ข้าวผัดเป็นหนึ่งในอาหารจานโปรดของผม ชอบตั้งแต่เด็กยันโต เป็นตัวเลือกอันดับต้น ๆ เลยเมื่อต้องเข้าร้านตามสั่ง
สมัยเด็กในซอยมีร้านหนึ่ง มองด้วยตาเปล่าคนขายน่าจะอายุ 50 ปีขึ้นไป แกไม่มีชื่อร้าน เพราะเป็นร้านเล็กในซอยตันแถวบ้านเท่านั้น แต่ผมเรียกร้านนี้ว่าร้านยายคาน เพราะคนขายชื่อคาน ร้านนี้หายไปนานมากแล้ว จำไม่ได้เหมือนกันว่าแกไปไหน และเป็นตายร้ายดียังไง
ถ้าช่วงกลางวันไม่มีอะไรกิน นอกจากไก่ปิ้งร้านส้มตำแล้ว ยายคานมักเป็นอีกจุดหมายของผม เด็กชายตัวน้อยเดินไปข้างเตาที่แกกำลังผัดอยู่ สั่งเมนูนี้ทุกครั้งที่ไป "ข้าวผัดไก่ไม่ใส่ผงชูรสครับ" ถ้าคนไม่เยอะรอสักพักแกก็จัดใส่กล่องโฟมยื่นให้ สมัยโน้นกล่องละ 20 บาทเอง ถูกหยั่งขี้!
ยังนึกสงสัยอยู่ว่าตัวเองทำไมถึงสั่งว่าไม่เอาผงชูรส อาจจะเพราะแม่และกระแสสังคมสมัยนั้นมั้ง ที่พร่ำสอนว่าผงชูรสไม่ดีต่อร่างกาย แต่พอตอนโตนี่บอกตรง ๆ ว่าต้องใส่มันตลอดและกับทุกเมนู ขาดไม่ได้เลย เหมือนกับกุ๊กที่ผมติดตามในโลกออนไลน์พูดว่า "ใส่หลายแซ่บหลาย" ก็มันขาดไม่ได้จริง ๆ โว้ย!
ผงชูรสไม่เท่าไร ที่น่าสงสัยไปกว่านั้นคือทำไมต้องข้าวผัดไก่ ? ไม่เป็นข้าวผัดกุ้ง หมู หรือกุนเชียง ที่ตั้งข้อสังเกตเพราะว่าผมโตมานี่ไม่เคยแตะข้าวผัดไก่เลย มันดูไม่อร่อยและไม่เข้ากันยังไงชอบกล ต่างจากกุ้ง ปู เบคอน และแฮม อะไรเทือก ๆ นี้ที่ดูเข้าท่ามากกว่า ตอนเด็กผมกินไปได้ไงวะนั่น ทั้งใส่วัตถุดิบที่ไม่ชอบ แถมผงนัวก็ไม่มี มันต้องไม่อร่อยแน่ ๆ เลย ฮ่า ๆ
ที่บอกว่าข้าวผัดมักจะเป็นเมนูต้น ๆ เมื่อเข้าร้านตามสั่งหมายถึงว่า ผมนั้นไม่ชอบกินของเผ็ดมากนัก โดยเฉพาะเมื่อต้องเดินทาง เช่นไปเที่ยวหรือทำงาน ดังนั้นข้าวผัดและเมนูไม่เผ็ดอย่างหมูกระเทียมมักเป็นทางเลือกที่ดี นอกจากไม่เผ็ดแล้ว เมนูจำพวกนี้ยังสามารถปรุงให้ได้รสชาติปานกลางไม่ยาก ซึ่งนี่ตอบโจทย์คนธาตุอ่อนอย่างผมมาก
มากกว่านั้น สองเมนูนี้บ่งชี้ได้เลยว่าอาหารที่เหลือในร้านจะอร่อยหรือไม่ เพราะหากทำออกมาแล้วดี ผมเชื่อว่ารสชาติจานอื่นต้องดีด้วย เพราะอย่าลืมว่าสองเมนูนี้ค่อนข้างเบสิคถ้าไม่นับรวมผัดกะเพรา อย่างไรก็ตาม เราไม่ควรรีบด่วนตัดสินเสียทีเดียว บางครั้งเขาแค่ทำออกมาพลาด หรือหากจานนี้ไม่อร่อยจริง แต่ใช่ว่าจานอื่นที่เหลือจะไม่อร่อยหมดเสมอไป เรื่องนี้ต้องฟังหูไว้หู
ปัจจุบันผมทำข้าวผัดอยู่บ่อย ๆ เพราะน้องสาวชอบกินมาก ทำให้ต้องคอยสลับสับเปลี่ยนวัตถุดิบไปเรื่อย ไล่ตั้งแต่หมูชิ้น หมูแดง หมูกรอบ กุ้ง เบคอน แฮม กุนเชียง หรือใส่ไข่อย่างเดียว แน่นอนว่าไม่มีเนื้อไก่เพราะมันดูไม่อร่อยอย่างที่บอก
ข้าวผัดไข่ฉบับทำเอง
พอมาทำเองกลับพบว่า ข้าวผัดทำให้อร่อยยากเหมือนกัน ต้องละเมียดและคัดสรรวัตถุดิบที่เหมาะสม เทคนิคการผัดนี่ปล่อยปละละเลยไม่ได้ การใส่เครื่องปรุงยิ่งแล้วใหญ่ ต้องจัดให้พอดีและมีรสชาติกลาง ๆ แต่ที่ขาดไม่ได้เลยย่อมเป็นผงชูรส (ไม่งั้นไม่แซ่บครับ)
สำหรับผมแล้ว ข้าวผัดที่ดีต้องเม็ดร่วน นุ่ม หอมไข่และกลิ่นกระทะ เนื้อสัตว์นี่เหมือนเป็นเพียงส่วนเสริม แต่ก็ควรเลือกของคุณภาพมาใช้ ไม่งั้นอาจจะพากันพังทั้งกระทะ
ข้าวผัดยังคงเป็นจานโปรดสำหรับผมเสมอ จะอยู่บ้านหรือไปไหนจำต้องกินมัน ไม่แน่หากกินมันไปเรื่อย ๆ เข้า ผมอาจไขปริศนาบางอย่างออก นั่นคือการค้นพบคำตอบว่าทำไมข้าวผัดไก่ไม่ใส่ผงชูรสถึงถูกผมลืมได้อย่างน่าน้อยใจนัก มันไปตกหล่นระหว่างทางตรงไหนกันนะ
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
