( 1 )
' หากวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่มีชีวิตอยู่ เราอยากทำอะไร? '
หลายคนอาจจะเคยเกิดคำถามนี้กับตัวเอง
หรือเจอคำถามอะไรทำนองนี้ผ่านตามาบ้าง
เราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่ได้เจอคำถามนี้กับตัวเอง
และพบว่า ตัวเองช่างเป็นคนที่ ละโมบโลภมาก เหลือเกิน
เพราะอะไรหน่ะหรือ ? ก็อยากทำไปซะหมดทุกอย่าง
ก่อนจะตาย ... และหายไปจริงๆ
ก่อนจะตายไป
แล้วมันเมื่อไหร่กัน ?
ถ้าเรามีเวลาอยู่มากมายไม่จำกัด เราก็คงทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ทำให้เวลาที่เรามีอยู่ กลับกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าและความหมาย
เรานั่งคิดกับตัวเองว่า
ที่ผ่านมาเราใช้เวลาอย่างคุ้มค่าและมีความหมายแล้วหรือยัง ?
เราใช้เวลาอันมีค่า ไปกับอะไรบ้าง ?
ตั้งแต่เรียนจบมา 3 ปี
เราหมดเวลาไปกับการทำงาน ได้เงิน และใช้หมดไป
เงิน เพื่อการกินและการอยู่ ที่วนเวียนไปไม่สิ้นสุด
การถวิลหา เงินและความสุขสบายที่ (อาจจะ) รอคอยเราอยู่ข้างหน้าที่มองไม่เห็น
แต่เราเอาแต่เชื่อมั่นด้วยสองมือของเรา ว่าจะไปถึง
แต่แล้วยังไงต่อ?
เมื่อชีวิตไม่แน่นอน อย่างเช่นตอนนี้
ใครจะรู้ว่า เราจะป่วยไข้ทั้งกายใจจนไม่อยากแม้แต่จะหายใจ
เพราะชีวิตที่หล่นหายไปกับสิ่งที่ 'สูญเปล่า'
วิ่งตามหาสิ่งที่เหมือนกับสายลม
และเปล่าประโยชน์
2 เดือนที่แล้ว ของปี 2021 หมอระบุว่าเรามีภาวะเครียด เศร้า และอารมณ์แปรปรวน
สายตาของเราเห็นแต่ความหดหู่ของชีวิต
ทุกเรื่องมันหนักอึ้งและยากไปหมด
เราไม่ได้โทษงานว่าเป็นสาเหตุ
แต่เรากำลังเล่าเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ลึกลงไปกว่านั้น
ชีวิตของเรา
ทำในสิ่งที่เราอยากบอกว่า มันดี ( ทั้งๆที่ตัวเราไม่ต้องการจะทำ หรือบางที เราอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการจริงๆ ) เรามีชีวิตที่มืดบอด หลับหูหลับตาเดินไปในหนทางที่คิดว่าถูก
แต่มันกลับอยู่ทางตรงกันข้าม
คนละฟากฝั่งกับทางที่จะไป
นี่ไม่ใช่ชีวิตที่เราอยากมี
( 2 )
' หากวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่มีชีวิตอยู่ เราอยากทำอะไร? '
กลับมาที่คำถามเดิม ...
เราก็ยังคงโลภมากเหมือนเดิม
แต่ถ้าลองจินตนาการจริงๆ
ว่าความตายอยู่ตรงหน้าแล้ว
เราไม่ได้อยากกินของอร่อย
ไม่ได้อยากไปเที่ยวที่ไหนไกลๆ
เราอยากมีชีวิตอย่างสงบๆ
ไม่ต้องดิ้นรน เหนื่อยล้า ตามล่าหาความหมาย ที่อยากได้จากคนอื่น
ทั้งๆ ที่ ... มันอยู่ในตัวเราเอง
2 เดือนผ่านมาแล้ว
เรายังมีชีวิตอยู่ เรากินยา
และบำบัดตัวเอง
ด้วยการปักผ้า วาดรูป จัดระเบียบชีวิต อ่านหนังสือ ฟังเพลง เขียนหนังสือ
มีแมวอยู่ด้วย
ทำทุกอย่าง ตามที่ใจอยากทำ
เราอาจะเป็นพวกชอบควบคุมและอยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
และนี้อาจจะเป็นวิถีชีวิตที่เราต้องการให้เป็น
แต่ขณะเดียวกัน เรากลับชอบชีวิตที่ไร้แผน
ปล่อยมันไปเรื่อยๆ อย่างเป็นตามธรรมชาติ
เราเสียเวลาไปกับการฝืนธรรมชาติตัวเอง
และช่วงเวลานี้ การได้อยู่กับตัวเอง
เป็นช่วงเวลาที่เราได้ เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
เรารู้สึกสงบ ...
ไม่ต้องดิ้นรนอะไรมากมายอีกแล้ว
แค่มีชีวิตอยู่ต่อไป
รักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้
อยู่เพื่อมอบความรัก
และยอมรับความรักบ้าง
( 3 )
' หากวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่มีชีวิตอยู่ เราอยากทำอะไร? '
เราไม่เสียใจ ถ้าลมหายใจสุดท้ายของเรา
จะเป็นการได้นั่งอยู่ตรงหน้าสิ่งที่เรากำลังทำ
อยู่กับตัวของเราเอง ร่างกายของเรา ลมหายใจของเรา หยุดและนิ่ง
วางทุกสิ่งลง แล้วหยิบผ้าและเลือกสีของไหมขึ้นมา
เริ่มลงมือและทำอะไรบางอย่าง ให้เกิดขึ้น
จากผืนผ้าที่วางเปล่า ...
เมื่อเราทำชิ้นงานเสร็จออกมา
เรารู้สึกดีใจกับตัวเอง
เรายิ้มได้และรู้สึกภูมิใจกับตัวเองได้จริงๆ
แม้มันจะเป็นงานชิ้นเล็กๆ ก็ตาม
มันทำให้เราได้รับความรู้สึกมีคุณค่าต่อตัวเอง กลับคืนมา
ขณะเดียวกัน
เราก็ได้รับการเยียวยาบาดแผลในจิตใจ
ความโกรธเคืองที่เรามีต่อผู้คน ต่ออดีตของเรา
มันถูกระบายออกมาและหายไป
มันต่างจากการเขียนบันทึก ที่มีหลักฐานให้กลับมาอ่านได้
แต่สำหรับการปักผ้าเราไม่ต้องกลัวว่าใครจะรู้ว่าเราซ่อน
และได้ปลดปล่อยอะไรออกมา
เป็นเรื่องที่ทำให้เราได้ยอมรับ
สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า และความผิดพลาด
เรียนรู้ที่จะแก้ไข หรือเดินหน้าต่อไป
เราได้เรียนรู้ที่จะตัดสินใจในระหว่างนั้น ว่าจะทำอย่างไร
ในวันนี้ที่เราป่วยไข้
หลายคนก็เช่นกัน
อาจจะไม่ต้องปักผ้า
แต่อยากให้ลองค้นหา
สิ่งที่ร่างกายของเราตอบสนอง
จิตใจของเราก็ทำงานอย่างสอดคล้อง
เพื่อฟื้นฟูและมีกำลังให้เดินหน้าต่อไปได้
ในโลกและวันเวลาที่โหดร้ายนี้ .
8th May 2021, 2:38 pm
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
