ภารกิจแมวเหมียว เกี่ยวใจทาส (ภาคทะลุมิติของนิยายเรื่องนี้มีแมวเป็นพระเอก)
ณ ดินแดนอันไกลโพ้น อาณาจักรแห่งความอ่อนนุ่ม ยึดและหยุ่น เสียงร้องระงมตะแง้ว ๆ มิ้ว ๆ ๆ ที่แสนจะไพเราะ และอาจมีบ้างที่เกรี้ยวกราด จนทำให้ผู้ที่ได้ยินปวดประสาท
มีผู้ปกครองเป็นเจ้าตัวขนปุกปุย รวมถึงผู้ที่อาศัยอยู่บนอาณาจักรนี้ ก็มีขนตามร่างกายอ่อนนุ่ม และปุกปุยเช่นเดียวกัน
ตามตำนานเล่าขานกันมาว่า ที่แห่งนั้นคือ "ดาวแมว"
Galaxy
"ในนามของความรัก ข้าขอออกคำสั่งให้พวกเจ้าลงไปปฏิบัติภารกิจที่สำคัญนี้บนดาวเคราะห์โลก ซึ่งมีมนุษย์อยู่อาศัยจำนวนมาก
เพื่อช่วยยกระดับคลื่นพลังงานแห่งความรักแท้ที่ไร้เงื่อนไข ให้เกิดความสมดุลแก่จิตใจของผู้คนที่ตั้งใจสร้างทำความดี แต่ยังมีความลับบางอย่างที่ซ่อนอยู่ ซึ่งเป็นกุญแจสำคัญ ทำให้พวกเขาไม่สามารถเยียวยาตัวเองได้
ต่อเมื่อได้เข้าใจ เข้าถึงอย่างแจ่มแจ้งแล้ว พวกเขาจะรู้ได้ด้วยตนเองเพื่อช่วยให้คลื่นพลังงานบวกบนโลกมนุษย์ยังคงขับเคลื่อนไปได้ เพื่อให้ดาวเคราะห์โลกยังคงอยู่คู่จักรวาลนี้
พวกเจ้าจงลงไปปลอบประโลมหัวใจที่ถูกแช่แข็งนั้นไว้ ให้ค่อย ๆ อุ่นขึ้นมา
สลายพิษร้ายที่อยู่ในหัวใจที่เย็นชา ให้ฟื้นคืนมามีความรู้สึกอีกครั้ง
สร้างรอยยิ้มที่หายไปจากใบหน้าที่บึ้งตึงนั้น เรียกรอยยิ้มสดใส จากหัวใจที่อิ่มเต็มคืนมา
หลอมรวมเศษหัวใจที่แตกสลายให้ค่อย ๆ ประสานกัน
สร้างสายใยรัก สายสัมพันธ์ที่ดีคืนให้กับครอบครัวที่กำลังมีรอยร้าว
เป็นเพื่อนเล่นคลายเหงา ให้กับเจ้าเด็กน้อยที่ยังอ่อนแอ ไร้เดียงสา ทว่าเจ้าจะสื่อสารกันเข้าใจ
ปลอบประโลมหัวใจที่เงียบเหงา ยามที่พวกเขาต้องอยู่โดดเดี่ยวลำพัง
และแม้เมื่อยามพวกเขาเหล่านั้นสังขารร่วงโรย แต่ยังคงโหยหาความรัก ความอบอุ่นในใจ เจ้าจงส่งเสียงร้องออกไป เพื่อให้จิตใจของพวกเขากลับมาอยู่กับตัวเอง ณ ปัจจุบันขณะ
มีใครเต็มใจรับงานในครั้งนี้บ้างหรือไม่"
ท่านราชาแมว เอ๋ยถามเหล่าบรรดาเจ้าขนปุกปุยที่กำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมา
บ้างก็ยึดตัวเหยียดยาวเพื่อบิดขี้เกียจ
บ้างก็กำลังยกขาหลังข้างหนึ่งขึ้นมาเลียตั้งแต่โคนขาไปจนถึงเล็บเท้า
บางตัวก็นอนหลับพริ้ม ยิ้มหวานให้กับความสุขในห้วงฝัน
บ้างก็เดินสำรวจไปมา รอบ ๆ บริเวณลานประชุม
บางคู่ก็หยอกล้อเล่นขบกัดกันไปตามประสา
ดาวโลก
"ทำไมเราต้องลงไปช่วยดาวเคราะห์โลกด้วยละเจ้าคะองค์ราชา"
ไวโอเล็ตถามขึ้นมา ในขณะที่ยังลังเล เพราะเธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าหากตัดสินใจละทิ้งความสุขสบายบนดาวแมวไปแล้ว จะคุ้มค่ากันไหม
แต่อีกใจเธอก็อยากไปท่องเที่ยวยังดินแดนที่มีชื่อว่า 'ดาวเคราะห์โลก' เช่นเดียวกับบรรดาแมวน้อยใหญ่ที่ได้เคยลงไปทำภารกิจ และกลับขึ้นมาบอกเล่าเรื่องราวการผจญภัยอันน่าตื่นเต้นนั้นด้วยตัวเองสักครั้ง
ท่านราชาแมว มองเธอแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน สายตาเหม่อมองไปเบื้องหน้าที่มีประชากรแมวนั่งจ้องมองมาที่องค์ราชาเป็นจุดเดียวกันด้วยตาแป๋วแหวว ต่างก็รอฟังคำตอบนั้นด้วย แต่ไม่มีใครกล้าถาม
"พวกเจ้าคงอยากรู้เรื่องนี้กันมานานแล้วสินะ"
"เมี๊ยวววววววว ๆ ๆ ๆ "
ต่างส่งเสียงตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน
ท่านราชาแมวเดินไปมา รอบ ๆ บัลลังก์ทอง อย่างสง่างาม แล้วหันไปยิ้มให้องค์ราชินีแมวที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ทองข้างที่นั่งของพระองค์ ทั้งสองสบสายตา และยิ้มให้กัน
ในสายตาของทั้งคู่นั้น มีประกายวิบวับ ระยิบระยับ และเปล่งแสงสว่างจ้าขึ้นมา
ณ ลานประชุม แสงนั้นสว่างจ้า แสดงเป็นภาพกลางอากาศขึ้นมา
"ในตอนนั้นดาวของเรากำลังจะดับสูญ จากโรคระบาด ประชากรของพวกเรา ซึ่งก็คือบรรพบุรุษของพวกเจ้า กำลังจะสิ้นลมหายใจ จากภัยร้าย
ในกาลนั้น ข้าเองก็จนปัญญาที่จะรักษา แม้ข้าจะมีข่ายเพชรป้องกันภัย แต่ก็ไม่สามารถช่วยประชากรของตัวเองได้เลย
ข้าช่วยได้เพียงผู้ที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของข้าเท่านั้น
ตอนนั้นข้าและองค์ราชินีทุกข์ใจยิ่งนัก ข้าได้ส่งเหล่าผู้กล้าออกไปขอความช่วยเหลือไปตามดวงดาวต่าง ๆ ที่เป็นพันธมิตรที่ดีต่อกัน แต่ก็ไม่มีใครรอดกลับมาได้สักชีวิตเดียว"
ท่านราชากล่าวประโยคท้ายด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย เพราะยังรู้สึกผิดต่อดวงวิญญาณของเหล่าผู้กล้า
"กาลนั้น 'พระแม่ไกอา' ท่านก็มีปัญหาความทุกข์ร้อนในใจของเหล่าลูก ๆ ของท่าน
ซึ่งเป็นผู้ที่ตั้งใจสร้างทำความดี แต่กลับไม่สามารถที่จะรักษาเยียวยาหัวใจตัวเอง
ทำให้ดาวโลกของท่านขาดความสมดุล
เมื่อเหล่าลูก ๆ ของท่านกรีดร้องคร่ำครวญในใจถึงความไม่ยุติธรรมในการตั้งใจสร้างคุณงามความดี เหตุใดค่าตอบแทนจึงกลายเป็นความเหงา เศร้า โดดเดี๋ยว
แล้วอย่างนี้ความดีงามที่ตั้งใจสร้าง ก็คงไม่แคล้วต้องเปลี่ยนขั้วพลังงานจากบวกไปเป็นพลังลบเป็นแน่แท้
เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนั้น สิ่งที่จะช่วยคืนความชุ่มฉ่ำให้หัวใจเหล่านั้นของลูก ๆ ของท่านได้ หาใช้ทรัพย์สิน เกียรติยศ แก้วแหวน เงินทอง ที่เขาเอามากองให้ไม่ กลับกลายเป็นความรักแท้ที่บริสุทธิ์ที่ซ่อนอยู่ก้นบึ้งของหัวใจ
ที่พวกเขาทำหล่นหายในระหว่างวิ่งวุ่นไปตามบทบาทหน้าที่บนดาวเคราะห์โลก
ลูก ๆ ของท่านเริ่มป่วย และจากไปด้วยจิตใจที่เศร้าหมอง
นานวันก็ยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้น มากขึ้น กลายเป็นโรคระบาด จนท่านก็ไม่อาจควบคุมการแพร่กระจาย ของเชื้อเหล่านั้นได้
มันแปรสภาพไปตามรหัสพันธุกรรม สภาพอากาศ และวิถีชีวิต
ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็มีโอกาสติดเชื้อได้ เจ้าเชื้อโรคร้ายที่เรียกว่า ความเหงา เศร้า กัดกินหัวใจของเหล่ามนุษย์บนดาวเคราะห์โลก
โดยเฉพาะมนุษย์ที่ดี ที่ตั้งใจทำงาน ทำความดี มักจะไม่ทันระวังตัว เจ้าเชื้อโรคร้ายมันก็เข้าไปแพร่เชื้อ กัดกินความสุขในใจไปจนหมดสิ้น บางคนก็ทนอยู่ไม่ได้ ต้องจบชีวิตตัวเองไปก็มี
พระแม่ท่านทุกข์ใจอย่างมากที่เห็นลูก ๆ ของท่านประสบเคราะห์กรรม ท่านเองก็ไม่ต่างกับข้า ต่างเที่ยวเสาะแสวงหายาดียาวิเศษต่าง ๆ มากมาย หลากหลายขนาน จากกลุ่มดาวพันธมิตรต่าง ๆ ที่ยังพอให้ความช่วยเหลือแก่กันได้
พระแม่และลูก ๆ ของท่าน ช่างโชคดีนักที่มีผู้เชี่ยวชาญจากแกแลคซี่อันไกลโพ้น อาสาลงมาช่วยงาน ที่ดาวเคราะห์โลก ทั้งเทคโนโลยีที่ทันสมัย ศาสตร์วิชาการปรุงยาต่าง ๆ
แต่ในความโชคดีเหล่านั้น ก็ใช่ว่าจะดีทั้งหมด เมื่อบางรายเกิดการต่อต้านในกระบวนการรักษา
พระแม่จึงได้ส่งทีมวิจัยออกมาขออาสาสมัครจากดาวแมวของเราเพื่อไปอยู่ที่ดาวโลก โดยแลกกับการที่ ดาวแมวของเราจะได้รับการรักษาโรคระบาด
และเราลงพันธสัญญากันไว้ว่า จะช่วยเหลือกันตลอดไป โดยมนุษย์จะต้องให้ความเคารพ รัก เข้าใจ โดยไม่มีเงื่อนไขใด กับเหล่าผู้กล้าที่ลงไปปฏิบัติภารกิจ
พวกเขาจะต้องเลี้ยงดูพวกเจ้าเป็นอย่างดี ห้ามตีห้ามทำร้าย ยิ่งพวกเจ้าอยู่สุขสบาย พวกมนุษย์ก็จะยิ่งมีสุขภาพดี สามารถเข้าถึงความรู้สึกรักแท้ในตนเองได้ นำดวงจิตวิญญาณที่หายไปกลับคืนมาได้
เมื่อพวกเขาเหล่านั้นสามารถรักษาความสมดุลในใจได้ พลังงานนั้นจะช่วยสร้างเครือข่าย สร้างสมดุลความสุข แผ่คลื่นพลังงานบวกขึ้นไปปกคลุมถึงชั้นบรรยากาศ ให้ดาวเคราะห์โลกยังคงเป็นดาวเคราะห์ที่มีสีฟ้าสวยงามอยู่ได้เช่นเดิม และตลอดไป"
"แล้วทำไมต้องส่งทีมผู้กล้าลงไปอีกเล่าคะองค์ราชา"
ไวโอเล็ตยังคงสงสัย
"ตามกฎของดาวโลก ทุกชีวิตมีอายุขัยอยู่ได้ไม่นานนัก และในช่วงที่มีชีวิตอยู่ก็มีภารกิจ มีงานที่ต้องทำให้สำเร็จลุล่วงก่อนเช่นกัน รวมถึงพวกเจ้าที่กำลังจะลงไป ก็ไปอยู่ไม่นานนักหรอก เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ หมดเวลาตามกฎของดาวโลก เดี๋ยวก็ได้กลับขึ้นมาแล้ว"
"ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะองค์ราชา ถึงชีวิตจะดับสูญไป แต่ดาวเคราะห์โลกจะยังคงอยู่ และมนุษย์ยังคงเกิดมาวนเวียนพบเจอเรื่องราวแบบนี้อีกมาก"
"ถือว่าเจ้าเข้าใจถูกแล้ว ผู้กล้าของข้า"
"แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรกันเจ้าคะ ว่ามนุษย์ผู้ใดคือภารกิจของข้า"
"หากเมื่อเหล่าผู้กล้าได้ตัดสินใจลงนามในภารกิจครั้งนี้แล้ว จะต้องได้รับการเข้ารหัส เพื่อเชื่อมสัญญาณต่อกัน และเมื่อพวกเจ้าพบกันก็จะรู้ได้เอง เจ้าไม่ต้องกังวลในเรื่องนั้นไปหรอก"
"เจ้าค่ะ ข้าเองก็อยากลงไปทำภารกิจสักครั้งเหมือนกัน หากแต่บนโลกมนุษย์ข้าเกรงว่า ข้าจะติดโรคร้ายจากพวกเขา ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าต้องทำเช่นใดเจ้าคะองค์ราชา"
"จะไม่มีเหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้น ตามงานวิจัยที่ผ่านมา ยังไม่มีรายงานการติดเชื้อของพวกเจ้า แต่เหตุการณ์ติดเชื้อเช่นนั้นได้เกิดขึ้นที่ดาวดวงหนึ่ง ซึ่งก็เจอไม่บ่อยนักหรอก
เพราะพวกเจ้าจะบำบัด รักษา เยียวยาอาการเหล่านั้นได้เอง หากแต่การติดเชื้อที่เกิดจากโรคภัยอื่น มนุษย์จะเป็นผู้ดูแลเจ้า"
"เจ้าค่ะองค์ราชา"
หญิงชรา
์ราชาแมวโบกมือไปข้างหน้า แล้วสัญญาณภาพก็หายไป ท่านหันกลับมาที่ไวโอเล็ต
โบกมืออีกครั้ง แสงสว่างจ้าปรากฏขึ้นมาเป็นภาพของมนุษย์ผู้หญิงในวัยชรา ที่อาศัยอยู่ในบ้านลำพัง แม้จะเป็นบ้านสวน มีต้นไม้ ดอกไม้ แปลงปลูกผัก ให้ได้ทำงานทั้งวัน แต่ในใจของนางยังคงเงียบงันและต้องการใครหรืออะไรสักอย่างเป็นเพื่อนยามเหงา
"ภารกิจของเจ้าไวโอเล็ต คือมนุษย์ผู้นี้ ผู้ที่มุ่งมั่นตั้งใจเลี้ยงดูลูก ๆ จนเติบใหญ่ ให้เป็นคนดี และตอนนี้นางต้องอยู่ลำพัง หลังจากที่สามีของนางได้หมดอายุขัยลงไป หัวใจของนางแข็งแกร่ง ถึงอย่างนั้นลึก ๆ ในใจนางยังคงหลงทาง เจ้าจงลงไปอยู่เป็นเพื่อนคอยปลอบประโลมหัวใจดวงนั้น ให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง"
"เจ้าค่ะองค์ราชา"
ไวโอเล็ตย่อตัว ก้มหัวลงเพื่อรับคำสั่งจากราชาแมว แล้วถอยกลับเข้าไปอยู่ในฝูง
หญิงสาว
ท่านราชาแมวโบกมืออีกครั้ง
ภาพหญิงชราหายไป กลายเป็นภาพมนุษย์หญิงสาวในวัยทำงาน ที่ทำงานจนไม่มีเวลาพักผ่อน
เธอเครียดกับการทำงาน การเลื่อนขั้น เลื่อนตำแหน่ง จนแทบไม่มีเวลาดูตัวเอง แม่แต่คนรู้ใจ หรือใครสักคน เธอก็ไม่มีเวลาที่จะพูดคุยด้วย
เธอเสพติดความเป็นคนสมบูรณ์แบบ ทุกอย่างในชีวิตของเธอต้องควบคุมได้ ตารางชีวิตของเธอจะต้องเป๊ะ
เธอกดดันตัวเองจนเครียด และกลายเป็นคนเก็บตัว ไม่นานหลังจากนั้นเธอกลายเป็นคนที่ชอบอยู่ลำพัง
"วิเวียน นี่คือภารกิจของเจ้า"
ท่านราชาแมวชี้มือไปที่วิเวียน แมวสาวสีขาวแสนสวย
"เจ้าค่ะองค์ราชา ข้ายินดีรับภารกิจในครั้งนี้"
เด็กผู้หญิง
ท่านราชาแมวโบกมืออีกครั้ง ภาพเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้ เสียใจกับการสูญเสียสัตว์เลี้ยงที่เธอแสนรัก เฝ้าฟูมฟักมาตั้งแต่เล็ก
สัตว์เลี้ยงที่เป็นเพื่อนคนเดียวของเธอ
ตอนนี้หัวใจของเธอปวดร้าว และถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ อาจเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ
เมื่อไม่มีหัวใจ ก็จะไม่สนใจความรัก
เมื่อหัวใจไร้ซึ่งความรู้สึกรัก
คลื่นพลังงานลบจะเข้ามาควบคุมใจดวงนั้นแทน
หากเป็นเช่นนั้น สำหรับมนุษย์โลกแล้วช่างเป็นเรื่องที่น่าเวทนายิ่งนัก
"ไทเกอร์ นี่คือภารกิจของเจ้า"
"ข้าต้องลงไปด้วยเหรอขอรับท่านราชา"
"ถึงเวลาของเจ้าแล้ว ภารกิจของเจ้าครั้งนี้ยิ่งใหญ่ และซับซ้อน ข้าจะคอยส่งภารกิจให้เจ้าตามไป แต่ตอนนี้ลงไปโอบอุ้มหัวใจบริสุทธิ์ดวงนั้นก่อน"
"ขอรับองค์ราชา" ไทเกอร์รับภารกิจไปด้วยใจสับสน ไม่รู้ว่าอะไรคือความซับซ้อนที่จะต้องพบเจอ
"พวกเจ้าจะได้รับการอบรม ลงโปรแกรมในภารกิจก่อนลงไป ไม่ต้องห่วง"
ท่านราชาแมวเห็นความกังวลใจของเหล่าผู้กล้า จึงเอ่ยออกมาเพื่อให้พวกเขาสบายใจ
ชายชรา
ท่านราชาแมวโบกมืออีกครั้ง
"โทมัสนี่คือภารกิจของเจ้า"
ชายสูงวัยที่ผ่านศึกสงคราม ทำงานรับใช้ชาติ รับใช้แผ่นดินมาครึ่งชีวิต ตอนนี้นางผู้เป็นที่รักของเขาได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว
ลูก ๆ ของเขาต่างก็กำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน สร้างฐานะ สร้างครอบครัว และแยกย้ายไปอยู่ต่างเมือง ที่ห่างไกลกัน
พวกเขาตัดสินใจส่งชายชราไปอยู่บ้านพักคนชรา เจ้าจงลงไปปลอบประโลมหัวใจที่กำลังเหี่ยวเฉาลงไปทุกวัน ให้กลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้งก่อนที่เขาจะจากโลกไป
"เจ้าเต็มใจจะรับงานนี้หรือไม่"
"ข้าเต็มใจ ยินดีรับภารกิจขอรับท่านราชา"
"ขอบใจเจ้ามาก"
ท่านราชาพยักหน้าพอใจ ผายมือให้โทมัสกลับเข้าไปในกลุ่ม แล้วชี้มือไปที่ ปีเตอร์ แมวหนุ่มเจ้าสำอาง ที่ชอบเลียแข้งเลียขาทำความสะอาดตัวเองทั้งวัน
นักเขียน
"ปีเตอร์ ภารกิจของเจ้าอยู่นี่แล้ว"
ภาพตัดมาที่ชายหนุ่มวัยรุ่นหน้าตาดี ที่กำลังนั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ภายในมุมหนึ่งของห้องนอน เขากำลังแต่งนิยายรักหวานแหวว แต่ด้วยความที่ไม่เคยมีแฟน หัวใจที่ยังไม่เคยพบเจอความรู้สึกของคำว่ารัก ทำให้การแต่งนิยายรักของเขา กลายเป็นเรื่องที่ทุกข์ ทรมานใจเป็นที่สุด และด้วยความที่เขามุ่งมั่นตั้งใจ ในเส้นทางของการเป็นนักเขียน เขาจึงต้องฝึกหัดเขียนให้ได้ทุกแนว
"โอ้ยยย ไม่น่าปากเปราะรับคำท้าของนักอ่าน เขียนนิยายรักวัยรุ่นเลย แล้วอย่างนี้จะเข้าถึงอารมณ์ตัวละครได้ยังไงวะ"
พีทงอแงกับตัวเอง เมื่อเขียนนิยายรักหวานแหววไปได้ถึงตอนที่พระเอกนางเอกจีบกัน แล้วตัวเองก็เขินจนเขียนต่อไม่ได้
"จะตัดจบก็ไม่ได้ จะทิ้งไว้กลางทางอย่างนี้ก็ไม่ได้อีก นี่มันนิยายรักอะไรกัน ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการเขียนนิยายรักมันจะทรมานใจขนาดนี้"
ท่านราชาแมวกล่าวเสริมต่อไปว่า
"ในอนาคต เด็กคนนี้จะมีชื่อเสียง นำพาผู้คนให้สร้างความดีได้มาก แต่ตอนนี้เขาต้องเรียนรู้อะไรบ้างอย่างเพื่อส่งให้เขาไปสู่บทบาทหน้าที่ ที่ยิ่งใหญ่ในวันข้างหน้า เจ้าแค่เข้าไปอยู่ใกล้ ๆ เข้าหาเขาในเวลาที่เขาจริงจังกับงานตรงหน้ามากเกินไป"
"ข้ายินดีรับภารกิจขอรับท่านราชา"
"ขอบใจเจ้ามาก"
ทำงาน
ท่านราชาแมวเดินไปเดินมารอบ ๆ ลานประชุม เหมือนคิดอะไรบางอย่าง หรือแค่เพื่อให้เวลาเหล่าผู้กล้าได้แสดงตน
"แล้วภารกิจของข้าละเจ้าค่ะองค์ราชา" บริทนี่ย์เอ่ยถามออกมา
"อาห์ เจ้านี่เอง บริทนี่ย์ภารกิจของเจ้าหนักหน่อยนะ แต่เจ้าจะได้อยู่อย่างสุขสบาย เป็นการตอบแทน ไม่ต้องห่วง"
ท่านราชาแมวโบกมือขึ้นอีกครั้ง แสงสว่างจ้าเกิดขึ้นกลางลานประชุม
ครั้งนี้เป็นภาพชายวัยกลางคน รูปร่างท้วม ค่อนข้างอ้วน ลงพุง แต่ตัวไม่สูงมากนัก
กำลังตะโกนเสียงดังดุร้ายใส่หน้าลูกสาวของตัวเอง
เด็กผู้หญิงในวัยสิบขวบ รูปร่างผอมแห้ง ผมสั้นแต่ย้อมทับไว้ด้วยสีชมพู ยืนตัวสั่นงันงก ในมือของพ่อเธอถือเฮดโฟนแบบครอบหัวที่ตอนนี้หักครึ่งหนึ่ง ยื่นมาให้เธอดูตรงหน้า
"ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่าเอาของฉันไปใช้ แล้วนี่อะไรทำแตกหักเสียหาย แล้วฉันจะเอาอะไรใช้ละทีนี้ ปัดโธ่เว้ย ! "
"หนูขอโทษค่ะคุณพ่อ หนูไม่ได้ตั้งใจ"
เขาตะโกนดุด่าลูกสาวด้วยถ้วยคำหยาบคาย เช่นนี้เป็นประจำ เพื่อระบายความคับแค้นใจที่มีในอดีต โดยไม่เคยสนใจความรู้สึกของเด็กน้อยเลยว่า หัวใจของเธอจะเป็นเช่นไร เพราะเขาเกลียดผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้
เขา อดีตนักธุกิจหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรง ด้วยความทะเยอทะยาน เขาลงทุนทำธุรกิจกับภรรยา เพราะความรักและไว้ใจในภรรยา เขามอบอำนาจจัดการทุกอย่างให้อยู่ในมือเธอ และหลังจากนั้นไม่นาน ธุรกิจไปไม่รอด ต้องขายกิจการทิ้งทั้งหมด เพื่อหาเงินมาใช้หนี้ร้อยล้าน ผู้ที่อยู่เบื้องหลังการล่มสลายของเขาก็คือภรรยาของเขาเองที่หักหลัง วางแผนยึดเอาทรัพย์สมบัติทุกอย่างไป มีเพียงอย่างเดียวที่เธอไม่เอาไปด้วย คือลูกสาวของตัวเอง
ตั้งแต่นั้นมา เขาไม่กล้าเริ่มต้นทำธุรกิจอีกเลย
ด้วยวิชาความรู้ที่เขามีมานั้น ตอนนี้เขาเป็นศาสตราจารย์ เป็นผู้เชี่ยวชาญ เป็นอาจารย์สอนนักศึกษาในระดับมาสเตอร์ดีกรี และเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่อารมณ์ร้าย โมโหง่าย ควบคุมตัวเองไม่ได้บ่อย ๆ
"บริทนี่ย์เจ้าแน่ใจนะว่าจะรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้ได้"
ท่านราชาแมวถามย้ำมาที่บริทนี่ย์แมวสาวที่ลำตัวมีสีดำตัดกับสีขาวทั้งตัว
"ข้าจะพยายามเจ้าค่ะ"
"พวกเราเชื่อว่าเธอทำได้บริทนี่ย์"
บรรดาเจ้าขนปุกปุยต่างส่งเสียงเชียร์ให้กำลังใจบริทนี่ย์ เมื่อได้ฟังถึงความเป็นมาของครอบครัวที่บริทนี่ย์จะต้องไปอยู่ด้วย
"ในดี มีร้าย ในได้ มีเสีย เหมือนกับสีขาวและสีดำที่อยู่บนตัวของพวกเจ้านั่นแหละ อย่าเพิ่งด่วนสรุปสิ่งใด หากยังไม่แน่ใจ หรือไม่เคยพานพบด้วยตนเอง ทุกอย่างที่จัดวางไว้แล้ว ในอนาคตอาจมีการสลับสับเปลี่ยนก็เป็นไปได้"
ท่านราชาแมวกล่าวออกมาอย่างสุขุม เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจแก่เหล่าผู้กล้า 😊
โปรดติดตามตอนต่อไป 🤓
ผู้แต่ง : แสงอักษร
เครดิตภาพประกอบบทความ : canva.com
สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้ผู้เขียนขอพาทุกคนทะลุมิติ ย้อนไปในห้วงแห่งอวกาศ ทะลุดาราจักร ไปทักทายกับบรรดาเจ้าแมวเหมียว ที่ดาวแมวก่อนที่พวกเขาจะลงมาที่ดาวโลกของพวกเรา กันเลยทีเดียว
ใครชอบภารกิจของแมวเหมียว หรืออยากมาเล่นด้วยกัน ก็ส่งเรื่องราวมาได้เลยนะคะ
สำหรับบทนี้ ถือเป็นบทขัดของไทเกอร์ภาคสาม ซึ่งยังไม่ได้เขียนเลยสักตอน😂
อ่านบทนี้แล้ว เพื่อน ๆ ลองจินตนาการถึงภารกิจของเจ้านายที่แสนรักของเพื่อน ๆ กับสายใยรักที่มีต่อกันดูนะคะ
แล้วพบกันใหม่
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม ทักทาย คอมเมนต์ แชร์ นิยายและบทความทุกบททุกตอน
วันนี้ผู้เขียนขอตัวไปเที่ยวดาวแมวต่ออีกสักรอบนะคะ Bye😊
ดาราจักร
- 15
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
