที่นับปริมาตรของกิโลเมตรยังไม่ไกลเท่าดาวดวงนี้เลย ทำไมจิตใจและสมองประมวณให้รู้สึกว่าเธอห่างไกลกว่าดาวอีกอย่างบอกไม่ถูก
Shining star that seems closer than you (@foolfeelfilm)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
